“เธอ เธอกลับมาได้ยังไงกัน”
“เธอหายตัวไป หรือตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ เป็นไปได้ยังไง?”
“ถ้าเย้นหว่านกลับมาแล้ว เก่อหรูซวนไม่ขายหน้าน่าดูเลยเหรอ?”
ในขณะที่ทุกคนกำลังตกใจ ยังมีบางคนที่ซุบซิบนินทาเรื่องของโห้หลีเฉินกับเก่อหรูซวน
เก่อหรูซวนเองก็ตกตะลึง ยืนมองใบหน้าของเย้นหว่านด้วยท่าทางงุนงง เหมือนถูกฟ้าผ่ากลางแจ้ง ไม่อยากจะเชื่อ
มีคนรวมกลุ่มกระซิบกระซาบกัน
“รักสามเส้าแบบนี้จะจัดการยังไง คนรักเก่ากลับมา คนรักใหม่ยังอยู่ตรงหน้า คุณโห้จะเลือกใคร”
นี่เป็นเรื่องที่ทุกคนสนใจในตอนนี้
สายตาของทุกคนแทบจะจับจ้องไปที่โห้หลีเฉินพร้อมกัน ตั้งตารอดูว่าเขาจะตัดสินใจยังไง
ส่วนเก่อหรูซวนเองก็ถูกผลักเข้าไปในบทสนทนาด้วย
ก่อนหน้านี้เพราะความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับโห้หลีเฉิน ทำให้เธอได้รับความเคารพและประจบประแจงมาก แต่ตอนนี้เย้นหว่านกลับมา มันส่งผลกระทบให้เธอเป็นอย่างมาก
ถ้าหากตอนนี้โห้หลีเฉินเลือกเย้นหว่าน งั้นเธอจะต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่อับอายขายหน้าเป็นที่สุด
เก่อหรูซวนหวั่นใจ เธอมองไปที่โห้หลีเฉินด้วยดวงตากะพริบปริบๆ แล้วเรียกชื่อเขาด้วยเสียงต่ำ “คุณ…”
หลังจากที่เย้นหว่านปรากฏตัวขึ้นมา โห้หลีเฉินก็เหมือนถูกแช่แข็ง เขายืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเขยื้อน
สายตาของทุกคนรอบตัวเขาจับจ้องมาที่เขา แต่ในสายตาของเขา กลับมีเพียงผู้หญิงที่ใส่ชุดสีแดงสดที่ยืนอยู่บนบันได
ยืนมองเธอจากไกลๆ เหมือนฉากที่ปรากฏขึ้นในฝันนับครั้งไม่ถ้วน
เธอกลับมาแล้ว
แต่เขากลับไม่กล้าเชื่อว่ามันเป็นความจริง เพราะภาพหลอนเกิดขึ้นบ่อยครั้งเกินไป และทุกครั้งที่เข้าไปใกล้ เธอก็จะหายตัวไป
สายตาของเย้นหว่านมองผ่านฝูงชน แล้วมองไปที่โห้หลีเฉินด้วยท่าทางตำหนิและออดอ้อน
“คุณโห้ คุณยังไม่เดินมาหาฉัน หรือว่าข่าวลือที่ว่าจะเป็นจริง คุณร้อนตัวจนไม่กล้าเผชิญหน้ากับฉันแล้วคะ?”
