หลังจากเย้นหว่านและโห้หลีเฉินกลับไป เหล่าเลขาเลิกงานไปพร้อมกับความอิจฉา
เลขาหลินไม่ได้ออกจากบริษัทในทันที บอกกับทุกคนว่าจะไปเข้าห้องน้ำและแยกจากทุกคน เดินตรงไปยังฝ่ายโลจิสติกส์
ชายที่เอาคอมพิวเตอร์ของเก่อหรูซวนไป กำลังรอเธออยู่
เลขาหลิวเดินเข้าไปหา “คุณนายให้ฉันมา ของอยู่ที่ไหน”
“อยู่ที่นี่ ไม่ได้แตะต้องอะไรทั้งนั้น”
ชายหนุ่มยืนกระเป๋าคอมพิวเตอร์ให้กับเลขาหลิว
เลขาหลิวรับมา เปิดดูเพื่อเช็กว่าเป็นคอมพิวเตอร์ของเก่อหรูซวน จากนั้นเอ่ยจริงจังกับชายคนนั้น
“เรื่องนี้ฟ้าดินรับรู้ฉันรู้คุณรู้ หากคนอื่นรู้เข้า คุณรู้ใช่ไหมจุดจบใช่ไหม”
“ผมรู้ จะไม่ให้ใครรู้เรื่องนี้อย่างแน่นอน พวกเขาก็คิดว่าคอมพิวเตอร์เครื่องนี้ถูกทำลายไปแล้ว”
ชายคนนั้นรับรอง อีกทั้งยังเอ่ยออกมาจากใจ “เดิมผมก็ไม่ชอบเก่อหรูซวนอยู่แล้ว เป็นแค่เลขาแต่ทำราวกับมีอำนาจค้ำฟ้า ตอนนี้คุณนายกลับมาแล้ว ควรกดเธอเอาไว้บ้าง คนในบริษัทหลายคนต่างก็รออยู่ ไม่ทำลายเรื่องของคุณนายอย่างแน่นอน”
เลขาหลิวพยักหน้าพึงพอใจ “ต่อไปคุณนายจะมอบรางวัลให้คุณแน่นอน ทำงานให้ดีก็พอ”
เมื่อเรียบร้อยแล้ว เลขาหลิวก็หายไปพร้อมกับคอมพิวเตอร์
หลบหลีกจากผู้คนมาตลอดทาง ลงไปยังโรงจอดรถใต้ดิน ขับรถออกไป
เธอมองคอมพิวเตอร์ที่วางอยู่ด้านข้าง รอยยิ้มเฝ้ารอคอยยกยิ้มขึ้น เธอทำงานคล่องแคล่ว ความสามารถก็มีมากกว่าเลขาคนอื่นๆ
เพราะเหตุนี้จึงถูกเก่อหรูซวนกดเอาไว้ ตลอดสองปีมานี้ โกรธเกลียดเก่อหรูซวนอยู่ไม่น้อย
ตอนนี้ เย้นหว่านกลับมาแล้ว สามารถช่วยให้เธอได้ระบายความโกรธ เป็นโอกาสที่ดีที่จะได้เหยียบเก่อหรูซวนให้ตาย
ดังนั้น ตอนนี้เขากำลังเอาอกเอาใจเย้นหว่าน ร่วมมือกับเย้นหว่าน แม้จะไม่ได้เอ่ยอะไร ทว่าในใจกลับยินยอมช่วยเหลือเย่นหว่านอย่างเต็มที่
เช่นตอนนี้เย้นหว่านสั่งให้เธอทำอะไรกับคอมพิวเตอร์ของเก่อหรูซวน เธอจึงตอบรับทันที
ได้เป็นเลขาของโห้หลีเฉิน แม้ไม่ได้เป็นหัวหน้าเลขา ความสามารถของเธอก็ไม่เป็นที่น่าสงสัย เย้นหว่านให้เธอเอาคอมพิวเตอร์มา เธอก็พอจะเดาได้ เย้นหว่านคงนึกถึงความลับบางอย่างที่อยู่ในนั้น
ในเมื่อต้องการเอาคืนเก่อหรูซวน แน่นอนว่าเธอต้องช่วย ช่วยอย่างสุดกำลัง
เลขาหลิวขับรถตรงไปยังร้านกาแฟร้านหนึ่ง เธอถือคอมพิวเตอร์เข้าไป เดินตรงเข้าไปหาผู้จัดการ
