โห้หลีเฉินหรี่ตา มองไปยังสายตาของหยูฉู่สองที่เย็นชาราวกับลมหนาว จิตสังหารแผ่ซ่าน
เขาสั่งว่า “ฝ่าวงล้อม!”
ในขณะเดียวกัน โห้หลีเฉินก็ยกมีดขึ้นฟัน จัดการบอดี้การ์ดตระกูลหยูที่อยู่ตรงหน้า
เขาก้าวขึ้นหน้าไปทันที สายตาเย็นชาเดินไปหาหยูฉู่สอง
หยูฉู่สองตกใจมาก “โห้หลีเฉิน แกจะทำอะไร”
สายตาโหดเหี้ยมนั่น ดูราวกับจะฆ่าเขา
โห้หลีเฉินไม่ได้พูดอะไร การก้าวของช่วงขาเรียวยาว ลดระยะห่างระหว่างหยูฉู่สองลงอย่างรวดเร็ว
โดยไม่มีการมองบอดี้การ์ดที่ขวางอยู่เลย ทำการยกมีดในมือขึ้นฟันจนล้มไปทีละคน
ความเร็วในการเก็บเกี่ยวชีวิตมนุษย์นั้น ราวกับยมบาลก็ไม่ปาน
หยูฉู่สองหน้าถอดสี มองโห้หลีเฉินอย่างไม่อยากเชื่อ ไม่ได้คาดคิดเลยว่าสถานการณ์จะมาถึงจุดนี้ที่โห้หลีเฉินไม่สนใจกฎใดๆ จะลงมือกับเขาให้ได้
ความรู้สึกหวาดกลัวเริ่มรายล้อมรอบตัวหยูฉู่สอง
และไอ้เวรตะไลท่านอาวุโสสองก็ทำเป็นตาบอดต่อสถานการณ์ของเขา กลับสั่งคนอื่นให้ช่วยพวกเย้นโม่หลินฝ่าวงล้อม
การตีวงล้อมไว้ในคราแรกมีแนวโน้มที่ดี ตอนนี้กลับกลายเป็นคุกกี้แซนด์วิชแบกรับการโจมตีอยู่ข้างใน
ดวงตาร้อนรนของหยูฉู่สองเป็นสีแดง แต่กลับไม่ยอมเปลี่ยนการตัดสินใจ เขาต้องฉวยโอกาสจากการบาดเจ็บของเย้นโม่หลิน เพื่อฆ่าเขาให้ได้
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะได้รับการปกป้องอย่างดี แต่เย้นโม่หลินได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว ทนต่ออุปสรรครุนแรงไม่ได้แน่
แค่อุบัติเหตุเล็กน้อย ก็ทำให้เขาตายได้
เมื่อเย้นโม่หลินตายไป ภาพที่ปรากฏในตอนนี้ก็จะได้รับการแก้ไขทั้งหมด โห้หลีเฉินก็จะไม่มีทางหันหลังให้เขาเพราะคนตายอีก
อย่างไรก็ตาม ที่ทำให้หยูฉู่สองคิดไม่ถึงก็คือ ทางฝ่ายเย้นโม่หลินยังไม่โดนอะไรเลย พวกบอดี้การ์ดข้างกายเขาก็กลับล้มลงไปทีละคนสองคนเสียแล้ว
มีดสั้นคมกริบที่เปื้อนเลือด ตรงเข้าพาดที่ลำคอของหยูฉู่สอง
กลิ่นเลือดเย็นชืด กระตุ้นประสาทสัมผัสของหยูฉู่สอง
เขาจ้องโห้หลีเฉินด้วยความตะลึงพรึงเพริด พร้อมกับตวาดด่าลั่น
“โห้หลีเฉิน ฉันเป็นปู่แกนะ!”
