บทที่ 42 คุกเข่าขอโทษ
“แกหุบปากไปซะ! ในสายตาแกฉันยังเป็นแม่อยู่หรือ เปล่า? ตอนนี้พ่อแกนอนอยู่โรงพยาบาล คำพูดฉันนั้นไม่ เชื่อฟังกันแล้วใช่ไหม!” หลินหลันรู้สึกหงุดหงิดต่อเสี้ยเมิ่ง เหยา ในอดีตเลี้ยเพิ่งเหยาเชื่อฟังเธอมาโดยตลอด แต่ใน ช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาไม่รู้ว่าเฉินเฟิงให้ใส่ยาอะไรให้เสี้ยเมิ่ง เหยา ในตอนนี้นั้นเสี้ยเมิ่งเหยาไม่เชื่อฟังและต่อต้านเธออยู่ เสมอ
“เฉินเฟิง ขอโทษป้าและลูกพี่ลูกน้องแกเดี๋ยวนี้! ไม่ว่า พวกเขาจะทำอะไรก็ตาม พวกเขาล้วนเป็นผู้ใหญ่ แกยัง เด็กกว่าพวกเขา ลงไม้ลงมือกับผู้อาวุโส มันสมควรแล้ว หรือยังไง!” หลินหลันดุด่าเฉินเฟิงด้วยความโกรธ หลังจาก คิดดีๆแล้ว วันนี้สิ่งเหล่านี้เกิดจากเฉินเฟิง ทั้งนั้น หากไม่มี เฉินเฟิง ซุนกุ้ยฟางก็จะไม่มารบกวนเธอ
ดวงตาของเฉินเฟิงเย็นชาให้เขาขอโทษซุนกุ้ยฟางแม่ ลูก?! ดูเหมือนว่าหลินหลันตั้งใจจะเผชิญหน้ากับซุนกุ้ยฟาง แม่ลูก
“ขอโทษแล้วจะจบเลยหรือไง? หลินหลัน เธอเห็นเราสอง แม่ลูกเป็นตัวอะไร?” ก่อนที่เฉินเฟิงจะพูด ซุนกุ้ยฟางก็พูด ขึ้นก่อน
“พี่สะใภ้ คุณอยากให้ทำอย่างไร?” หลินหลันขมวดคิ้ว และถาม
ซุนกุ้ยฟางเหลือบมองเฉินเฟิงและกล่าวอย่างเย็นชา”ง่ายมาก แค่เพียงให้ไอคนไร้ค่าทำเพียงสองเรื่องก็ พอแล้ว”
“อย่างแรง คุกเข่าขอโทษเราซะ ก้มหน้ายอมรับความผิด พลาดให้ลูกชายของฉันเคาะหัวสักสองสามครั้งเพื่อระบาย ความโกรธ”
สีหน้าของหลินหลันเปลี่ยนไปในทันที คำขอของซุนกุ้ย ฟางนั้นรุนแรงเกินไป
“แล้วอะไรอีก?” เฉินเฟิงถามอย่างเย็นชาพร้อมกับแสง เย็นวาบในดวงตา
“แล้วก็ แค่ให้เงินเราสองแม่ลูกเสียหน่อย พวกเราไม่ยอม โดนทุบตีฟรีๆหรอกนะ” ซุนกุ้ยฟางกล่าว
“คุณอยากได้เท่าไหร่?” หลินหลันกัดฟันถาม
“เห็นว่าพวกคุณเป็นญาติเราหรอกนะ ฉันไม่เอามากมาย หรอก จ่ายเงินให้ฉัน 500,000 เรื่องที่เฉินเฟิงทุบตีเราสอง แม่ลูกฉันก็จะมองข้ามไป” ใบหน้าของซุนกุ้ยฟางกล่าวโดย ธรรมชาติ
500,000?! คุณไม่ปล้นกันไปเลยล่ะ! หลินหลันเกือบจะ เป็นลมกับตัวเลขนี้ ซุนกุ้ยฟางกล่าวเหมือนเงินสำหรับเธอ เป็นเหมือนกระดาษเปล่า!
“ไม่ได้หรอก!” หลินหลันปฏิเสธโดยไม่ได้คิด
“หลินหลัน คุณพูดมาได้อย่างไร?” ทันใดนั้นซุนกุ้ยฟาง รู้สึกไม่พอใจ “อะไรที่ว่าไม่ได้ ในสายตาคุณพวกเราไม่มี ค่าพอสำหรับเงินจำนวนนี้เหรอ?”