น้ำเสียงหยอกล้อนั้น เสียงที่คุ้นเคยนั้น ดังก้องเข้ามาในหูของโห้หลีเฉินอีกครั้ง
มันเหมือนจริงมาก
โห้หลีเฉินเกิดอาการสั่นเทาอย่างรุนแรง ก่อนจะก้าวไปข้างหน้า แล้ววิ่งไปหาเย้นหว่านอย่างรวดเร็ว
ไม่มีท่าทางเย็นชาเหมือนก่อน แต่เหมือนหนุ่มน้อย ที่วิ่งไปหาคนที่เขารักอย่างดีใจ
ตอนที่เดินผ่านหน้าเก่อหรูซวน ก็รวดเร็วราวสายลมพัดผ่าน
เก่อหรูซวนมองโห้หลีเฉินที่วิ่งผ่านเธอ ตอนที่จะวิ่งผ่านเธอไป แม้แต่จะอยากเอื้อมมือออกไปคว้าเขายังไม่ทันเลย
สีหน้าของเธอซีดเซียวราวกับกระดาษ
โห้หลีเฉินรีบวิ่งหยุดอยู่ตรงหน้าเย้นหว่านอย่างรวดเร็ว
เธอยืนอยู่บนขั้นบันได เขายืนอยู่ด้านล่างขั้นบันได ระหว่างพวกเขามีระยะห่างสองขั้นบันได เธออยู่ข้างบนเขาอยู่ข้างล่าง
เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ
นิ้วมือที่เรียวยาวค่อยๆ ยกขึ้น แล้วเคลื่อนไหวช้าๆ ค่อยๆ ขยับเข้าใกล้แก้มเธอ
พอปลายนิ้วสัมผัสผิวแก้มของเธอ แล้วสัมผัสถึงอุณหภูมิจริงๆ ทำให้ดวงตาของโห้หลีเฉินมีน้ำตาผุดขึ้นมาทันที
เสียงของเขาเบาบางและแหบแห้ง “เย้น…หว่าน…”
เธอกลับมาแล้ว
สามปีแล้ว ในที่สุดเธอก็กลับมา
เย้นหว่านยกมือทาบหลังมือของเขา แล้วยกยิ้มที่มุมปาก ทั้งอ่อนหวานและแฝงไปด้วยความคะนึงหา
“ฉันเอง”
สองคำนี้เบาบาง แต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดจากการเหินห่างและคิดถึงเป็นเวลาสามปี
หัวใจที่ว่างเปล่าของโห้หลีเฉิน ในตอนนี้ มันถูกเติมเต็มอีกครั้ง
เขายิ้มตามเธอไปด้วย
เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้เธอ ใช้ปลายจมูกแนบชิดกับปลายจมูกของเธอ แล้วถูไถไปมาอย่างอ่อนโยน
ในสายตาของพวกเขา ล้วนมีกันและกันอยู่ในนั้น
ความเสน่หาที่รุนแรงและแยกจากกันไม่ได้นั้น ไม่จำเป็นต้องปิดบังหรือบรรยายด้วยวาจา ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็สามารถสัมผัสได้ถึงความรู้สึกนั้น
แม้จะผ่านไปสามปี พวกเขาก็ยังรักกันอย่างสุดซึ้ง
ภาพที่ได้กลับมาเจอกัน เหมือนเทพบุตรกับเทพธิดาในแดนสวรรค์ งดงามจนผู้คนรู้สึกหลงใหล และเต็มไปด้วยความรู้สึกอิจฉาตาร้อน
เก่อหรูซวนยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น สีหน้าของเธอซีดเผือด ร่างกายของเธอเย็นเยียบ
พอมองไปที่เทพบุตรกับเทพธิดาคู่นั้น ส่วนตัวเธอเอง กลับเหมือนตัวตลก ทำให้เธอรู้สึกเหมือนตกลงไปในนรกสิบแปดชั้น
……
โห้หลีเฉินพาเย้นหว่านกลับบ้านพักในอาคารส้ายน่าที่นี่คือสถานที่ที่พวกเขาเคยอาศัยอยู่ด้วยกัน
เย้นหว่านเดินเข้าประตู แล้วมองเห็นทุกอย่างที่คุ้นเคยภายใน จึงรู้สึกตกตะลึงมาก
“ที่นี่ยังคงเหมือนเดิมเลย…”
ยังพูดไม่ทันจบ จู่ๆ เธอก็ถูกกดตัวไปที่บานประตู ตรงหน้าของเธอคือร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่ม
ภายใต้แสงสลัว เขาจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง
“พวกเราเองก็ยังเหมือนเดิม”
มันอยู่ในนี้ทั้งหมด
พอพูดจบ ริมฝีปากของเขาก็กดลงที่ริมฝีปากสีแดงของเธอ และบดจูบอย่างหนักหน่วงและรุนแรง ราวกับสิงโตที่หิวกระหายมานานหลายปี ในที่สุดก็พบน้ำพุน้ำหวาน
เขาขโมยความหวานในปากของเธออย่างบ้าคลั่ง ระบายความคิดถึงที่ฝังลึกเข้าถึงกระดูกของเขาออกมา
