มนุษย์พันธุ์แกร่งไม่เพียงจะมีสมรรถภาพทางกายที่ดีเท่านั้น ยังมีความเชี่ยวชาญด้านคอมพิวเตอร์ บวกกับเธอยังมีอภิสิทธิ์บางอย่าง ไม่ช้าก็สามารถถอดรหัสโปรแกรมได้อย่างรวดเร็ว
หานจื่อปรับกล้องวงจรปิดใต้ดินทั้งหมดเสร็จ
ในที่สุดก็พบผู้ร้ายที่มาสังหารหมู่ในครั้งนี้
และผู้ร้ายคนนั้นกลับทำให้ป่ายฉีสูดลมหายใจเย็นๆเข้าไปหนึ่งฟอด คนที่ปรากฏอยู่ในหน้าจอสภาพที่เลือดท่วมตัว เขารู้สึกช็อก แต่ก็รู้สึกว่ามันสมเหตุสมผล
เพราะว่าคนคนนั้นคือโห้หลีเฉิน
เดิมทีเขาถูกควบคุมอยู่ในห้องเครื่องมือวัด เจมส์กับฝู้ยวนกำลังทำอะไรบางอย่างกับเขา และในขณะที่พูดคุย โห้หลีเฉินกลับใช้ชั้นเชิงของตัวเองในการแก้โซ่ตรวนออก จากนั้นก็ทำการสังหารฝู้ยวนกับเจมส์
แน่นอนว่าคนอื่นต้องการขัดขวางเขา เขาจึงได้สังหารคนที่นี่ทั้งหมด
แม้แต่หยูฉู่สอง ก็เป็นโห้หลีเฉินที่เดินไปที่ห้องของเขา หลังจากที่พูดบางประโยค ก็ทำการใช้มีดจัดการผู้นำทรงพลังอย่างไร้ความปรานี
โห้หลีเฉินได้รับบาดเจ็บ อาศัยความเย็นชาและแข็งแกร่งในการสังหารคนที่นี่ทั้งหมด เมื่อสังหารคนสุดท้ายแล้ว ก็ก้าวเดินทีละก้าวแล้วออกไป
คลิปวิดีโอสิ้นสุดลงตรงนี้
ป่ายฉีมองดูโห้หลีเฉินในคลิปวิดีโอที่ตัวท่วมไปด้วยเลือดและวิธีการที่ไร้ความปรานี รู้สึกถึงความโกรธและความเกลียดชังอันมหึมาของเขาที่มีต่อคนเหล่านี้
เขาไม่รู้สึกว่าโห้หลีเฉินโหดเหี้ยม และก็ไม่เห็นใจคนเหล่านี้
ป่ายฉีถอนหายใจด้วยความโล่งอก หยิบหูฟังขึ้นมาทันทีแล้วสั่ง “โห้หลีเฉินออกไปจากชั้นใต้ดินเมื่อสิบชั่วโมงที่แล้ว เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส รีบระดมคนออกไปตามเขา เดี๋ยวนี้!”
ในเมื่อโห้หลีเฉินสามารถหนีออกไปได้ เรื่องตามหาเขาก็เป็นเรื่องที่ง่าย
หลังจากที่ป่ายฉีออกคำสั่งแล้ว เขาก็ทุบคอมพิวเตอร์ และขุดข้อมูลการวิจัยที่เป็นความลับสุดยอดจากคอมพิวเตอร์
นี่เป็นเรื่องที่น่าดีใจในความคาดไม่ถึง
ข้อมูลการวิจัยที่ไม่ได้ถูกขุดขึ้นมาในทะเลทราย องค์กรที่นี่กลับยังมี
เมื่อเห็นบันทึกการวิจัยที่ละเอียดเหล่านี้ ป่ายฉีดีใจอย่างมาก นี่สามารถช่วยได้มากในการเรียกแรบบิทให้ฟื้นตื่นขึ้นได้
โห้หลีเฉินหลบหนีได้อย่างปลอดภัย
อาการของแรบบิทมีวิธีการรักษา
นอกจากนี้ยังสามารถยืนยันได้ว่าเย้นหว่านนั้นยังไม่เสียชีวิต
ดังนั้นเมฆที่มืดครึ้มดูเหมือนจะจางหาย ทุกอย่างกำลังเคลื่อนไปสู่ในทิศทางที่ดี
ป่ายฉีอารมณ์ดีมาก หันหลังด้วยความตื่นเต้นและจับมือของหานจื่อไว้ “ยัยคิงคอง ขอบคุณมากนะ คุณได้ช่วยเหลืออย่างมากเลย”
หานจื่อมองดูตัวเองที่ถูกคนอื่นจับมือ จึงอึ้งชะงัก จากนั้นก็เบนสายตาหนีไปทางอื่น
“ฉันแค่ทำเพื่อตัวเอง”
