เธอกลัวขอความช่วยเหลือกับเขา
เย้นโม่หลินหายใจแรงทันที และร่างกายของเขาก็แสดงเย็นชาออก
“ถ้าพวกคุณกล้าทำร้ายเธอแม้แต่นิดเดียว ผมก็จะฆ่าพวกคุณทั้งหมด”
เจ้าภาพเคยเห็นความสามารถของเย้นโม่หลินและไม่อยากสู้กับเขาโดยตรง แม้จะพวกเขามีคนมากขนาดนี้ ก็อาจเอาเปรียบไม่ได้
มิฉะนั้น เขาก็จะไม่ใช้วิธีนี้ วิธีการใช้ตัวประกันที่เลวทรามต่ำช้าอย่างนี้
เจ้าภาพพูดด้วยน้ำเสียงนิ่มนวลว่า
“คุณเย้น มาเปลี่ยนกันเถอะ มันดีสำหรับทุกคนนะครับ”
เย้นโม่หลินทั้งตัวเต็มไปด้วยกลิ่นเย็นชา เม้มริมฝีปากแน่นๆ และไม่ได้พูดอะไร
เขาไม่ได้รับปาก ไม่เคยคาดคิดว่าเขาลังเลใจแล้ว
กู้จื่อเฟยมองเธออย่างงงงัน มีน้ำตาในตาของเธอ
ทำไมเกิดเรื่องแบบนี้เขาไม่คิดแต่ว่าช่วยเธอ ไม่เคยคัดคิดว่าเขาจะลังเลเพื่อผู้หญิงแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จัก
หัวใจของเธอเจ็บเหมือนถูกมีดตัด เธอกำมือแน่นๆ และเล็บของเธอก็เกือบจะกำเข้าไปในเนื้อ
“อืม”
ผู้หญิงที่คลุมศีรษะด้วยผ้าสีดำออกเสียงเล็กน้อยจากลำคอของเธออย่างยากลำบาก และเธอยื่นมือออกไปด้วยความตื่นตระหนกและจับแขนเสื้อของเย้นโม่หลิน
เธอสภาพจิตใจเคร่งเครียด ดูเหมือนกลัวมาก และนิ้วของเธอก็สั่นเล็กน้อย
แต่ก็ดูเหมือนกำลังสั่นไหว เพื่อขอให้เขาทิ้งเธอไป
เย้นโม่หลินมองเธอตรงๆ แววตาลึกซึ้งมาก
“โม่หลิน…”
กู้จื่อเฟยน้ำตาไหลออก เสียงสะอึกสะอื้น “นายจะทิ้งฉันไปเพื่อเธอหรือ”
แล้วเจ้าภาพเยาะเย้ยว่า “ดูเหมือนว่าเธอก็ไม่ใช่คนรักที่สำคัญสำหรับเขา แม้แต่สินค้าประมูลก็ไม่เท่าเลย ถ้าอย่างนั้น เธอก็ไร้ประโยชน์แล้ว”
ขณะที่เขาพูด เจ้าภาพก็คว้ากริชมาและกำลังจะแทง กู้จื่อเฟย
กู้จื่อเฟยมองเย้นโม่หลินอย่างเศร้าและหมดหวัง “นายเคยบอกค่ะ ว่านายจะอยู่กับฉันตลอดไป …ตอนนี้ นายเปลี่ยนใจแล้วหรอ”
เปลี่ยนใจ？
ดวงตาของเย้นโม่หลินประกายอย่างรุนแรง และเขามองไปที่กู้จื่อเฟยด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน แล้วก็มองไปที่ผู้หญิงที่คลุมด้วยผ้าสีดำอีก
เขาไม่ได้เปลี่ยนใจ
แต่…
เขาจับมือผู้หญิงคนนั้นแล้วพูดด้วยเสียงต่ำว่า “เชื่อผมนะ ผมจะไม่มอบเธอให้กับพวกเขาเลย”
นิ้วของผู้หญิงคนนั้นสั่นเล็กน้อย และจับมือของเขาแน่นๆ
ศีรษะของเธอก็พยักหน้าเบา ๆ
เธอเชื่อเขา
เชื่อเขามากที่สุดเลย
“แลกเปลี่ยน”
เย้นโม่หลินพาผู้หญิงคนนั้นเดินไปที่เจ้าภาพพวกเขาทีละขั้น
กู้จื่อเฟยน้ำตาประกาย เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่เย็นชาของเย้นโม่หลินในที่สุดถึงวางใจเล็กน้อย
