คำพูดของเย้นหว่านก็เหมือนก้อนหินก้อนเล็ก ๆ ที่กระทบกับห้วงทะเลสาบหัวใจที่นิ่งสนิทของฉู่ฉู่ จนทำให้เกิดระลอกคลื่นตามมา
ระลอกคลื่นยิ่งกระจายแผ่กว้างออกขึ้นเรื่อย ๆ
หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความซึมเศร้าอึดอัด ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นการตัดสินใจอันแน่วแน่
“เสี่ยวหว่าน ฉัน…” ฉู่ฉู่กัดฟัน “ฉันจะไปหาท่านดยุก แม้ว่าเขาจะไม่มาพบฉัน ฉันก็จะไปหาเขา แม้ว่าฉันจะไม่สามารถปลอบใจเขาได้ ฉันก็อยากจะอยู่เป็นเพื่อนเขา”
ในที่สุดหัวใจของสาวน้อยยก็แน่วแน่แล้ว
เย้นหว่านถอนหายใจเบา ๆ แต่โชคดีที่เธอได้คลี่คลายปมให้ฉู่ฉู่แล้ว
บางทีเซอร์ยุนซีอาจจะไม่รู้ซึ้งถึงความรู้สึกของตนเอง แต่เมื่อใจหวั่นไหวแล้ว ตราบใดที่ฝ่ายหนึ่งเริ่มต้น ไม่ช้าก็เร็วหน้าต่างกระดาษระหว่างสองคนนี้ก็จะถูกเจาะจนสำเร็จ
ถ้าฉู่ฉู่ไปแล้ว บางทีระหว่างพวกเขาทั้งคู่อาจจะได้รับผลลัพธ์อันน่าพอใจ
เย้นหว่านตบไหล่ของฉู่ฉู่ และพูดอย่างมีรอยยิ้ม “สู้ ๆ ! เพื่อคนที่คุณชอบ!”
คนที่ฉันชอบ
ไม่กี่สิ่งนี้เหมือนกับถูกไฟฟ้าช็อตทำให้แก้มของฉู่ฉู่แดงก่ำ แต่ในห้วงคำนึงของสาวน้อยกลับปรากฏใบหน้าเซอร์ยุนซีอย่างกะทันหันโดยไม่ทันรู้ตัว
คนที่ฉันชอบคือเขาไง
ตั้งแต่เซอร์ยุนซีจากไป ก็ผ่านไปสี่วันแล้ว ไม่กี่วันที่ผ่านมา เซอร์ยุนซียังคงบาดเจ็บและโศกเศร้า เขายังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาในตอนนี้
ฉู่ฉู่กังวลใจมาก และไม่มีเวลามากนัก ก็รีบมุ่งไปที่คฤหาสน์ของท่านดยุก
ระหว่างทาง เธอสร้างกำลังใจภายในจิตใจของตนเอง คิดไปต่าง ๆ นานาว่าเซอร์ยุนซีจะไม่พบเธอ แม้ว่าเขาจะไม่ให้เธอเข้าไปในประตู เธอก็จะยังคงรอต่อไป
ครั้งนี้เธอต้องไปอยู่ข้างกายของเซอร์ยุนซี และเคียงข้างเขาผ่านช่วงเวลายากลำบากที่สุดได้อย่างแน่นอน
แต่เมื่อฉู่ฉู่มาถึงคฤหาสน์ของท่านดยุก สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ไม่มีประตูปิดสนิทอย่างที่เธอจินตนาการ หรือปฏิเสธอย่างสุภาพ แต่—
“คุณฉู่ฉู่ ในที่สุดคุณก็มาแล้ว! รีบไปช่วยพวกเราเกลี้ยกล่อมท่านดยุกเถอะ หากยังเป็นอย่างนี้ ร่างกายของเขาจะทนต่อไปไม่ไหวนะ”
เมื่อบริวารของเซอร์ยุนซีเห็นฉู่ฉู่ ก็เหมือนเห็นพระโพธิสัตว์มาโปรด จนรีบลากฉู่ฉู่ให้เดินเข้าไปด้านใน
ฉู่ฉู่ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ แต่หัวใจของสาวน้อยกลับพองฟูขึ้นมา
ถามอย่างกังวลใจ “ท่านดยุกเป็นอะไร?”