คนที่จะมาที่นี่ได้ ล้วนเป็นคนร่ำรวยมีอิทธิพล ผู้จัดการมองเลขาหลิว ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
“คุณผู้หญิง คุณมีเรื่องอะไรครับ”
เลขาหลิวหยิบเงินสดปึกใหญ่ส่งให้ผู้จัดการ “คุณรู้จักเย้นหว่านภรรยาของโห้หลีเฉินใช่ไหม เดี๋ยวค่ำๆ หน่อยเธอจะมาที่นี่ ถึงตอนนั้นเธอจะบอกเองว่าให้คุณเอาของสิ่งนี้มอบให้ใคร คุณก็เอาให้เขาก็พอแล้ว”
ที่แท้ก็มาฝากของ
ผู้จัดการมองกระเป๋าคอมพิวเตอร์ เอ่ยถามอย่างตื่นเต้น “ของสิ่งนี้สำคัญมากหรือครับ ที่นี่เป็นร้านกาแฟ ผมกลัวว่าจะดูแลไม่ดี…”
“ถ้าดูแลไม่ดี ร้านกาแฟของคุณกับคุณ ก็คงต้องหายสาบสูญไปจากเมืองหนานแล้วล่ะคะ”
เลขาหลิวเอ่ยเตือนเสียงเย็น
เดิมคนของโห้หลีเฉินนั้นล้วนมีกลิ่นอายน่ากลัวบางอย่างซ่อนอยู่ ทำให้ผู้จัดการร้านตกใจจนเหงื่อตก
ผู้หญิงตรงหน้า คล้ายกับเป็นตัวแทนของโห้หลีเฉิน อำนาจของโห้หลีเฉินคับฟ้า ทั่วทั้งเมืองหนานไม่มีใครกล้าท้าทายเขา หักหลังเขา เขาเป็นเพียงผู้จัดการร้านกาแฟธรรมดา ยิ่งไม่กล้าเข้าไปใหญ่
เขารีบพยักหน้า “คุณผู้หญิงโปรดวางใจ ผมจะดูแลของนี้ให้ดี จะไม่ให้มันเกิดปัญหาแม้เพียงเล็กน้อย”
เลขาหลิวยิ้มออกมา ยื่นเงินสดและคอมพิวเตอร์ยื่นให้ผู้จัดการ จากนั้นออกจากร้านกาแฟไป
ผู้จัดการร้านวางคอมพิวเตอร์ลงด้วยความระมัดระวัง แถมยังนั่งเฝ้าอยู่ตรงนั้นไม่ห่างไปไหน ไม่ยอมให้ใครได้เข้าใกล้และแตะต้อง
……
ภายใต้สงครามในบริษัท แม้ไม่มีผลลัพธ์ โห้หลีเฉินกลับไม่ยอมให้เย้นหว่านมาโกรธไปกับเขา
ห่างกันไปสามปี ไม่ว่าจะมีความสุขหรือโมโห แต่เขาจะใช้ทุกวินาทีให้คุ้มค่า
ดังนั้นจึงทำงานหนักตลอดบ่ายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน สามชั่วโมง ตอนเย็นจัดตารางทุกอย่างให้ว่าง
เพื่อต้องการกลับบ้านมากับเย้นหว่านและใช้เวลาอยู่กับเธอ
เขาคิดมาอย่างดี แต่ไม่คิดว่า เมื่อทานข้าวเสร็จแล้ว เย้นหว่านกลับจะออกไปข้างนอก
ซ้ำยังจะออกไปเอง ไม่พาเขาไปด้วย
โห้หลีเฉินร้อนรน สายตาคมลึกมองไปยังเย้นหว่าน “ที่รัก คุณออกไปเองผมไม่วางใจ”
เย้นหว่านปฏิเสธเขาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง “ฉันไปจัดการธุระส่วนตัวที่คุณรู้ด้วยไม่ได้”
ระหว่างสามีภรรยา ความจริงใจต่อกัน แต่เธอกลับพูดว่าเป็นสิ่งที่เขารู้ด้วยไม่ได้ออกมาตรงๆ ช่วงเสียดแทงหัวใจเขาเหลือเกิน
