ปรากฏว่ากู้จื่อเฟยมีผลข้างเคียงอย่างรุนแรงแล้วเหรอ?
เย้นโม่หลินกำมือไว้แน่น ในใจรู้สึกเกลียดอย่างรุนแรง ยิ่งรู้สึกผิดมาก
ป่ายฉีมองมีท่าทางอันเจ็บปวดทรมานของเย้นโม่หลิน รู้สึกพอใจอย่างมาก
อดกลั้นรอยยิ้มที่มุมปากไว้ จับคางตัวเอง สีหน้าครุ่นคิดพูดว่า
“ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าผลข้างเคียงมันเป็นยังไง ดูแล้ว น่าจะเสียโฉม หรืออาจจะเกิดอาการผิดปกติต่อร่างกาย”
เพิ่งพูดจบ ริมฝีปากกู้จื่อเฟยก็เปิดออก พูดออกมาเหมือนเสียงร้องครวญคลาน
“ร้อน……”
น้ำเสียงอันครวญคลาน รู้สึกเหมือน จะทำให้บรรยากาศอันเย็นเยือกที่กดดันนั้น จุดระเบิดขึ้นมาทันที
เย้นโม่หลินมองเธออย่างตะลึง ร่างเหมือนถูกไฟช็อต ตัวแข็งทื่อ
ป่ายฉีตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ โอ้แม่เจ้า น้ำเสียงนี้ทนไม่ไหว ฟังไม่ได้
“ร้อน ร้อนจังเลย”
กู้จื่อเฟยปากเปิดแล้วปิด พึมพำครวญคลายไม่หยุด
เธอขมวดคิ้วไว้แน่น ดูเหมือนทรมานอย่างมาก มือสองข้างก็ดึงเสื้อไปมาอย่างอยู่ไม่สุข
ดูเหมือนร้อนจนอยากถอดเสื้อผ้าออก
เย้นโม่หลินขมวดคิ้วไว้แน่น เปิดปากพูด
“รีบเปิดแอร์”
ป่ายฉียืนนิ่งไม่ขยับ จับคางพูดอย่างความหมายลึกซึ้ง “เปิดแอร์น่าจะไม่มีประโยชน์ สถานการณ์แบบนี้ ดูเหมือนจะ……จัดการยาก”
“เธอเป็นอะไรกันแน่?”
เย้นโม่เฟยรีบถาม เวลาเดียวกัน ก็รีบยื่นมือไปจับมือที่กำลังดึงเสื้อผ้าของกู้จื่อเฟยไว้
ดึงต่อไป เธอต้องดึงเสื้อออกหมดแน่นอน
กู้จื่อเฟยผลักเขาออกอย่างไม่รู้ตัด แต่ผ่านไปแค่วินาทีเดียว ก็เหมือนรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง มือสองข้างก็รีบจับมือของเย้นโม่หลินไว้
เธอครวญคลานอย่างพอใจ “เย็นจังเลย สบายจังเลย”
มือของเธอก็จับหลังมือของเขาไปมา
ทันใดนั้น เย้นโม่หลินรู้สึกเหมือนฟ้าผ่า ตัวแข็งทื่อไปทันที เธอ นี่เธอทำอะไรอยู่?
ยังไม่รอให้เขาเข้าใจ กู้จื่อเฟยก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียง หรี่ตาเล็กน้อย จ้องเขาเหมือนกับหมาป่าที่โหยหิว
ริมฝีปาก ยื่นมาทางเขา
“จูบหน่อย”
เย้นโม่หลิน “!!!”
เขาผลักเธอออกด้วยอาการตกใจ กระโดดออกห่างหลายเมตร
ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วใช่ไหม
น้ำแข็งที่กอดไว้ในมือหายไปกะทันหัน กู้จื่อเฟยรู้สึกไม่สบาย อึดอัดกระวนกระวายทนไม่ไหว เปลี่ยนเป้าหมาย หันไปพุ่งเข้าหาป่ายฉีที่อยู่ข้างกาย
“จะกอด”
ป่ายฉี “…….”
