สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน – บทที่ 1318 ขัดขวาง

เย้นหว่านไปหาฉู่หยุนซี

ถ้าเกิดว่าเป็นการกลับมาครั้งแรก ภายใต้เปลือกตาของโห้หลีเฉิน เธอคงจะกลับไปที่ฉู่หยุนซีอย่าเงียบๆ ปล่อยให้โห้หลีเฉินพลิกทั้งแผ่นดินเมืองหนานจนถึงท้องฟ้าก็หาไม่เจอใคร

ครั้งนี้ ไม่มีใครรู้ว่าเธอไปที่นั่นยังไง ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่รู้ว่าเธอไปด้วยซ้ำ

หลังจากที่ไม่เห็นมาระยะหนึ่ง เขาที่ผอมแห้งอยู่แล้ว ก็ผอมลงไปอีกด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

ถ้าเกิดว่าเป็นคนที่คบกับเขามาทั้งหมด 3 ปี พอเห็นว่าเขาเป็นแบบนี้ ก็รู้สึกทนไม่ค่อยได้

เย้นหว่านพยายามกดอารมณ์ของตัวเอง แล้วก็พูดหยอกล้อว่า “ฉันไม่อยู่ นายคิดถึงฉันจนกินข้าวกินปลาไม่ลง ก็เลยหิวจนผอมขนาดนี้เลยเหรอ? ”

ฉู่หยุนซีเข็นรถเข็นออกจากห้อง ออกไปด้วยพร้อมกับพูดไปด้วยว่า

“ที่จริงก็รู้สึกเสียใจนิดหนึ่งที่ปล่อยเธอออกไป”

“เสียใจไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก ฉันมานี่ไม่ได้มาขายยารักษาความเสียใจ”

เย้นหว่านเข้าไปแล้วก็เข็นเก้าอี้วีลแชร์ให้กับเขา เข็นเขาออกไปด้านนอก “นายจะไปไหน?”

“ห้องอาหาร”

ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสามหรือว่าสี่โมงเย็น ไม่ใช่เวลาของอาหารกลางวันหรือว่าอาหารกลางวันหรือว่าอาหารเย็น ไม่ควรจะกินอะไรในเวลานี้

ฉู่หยุนซีถูกเข็นไปข้างหน้า ไม่ต้องมองหน้าของเย้นหว่าน ก็เหมือนจะเดาได้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

เขายิ้มแล้วพูดว่า “พอเห็นว่าเธอมาก็เลยอยากอาหาร”

ก็พามุกตลกของเธอเล่นไปจนถึงที่สุดจริงๆ

เย้นหว่านก็ไม่สืบสาว เธอโอกาสพูดว่า “ได้สิ ถ้าอย่างนั้นในกินเยอะๆนะ เดี๋ยวพาฉันไป นายคงไม่อยากอาหารไปอีกหลายเดือน”

“ไม่มีเรื่องอะไรก็คงไม่มาหาฉันหรอก เย้นหว่าน เธอนี่ใจร้ายจริงๆ เลยนะ”

ฉู่หยุนซีบ่น

เย้นหว่านยิ้ม แต่ก็ไม่ได้รู้สึกสะใจ การที่เธอมาที่นี่ฉู่หยุนซีก็ต้องรู้เหตุผลของเธออยู่แล้ว

แม้แต่ รู้ยันสถานที่ซ่อนของป่ายฉีเลยด้วยซ้ำ

ถึงยังไง เครือข่ายข่าวกรองของเขาคือสิ่งที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก

ดังนั้น เย้นหว่านก็เลยเอ่ยปากถามเขาตามตรง “ไม่มีข้อมูลของหานจื่อไหม?”

“มี”

ฉู่หยุนซีกลับไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แต่มองไปที่โต๊ะอาหารที่อยู่ตรงหน้า “กินข้าวก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

ฉู่หยุนซีก็ไม่ใช่คนเชื่องช้าอืดอาด ทำไมต้องพูดหลังจากกินข้าวด้วยล่ะ?

ถ้าเกิดว่าเรื่องราวผิดปกติแสดงว่าต้องมีการหลอกลวงอย่างแน่นอน

เย้นหว่านคิดอยู่ในใจ แต่ก็ไม่ได้ไปเร่งเขา เขียนเก้าอี้วีลแชร์ของเขาไปที่โต๊ะอาหาร แล้วตัวเองก็นั่งดูทีก็อีกตัวหนึ่ง

โต๊ะอาหารค่ำเต็มไปด้วยอาหารอันโอชะ รสชาติที่เธอโปรดปรานทั้งหมด และยังมีชามและตะเกียบอีก 2 ชุด เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเตรียมไว้สำหรับเธอตั้งแต่เนิ่นๆ

