ในเวลานี้เย้นหว่านจึงรู้แล้วว่าสาเหตุที่ฉู่ฉู่ไม่หันหลังกลับ และมีท่าทีเหินห่าง แท้จริงแล้วเพราะเธอกลัวว่าจะควบคุมอารมณ์ของตนเองไม่ได้และแสดงท่าทางโศกเศร้าออกมา
เธอกำลังหลบเลี่ยงและอดทนอยู่
เย้นหว่านมองดูเธออย่างทุกข์ใจ ดูเหมือนว่าจะคาดเดาอะไรบางอย่างได้
เธอเอื้อมมือออกไปกดไหล่ของฉู่ฉู่เบา ๆ และพูดอย่างนุ่มนวลว่า
“ฉู่ฉู่ เราเป็นเพื่อนกัน เพื่อนก็คือคนที่พูดคุยเวลาคุณทุกข์ และยังสามารถปลอบโยนคุณเวลาคุณเศร้า
อย่าแบกไว้คนเดียว บอกฉันสิว่าคุณมีเรื่องอะไรที่ไม่มีความสุข ”
ตัวของฉู่ฉู่แข็งนิ่ง และดวงตาของเธอแดงก่ำครู่หนึ่ง
เธอสูดอากาศ หันศีรษะ ดวงตาของเธอกะพริบพลางมองเย้นหว่าน
“คุณคิดว่าฉันเป็นเพื่อนแบบนี้จริง ๆ เหรอ?”
ตั้งตอนนี้ไป เนื่องจากเซอร์ยุนซีทำลายกระแสเอาใจภรรยาแบบดั้งเดิม ด้วยเหตุนี้เขาจึงนำสิ่งอื่นอีกมากมายมาจากโลกภายนอก
เช่น เพื่อนสนิท
ฉู่ฉู่ใช้ชีวิตอยู่ที่ลานนี้ตั้งแต่ยังเด็ก เธอไม่มีเพื่อนและยิ่งไม่มีเพื่อนสนิทผู้หญิงด้วยกัน ก็เพราะช่วงเวลานี้ที่ผูกพันกับเย้นหว่านทำให้กลายเป็นเพื่อนสนิทกัน
แต่ในใจของเธอลึก ๆ เธอไม่คู่ควรเป็นเพื่อนกับเย้นหว่าน เพียงเพราะคำสั่งของโห้หลีเฉินให้ติดตามดูแลปกป้องเย้นหว่านเท่านั้น
คล้ายกับคนใช้คนหนึ่งมากกว่า
เย้นหว่านมองฉู่ฉู่อย่างทุกข์ใจและพยักหน้าอย่างจริงจัง
“คุณคือเพื่อนของฉัน เพื่อนที่ดีมาก”
ประโยคเดียวก็เหมือนกับค้อนทุบน้ำแข็งอันบอบบาง เอาชนะปราการหัวใจทั้งหมดของฉู่ฉู่จนสิ้น
ในตอนนั้นน้ำตาของฉู่ฉู่ไหลออกมาจากดวงตาของเธออย่างรวดเร็ว แล้วโผเข้าสู่อ้อมแขนของเย้นหว่าน พร้อมกับเริ่มร้องไห้
“ฮือ ฮือ ฮือ เสี่ยวหว่าน ฉันรู้สึกอึดอัดมาก อึดอัดจนเหมือนกับหน้าอกของฉันกำลังระเบิด”
หลายวันมานี้ ทั้งวันทั้งคืน เธอดูเหมือนมีชีวิตจะอยู่ในนรก
เธอไม่รู้เลยว่าในโลกนี้ยังมีความเจ็บปวดแบบนี้อยู่ทำให้มีชีวิตไม่สู้ตายเสียดีกว่า
เย้นหว่านเอื้อมมือออกไปตบไหล่อย่างรวดเร็ว ฉู่ฉู่ให้ความสะดวกสบาย และปลอบใจเธอ
เป็นอย่างที่เธอคาดไว้จริง ๆ ฉู่ฉู่พบกับความทุกข์ใจอย่างมากซึ่งเกือบจะทำให้เธอเสียสติ และเปลี่ยนแปลงอารมณ์ของสาวน้อยคนนี้ครั้งใหญ่อย่างกะทันหัน ช่างน่าหม่นหมองถึงขีดสุด
“เป็นอะไรไป บอกฉันมาสิ จะได้ไม่อึดอัดอย่างนั้น”