โชคดีที่เขาเลือกเธอในที่สุด
เจ้าภาพเปลี่ยนกริชไปที่อีก แล้วขวิดเอวของ กู้จื่อเฟยอยู่ แล้วใช้มือข้างหนึ่งกดไหล่ของเธอแล้วดันเธอไปข้างหน้า
เขาเตือนว่า “คุณเย้น อย่าใช้กลอุบายนะครับ ไม่งั้นถ้าผมแทง เธอก็จะตายไปแล้วนะ”
“หยุดพูดเรื่องไร้สาระ เปลี่ยนคน”
เย้นโม่หลินเร่งความเร็วอย่างกะทันหัน และมีเพียงเมตรเดียวระหว่างทั้งสองคน
การกระทำของเขาแคล่วคล่องมา ดึงผู้หญิงคนนั้นแล้วผลักเธอออกไป
เมื่อเจ้าภาพได้เห็นผู้หญิงคนนั้นมา เขาก็ยื่นมือออกไปจับเธออย่างรวดเร็ว และในขณะเดียวกันก็ผลักกู้จื่อเฟยไปข้างหน้า
ทั้งสองคนได้จับไหล่ของคนในมือของฝ่ายตรงกันข้ามในเวลาเดียวกัน
แต่ในขณะนี้ เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดถึงเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน
เย้นโม่หลินใช้กำลังดึงผู้หญิงทั้งสองคนมาที่เขา
ผู้หญิงที่สวมหน้ากากก็พ้นจากมือของเขา และเห็นได้ชัดว่ากู้จื่อเฟยก็ไม่สามารถควบคุมได้
เขาปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณแทงกู้จื่อเฟยด้วยมีด
“เอ่อ…”
กริชเลื่อนผ่านเอวของกู้จื่อเฟยเลือดสดสาดกระเซ็นออก
ในวินาทีถัดมาเย้นโม่หลินก็เตะเจ้าภาพออกไป และดึงกู้จื่อเฟยและผู้หญิงคนนั้นหนีกลับซอยที่อยู่ลึกเข้าไปในเวลาเดียวกัน
เย้นโม่หลินมองไปที่บาดแผลที่อยู่เอวของกู้จื่อเฟยด้วยแววตาลึกซึ้ง และยื่นทิชชู่ให้เธอ
“เธอหยุดเลือดก่อนนะครับ”
ใบหน้าของกู้จื่อเฟยขาวซีด จ้องมองทิชชู่ที่อยู่ในมือของเย้นโม่หลินอย่างมึนงง
เธอรู้ว่าเขาไม่เคยเก็บสิ่งของอะไรในกระเป๋าเลย แต่ทิชชู่นี้เขาเอาออกจากกระเป๋าของเขา
ซึ่งหมายความว่าเขาได้พร้อมก่อนแล้ว
“ถ้านายรู้ว่าฉันจะได้รับบาดเจ็บ ยังยึดมั่นว่าจะช่วยผู้หญิงคนนี้หรอ”
ดวงตาของเธอแดงไปหมด เธอมองดูเย้นโม่หลินโดยตรงๆ และซักถามด้วยเสียงที่เกือบจะสั่นเทา
เย้นโม่หลินเม้มริมฝีปากแน่นๆ “ครับ”
เขาไม่ได้ปฏิเสธ
น้ำตาของกู้จื่อเฟยจะไหลออก “นายไม่กลัวว่าเมื่อกี้นี้ฉันจะถูกฆ่าโดยพลั้งมือหรอ”เย้นโม่หลินทำตัวตึง ทุกคำราวกับว่ามันถูกกัดจากฟัน
“ผมดูแลมากขนาดนั้นไม่ได้”
ในช่วงเวลาแห่งชีวิตและความตาย สิ่งเดียวที่เขาแน่วแน่และชัดเจนคือเขาไม่สามารถมอบผู้หญิงคนนี้ออก
แม้ว่าเขาจะมีของแลกเปลี่ยนสำหรับสิ่งนี้ ร่างกายของกู้จื่อเฟยสั่นอย่างรุนแรง ใบหน้าของเธอขาวซีดจนราวกับกระดาษ
เธอเดินโซเซถอยหลังไปสองก้าว ร้องไห้ด้วยเสียงสะอื้น “ทำไมคะ ทำไมนายยอมให้ฉันประสบอุบัติเหตุก็ต้องช่วยเธอนะคะ ทำไมเย้นโม่หลินทำไมคะ