ฉู่หยุนซีก็เป็นคนที่เอาใจใส่

ยิ่งใส่ใจยิ่งน่าคิดและน่ากลัว เธอถูกเว่ยชีเลือดออกมาตั้งแต่เช้าแล้ว แล้วก็อยู่จัดการเรื่องของป่ายฉี ยังไม่ทันจะได้กินข้าวเช้าและข้าวกลางวันเลย

เห็นได้ชัดว่าอาหารมื้อนี้ที่เขาเตรียมมานั้น เพื่อเธอ

เขาไม่ได้แค่รู้ว่าป่ายฉีอยู่ที่ไหน แถมยังรู้ว่าเธอยังไม่ได้กินข้าว

เย้นหว่านตอบ “ฉันสงสัยจริงๆ เลย ว่านายทำได้ยังไง ทำไมถึงได้รู้ข้อมูลแข็งแกร่งขณะนี้? ขนาดฉันยังสามารถสะบัดคนของเก่อหรูซวนออกได้เลย”

แต่ว่าไม่สามารถสะบัดออกจากเขาได้

ฉู่หยุนซียิ้มน่ะตอบว่า “ถ้าฉันบอกว่าติดอุปกรณ์เฝ้าสังเกตไว้ที่เธอ เธอจะเชื่อไหม? ”

“ไม่เชื่อ” เย้นหว่านตอบอย่างตรงไปตรงมามากขึ้น “ทุกที่ในร่างกายของฉัน แม้แต่ผมของฉันยังผ่านการตรวจอย่างละเอียดมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีอุปกรณ์เฝ้าสังเกต”

ฉู่หยุนซีไม่มีทางเลี่ยง “เด็กฉลาด” ไม่สามารถถูกหลอกได้

แต่ว่าการเปลี่ยนหัวข้อแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่สามารถถามเขาได้ว่าทำไมข้อมูลเขาถึงได้แน่นขนาดนี้

เย้นหว่านสนใจอย่างอื่นมากกว่า เราก็ไม่ชอบถามฉู่หยุนซีจนถึงที่สุดอยู่แล้ว เธอมีความตระหนักในตัวเองอยู่เสมอ แล้วก็รู้ว่าระหว่างสองคนควรมีความสัมพันธ์แบบไหนและจุดยืนแบบไหน

ต่อให้เข้ากันได้ดีแค่ไหน ก็ต้องมีขีดจำกัด

ฉู่หยุนซีมีออร่าของผู้รากมากดี ตอนกินข้าวนั้นท่าทางดูสง่างามเป็นอย่างมาก เข้ากับใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา เหมือนกับเจ้าชายผู้สูงศักดิ์ในภาพวาดสีน้ำมัน

ถ้าไม่ใช่เพราะขาพิการ เขาก็จะเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ

เย้นหว่านเคยเปลี่ยนเกี่ยวกับการแพทย์กับป่ายฉีอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ไปจนถึงจุดสูงสุด แต่ว่าก็ไม่เลวเลย ถามเธอยังเคยมีประสบการณ์ที่รักษาโห้หลีเฉินจะเอามาพาดได้

เธอเคยคิดอยากจะช่วยรักษาขาทั้งสองข้างของฉู่หยุนซี แต่ว่าฉู่หยุนซีกลับปฏิเสธเธอ แม้แต่ไม่ให้โอกาสเธอได้ลองเลยด้วยซ้ำ

แม้แต่ร่างกายที่ป่วยของเขา ก็ไม่เคยให้เธอได้เห็นเลย

หรือแม้แต่ เย้นหว่านไม่เคยเห็นเขามองหาหมอที่มีชื่อเสียงเพื่อรักษาอาการป่วยและช่วยชีวิตเขาด้วยซ้ำ แค่กินยาทุกวัน ปล่อยใจให้อาการแย่ลงไปทีละขั้น

ถึงจุดนี้ ร่างกายของเขาเสื่อมโทรมไปนานแล้ว และบางทีถ้าวันหนึ่งเขาก็จากไปอย่างกะทันหัน มันก็คงเป็นเรื่องที่ปกติมาก

แต่ว่าเย้นหว่านก็รู้ดีว่า ฉู่หยุนซีไม่มีทางตายไปได้ง่ายอย่างนั้นหรอก ภายใต้พื้นผิวที่ดูสงบนิ่งของเขา เขากลับดูมีความหมกมุ่นที่ไม่สามารถปล่อยวางได้

แต่ว่าเขามีความหมกมุ่นอะไรถึงได้ทำวิธีที่น่าสยดสยองขนาดนี้?