เย้นหว่านรู้สึกปวดลิ้น แต่ก็หวานล้ำ
เธอตอบสนองเขาอย่างกระตือรือร้น สองมือกอดเอวเขาแน่น เอนตัวพิงบนร่างกายของเขา ปล่อยให้เขาทำอะไรตามใจชอบ
เสื้อผ้าของพวกเขาเริ่มถอดทิ้งตั้งแต่ห้องรับแขก ไปจากห้องนั่งเล่น ตามมาด้วยบันได ตรงทางเดิน ไปจนถึงพื้นห้องนอน…
เกมสวาทดำเนินไปตลอดทั้งคืน
จนกระทั่งท้องฟ้าใกล้รุ่งสาง ในที่สุดโห้หลีเฉินก็ยอมหยุดลง ปล่อยสาวน้อยที่ขอความเมตตาได้หยุดพักผ่อน
เขากอดเธอไว้แน่น แล้วผล็อยหลับไปพร้อมกัน
สามปีมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่โห้หลีเฉินนอนหลับอย่างสงบ และมีความสุขแบบนี้
แม้แต่ความฝันก็ยังเป็นฝันดี
เวลาบ่ายสองโมง ขนตาของโห้หลีเฉินถึงได้เริ่มขยับเบา ๆ แล้วลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆ
มุมปากของเขายกขึ้น เขายื่นมือออกไปเพื่อจะไปกอดเย้นหว่าน
แต่ว่า พอยืดแขนของเขาออกไป ในอ้อมแขนของเขากลับว่างเปล่า
เขาลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว จึงเห็นว่า อีกฟากหนึ่งของเตียงว่างเปล่า ไม่มีเงาของเย้นหว่านอยู่แล้ว
พอเขาสัมผัสอีกครั้ง ผ้าปูที่นอนและหมอนก็เย็นเยียบ เห็นได้ชัดว่าเธอออกไปไหนได้สักพักแล้ว
เมื่อคืนเหนื่อยขนาดนั้น เธอเองก็ชอบนอนขี้เซา ไม่น่าจะตื่นเร็วกว่าเขาได้
โห้หลีเฉินในใจรู้สึกไม่สบายใจ เขาไม่ทันจะสวมรองเท้า ก็รีบวิ่งออกไปข้างนอกแล้ว
“เย้นหว่าน”
“เย้นหว่าน คุณอยู่ที่ไหน”
เขาวิ่งไปที่ห้องครัวเพื่อตามหา นึกว่าเธอตื่นมาอาจจะหิว แล้วทำอาหารเช้าให้เขา เป็นมื้อเช้าแสนหวาน
แต่ในห้องครัวกลับว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่เลย
ของภายในไม่ได้ถูกแตะต้องเลย
โห้หลีเฉินเดินไปตามหาที่ห้องอื่น แม้แต่ห้องเก็บของก็ไม่เว้น
แต่ก็ไม่มีใครเลย อีกทั้ง รองเท้าที่เธอใส่เมื่อคืนนี้ ก็ไม่อยู่แล้ว
บ้านพักทั้งหลังสะอาดหมดจด ไม่มีของเธอตกหล่นไว้เลย ทำให้เขารู้สึกว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เป็นเพียงแค่ความฝัน
โห้หลีเฉินยืนนิ่ง ดวงตาของเขาหวาดหวั่น หรือว่า เรื่องเมื่อคืนนี้เขาจะฝันไปอีกแล้ว
“โอ๊ย”
เขาเจ็บตรงหน้าอก พอเขาเปิดชุดนอนออก จึงเห็นรอยเล็บขีดข่วนที่มีเลือดปนอยู่ตรงบริเวณลำคอของเขา
ในสมองของเขา ปรากฏภาพตอนที่เธอนอนอยู่บนตัวเขาเมื่อคืนนี้ ท่าทางดุร้ายอย่างน่ารักของเธอ
“โห้หลีเฉิน คุณกล้าถือโอกาสตอนที่ฉันไม่อยู่ไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น นี่คือบทลงโทษ!”
ตอนนี้แรงของเธอเยอะมาก แค่เธอออกแรงเล็บของเธอก็ข่วนลงบนร่างกายของเขาจนเป็นรอยข่วนสามรอย
รอยเล็บนั้น ตอนนี้กำลังรู้สึกเจ็บขึ้นมา
ยิ่งเจ็บ ยิ่งแสดงให้เห็น ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ล้วนเป็นความจริงทั้งหมด
เย้นหว่านกลับมาแล้วจริงๆ แล้วยังเริ่มเกมสวาทกับเขาตลอดทั้งคืนด้วย
เป็นความจริง ที่เธอตื่นขึ้นมาก็หายตัวไป ไม่ทิ้งคำพูดไว้สักคำ ก็จากไปแล้ว
เธอจะไปไหนได้
อีกอย่างดูจากท่าทางของเธอเมื่อคืนนี้ ก็ดีมาก สามารถเข้าออกงานเลี้ยงเมื่อคืนได้ คงจะไม่ได้ใช้ชีวิตลำบาก
แต่ทำไมสามปีมานี้ ถึงไม่ยอมมาหาเขาเลย?
ตอนนี้ยังจากไป ทำให้โห้หลีเฉินรู้สึกเหมือนสูญเสียเธอไปอีกครั้ง หวาดกลัวว่าจะหาเธอไม่เจอ..