หรือว่าฉันไม่ได้สำคัญเท่ากับเธอในใจของนาย”
“ผมไม่รู้ครับ”
ดูรูปลักษณ์ที่ขาดใจของกู้จื่อเฟยหน้าอกของเย้นโม่หลินเหมือนถูกบีบด้วยสำลีเปียกจำนวนมาก ทำให้เขารู้สึกหนักและหายใจลำบาก
เขาไม่ควรปฏิบัติต่อกู้จื่อเฟยเช่นนี้ เขารู้ชัดเจนว่าเขาสนใจกู้จื่อเฟยมากแค่ไหน
เขาอยากให้สิ่งที่ดีที่สุดในโลกกับเธอ เขาแค่อยากทำให้เธอยิ้ม และมีความสุขเหมือนเดิม
แม้แต่ตอนนี้เขาก็ยังคิดอย่างนี้
แต่เมื่อเผชิญหน้ากับผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้ เขาไม่สามารถควบคุมหัวใจของเขาได้ ราวกับว่าสติปัญญาและความรู้สึกทั้งหมดกำลังต่อสู้กันเองและสลายกัน
หัวใจของเขาดูเหมือนจะถูกฉีกเป็นสองส่วน และมอบให้กับคนสองคน แต่ก็ดูเหมือนว่ามันเป็นเดียวกันเหมือนเดิม
แต่จะเป็นเช่นนี้เลย
ทำไมถึงเป็นอย่างนี้
ราวกับว่ามีด้ายบังอยู่ข้างหน้าเขา ติดตาเขา จนทำให้เขามองเห็นได้ไม่ชัด แต่เขาก็อยู่ใกล้ความจริงมาก เขาอยากจะโบกมือให้เปิดออกอย่างกระตือรือร้น
เปิดออกก็เปิดออกได้…
ใบหน้าของกู้จื่อเฟยเต็มไปด้วยน้ำตา น้ำเสียงของเธอสั่นไม่หยุด แต่เธอก็ถามอย่างดื้อรั้นอีกว่า
“เย้นโม่หลินถ้าวันนี้จะต้องตายคนหนึ่ง นายจะเลือกใครระหว่างฉันกับเธอ”
ร่างกายของเย้นโม่หลินแข็งทื่อทันที
เขามองดูกู้จื่อเฟยถอยหลังทีละก้าว เข้าใกล้กลุ่มบอดี้การ์ดอันตรายที่อยู่ข้างหลังนั้น
เห็นได้ชัดว่าเขาควรขัดขวาง
แต่เท้าของเขาดูเหมือนหยั่งรากที่นี่ และมือของเขาจับผู้หญิงคนนั้นไว้แน่นๆไม่อยากปล่อย คุณเลือกใครหรอ
ร่างกายของเขาได้ให้คำตอบแก่เขาแล้ว
คำตอบที่เขาปฏิเสธไม่ได้
ทันใดนั้นเขาก็หันไปมองผู้หญิงคนนั้น เสียงสะอึกสะอื้นจนสั่น
“ผม…ผิดตลอดมาใช่ไหม”
ร่างกายของผู้หญิงคนนั้นแข็งทื่อ และมีน้ำตาหยดจากผ้าสีดำ หยดลงบนหลังมือของเย้นโม่หลิน
เย้นโม่หลินดูเหมือนจะถูกไฟไหม้
สิ่งที่งงงวยตลอดมาได้เข้าใจทันที
เขายกมือขึ้นอย่างเฉียบพลันทันที และดึงผ้าสีดำที่อยู่บนหัวของผู้หญิงคนนั้นลง ใบหน้าที่
เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นและเปลี่ยนโฉมหน้าไปปรากฏออก
ปากของเธอติดเทปกาวสีดำอยู่ ดวงตาของเธอแดงและบวม เต็มไปด้วยน้ำตา
หน้าตาแบบนี้ น่าเกลียดจริงๆ
แต่เย้นโม่หลินกลับมองเธอโดยตรงๆ ราวกับว่าวิญญาณของเธอก็สั่นอยู่
เขาตกใจมากและก็รู้สึกว่ามันสมควรมาก
ดวงตาของเขาดวงตาของเขาแดงนิดหน่อย น้ำเสียงสะอึกสะอื้น ริมฝีปากของเขาสั่นเทาและพูดว่า
“กู้จื่อเฟย…”
