สิ่งที่ผู้ที่อยู่เบื้องหลังกุมเอาไว้ในตอนนี้ ก็คือชีวิตของแรบบิท นี่มันสามารถข่มขู่เธอได้อย่างสิ้นเชิง และก็สามารถขู่โห้หลีเฉินได้ด้วย
นึกถึงสิ่งที่เว่ยชีเคยพูดก่อนหน้านี้ ว่าก่อนที่เก่อหรูซวนจะมานั้น โห้หลีเฉินได้ส่งแรบบิทไปหาหยูเซิงก่อน มันเพราะว่าเหตุผลนี้หรือเปล่า?
อย่างน้อย ถ้าเกิดว่าแรบบิทไม่อยู่ในกำมือของพวกเขา ก็สามารถยืดเวลาที่จะตามหาวิธีช่วยเหลือแรบบิทเอาไว้ได้
แต่ว่านี่มันเป็นแค่การคาดเดาเท่านั้น โห้หลีเฉินมันมีความลับมากมาย จนถึงตอนนี้เย้นหว่านก็ไม่สามารถคาดเดาได้
สิ่งที่เธอต้องทำอะไรตอนนี้ก็ชัดเจนมากเช่นกัน
ดึงโห้หลีเฉินลง และบังคับให้คนที่อยู่เบื้องหลังออกมา
สุนัขจิ้งจอกเปิดเผยหางของมันแล้ว และอีกไม่นานสุนัขจิ้งจอกก็จะออกมากัด
หลังจากที่เย้นหว่านออกมาจากฉู่หยุนซี ก็ไปเล่าเรื่องราวให้ป่ายฉีฟัง
ป่ายฉียังคงหน้าซีดเหมือนเดิม มือกำหมัดแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ
“น่ารังเกียจและไร้ยางอายจริงๆ ไม่น่าล่ะหานจื่อถึงได้ถูกลากออกมา คนที่อยู่เบื้องหลังนี้ ไม่สนใจหรอกว่าจะเป็นเจมส์กับฝู้ยวนที่ยังไม่ตาย หรือว่าเป็นคนอื่น ฉันจะทุบพวกมันให้แหลกเป็นชิ้นๆ ”
เขาเคยพาหานจื่อไปเห็นชีวิตของคนปกติครั้งหนึ่ง จะไม่ยอมให้เธอต้องจมดิ่งสู่ความมืดมิดอีกเลย ในวันที่การมีชีวิตยังแย่กว่าความตาย
เขาต้องช่วยเธอ
คราวนี้ต้องปลดปล่อยเธอจากความมืดมิดอย่างสมบูรณ์
เย้นหว่านลองดูท่าทางของเขาด้วยความเป็นห่วง “นายรักษาแผลให้ดีก่อนเถอะ ก่อนที่จะหายดี อย่าเสียงออกไปข้างนอก ถึงแม้ว่านายอยากจะช่วยหานจื่อ แต่ว่าก็ถือว่าเธอทำเพื่อชีวิตของตัวเอง แล้วเรื่องที่จะฆ่านายอย่างไม่ลังเลเลย นายได้รับบาดเจ็บ ก็เพราะว่าเธอทำไม่ใช่เหรอ”
“ฉันได้บอกถังจุ้ย อีกไม่นานเขาก็จะมาถึงเมืองหนาน จนถึงเวลานั้นเขาจะมาส่งมอบกับนาย ส่งเรื่องที่นายทำอยู่ให้เขาทำ”
3 ปีมานี้ ถึงแม้ว่าเย้นหว่านแต่ยังไม่เคยสัมผัสกับถังจุ้ยโดยตรงมาก่อน แต่ได้ยินเย้นโม่หลินบอกว่า ในช่วงสามปีที่ผ่านมาถังจุ้ยดูเหมือนจะทำเพื่อการล้างบาป ฝึกฝนทั้งกลางวันและกลางคืน และตอนนี้ทักษะของเขาไม่ใช่สิ่งที่เขาเคยเป็นอีกต่อไป
ถึงแม้ว่าเขาจะเอาชนะหานจื่อไม่ได้ แต่ว่าสำหรับคนอื่นเขาไม่มีปัญหาเลย ตอนที่ได้เจอกับหานจื่อ เขาก็มีความสามารถในการรักษาตัวรอดได้
นี่คือการจัดการกับเหตุฉุกเฉินในปัจจุบัน ป่ายฉีกลับเม้มปาก แล้วขมวดคิ้วแน่น หลังจากเงียบไปอยู่นานเขาถึงได้พูดออกมาอย่างเย็นชาว่า
“เรื่องอื่นสามารถปล่อยให้เขาทำได้ แต่ว่าเรื่องของหานจื่อนั้นไม่ได้”
เย้นหว่านหดหู่ “ตอนนี้นายไม่สามารถทำอะไรหานจื่อได้หรอก”
“เธอคือเหยื่อของฉัน มีเพียงแค่ฉันเท่านั้นที่สามารถแตะต้องเธอได้”