“คุณมาดูก็จะรู้เองแหละ อ้าว”
ด้านบนศีรษะของบริวารคล้ายกลับถูกปกคลุมด้วยเมฆสีดำ
ฉู่ฉู่ยิ่งวิตกกังวลมากขึ้น เธอเร่งความเร็ววิ่งเข้าไปด้านใน เมื่อเธอเข้าไปในห้องโถง ก็เห็นภาพหนึ่งที่ไม่อาจลบลืมได้ตลอดชีวิตนี้ของตัวเอง
ตอนนี้ในห้องโถงกว้างขวางรกไม่เป็นระเบียบ ไม่ว่าที่ไหน ทั้งบนโต๊ะหรือพื้นล้วนมีแต่ขวดเหล้าเปล่าจำนวนนับไม่ถ้วนกระจัดกระจายไปทั่วไป จนแทบไม่มีที่จะให้เดินได้เลย
ภายในห้องนั้นคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์
และตอนนี้เซอร์ยุนซีที่เมาเละเทะเหมือนแอ่งโคลนนั่งอยู่บนพื้นเอนพิงกำแพง ในมือของเขาถือขวดเหล้าแล้วกระดกดื่มมันอย่างรวดเร็ว
ริมฝีปากของเขามีเหล้าไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง จนรดลงบนเสื้อผ้า ทำให้เสื้อผ้าเปียก
แต่สิ่งที่ทำให้คนเบิกตากว้างก็คือรอยเลือดขนาดใหญ่ที่หน้าอกของเขา แต่มองไม่ออกว่ามีมานานแค่ไหนแล้ว มีทั้งเก่าและใหม่
ฉู่ฉู่สูดลมหายใจเข้า พลันรู้สึกเย็นยะเยือกทั้งมือและเท้าในช่วงพริบตาเดียว
บาดแผลของเซอร์ยุนซีเปิดแล้ว และเขายังติดเหล้าอีก!
หลายวันมานี้ ไม่เพียงแต่อาการบาดเจ็บของเขาไม่ดีขึ้น แนวโน้มนี้ดูเหมือนจะยิ่งรุนแรงขึ้นอีก!
อย่างไรก็ตามเขาไม่สนใจเลยสักนิด ราวกับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด เพียงแค่กรอกเหล้าลงปากของเขา
ดวงตาของเขาว่างเปล่า และไม่มีแม้เพียงครึ่งของความมีชีวิตชีวาตามเวลาปกติอยู่ในนั้นอีกต่อไป
ฉู่ฉู่มองด้วยรอบตาที่แดง ๆ และรีบปิดปากของเธอในทันที จึงจะฝืนไม่ร้องไห้ออกมาได้
เธอคิดไม่ถึงว่า ไม่พบกันเพียงไม่กี่วัน ท่านดยุกผู้กล้าหาญ มีพลัง และอิสระจะเปลี่ยนแปลงเป็นแบบนี้ได้ในทันใดนั้นความน่าสังเวชเหมือนดั่งมีดกรีดหัวใจของสาวน้อย
บริวารพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“หลังจากท่านดยุกกลับจากบ้านของเวนเดลล์ วัน ๆ ก็เอาแต่ดื่มเหล้า ดื่มเมาจนหนักทุกวัน หมดสติหลับโดยไม่รู้ตัว เมื่อท่านดยุกสร่างเมาตื่นขึ้นแล้ว ก็ดื่มต่อไปอย่างไม่คิดให้ตัวเองมีสติแม้ชั่วครู่เดียวก็ตาม อาการบาดเจ็บบนร่างกายของเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ดื่ม ช่วงสองวันที่ผ่านมาไม่มีการบาดเจ็บ อาการก็กลับยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ แต่เขาไม่ยอมให้แพทย์ดูแล ใครก็ตามที่กล้าเข้าไปถูกชกตี และไม่มีใครที่สามารถเกลี้ยกล่อมเขาได้เลย คุณฉู่ฉู่ ฉันไร้หนทางแล้วจริง ๆ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ร่างกายของท่านดยุกจะต้องทรุดลงแน่ คราวที่แล้วคุณดูแลท่านดยุก เขาดีกับคุณ คุณก็ช่วยให้ถึงที่สุด ช่วยเกลี้ยกล่อมท่านดยุกได้ไหม? ”
เสียงของบริวารเกือบจะเป็นการวิงวอนแล้ว
น้ำตาห่อหุ้มในดวงตาของฉู่ฉู่ ก็หยดลงมาอย่างควบคุมไม่ได้อีกต่อไป