“พี่สะใภ้ ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น แต่ที่คุณกล่าว มา500,000นั้นมันมากเกินไป” หลินหลันกล่าวด้วยความ โกรธ
“หึ มากเกินไป?” ซุนกุ้ยฟางส่งเสียงไม่พอใจและกล่าว อย่างเย็นชา “ฉันไม่คิดว่ามันมากเกินไปเลยสักนิดเดียว! เรื่องนี้เป็นเรื่องการไว้หน้าของเรา ถ้าหากคนอื่นรู้เข้าว่าเรา สองแม่ลูกโดนเฉินเฟิงคนไร้ค่าทำร้าย หลังจากวันนี้เรา สองแม่ลูกจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนได้”
“อีกอย่าง เงินครึ่งล้านของเมิ่งเหยาของเรา ก็ไม่ได้เปล่า ประโยชน์ เราต้องการเงินเพียง 500,000 นี่ก็ไว้หน้าพวก คุณมากแล้ว”
ซุนกุ้ยฟางแสดงท่าทางเหมือนกับว่าไม่ได้ราคาสูงแต่ อย่างใด หลินหลันกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ เธอรู้ว่าการ รับมือซุนกุ้ยฟางนั้นเป็นเรื่องยาก แต่เธอก็ไม่คาดคิดว่า ซุน กุ้ยฟางจะไร้ยางอายถึงขนาดนี้ แม้เงิน1.5ล้านของเสี้ยเมิ่ง เหยาจะได้มาโดยไม่ต้องทำสิ่งใดแต่มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไร กับซุนกุ้ยฟาง เธอกล้าพูดจะเอา500,000โดยไม่รู้สึกอะไร ได้อย่างไร
“พี่สะใภ้ ให้เฉินเฟิงคุกเข่าขอโทษคุณนะได้ แต่เรื่องเงิน อย่าเลย ฉันจ่ายให้คุณได้มากที่สุดเพียงห้าพันเท่านั้น” หลินหลันกล่าวด้วยใบหน้าที่เย็นชา แม้ว่าเงินนี้กู้ตงเชินจะ จ่ายให้กับเสี้ยเพิ่งเหยา แต่ของเลี้ยเพิ่งเหยาก็คือของเธอ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะให้ ซุนกุ้ยฟาง500 000 โดย เปล่าประโยชน์
เฉินเฟิงหัวเราะเยาะ หลินหลันไม่ถามความเห็นเขาเลย แม้แต่น้อยและยังให้เขาไปคุกเข่าขอโทษซุนกุ้ยฟางอีก เธอเห็นเขาเป็นเพียงตุ๊กตาหรือยังไงสามารถทำอะไรได้ ตามใจต้องการงั้นหรือ?
“ห้าพัน!” ซุนกุ้ยฟางตะโกนเสียงดัง “หลินหลัน คุณกำลัง จะให้ขอทานงั้นหรือ!”
“พี่สะใภ้ ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจ บ้านใครจะใช้เงินอย่าง เปล่าประโยชน์ ยิ่งไปกว่านั้นเขายอมรับผิด เฉินเฟิงเขา ทุบตีพวกคุณแม่ลูก พวกคุณก็ต้องไปเรียกร้องเอาที่ผู้ กระทำผิด คุณจะมาเรียกร้องเอาอะไรจากตระกูลเสี้ย” หลินหลันกล่าวอย่างเย็นชาความหมายของเธอชัดเจนมาก เฉินเฟิงคือเฉินเฟิง ตระกูลเสี้ยคือตระกูลเสี้ย ทั้งสองไม่ได้ มีความสัมพันธ์อะไรกัน
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสี้ยเมิ่งเหยาก็รู้สึกชาไปทั้งจิตใจ เดิมที เธอคิดว่าเรื่องครั้งที่แล้วจะทำให้มุมมองของหลินหลันที่มี ต่อเฉินเฟิงนั้นเปลี่ยนไป แต่จากที่เห็นตอนนี้นั้นท้ายที่สุด แล้วความคิดของเธอก็คิดไปเอง ก้นบึ้งจิตใจของหลินหลัน นั้นยังคงดูถูกดูแคลนเฉินเฟิง
“หลินหลัน เฉินเฟิงเป็นลูกเขยของคุณ!” ซุนกุ้ยฟางเองก็ ตกใจกับคำพูดของหลินหลันเช่นกัน เขาเป็นลูกเขยแต่ สำหรับหลินหลัน เฉินเฟิงก็ไม่ต่างอะไรกับคนนอก
“ฉันไม่มีลูกเขยที่สร้างแต่ความเดือดร้อนหรอกนะ” หลิน หลันเหลือบมองเฉินเฟิงอย่างไม่แยแสและกล่าว
มุมปากของเฉินเฟิงกระตุกอย่างเย็นชา ไม่มีลูกเขยเหมือนตนงั้นเหรอ? หลินหลัน หวังว่าคุณจะไม่เสียใจกับสิ่ง ที่คุณพูดในวันนี้!