น้ำเสียงของป่ายฉีนั่นแน่วแน่มาก ไม่สั่นคลอนเลย “เธอไม่ต้องพูดอะไรแล้วล่ะ เรื่องนี้ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันรู้แล้วว่าต้องทำยังไง”
เย้นหว่านวางใจได้ที่ไหนกัน เธอกลัวว่าป่ายฉีจะใจร้อน เราก็ทำอะไรมั่วซั่ว พอเห็นท่าทีที่ไม่สนใจของเขาแล้ว พูดอะไรมากกว่านี้ก็ไม่มีประโยชน์หรอก
เขารู้สึกกับหานจื่อ ไม่เหมือนกับคนอื่น
“ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่ห้ามใน แต่ว่าถ้าเกิดว่าเราจะไปจัดการกับหานจื่อ ต้องพาถังจุ้ยไปด้วย เรื่องนี้ฉันก็ไม่อนุญาตให้เจรจา”
ถึงแม้ว่าการพาถังจุ้ยไปด้วยจะกลายเป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญระหว่างพวกเขาทั้งสองคน แต่เพื่อความปลอดภัยในชีวิตของป่ายฉีแล้ว เย้นหว่านก็ไม่ได้คิดอะไรให้มากมาย
ถ้าเทียบกับดอกรักแล้ว ชีวิตนั้นสำคัญกว่า
ป่ายฉีมัวแต่คิดเกี่ยวกับวิธีที่จะแก้ไขปัญหาให้หานจื่อ เขาไม่สนใจว่าจะมีคนตามมาหรือเปล่า แล้วก็ยิ่งไม่สนใจเรื่องเกี่ยวกับแขกไม่ได้รับเชิญด้วย เพราะฉะนั้นเขาก็ไม่ได้มีขอตัวอย่างอะไร
ก็ถือว่าพวกเขาบรรลุข้อตกลงกันแล้ว
หลังจากที่เย้นหว่านเน้นย้ำอีกหลายครั้งว่าให้ป่ายฉีเห็นชีวิตตัวเองสำคัญที่สุด เธอก็ออกมาจากคอนโด
เมื่อเธอกลับมาที่ย่านใจกลางเมือง พระอาทิตย์ก็ตกดินแล้ว แสงไฟก็เริ่มส่องแสง และทุกๆ อย่างก็สว่างสดใส
ผู้คนมากันตามท้องถนนจึงครึกครื้น
เย้นหว่านมองดูคนที่พูดคุยแล้วหัวเราะที่เดินผ่าน มีทั้งคู่รัก มีเพื่อน มีพ่อแม่ลูก แล้วก็มีคนที่เดินกับคู่แฝดด้วย……
พวกเขาสนุกกับชีวิตที่สงบสุขและความงามของการช้อปปิ้ง
เย้นหว่านมองดูพวกเขา แล้วก็ค่อยๆ เหม่อลอย สิ่งที่ผุดขึ้นในใจฉันคือความอิจฉาริษยาและความเศร้าโศกไม่รู้จบ
มันเป็นชีวิตที่ธรรมดาและเรียบง่าย แต่ตอนนี้มันเป็นชีวิตที่หรูหราที่สุดของเธอ
ระหว่างเธอกับโห้หลีเฉินนั้น มีแต่การต่อสู้กันเอง ไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้เหมือนไฟและน้ำ
ลูกชายและลูกสาวของเธอไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน ไม่รู้ว่าจะปลอดภัยหรือไม่ และใช้ชีวิตแบบไหน
แม้ว่าเธอกำลังเดินอยู่บนถนน เธอไม่รู้ว่าข้างหลังเธอมีกี่ตา เฝ้าดูเธออย่างเงียบๆ และเธอก็พร้อมเสมอที่จะจับกุมเธออย่างโหดร้ายและกักขังเธอเอาไว้
อันตรายอยู่รอบทิศทาง แม้แต่หายใจเข้า ก็เหมือนมีมีดและดาบที่ทำให้หายใจไม่ออก
“ทุกอย่างมันจะผ่านไป”
เย้นหว่านปลอบตัวเองแบบนี้ หลังจากนั้นก็สูดหายใจเข้าลึกๆ เดินไปหยุดอยู่ริมถนน อยากจะเรียกรถแท็กซี่กลับไปที่บริษัท ตี้เหา จำกัด
เธอหายไปทั้งวัน ไม่รู้ว่าเก่อหรูซวนจะอาศัยโอกาสตอนที่เธอไม่อยู่ ลงไม้ลงมือกับโห้หลีเฉินหรือเปล่า
แล้วก็ไม่รู้ว่าโห้หลีเฉินจะเป็นกังวลหรือเป็นห่วงเธอหรือไม่
ถ้าเกิดว่าเป็นเมื่อก่อนเขาต้องกระโดดขึ้นกระโดดลง พลิกหาทั้งเมืองหนานเพื่อตามหาเธอออกมาให้ได้ แต่ว่าถ้าเกิดว่าเป็นตอนนี้……