เย้นโม่หลิน “!”
ป่ายฉียังไม่ทันหลบ ก็มีร่างสูงใหญ่คนหนึ่งพุ่งเข้ามาตรงหน้า กอดกู้จื่อเฟยที่พุ่งเข้ามาไว้
เย้นโม่หลินกอดเธอไว้กดร่างเธอให้นอนลงบนเตียง “กู้จื่อเฟย คุณเป็นอะไร? มีสติหน่อย”
“จะจูบ”
กู้จื่อเฟยถูกกดไว้ลุกไม่ขึ้น แต่ร่างกายก็พยายามขัดขืนไม่หยุด บิดไปมา
เธอมองเขาด้วยสายตาเร่าร้อน ตาเป็นประกายนั้นมีน้ำตาจากความทรมาน น่าสงสารมาก
ในใจเย้นโม่หลิน เหมือนถูกทุบอย่างรุนแรง
จากความตกใจเมื่อกี้ ทำให้ป่ายฉีถอยไป12345ก้าว รักษาระยะห่างจากชายหญิงอันตรายคู่นี้
เขาดูเย้นโม่หลินที่กดตัวกู้จื่อเฟยไว้ ท่าทางผิดหวัง
ผู้หญิงเขาริเริ่มก่อนจนถึงขั้นนี้แล้ว เขากลับนิ่งเฉยขนาดนี้ไม่ว่า ยังกดตัวคนอื่นไว้อีก ต่อจากนี้จะมัดคนอื่นไว้ แล้วราดด้วยน้ำเย็น?
ไร้ยารักษาแล้ว
แบบนี้ต้องฝืนรักษา
ป่ายฉีพูดอย่างเคร่งขรึม “ผลข้างเคียงของเธอออกอาการแล้ว รุนแรงมาก ถ้าหากไม่ให้เธอระบายออกมา เธออาจจะพิษเข้าสู่หัวใจจนตายก็ได้”
ถ้าหากเวลาปกติ เย้นโม่หลินต้องฟังออกมาแน่ พิษเข้าสู่หัวใจจนตายคำพูดแบบนี้มันไร้สาระสิ้นดี
แต่วินาทีนี้ เขาตื่นเต้นจนสมองมึนไปหมดแล้ว
ถามอย่างรีบร้อน “งั้นต้องทำยังไง? ให้เธอระบายออกมายังไง?”
ถอดเสื้อออกหมดเหรอ?
“ตามใจเธอ”
ป่ายฉียิ้มอย่างมีความหมายลึกซึ้ง “คุณดูแลเธอดีๆละกัน ที่นี่ผมก็ช่วยคุณไม่ได้แล้ว ผลข้างเคียงที่คุณนำมาให้เขาเอง คุณก็รับผิดชอบถึงที่สุด”
พูดจบ ป่ายฉีก็รีบหนีไม่หันกลับมาดูเลย จากนั้นช่วยพวกเขาปิดประตูไว้
เย้นโม่หลินได้ยินคำพูดของป่ายฉีแล้ว ก็ปล่อยตัวกู้จื่อเฟยทันที
แต่ว่าพอปล่อยออกทันที เธอก็รีบยื่นมือจับตัวเขาไว้ ปากก็พึมพำไปด้วย
“จะจูบ จะกอด…….”
“จะยกสูงๆ……”
น้ำเสียงอันนุ่มนวลนั้น ก็เหมือนดั่งเวทมนตร์วนเวียนอยู่ข้างหูเขา
ในอ้อมกอด ความสัมผัสอันนุ่มนวลและล่วงเกิน ยิ่งทำให้เย้นโม่หลินเหมือนดั่งโดนฟ้าผ่า จุดไหนๆก็ผิดปกติไปหมด
ส่วนเธอก็ยิ่งอยู่ไม่เป็นสุข มือยังล้วงเข้าไปในเสื้อผ้าของเขา
เย้นโม่หลินเหมือนใกล้จะระเบิด นั่นเป็นจุดที่ไม่เคยมีใครเคยแตะต้องมาก่อน
เขารีบจับมือของเธอไว้ พูดต่อว่าเธออย่างอัตโนมัติ
“อย่าขยับไปเลื่อย”
กู้จื่อเฟยตาแดงทันที ร้องไห้อย่างน่าสงสาร “เจ็บมือ เจ็บ…….”