“หึ ระหว่างเรา มีสายสัมพันธ์ครอบครัวกันด้วยเหรอ”
โห้หลีเฉินเหน็บแนมอย่างเย็นชา สายตาเย็นยะเยือกเป็นที่สุด “หยูฉู่สอง ถ้าผมฆ่าคุณไปตอนนี้ ผมก็จะได้เป็นผู้นำตระกูลตระกูลหยู”
เขาเป็นทายาทพียงคนเดียว และตอนนี้ยังได้รับแรงสนับสนุนทางกองกำลังจากท่านอาวุโสสองอีก หลังจากฆ่าคนปิดปากก็จะได้สืบทอดตำแหน่งท่านผู้นำตระกูลต่อไป ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้
หยูฉู่สองคิดไม่ถึงว่าโห้หลีเฉินจะโหดเหี้ยมจนมาถึงจุดนี้
ร่างกายเขาตึงเครียดอย่างรุนแรง แม้แต่ลมหายใจยังหยุดลง
ที่ควบคุมตระกูลหยูหลายปีมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกคนคุกคามเช่นนี้ ถึงขั้นรู้สึกได้ว่าความตายมันใกล้เข้ามาแค่เอื้อม เขารู้ดีว่าถ้าเขาตายไป โดยที่โห้หลีเฉินถึงขนาดทำร้ายคนในเพื่อช่วยคนนอก ก็จะไม่เป็นการละอายใจต่อตระกูลเย้น
ยาถอนพิษของตระกูลหยู ชาตินี้ก็อย่าได้คิดจะเอากลับคืนมา
ลูกหลานของตระกูลหยูจะยังคงถูกควบคุมและคุกคามจากตระกูลเย้นจากรุ่นสู่รุ่น
ดังนั้นเขาจะตายไม่ได้ ยังไงก็ตายไม่ได้
หยูฉู่สองถามเสียงหนักว่า “โห้หลีเฉิน แกคิดจะทำอะไรกันแน่”
เขารู้ว่าเขายังมีโอกาสเจรจาต่อรอง
ถ้าโห้หลีเฉินคิดเอาชีวิตของเขา ก็จะลงมือตรงๆ แต่แค่เอามีดมาวางบนคอ ก็เพื่อเจรจาข่มขู่
ถ้าการเจรจาลงตัว หยูฉู่สองก็จะรอด ถ้าการเจรจาล้มเหลว โห้หลีเฉินก็จะฆ่าเขา
หยูฉู่สองรู้แจ้งแก่ใจ
โห้หลีเฉินเหลือบมองไปทางพวกเย้นโม่หลินด้วยสายตาเย็นเยียบ
ท่านอาวุโสสองตะคอกเสียงดังลั่น “ทุกคนหยุด!”
ด้วยเสียงนี้ พวกบอดี้การ์ดตระกูลหยูถึงได้มองมาทางโห้หลีเฉิน ทันใดนั้นก็ตกใจกลัวที่เห็นท่านผู้นำตระกูลของตัวเองถูกโห้หลีเฉินใช้คมมีดสั้นพาดคออยู่
พวกเขาสูดอากาศเย็นทันใด ไม่กล้าขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย
บอดี้การ์ดทั้งสองฝ่ายกระจายตัวออกฝั่งใครฝั่งมัน ตั้งท่าเผชิญหน้า
โห้หลีเฉินเห็นเย้นโม่หลินยังคงยืนอยู่ได้ จึงมองมายังหยูฉู่สองอย่างเย็นชา
เอ่ยถ้อยคำเย็นชาที่ต่อรองไม่ได้ “ปล่อยพวกเขาไป”
หยูฉู่สองขมวดคิ้วแน่น ไม่เต็มใจเลยสักนิด
การฆ่าเย้นโม่หลินเป็นตัวแปรอันสมบูรณ์แบบของการโจมตีตระกูลเย้น ความจริงแล้วเขาไม่อยากปล่อยเย้นโม่หลินไปเลย
แต่เมื่อเผชิญหน้ากับโห้หลีเฉินที่ไม่สนใจแม้แต่พี่ชายแท้ๆ ของตัวเอง เขาก็ยิ่งทำอะไรไม่ถูก
หยูฉู่สองพูดเสียงหนักว่า
“โห้หลีเฉิน แกแน่ใจแล้วเหรอ ตระกูลเย้นกับตระกูลหยูเป็นศัตรูกันแล้ว ถ้าปล่อยเย้นโม่หลินไป พวกเขาจะไม่มีทางปล่อยตระกูลหยูแน่
สิ่งที่แกทำในวันนี้ ส่งผลเสียร้ายแรงต่อผลประโยชน์ของตระกูลหยู แม้แกจะเป็นนายน้อย แกก็จะอยู่ตระกูลหยูในสถานการณ์ที่ยากลำบาก”
ตระกูลหยูที่ยิ่งใหญ่ นอกจากกองกำลังในตอนนี้ ยังมีปัญหาวุ่นวายอีกนับไม่ถ้วน
โห้หลีเฉินสีหน้าไม่เปลี่ยน ยังคงเย็นชาไม่แยแส
พ่นสองคำเย็นชาออกจากปาก “ปล่อยคน”