หลังจากฉู่ฉู่ร้องไห้ครู่หนึ่ง เย้นหว่านก็ถามต่อ เพื่อคิดแก้ปัญหาด้วยวิธีการที่เหมาะสม
ที่จริงแล้วตั้งแต่แรกเธออาจจะไม่มีทางคลี่คลายปัญหาของเธอได้เลย
แต่การอยู่เป็นเพื่อนก็เป็นการปลอบใจวิธีหนึ่ง อย่างน้อยก็สามารถทำให้หัวใจที่ทุกข์โศกขอ ฉู่ฉู่ดีขึ้นได้บ้าง
ก็จะผ่านพ้นไปได้
เพื่อนก็คือการมีอยู่อย่างหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องแก้ปัญหาได้ แต่ในเวลาทุกข์เศร้า สิ่งที่ดีที่สุดกลับเป็นการอยู่เป็นเพื่อนและปลอบใจกัน
เย้นหว่านยินดีที่จะเป็นเพื่อนเช่นนั้นของฉู่ฉู่
ฉู่ฉู่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ดวงตาแดงก่ำ “ฉัน ฉันก็ไม่รู้ ฉันแค่รู้สึกทุกข์ใจ ทุกข์ใจราวกับกำลังจะตาย ฉัน… ฉันไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เมื่อฉันนึกถึงท่านดยุก หัวใจก็เจ็บปวดจนจะระเบิดออกมาแล้ว แต่ฉันอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเขา แต่ฉันอดไม่ได้ที่จะห่วงใยเขา ฉันอดไม่ได้…”
ยิ่งฉู่ฉู่พูดมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นเท่านั้น
เย้นหว่านมองดูเธออย่างทุกข์ใจ นี่เป็นความรักที่ลึกซึ้งอย่างไม่รู้ตัว และในวันนั้นเซอร์ยุนซีจากไปอย่างไม่ลังเลอย่างนั้น ฉู่ฉู่ก็ได้รับผลกระทบอันเจ็บปวดเช่นกัน
เย้นหว่านตบหลังฉู่ฉู่เบา ๆ และถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ในเมื่อคุณทุกข์ใจอย่างนี้ แล้วทำไมไม่ไปหาเขาล่ะ”
ในช่วงเวลานี้ เย้นหว่านยังสังเกตเห็นความสัมพันธ์ระหว่างฉู่ฉู่กับเซอร์ยุนซี
เธอมองออกว่าเซอร์ยุนซีไม่ได้เฉยเมยกับฉู่ฉู่อย่างสิ้นเชิง ไม่อย่างนั้นคงจะไม่ยอมให้เธอดูแลตัวเองอย่างใกล้ชิด
ฉู่ฉู่ส่ายหัว แล้วน้ำตาคลอ “เขาบอกว่าเขาไม่อยากเห็นหน้าฉันอีกต่อไปแล้ว และบอกฉันว่าอย่าปรากฏตัวต่อหน้าเขาอีก”
เย้นหว่านตะลึงงันอย่างคาดไม่ถึงว่าจะมีผลอย่างนี้
เซอร์ยุนซีโกรธจนเป็นบ้าแล้วสิ และก็โยนความโกรธใส่ฉู่ฉู่ ไม่น่าแปลกใจที่สาวน้อยคนนี้จะเศร้าใจมากอย่างนี้
นี่ก็เหมือนกับการปฏิเสธฝ่ายเดียว การสูญเสียความรักฝ่ายเดียวแล้ว
ทำให้คนไม่มีแม้แต่ความปรารถนาอันน้อยนิดแล้ว
แต่……
เย้นหว่านมองที่ฉู่ฉู่ด้วยดวงตาที่แวววับ “ทำไมเขาถึงพูดแบบนี้กับคุณ?”