เย้นหว่านคิดไม่ออก แล้วก็เดาไม่ถูกด้วย

หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว ฉู่หยุนซีก็โบกมือ แล้วก็มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งถือเอกสารเดินเข้ามา พร้อมกับวางไว้ตรงหน้าของเย้นหว่านด้วยความเคารพ

ฉู่หยุนซีพูด “ในนี้ มีคำตอบในสิ่งที่เธอต้องการอยากรู้”

เย้นหว่านรีบเปิดเอกสารมันออกทันที พลิกอ่านหลายหน้าต่อกันไป ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกหวาดกลัว

นี่มันไม่ใช่ข้อมูลของหานจื่อ แต่ว่ามันเป็นสิ่งที่สามารถตอบความสงสัยของเธอได้

ของเธอจำข้อมูลแน่น ใบหน้าซีดเผือด ร่างกายสังขารไปหมด

“นี่ มันเป็นไปได้ยังไง? พวกเจมส์พัฒนาเทคโนโลยีประเภทนี้ได้ยังไง……”

ข้อมูลนี้เป็นข้อมูลทดลองซึ่งเสริมสร้างข้อมูลภายในของผู้คน และสิ่งที่ทำให้คนรู้สึกว่ากลัวที่สุดก็คือ ภายใต้มนุษย์พันธุ์แกร่งเหล่านี้จะมีความอ่อนแอที่ร้ายแรง นั่นก็คือชีวิต มันถูกลากไปอยู่ในมือของผู้อื่นอย่างแท้จริง

ตราบใดที่มีใครบางคนถือสวิตช์เอาไว้ แล้วกดลงไป มนุษย์พันธุ์แกร่งเหล่านี้ก็จะตายทั้งหมด

ไม่มีที่ว่างให้หันหลังกลับ

“เหอะ ตอนแรกเจมส์กับฝู้ยวนตายไปตั้งนานแล้ว ทั้งองค์กรของพวกเขาไม่เหลือคนเลยแม้แต่คนเดียว เทคโนโลยีควรที่จะไม่มีแล้วสิถึงจะถูก ทำไมถึงสามารถใช้มันมาควบคุมหานจื่อได้? ”

กำหนดได้ไม่ยากเลยว่า หานจื่อที่ได้เป็นอิสระแล้วไปใช้ชีวิตแบบคนธรรมดานั้น กลับกลับมาเป็นนักฆ่าอีกครั้งหนึ่ง เหตุผลเพราะว่าถูกเทคโนโลยีนี้คุณออกมา

เธออยากจะมีชีวิตอยู่ แค่ถูกคนอื่นควบคุม แล้วกลับไปอยู่ในชีวิตที่เคยเป็น

ฉู่หยุนซีมองเย้นหว่านสายตาที่ลึกลับ “ปัญหานี้ เธอดึงคนที่อยู่เบื้องหลังของเธอออกมาได้แล้วก็จะรู้เอง”

ดังนั้นก็บอกว่าฉู่หยุนซีรู้หรือเปล่าว่าคนคนนั้นคือใคร?

เย้นหว่านไม่แน่ใจ แต่ไหนแต่ไรมาเขาเป็นคนที่อ่านยากมาก

จะได้ตอนนี้สิ่งที่ทำให้เย้นหว่านตื่นตระหนกและวิตกกังวลมากยิ่งขึ้นก็คือ “มีวิธีที่จะแก้ไขเทคโนโลยีนี้หรือเปล่า ลูกสาวของฉัน แรบบิท ก็เป็นมนุษย์พันธุ์แกร่งเหมือนกัน”

ตอนนั้นแรบบิทหนีจากความตายมาได้ ป่ายฉีช่วยเหลือชีวิตเธอมาได้ แต่ว่าในร่างกายของเธอก็มียาที่เสริมสร้างให้เป็นมนุษย์พันธุ์แกร่ง เธอไม่สามารถหลบหนีเทคโนโลยีนี้ได้

แต่ว่าคนคนนั้นกลับสามารถทำลายชีวิตแรบบิทได้ในทันที

ไม่ว่าจะซ่อนอยู่ที่ไหนก็สามารถถ่ายได้ทั้งนั้น

ฉู่หยุนซีถอนหายใจออกมา “ตอนนี้วิธีแก้ไขเดียวที่ฉันรู้ ก็คือค่าทุกคนที่ควบคุมสวิตช์เอาไว้”

นี่เป็นวิธีที่ตรงไปตรงมาที่สุดแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นใคร หาพวกเขาให้หมด แล้วก็ทำลายสวิตช์นั้นซะ แรบบิทถึงจะปลอดภัย

เย้นหว่านมีเจตนาฆ่าอยู่ในหัวใจ มันปลุกความกระตือรือร้นที่ทำให้เธออยากดึงคนที่อยู่เบื้องหลังออกมามากยิ่งขึ้น