หลายวันที่ผ่านมา เซอร์ยุนซีเมาจนสลบวนเวียนไปเรื่อย ๆ อย่างนี้ เขาเป็นคนดื้อรั้นและรักอิสระอย่างนั้น แต่กลับใช้เหล้าทำให้หมดสิ้นการรับรู้ ช่างน่าเจ็บปวดและเศร้ามาก
แต่หลายวันมานี้เขาล้วนแบกรับไว้คนเดียว
“ท่านดยุก…”
ฉู่ฉู่เดินเข้ามาด้านในด้วยดวงตาอันพร่ามัว ราวกับว่าก้อนหินก้อนใหญ่กดทับในลำคอ จนสะอื้นฮักด้วยความเจ็บปวด
เซอร์ยุนซีกระดกดื่มเหล้าอย่างตะกละตะกลาม โดยไม่รับรู้ถึงการมาถึงของฉู่ฉู่
หรือกล่าวได้ว่า ขณะนั้นนอกจากไวน์แล้ว ดวงตาของเขาก็มองไม่เห็นอะไรอีก
สำหรับฉู่ฉู่ ระยะห่างเพียงไม่กี่ก้าวกลับเหมือนก้าวข้ามหลายศตวรรษ ช่างลำบากยากเย็น
ความเจ็บปวดหน่วงหัวใจในเสี้ยวเวลาหนึ่ง
ฉู่ฉู่ไม่รู้ว่าใช้เวลานานแค่ไหน ในที่สุดเธอก็เดินไปที่ข้างกายของเซอร์ยุนซี แล้วนั่งยองอยู่ด้านหน้าเขา นิ้วมือของเธอสั่นเล็กน้อยไปทางร่างกายของเขา
น้ำเสียงสะอึกสะอื้น “ท่านดยุก คุณอย่าดื่มเลย ปากแผลของคุณเปิดอีกแล้ว”
เซอร์ยุนซีไม่ได้ยิน และแม้ว่าเธอจะอยู่ตรงหน้าของเขาจริง ๆ แต่ดูเหมือนว่าในโลกของเขา เขากลับมองไม่เห็นเธอเลย
ฉู่ฉู่กัดฟันแน่นอย่างปวดใจเหลือทน และอดคิดไม่ได้ว่าหากคนที่มาในเวลานี้คือเย้นหว่าน เซอร์ยุนซีคงจะมองเห็นสินะ
สำหรับเขาแล้ว เย้นหว่านคือคนที่อยู่ภายในใจของเขา และเธอก็เป็นเพียงคนไม่สำคัญคนหนึ่ง
แต่ถึงแม้เธอจะรู้ดีอย่างนั้น แต่กลับยังปล่อยเขาไปไม่ได้
“คุณอย่าดื่มสิ เอาเหล้ามาให้ฉัน”
ฉู่ฉู่ยื่นมือออกไปดึงขวดเหล้าของเซอร์ยุนซี
เมื่อเซอร์ยุนซีอ้าปาก กลับไม่มีเหล้าเทเข้าปาก ก็สบถด้วยความโกรธในทันที
“ไปให้พ้น!”
การตวาดว่าอย่างเย็นชาทำให้ร่างกายที่ตึงเครียดของฉู่ฉู่สั่นสะท้านในทันใด
เซอร์ยุนซีใช้ประโยชน์จากนิ้วมืออ่อนแรงของเธอ ก็ดึงขวดเหล้ากลับมา แล้วเงยหน้าขึ้นดื่มเหล้าต่อไป
ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ เขาไม่มองดูฉู่ฉู่เลยสักนิด
เมื่อบริวารซึ่งยืนอยู่ที่ประตูเห็นเหตุการณ์นี้ ก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ พลางถอนหายใจอย่างทนไม่ไหว
ก็ยังคงเป็นอย่างนี้
นี่คือสถานการณ์ในหลายวันมานี้ หากพวกเขาเข้าใกล้ท่านดยุก ก็จะถูกไล่ตะเพิดไป เดิมทีเขาคิดว่าจะยังไงก็ตามฉู่ฉู่เคยดูแลใกล้ชิดท่านดยุก บางทีอาจจะแตกต่างออกไป
ในที่สุดเขาคิดมากเกินไป ฉู่ฉู่กับพวกเขาล้วนไม่แตกต่างกัน และผู้หญิงคนเดียวที่ท่านดยุกปฏิบัติเป็นพิเศษก็คือเย้นหว่านเท่านั้น
แต่เย้นหว่านกลับเป็นความปวดใจของเขา
ฉู่ฉู่นั่งยองตัวแข็งนิ่ง แล้วมองเซอร์ยุนซีด้วยดวงตาที่กะพริบไปมา
ในหัวใจราวกับถูกขุดเป็นหลุม จนเจ็บปวดมาก
เธอเกือบทนไม่ได้ที่จะลุกขึ้นแล้วหนีออกไป และไม่สามารถจะเผชิญกับความเฉยเมยและการไร้ตัวตนในสายตาของเซอร์ยุนซี
แต่เธอกลับเหมือนกับถูกแช่แข็งอีกครั้ง แม้แต่เท้าก็ขยับไม่ได้