ตามลักษณะของเซอร์ยุนซี แม้ว่าเขาจะจากไปแบบนั้น เขาก็จะไม่โกรธแค้น และพูดจาทำร้ายฉู่ฉู่อย่างไม่มีเหตุผล
“เขา เขา… เพราะฉันบอกว่าปวดใจเขา เขาเลยเกลียดฉันมาก คิดว่าฉันโกหกเขา ก็…”
ฉู่ฉู่สะอื้นจนไม่สามารถพูดได้อีกต่อไป น้ำตาหยาดใหญ่ไหลร่วงลงมา เกือบจะทำให้ใบหน้าหญิงสาวกลายเป็นน้ำตก
เมื่อเย้นหว่านได้ยินคำพูดนั้น ก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้
ผู้ชมจะมองเห็นชัดเจนกว่าผู้เล่น
ด้วยเหตุที่เซอร์ยุนซีกล่าวอย่างนั้นออกมา ทั้งหมดเป็นเพราะเขาห่วงใย
หากแต่เขาไม่รู้ตัวว่าตนเองปฏิบัติกับฉู่ฉู่อย่างแตกต่าง ดังนั้นเขาจึงใส่ใจกับคำพูดของเธอ
ยิ่งในขณะนั้นเซอร์ยุนซีรู้สึกว่าตนเองถูกหลอกและคลางแคลงกับชีวิตของเขา เมื่อฉู่ฉู่บอกปวดใจ จึงรู้สึกสะเทือนใจ จนยิ่งไม่เชื่อและตั้งคำถาม
สัญชาตญาณความกลัวถูกหลอกและทำร้ายอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงโกรธเคือง จนพูดกับฉู่ฉู่ว่าไม่อยากพบหน้าอีกในชีวิตนี้
ที่จริงแล้วนี่เป็นเพียงการวิ่งหนี
เซอร์ยุนซีกำลังวิ่งหนีความรู้สึกของเขาต่อฉู่ฉู่ เขาคิดว่าเขารักเย้นหว่าน แต่ก่อนที่เขาจะรู้ตัวก็หวั่นไหวกับฉู่ฉู่แล้ว
เพียงแต่ตัวเองไม่รู้
เมื่อเย้นหว่านเห็นฉู่ฉู่ที่กำลังร้องไห้ ก็โล่งใจ มิใช่ว่าบุปผาร่วงหล่นมีใจ สายธารหลั่งไหลไร้รัก ไม่รักข้างเดียว แต่ฉู่ฉู่และเซอร์ยุนซีชอบพอกันอยู่แล้ว ความจริงก็ควรเร่งรีบให้ได้อยู่ด้วยกัน
เย้นหว่านพูดกับฉู่ฉู่ด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉู่ฉู่ ถ้าคุณห่วงใยเซอร์ยุนซีจริง ๆ ในเวลานี้คุณไม่ควรซ่อนตัวอยู่ในบ้านอย่างไม่มีความสุข แต่ต้องไปหาเขา”
ฉู่ฉู่มองเย้นหว่านอย่างประหลาดใจ เพียงรู้สึกว่าหลักการนั้นไม่สมเหตุสมผลเกินไป
“ท่านดยุกบอกแล้วว่าเขาไม่ต้องการพบฉันอีกต่อไป ฉันจะไปพบเขาได้อย่างไร ถึงฉันจะไปหาเขา เขาก็ไม่มาพบฉันหรอก”
“ถ้าอย่างนั้นคุณจะยอมแพ้แบบนี้เหรอ”
ดวงตาเป็นประกายของเย้นหว่านมองฉู่ฉู่ “ยอมแพ้ง่าย ๆ แบบนี้ก็พิสูจน์ว่าความห่วงใยของคุณที่มีให้เขานั้นเป็นเพียงความฉาบฉวยเท่านั้น”
“ไม่ใช่!” ฉู่ฉู่โต้โต้กลับอย่างร้อนใจ “ฉันเป็นห่วงเขาจริง ๆ ตอนนี้ฉันยอมเป็นคนทุกข์ทรมานใจ และไม่อยากเห็นความเจ็บปวดใจของเขา”
“ไม่ว่าเรื่องอะไรจะพูดออกมาก็ง่ายทั้งนั้น ใคร ๆ ก็พูดแบบนี้ได้ หากคุณห่วงใยเซอร์ยุนซีจริง ๆ ในยามเขาโศกเศร้าเสียใจก็ควรอยู่เคียงข้างโดยไม่คำนึงถึงอะไรทั้งนั้น ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดคือการมีใครสักคนอยู่เป็นเพื่อน”
ดวงตาของฉู่ฉู่กะพริบไม่หยุด พลางเหม่อมองเย้นหว่าน จนลืมน้ำตาที่จะไหลริน
เป็นอยู่เคียงข้างท่านดยุก?
เธอทำได้ไหม…
“ฉู่ฉู่ ฉันพูดได้เพียงว่า คุณต้องตัดสินใจว่าคุณจะทำอย่างไร”
เย้นหว่านพูดอย่างมีความหมายลึกซึ้ง “อย่างน้อยฉันก็รู้ว่าตัวเองกับโห้หลีเฉินต้องเป็นอย่างนี้ ตราบใดที่เขาต้องการ แม้ว่าเขาจะอยากให้ฉันไปอย่างปากไม่ตรงกับใจ แม้ว่าฉันจะไร้ยางอาย ก็ต้องอยู่เคียงข้างเขาอย่างน่าละลาย
เพราะฉันรู้ว่าเขาต้องการฉันจริง ๆ “