เธอลุกยืนขึ้นแล้วเดินออกไปด้านนอกอย่างเฉยเมย
“ช่วยคุณหาองค์กรและข้อมูลเจอ เป็นการแลกกับเวลาอีกไม่กี่วันที่เหลือของการเดิมพัน นับจากตอนนี้ ฉันกับคุณไม่มีส่วนพัวพันกันอีก”
ป่ายฉีตอบกลับอย่างดีใจทันที “ตกลง”
หานจื่อเดินตรงไปที่ประตูทางออก จู่ ๆ ก็หยุดชะงักขึ้น เธอไม่ได้หันกลับไป เพียงแต่ทิ้งคำพูดที่เย็นชา
“ฉันไม่เคยยอมแพ้ในสิ่งที่ฉันต้องการทำ หนึ่งในนั้นก็คือการสังหารคุณ ป่ายฉี ต่อไปคุณอย่าได้มาปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีก ไม่อย่างนั้นฉันจะต้องเด็ดชีวิตคุณ”
เมื่อพูดจบ เธอก็เดินตรงออกไปจากห้อง แล้วหายลับไปจากประตู
ป่ายฉีมองไปยังทิศทางของประตู ฉับพลันหัวใจก็เต้นตึกตัก ไม่ใช่เป็นเพราะกลัวจากการข่มขู่ แต่เป็นความไม่อยากที่จะจากกับใครคนหนึ่งอย่างถาวร
“เฮ้ย ยัยคิงคอง”
เขาตัดสินใจตามออกไป แต่สิ่งที่เห็นคือทางระเบียงทางเดินไม่มีคนแล้ว
เขารีบวิ่งออกไปด้านนอก ไล่ตามมาตลอดทางจนถึงทางออก ก็ไม่เห็นหานจื่อแม้แต่เงา
ถามลูกน้อง พวกเราบอกเพียงว่าหานจื่อนั้นจากไปแล้ว พวกเขาเองก็รั้งไว้ไม่อยู่
ป่ายฉีมองดูสุดปลายทางที่ว่างเปล่า คิดถึงคำพูดประโยคสุดท้ายของหานจื่อ ทันใดนั้นหัวใจของเขาก็ว่างเปล่าราวกับก้อนเนื้อนั้นถูกขุดออกมา
หานจื่อจากไปแล้ว
เธอไปใช้ชีวิตของเธอ และอีกกี่ทศวรรษข้างหน้า เธอก็จะไม่พบเจอเขาอีก
เดิมทีเมื่อหลอกใช้เธอเสร็จแล้ว บรรลุเป้าหมายของตัวเอง เธอก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีก ก็ถึงเวลาที่ควรต้องแยกจากกัน
แต่ว่าทำไมในใจถึงรู้สึกเหมือนสูญเสีย
……
ต่อมาทุกอย่างก็เป็นไปอย่างราบรื่น
หลังจากที่ไม่กี่ชั่วโมงผ่านไป ป่ายฉีก็เจอโห้หลีเฉินที่โรงพยาบาลในเมืองแห่งหนึ่ง โห้หลีเฉินติดต่อไปหาเขา
แพทย์ได้ช่วยโห้หลีเฉินจัดการบาดแผลแล้ว เขานั่งอยู่บนเก้าอี้เข็นแล้วมองออกไปยังนอกหน้าต่าง
ป่ายฉีเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วย มองดูแผ่นหลังของชายหนุ่ม และรู้สึกกังวลเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก
เขาเปล่งเสียงทำลายบรรยากาศ “เฮ้ย นายนี่สุดยอดจังเลย คนเดียวสามารถสังหารคนทั้งองค์กร แล้วยังมีชีวิตรอดออกมา”
ได้ยินดังนั้น โห้หลีเฉินควบคุมรถเข็นให้หันกลับมา
แววตาของเขาเยือกเย็น มองป่ายฉีอย่างเย็นชา “เย้นหว่านอยู่ไหน”
คนที่เขาติดต่อก่อนคือเย้นหว่าน โทรศัพท์หาไม่ติด จึงติดต่อหาเย้นโม่หลิน แต่เย้นโม่หลินนอกจากดีใจในความปลอดภัยของเขาอย่างเดียวแล้ว กลับไม่ยอมพูดอะไรทั้งนั้น
ได้แต่ให้ป่ายฉีที่อยู่ข้าง ๆ มาหา บอกว่าให้ป่ายฉีเป็นคนบอกเขาเอง
จากนั้นเย้นโม่หลินก็รีบวางสายโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