ความโหดร้ายในตัวเย้นโม่หลิน พังทลายในทันทีจนไม่เหลือแม้แต่ซาก
ฝ่ามือ ก็ปล่อยออกอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ กลัวว่าจะทำให้เธอเจ็บอีก
ส่วนกู้จื่อเฟยที่ได้รับความอิสระ ก็ยื่นมือเข้าไปจับตัวของเขาอีก ทุกจุดต่างก็เป็นจุดต้องห้ามของเขาทั้งนั้น
สีหน้าเย้นโม้หลินดำจนเหมือนกับใต้กระทะ แต่งก็มีร่องรอยของความแดงอยู่
ให้ตายซิ
ร่างกายของเขาตอบสนองอย่างควบคุมไม่ได้
แต่เขา จะทำเรื่องแบบนี้กับเธอได้ยังไง ใกล้ชิดกับผู้หญิง ยิ่งเป็นเรื่องที่เขาไม่เคยคิดมาก่อน
ยิ่งน่ากลัวกว่านั้นคือ ในใจของเขาเต็มไปด้วยบิดเบือน ไม่รู้สึกคัดค้านแม้แต่น้อย
“ฉันจะเอา จะจูบ……”
กู้จื่อเฟยพูดพึมพำ กอดไปข้างหน้า ฉวยโอกาสตอนที่เย้นโม่หลินไม่ได้ระวัง จูบเข้าไปที่ปากของเขา
ริมฝีปากทั้งสองจูบเข้าหากัน
นุ่มนวลและเย็น
โลกของเย้นโม่หลิน ระเบิดแล้ว
หลักการและสติทั้งหมด พังทลายหมดแล้ว
“กู้จื่อเฟย”
น้ำเสียงของเขาแหบแห้งมาก ลุกเป็นไฟทันที “ผมให้คุณ”
จากรับกลายเป็นรุก พลิกผันเย้ายวน
ภาพอันสวยงามกลางมุ้งสีแดง
…….
ค่ำคืน อันยาวนาน
คนที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย จนถึงยามฟ้าสว่าง ถึงได้หยุดลง
กู้จื่อเฟยนอนหลับไปแล้ว
เธอฝันอะไรบางอย่าง ฝันที่แยกไม่ออกว่ามันคือความจริงหรือปลอม แต่สวยงามและน่าอาย
เธอฝันว่าเธอนอนกับเย้นโม่หลินแล้ว ไม่..เธอปล้ำเย้นโม่หลินแล้วต่างหาก
นอนเขาอย่างแนบๆชิดๆ นอนเขาอย่างเต็มใจ
ในฝันนั้นสวยงามมาก ดีงามมาก พอใจมาก
เธอไม่อยากตื่นมาเลย
พลิกตัว นอนต่อ ฝันต่อ
แต่พอเธอขยับตัว ก็รู้สึกได้ว่า ในอ้อมกอดเหมือนกอดอะไรไว้ อีกอย่างแขนของเธอเหมือนถูกอะไรทับไว้
จับดูอีกที สัมผัสนั้นนุ่มนวลมาก และอบอุ่น เหมือนผิวหนังของคน
เดี๋ยวก่อน
ผิวหนังขอคน?
เธอกอดคนอยู่?
กู้จื่อเฟยรู้สึกตะลึงมาก รีบลืมตาทันที
สิ่งที่เข้าสู่สายตานั้นคือหน้าอกสีแทนแผ่นหนึ่ง ของผู้ชาย มองขึ้นไปอีก คือคางอันสวยงามของผู้ชาย จมูกโด่ง ขนตายาวที่ปิดตาไว้
น่าดูมาก
และคุ้นตามาก
เป็นผู้ชายที่เธอครุ่นคิด แม้แต่ฝันก็อยากนอนด้วย เย้นโม่หลิน