ทัศนคติท่าทางของ หลินหลันที่มีต่อ เฉินเฟิงเป็นสิ่งที่ ซุนกุ้ยฟางไม่คาดคิด
โชคดีที่ซุนกุ้ยฟางยังมีแผนการ
“หลินหลัน ฉันถามคุณเป็นครั้งสุดท้าย คุณจะไม่ให้เงิน ฉัน500,000จริงๆใช่หรือเปล่า?” ซุนกุ้ยฟางถามอย่างเศร้า โศก
“ไม่” คำตอบของหลินหลันยังคงหนักแน่นเช่นเคย ซุนกุ้ยฟางยิ้มและกล่าว “งั้นโอเค หวังว่าคุณจะไม่เสียใจ ภายหลัง”
“พี่สะใภ้ พูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร?” หลินหลัน รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติราวกับว่าซุนกุ้ยฟางมีเรื่องอะไร อยู่ในกำมือของเธอ
“ไม่ได้หมายความว่าอะไร จู่ๆฉันก็เพิ่งนึกอะไรออก ไม่กี่ วันก่อนหน้านี้ ฉันพบเจอผู้ชายที่แซ่หวัง เขาบอกว่าคุณเป็น เพื่อนร่วมมหาลัยของเขา…”
เมื่อซุนกุ้ยฟางพูดถึงตรงนี้ในนาทีนั้นเธอจงใจหยุดและ พบว่าสีหน้าของหลินหลันเปลี่ยนไป “หลินหลัน คุณอยากให้ฉันพูดต่อหรือเปล่า?” ซุนกุ้ยฟาง
ถามด้วยรอยยิ้ม “พี่สะใภ้…” หลินหลันฝืนยิ้มอย่างไม่เต็มใจและกล่าวว่า”มีเรื่องอะไรก็ค่อยๆนั่งพูดคุยกัน”
“ค่อยๆพูดคุย?” ซุนกุ้ยฟางยิ้มอย่างเหยียดหยาม ตอนนี้ จะมาค่อยๆพูดคุยกัน แล้วเมื่อกี้ท่าทางที่จะให้เงินเหมือน ขอทานนั่นหายไปไหนแล้ว
“หลินหลัน ฉันต้องการเงิน500,000มันมากไปไม่ใช่ หรือ?” ซุนกุ้ยฟางค่อยๆนั่งบนโซฟาอย่างช้าๆและถาม
“ไม่มากไป ไม่เลย ฉันจะให้เฉินเฟิงหาทางจ่ายให้คุณ และต้าจูนเป็นเงิน500,000” หลินหลันรีบตอบ แม้ว่าเธอ แทบรอไม่ไหวที่จะฉีกร่างซุนกุ้ยฟางในตอนนี้ แต่เมื่อเธอ คิดว่าซุนกุ้ยฟางจะพูดอะไร เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่
สบายใจ เฉินเฟิงขมวดคิ้ว ซุนกุ้ยฟางใช้ลูกไม้อะไร อะไรที่ทำให้
หลินหลันไม่ต่อต้าน
แม้แต่เงินครึ่งล้านก็เห็นดีเห็นงามไปด้วย
ทันใดนั้นซุนกุ้ยฟางก็เชิดหน้าชูคอ อันที่จริงก่อนที่เธอจะ มา เธอคิดว่าจะทำอย่างไรถ้าหลินหลันไม่เห็นด้วยที่จะจ่าย เงิน กล่าวได้ว่าเธอได้คิดหาวิธีจัดการรับมือไว้เรียบร้อย แล้ว ด้วยนิสัยของหลินหลันที่รักหน้าตาศักดิ์ศรีตัวเองแล้ว เธอจะไม่มีวันปล่อยให้เธอเปิดเผยเหตุการณ์นี้
“เรื่องเงิน500,000นะไม่ต้องไปพูดถึงก่อนก็ได้ หลินหลัน คุณควรให้ลูกเขยคุณ คุกเข่าขอโทษเราสองแม่ลูกก่อน ไหม” ซุนกุ้ยฟางเหลือบมองเฉินเฟิงอย่างมีชัยและกล่าว
ไม่ว่าก่อนหน้านี้เฉินเฟิงจะเย่อหยิ่ง หยิ่งผยองขนาดไหนต่อหน้าเธอและหลินต้าจูนแต่เมื่ออยู่ในตระกูลเสีย ต่อหน้า หลินหลัน เฉินเฟิงก็เป็นเพียงสุนัขตัวหนึ่งเท่านั้น หลินหลัน พูดอย่างไรเขาก็ทำอย่างนั้นอย่างไม่ต่อต้าน
