“เหะๆๆ ในเมื่อฉันรับไม่ได้ งั้นก็ไปตายซะ”
เจ็บปวดจนสุดเจียงเป้ยนีก็ขำอย่างดุร้าย และยื่นมือชี้เย้นโม่หลินและกู้จื่อเฟย
“ฆ่าพวกเขาตาย อย่าเหลือใครเลยนะ”
ถ้ารับไม่ได้ก็ต้องทำลายให้พินาศไป
ดวงตาของเจียงเป้ยนี แดงไปหมด และสีหน้าดุร้าย ดูเหมือนปีศาจที่บ้าคลั่ง
เจ้าภาพที่อยู่ในข้างหลังของเธอ เดิมทียังจ้องมองเธออยู่ แต่ตอนนี้สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป และเขาเดินไปที่ด้านข้างของเจียงเป้ยนี
เขาไม่ได้ทำร้ายเธอ แต่เยาะเย้ยว่า “ผมเคยบอกให้เธอรู้มานานแล้วว่าคุณควบคุมเย้นโม่หลินผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย แต่เธอไม่เชื่อฟังอยู่เสมอ แล้วตอนนี้ตายใจแล้วใช่ไหม”
“แต่ก็ต้องขอบคุณนะครับ ที่พาเขามาที่นี่ ผมเลยสามารถฆ่าเขาได้”
นิ้วของเจ้าภาพกดปุ่มลับของกระบองไฟฟ้า แล้วด้านบนของกระบองไฟฟ้าก็เปลี่ยนรูปร่างโดยกระเด็นหนามแหลมหลายอันซึ่งรวมกันเป็นรูปดอกบัว
ส่วนยอดของหนามแหลมคมจะเปล่งแสงอยู่ และที่ส่วนบนมีกระแสไฟฟ้าเคลื่อนไหวอยู่
เขามองเย้นโม่หลินและพูดอย่างใคร่ครวญว่า “นายน้อยเย้น เกมนี้ผมจะเล่นกับนายหยุดตรงนี้แล้วนะ นี่คืออาวุธล่าสุด เรียกว่ากษัตริย์ไฟฟ้าแห่งฆ่าคน แน่นอนว่านายเคยได้ยินปะ และนายอาจก็เคยได้เห็นในตึกเก็บอาวุธแล้ว”
“อาวุธนี้ยังมีชื่ออีก เรียกว่าอาวุธฆ่าคนที่ใช้ง่าย ไม่ว่านายจะเก่งแค่ไหน ตราบใดที่นายสัมผัสมัน นายก็จะถูกไฟช็อตจนเลินเล่อทันที และจะตายในการโจมตีครั้งเดียว”
“สิ่งนี้เด็กอายุ 3 ขวบก็เอามาฆ่าคนได้ ผมฆ่านาย มันก็ไม่อยากเลย”
ตามเสียงของเขา บอดี้การ์ดหลายคนที่อยู่ข้างหลังเขาก็เดินมาล้อมรอบเย้นโม่หลิน
ในมือของพวกเขา ก็ไก้ถือกษัตริย์ไฟฟ้าแห่งฆ่าคนอย่างเดียวกันเลย
ราวกับว่าได้ก่อเป็นกษัตริย์ไฟฟ้าแห่งฆ่าคน อุดตันเส้นทางหลบหนีทั้งหมด
ทุกคนที่กระแทกก็จะตายแน่ๆ
ความอ่อนโยนที่ใบหน้าของ เย้นโม่หลินแสดงออกก็หายไปในทันที เขาดึงกู้จื่อเฟยในข้างหลังเขา ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขามองกลุ่มคนที่เข้าใกล้
เขาทั้งตัวขึงตึงและลมหายใจของเขาก็ต่ำมาก
พวกเขามาเตรียมพร้อม
แล้วเขา…
“เฟยเอ๋อร์ เธอซ่อนอยู่ข้างหลังของผม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็ไม่สามารถออกมาได้นะ”
กู้จื่อเฟยไม่เคยได้ยินน้ำเสียงที่ตึงเครียดและจริงจังขนาดนี้ของเย้นโม่หลินและแม้แต่คำเรียกที่ชวนขนลุกของเขาก็สังเกตไม่ทัน
เธอจับเขาอย่างตึงเครียด และมองดูอาวุธที่อยู่ในมือของคนเหล่านั้นอย่างตื่นตระหนก