นี่คือความตั้งใจแน่วแน่
หยูฉู่สองเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างแค้นเคือง โบกแขนอย่างฝืนๆ
สั่งว่า “ปล่อยพวกเขาไป”
เขามองเย้นโม่หลินด้วยสายตาเหี้ยมโหด ไม่สามารถปดปิดความต้องการอยากจะฆ่าให้แหลกคามือได้
เมื่อพวกบอดี้การ์ดตระกูลหยูได้ยินดังนั้น จึงค่อยๆ ถอยหลังแหวกทาง
เย้นโม่หลินที่ยืนท่ามกลางบอดี้การ์ด ได้มองตรงไปยังโห้หลีเฉิน
เขาขมวดคิ้ว และพูดเสียงต่ำว่า “โห้หลีเฉิน น้องสาวฉันล่ะ”
เขาต้องพาไปด้วย
โห้ลีเฉินแววตาเข้มขึ้น “นายไปก่อนเถอะ ฉันจะดูแลเย้นหว่านอย่างดี”
“เธออยู่ข้างนายอันตรายเกินไป”
“ตามนายไป ก็อันตรายเหมือนกัน”
โห้หลีเฉินโต้แย้งเสียงหนัก
เย้นโม่หลินอ้าปาก แต่กลับไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
ที่โห้หลีเฉินพูดนั้นไม่ผิด การตามเขาไป มันอันตรายจริงๆ
แม้ตอนนี้โห้หลีเฉินจะบังคับให้หยูฉู่สองปล่อยพวกเขาไป
ถึงตอนนั้นโห้หลีเฉินที่อยู่ไกลเกินไป จะไม่สามารถช่วยพวกเขาได้อีก แต่หยูฉู่สองเป็นคนที่เมื่อคิดฆ่าแล้วจะไม่มีวันถอย หลังจากพวกเขาไป จะต้องส่งคนจำนวนมากมาไล่ล่าอย่างแน่นอน
ถึงตอนนั้นโห้หลีเฉินที่อยู่ไกลเกินไป ก็ไม่สามารถช่วยพวกเขาได้อีก
เขากับป่ายฉีต่างได้รับบาดเจ็บ ยังพากู้จื่อเฟยที่อยู่ในสถานการณ์เลวร้ายไปด้วย ต้องหนีคลื่นแห่งการไล่ล่าออกไปจากที่นี่ มันเป็นสิ่งที่ท้าทายอย่างมาก
ถ้าพาเย้นหว่านไปด้วยอีก มีแนวโน้มที่จะทำให้เย้นหว่านต้องได้รับบาดเจ็บไปอีกคน
เมื่อคิดได้เช่นนี้ แม้เย้นโม่หลินจะทนไม่ได้ ก็ต้องกัดฟันพูดว่า
“ดูแลเธอให้ดี เดี๋ยวฉันจะมารับเธอไป”
“วางใจ”
โห้หลีเฉินพยักหน้า
มีเขาอยู่ จะไม่ให้เย้นหว่านต้องบาดเจ็บ และตกอยู่ในอันตราย
เรื่องในวันนี้ จะเป็นข้อยกเว้นเพียงครั้งเดียว หยูฉู่สองจะไม่คิดสนับสนุนเขาและวางแผนเพื่อเขาอีกต่อไป
“ไป”
เย้นโม่หลินไม่ล่าช้าอีก อุ้มกู้จื่อเฟย เดินก้าวกว้างออกไปด้วยร่างกายที่แข็งแกร่ง
เว่ยชีประคองป่ายฉีตามหลังไปติดๆ
ข้าวกายพวกเขามีบอดี้การ์ดหลายคนตามไปด้วย ตีวงล้อมรอบปกป้อง เดินออกไปด้วยกัน
หยูฉู่สองมองไปยังแผ่นหลังของเย้นโม่หลินด้วยแววตาโหดเหี้ยม หักกระดูกนิ้วมือดังกรอบแกรบ จิตสังหารท่วมท้น
เขากุมอำนาจมาหลายปีดีดัก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาฆ่าคนไม่สำเร็จ
เย้นโม่หลินแม้ออกจากบ้านตระกูลหยูไป ก็ต้องตายอยู่ดี
โห้หลีเฉินรู้ความคิดของหยูฉู่สองดี แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจเขาอีก เก็บมีดสั้น แล้วโยนลงไปในกองเลือดบนพื้น
หยูฉู่สองถอนหายใจโล่งอกทันที ก่อนจะเดินถอยหลังไปก้าวใหญ่
มองเห็นดวงตาของโห้หลีเฉินที่เย็นชามากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไร้ร่องรอยของอารมณ์ความรู้สึก ถึงขั้นมีจิตสังหารที่เย็นยะเยือก
แต่พวกเขานั้นไม่ต่างกัน ยังไม่สามารถสังหารฝ่ายตรงข้ามได้