เขาปกปิดเธอหลายอย่าง ไม่ได้บีบบังคับให้เธอบอก
โห้หลีเฉินถอนหายใจ ถอยหนึ่งก้าว “คุณไปนานแค่ไหน จะกลับมาเมื่อไหร่”
ความจริงนั้นอยากถาม ว่าเธอจะกลับมาหรือเปล่า
“แล้วแต่อารมณ์ ถ้าเสร็จธุระแล้วฉันจะกลับมา”
เย้นหว่านยืนเปลี่ยนรองเท้าอยู่หน้าประตู เอ่ย “ฉันไม่ชอบคนขับรถคนนั้นของคุณ เดี๋ยวฉันจะขับรถออกไปเอง กลับมาคุณต้องเรียกเว่ยชีกลับมา ให้เขามาเป็นคนขับรถของฉัน”
ได้ยินแบบนั้น โห้หลีเฉินไม่รู้ว่าควรยินดีหรือกังวล
ยินดีก็คือมันหมายถึงว่าการไปครั้งนี้เย้นหว่านจะกลับมาแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ เป็นการออกไปทำธุระจริงๆ ดังนั้นจึงวางแผนเอาไว้ล่วงหน้า
สิ่งที่กังวลก็คือ คนที่เธอเลือกคือเว่ยชี หากเว่ยชีกลับมา…
“ทำไม มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ” เย้นหว่านกวาดตามองโห้หลีเฉิน ดวงตาสวยนั้นดุดันเล็กน้อย
โห้หลีเฉินส่ายหน้า ลูบผมเธอด้วยท่าทางรักใคร่
“เปล่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะให้เว่ยชีมาติดตามคุณ”
ติดตามเธอ ต่อไปจะจัดการอะไร ทำอะไร ก็ได้แล้ว
เย้นหว่านบรรลุวัตถุประสงค์แล้ว ยิ้มอย่างพอใจ “รอฉันอยู่ที่บ้านนะคะ”
พูดจบ เธอก็เดินออกไปอย่างมีความสุข
โห้หลีเฉินยืนมองเธออยู่หน้าประตู ดวงตาเข้มขึ้น สับสนอยู่ในใจ
เขาพอรู้ว่าเธอจะไปทำอะไร ไปพบใคร…
เย้นหว่านมาที่ร้านกาแฟที่เลขาหลิวเอาคอมพิวเตอร์มาฝากเอาไว้ ด้านในนอกจากพนักงาน ก็ไม่มีคนอื่นแล้ว เห็นได้ชัดว่าถูกเหมาเอาไว้แล้ว
เมื่อเย้นหว่านเดินเข้ามา พนักงานจึงเดินมาต้อนรับและเดินนำเธอเข้าไป ด้านบนชั้นสองที่นั่งริมหน้าต่าง ตรงนั้นมีที่นั่ง และบนที่นั่งนั้นมีคนนั่งอยู่ก่อนแล้วหนึ่งคน
เมื่อมองเห็น ใบหน้าหล่อเหลาน่าหลงใหล อีกทั้งยังมีความเท่
เธอมองเขาไม่นานดวงตาก็อ่อนโยนลง ใบหน้ายิ้มร่า เดินเข้าไปหาเขา “ป่ายฉี”
ได้ยินเสียง ป่ายฉีจึงหันกลับมา มองเห็นเย้นหว่านตัวจริง จึงลุกขึ้นด้วยความดีใจ
เขาสาวเท้าเดินมาตรงหน้า สองมือจับยึดไหล่เธอเอาไว้ มองสำรวจเธออย่างละเอียด
“เสี่ยวหว่าน คุณยังมีชีวิตอยู่ดีจริงด้วย ผมมีความสุขที่สุดเลย”
ป่ายฉีอ้าแขน ดึงเย้นหว่านเข้ามากอดเอาไว้ในอ้อมแขนแน่น
ดวงตาเย้นหว่านแดงก่ำ หัวเราะและกอดเขาเอาไว้
“ขอโทษ ทำให้คุณเป็นห่วงแล้ว สามปีมานี้ฉันมีความสุขดี”