ถึงแม้น้ำเสียงของเย้นโม่หลินจะเย็นชาและแอบกลั้นไว้ แต่โห้หลีเฉินก็ยังคงฟังออกถึงความผิดปกติจากน้ำเสียงของเขา
เพียงแต่ว่าเขาไม่แน่ใจ
และคำตอบนี้มีเพียงป่ายฉีเท่านั้นจะบอกเขา
ป่ายฉีชะงักครู่หนึ่ง รู้สึกเพียงว่าทุกอย่างเย็นยะเยือกอย่างฉับพลัน เมื่อเห็นโห้หลีเฉิน ก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ เรื่องแรกที่ต้องเผชิญหน้าก็คือเรื่องนี้
นี่คือความเจ็บปวดในใจของทุกคน
สำหรับโห้หลีเฉิน หัวใจนั้นเจ็บยิ่งกว่า ดังนั้นเย้นโม่หลินกังวลว่าโห้หลีเฉินจะรับไม่ได้ ถึงได้ไม่ยอมพูดอะไร และได้ให้เขามาบอกเขาถึงที่โรงพยาบาล
อย่างน้อยก็ยังสามารถดูแลเขาได้
ป่ายฉีดวงตากะพริบ น้ำเสียงทุ้มต่ำ “ผมจะบอกคุณ แต่ว่าคุณจะต้องไม่ใจร้อน เพราะว่าอย่างน้อยสามารถยืนยันได้ว่าเสี่ยวหว่านยังมีชีวิตอยู่
ฉับพลันดวงตาของโห้หลีเฉินยิ่งเย็นยะเยือก
ยืนยันได้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ ความหมายที่ซ่อนไว้ในประโยคนี้แทบทำให้คนเย็นวาบไปทั้งตัว
รู้สึกถึงแรงกดดันอากาศในห้องผู้ป่วยนั้นฉับพลันลดลงต่ำกว่าศูนย์ในทันใด ป่ายฉีอยากจะหันหลังแล้ววิ่งหนีออกไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ต้องฝืนใจอดกลั้นไว้
เขาเล่าเรื่องที่เย้นหว่านระเบิดขุมทรัพย์เพื่อตายไปพร้อมกับหยูฉู่สองอย่างคร่าวๆออกมา
อีกทั้งยังเน้นย้ำย่า “หยูฉู่สองไม่ได้ถูกระเบิดตาย และก็หาร่างของเสี่ยวหว่านในที่เกิดเหตุไม่เจอ เสี่ยวหว่านจะต้องถูกคนอื่นช่วยไปอย่างแน่นอน”
โห้หลีเฉินที่ได้รับบาดเจ็บ เดิมทีใบหน้าจึงขาวซีดไม่สีเลือด ตอนนี้ก็ยิ่งซีดเผือดกว่าเดิม
นิ้วมือของเขาจับเข้าที่ล้อเข็นต้องการแก้แค้น จนบีบบี้ราวจับรถเข็นบิดเบี้ยว แววตาที่จ้องมองป่ายฉีก็เย็นเยือกสุดขีด
“พวกนายนี่ช่างแน่จริง ๆ ที่ให้เย้นหว่านผู้หญิงตัวคนเดียวเสียสละตัวเองเพื่อชนะตระกูลหยู”
ป่ายฉีตัวแข็งทื่อ สีหน้าแย่ ในใจราวกับถูกก้อนหินก้อนมหึมาทับไว้ จนหายใจแทบไม่ออก
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ให้เย้นหว่านทำแบบนี้ หากพวกเขารู้ก็ต้องห้ามเย้นหว่านอย่างแน่นอน แต่ว่าตอนนี้ความจริงก็เป็นแบบนี้ เพราะการเสียสละของเย้นหว่าน พวกเขาถึงได้ชนะการต่อสู้ในครั้งนี้
จะไม่แดกดันอย่างไร
ตระกูลเย้นที่ยิ่งใหญ่ มีคนเก่งสามารถมากมาย สุดท้ายคนที่เสียสละกลับเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ถึงได้ชนะการต่อสู้
น้ำเสียงป่ายฉีแหบแห้ง “พี่ใหญ่ได้ระดมพลคนออกตามหาเสี่ยวหว่านแล้ว จะต้องตามหาเธอให้เจอ นายวางใจได้”
“หึ”
แววตาของโห้หลีเฉินทั้งแดกดันทั้งเยือกเย็น “ผมไม่เชื่อพวกคุณ”