เย้นหว่านรู้สึกไม่สบายใจเพราะความไม่แน่ใจ
ฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วงอันแสนเศร้า มีรถแท็กซี่ขับมา และเย้นหว่านก็โบกมือให้กับเขา
รถแท็กซี่รีบจอดลงในทันที อย่างไรก็ตาม รถคันนั้นยังไม่ทันจอด ก็มีเสียงบีบแตรที่แหลมคมดังขึ้นด้านหลังรถแท็กซี่คันนั้น บีบใส่รถแท็กซี่อย่างบ้าคลั่ง
คนขับแท็กซี่น่าจะเห็นระดับชั้นของรถคันนั้นจากกระจกมองหลัง ตกใจจนไม่รับผู้โดยสารแล้ว เหยียบคันเร่งแล้วออกไปในทันที
แล้วในตอนนี้เอง โรลส์รอยซ์ รุ่นลิมิเต็ด อิดิชั่น สีดำล้วน ก็จอดนิ่งอยู่ตรงหน้าของเย้นหว่าน
เสียงเปิดประตูหลังรถดัง “แกร๊ก”โห้หลีเฉินก็ลงมาจากรถคันนั้น
ร่างที่สูงใหญ่ของเขายืนอยู่ตรงหน้าเย้นหว่านเหมือนกับภูเขาใหญ่ ริมฝีปากของเขาเม้มแน่นและใบหน้าก็เต็มไปด้วยความโมโห
เขาจ้องเธอด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยไฟและตะคอก “ทั้งวันมานี้เธอหนีไปไหนมา?!ทำไมเธอไม่บอกฉัน ทำไมถึงไม่รับสาย!”
ประโยคคำถาม 3 คำถามที่ติดต่อกัน ทั้งเสียงดังและทั้งดุ ทำให้เย้นหว่านตกใจจนยืนนิ่งอยู่กับที่
หลังจากผ่านไปหลายวินาที เธอถึงได้ตั้งสติได้แล้วก็ตอบอย่างอ่อนแอว่า “โทรศัพท์ฉัน……แบตหมดน่ะ”
ที่จริงแล้วเธอปิดโทรศัพท์ เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้ถูกติดตาม พอกลับมาก็มีเรื่องหนักใจก็เลยลืมเปิด
และเห็นได้ชัดว่าในเวลานี้มันไม่ควรจะพูดความจริง
“แบตหมดก็ไม่คิดจะยืมโทรศัพท์คนอื่นโทรมาหาฉันเลยเหรอ?”โห้หลีเฉินตะคอกต่อไป
เย้นหว่านเห็นท่าทางที่ดุดันของเขา ก็มีความรู้สึกหนึ่งเกิดขึ้นในหัวใจของเธอ กะพริบตาแล้วถามเขาว่า
” คุณโห้ นายเป็นห่วงฉันเหรอ?”
โห้หลีเฉินอึ้งไปในทันที
เขาเม้มปากแน่นไม่พูดอะไร แล้วก็ออกแรงดึงเย้นหว่านขึ้นรถไฟ
เย้นหว่านก็ตามเขาขึ้นรถไป ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มไม่หุบ
” คุณโห้ นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่ นายตามหาฉันตลอดไปใช่ไหม?”
ความเยือกเย็นที่ออกมาจากตัวของโห้หลีเฉินมันรุนแรงขึ้นไปอีก เขานั่งแน่นอยู่บนเก้าอี้แล้วก็ตะคอกใส่คนขับรถด้วยเสียงที่เย็นชา
“ขับรถ กลับบริษัท”
คนขับรถตกใจจนตัวสั่น ท่าทางเวลาคุณชายโกรธนี่มันน่ากลัวจริงๆ
เขารีบขับรถออกไปด้วยความรวดเร็ว
เย้นหว่านกลับไม่กลัวโห้หลีเฉินที่กำลังโกรธอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว เธอยังคงจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่แผดเผา แล้วมุมปากก็มีรอยยิ้มที่สนุกสนาน
“คุณโห้ งานนายยุ่งจนแทบไม่แตะพื้น ไม่มีเวลาแม้แต่จะดื่มน้ำด้วยซ้ำ แล้วทำไมถึงได้ออกมาตามหาฉันด้วยตัวเองได้ นี่มันทำให้งานนายล่าช้าไปเยอะเลยนะ……อุ๊บ!”