แสงไฟไฟฟ้าประกาย แม้แต่มองก็คิดว่าอันตรายมาก
และก็ทำให้ เย้นโม่หลินตึงเครียดขนาดนี้ มันแน่นอนว่าจะต้องเป็นสิ่งที่เก่งมากเลย
อาจอย่างที่เจ้าภาพพูดว่าถ้าไม่ของมีอะไรพิเศษ เย้นโม่หลินไม่สามารถรับมือได้
หัวใจของกู้จื่อเฟยก็เริ่มกระสับกระส่าย “ฉัน ฉันสามารถสู้กับเธอได้ค่ะ”
เมื่อสองเดือนก่อน เธอไม่ง่ายเลยที่จะช่วยชีวิตเขาได้ และเธอก็ยังคงหวาดผวาอยู่จนถึงตอนนี้ เพราะกลัวว่าเขาจะตายโดยประสบเรื่องอันตรายที่ไม่เคยคาดคิดถึงแล่วตายไป
เธอไม่อยากรับรู้ความรู้สึกนั้นเป็นครั้งที่สองในชีวิตนี้แล้ว
เย้นโม่หลินจับเธอและดึงเธอไปข้างหลังเขา น้ำเสียงจริงจังมาก “ผมรับมือได้ อย่าออกมา เฉพาะในกรณีที่คุณปลอดภัย ผมเลยวางใจได้”
กู้จื่อเฟยนิ่งอึ้งไป
มองเย้นโม่หลินอย่างว่างมึนงง เขาพูดคำพลอดรักหรอ ถ้าไม่ใช่ช่วงเวลาฉุกเฉินแบบนี้ มันแมนมากและเต๊าะมากเลย
เจียงเป้ยนีอิจฉาจนดวงตาก็แดงหมด เธอกัดฟันแน่นๆและพูดว่า
“รับมือได้หรอ นายไม่มีอาวุธ จะรับมือกับกระแสไฟฟ้าที่จะช็อตตนตายด้วยมือเปล่ายังไงล่ะ เย้นโม่หลินถ้านายอยากตายก็ตายก่อน ไม่ว่าอย่างไรก็ตามกู้จื่อเฟยก็จะตายกับเธอทีหลัง”
“ข้ามระดับของผมก่อนพูด”
แววตาของ เย้นโม่หลินเย็นชา แสดงออร่าแรงมากในทันที ดูเย็นชามาก
ไม่ว่าจะเป็นภูเขามีดทะเลไฟหรือว่าคมมีดและสนามไฟฟ้า เขาจะไม่ให้กู้จื่อเฟยประสบอันตรายหรือบาดเจ็บอีกต่อไป
ถึงแม้จะสู้สุดชีวิต
“ดีมากเลย ถ้านายรักเธอขนาดนี้ ถ้านายรักลึกซึ้งอย่างไม่เสียใจ งั้นก็ตายไปซะ ตายไปเลย”
เจียงเป้ยนีกรีดร้องอย่างเป็นบ้า “ฆ่า ฆ่าเขา ฆ่าเขาเลย”
เจ้าภาพเยาะเย้ยและเป็นผู้นำที่โจมตีเย้นโม่หลินโดยเอากษัตริย์ไฟฟ้าแห่งฆ่าคน
และออร่าของเขาก็เปลี่ยนไป
จากคนที่อ่อนโยนสง่างามเป็นคนที่ความสามารถเก่ง มันเหมือนกับดาบคมที่จะฆ่าคน
กู้จื่อเฟยมองดูท่าทางนี้ รู้สึกว่าหนังศีรษะของเธอชา
ตัวเย็นๆ
เธอกำหมัดแน่นๆ และมีความคิดผุดขึ้นในใจซึ่งตั้งใจอย่างยิ่งว่า
หากวันนี้ฝไปไม่ได้ และจะต้องตายที่นี่ เธอก็จะต้องตายกับเย้นโม่หลินและจะไม่อยู่คนเดียวแน่ๆ
มีชีวิตอยู่เสวยสุขด้วยกัน และตายก็ต้องสงบเยือกเย็นด้วย
“โอย พูดจาสาวหาวจริงๆ”
เมื่อบอดี้การ์ดวิ่งมา เวลานี้ เสียงที่ใคร่ครวญและหยอกล้อของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นในเหนือศีรษะ
เจ้าภาพหยุดทันที และมองไปที่แหล่งกำเนิดเสียงอย่างระมัดระวัง
ได้เห็นป่ายฉีนั่งอยู่บนกำแพงอย่างเกียจคร้าน มีหางสุนัขห้อยอยู่ที่ปาก
เขายิ้มอย่างเหยียดหยาม “ดูการแสดงมานานขนาดนี้ นั่งจนปวดตูดเลย กษัตริย์ไฟฟ้าแห่งฆ่าคนเหรอ น่าเสียดายเลย พอดีว่าผมได้เอาไลห์ป้องกันตัวฉนวนม”
ในขณะที่เขาพูด เขาก็ยกแขนขึ้นและกำหมัด สร้อยข้อมือของเขากางออก คาดไม่ถึงว่ามันกลายเป็นไลห์ป้องกันสีดำที่ใหญ่กว่ามือของเขา
ในขณะนี้ สีหน้าของเจ้าภาพก็เปลี่ยนไปทันที
แม้ว่ากษัตริย์ไฟฟ้าแห่งฆ่าคนเก่งมาก แต่มันมีข้อด้อยที่ร้ายแรงมาก มันก็คือมันไม่มีผลอะไรมากในวัตถุแข็งที่ฉนวน ก็เหมือนกับกริชธรรมดาเท่านั้น
แล้วไลห์ป้องกันตัวฉนวนมก็เป็นอาวุธที่ยับยั้งมันได้โดยตรงๆ
เขาก็คิดว่าวุ่นวายเล็กน้อยในทันใดนัเน มันไม่ง่ายเลยที่บังคับให้เย้นโม่หลินอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง และกำลังจะซ่าเขา คราวนี้จะล้มเหลวไม่ได้เลย
เขากัดฟัน “มันเป็นแค่ไลห์ป้องกันตัวฉนวนมเท่านั้น มีประโยชน์อะไร ผมมีคนจำนวนมาก ก็ยังสามารถฆ่าYan โม่หลินได้”
ขณะที่เจ้าภาพพูด เขาก็อยากฆ่าเย้นโม่หลิน
ทันใดนั้นเสียง “ปัง ปัง ปัง” ก็ดังมาจากด้านหน้าและด้านหลังซอย
มีเงาคนกระโดดลงจากกำแพงทีละคน และก่อเป็นท่าตีโอบ ล้อมรอบเจ้าภาพพวกและคนเหล่านี้ต่างมีไลห์ป้องกันตัวฉนวนมอยู่ในมือ
ป่ายฉีกัดหางสุนัข และเสียดสีเยาะเย้ย
“ขอโทษครับ ผมชอบที่มีคนเยอะๆ เลยบังเอิญพาคนมาเพิ่มอีกสองสามคน”
เจ้าภาพหน้ามืดไปหมดทันที
สถานการณ์พลิกกลับทันที
พวกเขาเปลี่ยนจากการเป็นข้อได้เปรียบ รอบเอาชนะได้แน่เป็นสถานการณ์เป็นรอง รอบที่ถูกฆ่า
เมื่อเจียงเป้ยนี เห็นสถานการณ์นี้ เธอรู้ว่ามันไม่ดีเลย
เธอสบถด้วยสีหน้าเย็นชา “ถูกล้อมเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แกมันขยะ”
เจ้าภาพด่ากลับว่า “เธอไม่ใช่อยู่เคียงข้างเขาตลอดมาเหรอ เขาวางดักซุ่มเพื่อทำร้ายเรา เธอก็ไม่รู้ไม่ใช่เหรอ ”
“อะไรนะ”
เจียงเป้ยนีตกใจมากและมองไปที่เย้นโม่หลินด้วยความประหลาดใจ น้ำเสียงของเธอสั่นๆ “นาย นายได้ดักซุ่มคนที่นี่มาก่อน เพื่อทำร้ายฉันเหรอ
แต่มันไม่สมควรเลย
สิ่งที่เย้นโม่หลินแย่งกู้จื่อเฟยไป มันควรจะเป็นความคิดที่เพิ่มจะมี แล้วเขาก็ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งจะยืนยันสิ่งที่เธอและกู้จื่อเฟยใครจริงใครปลอม ถ้าเป็นเช่นนั้น
ถ้าเป็นอย่างนี้ มันก็ไม่สมควรเลยที่เย้นโม่หลินจัดให้ป่ายฉีดักซุ่มล่วงหน้า
ก่อนหน้านี้ มันก็ไม่สมควรเลยที่เขาสงสัยเธอถึงระดับนี้
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
