บทที่ 54 เชื่อฉันไหม
“ต้องเป็นเพราะคนไร้ประโยชน์อย่างเฉินเฟิงพูดอะไรกับ เมิ่งเหยาแน่เลย ไม่อย่างนั้นเมิ่งเหยาคงจะไม่โง่ขนาดนี้ รู้ อย่างนี้ ฉันไม่น่าตอบตกลงให้ผัวพาไอคนไร้ประโยชน์คน นั้นเข้ามาเลย! ” หลินหลันบ่นด้วยความโกรธ ถ้าเกิดว่า สามปีก่อน ปล่อยให้เฉินเฟิงตายอยู่ข้างนอก วันนี้คงจะ ไม่มีเรื่องวุ่นวายแบบนี้
“ไม่ต้องพูดเรื่องอะไรแบบนั้นแล้ว ยังมีเรื่องที่ต้องคิดอีก ว่าจะทำอย่างไรให้คนชั่วคนนั้นตอบตกลง พรุ่งนี้ไปที่ อาคารหวงเท้าเพื่อไปหาเสิ่นจุนเหวินเถอะ” ซุนกุ้ยฟางพูด ด้วยความเครียด ถ้าเกิดว่าพรุ่งนี้เสิ่นจุนเหวินไม่ได้เจอเสี้ย เมิ่งเหยา จะต้องโกรธแม่กับหลินหลันแน่เลย
“ฉันจะโทรหาเธออีกรอบ” หลินหลันถอนหายใจ ก่อนจะ โทรหาเสี้ยเมิ่งเหยา
“เมิ่งเหยา แม่ต้องขอโทษก่อนนะ ที่แม่ไม่ได้คิดถึงความ รู้สึกของคุณ” น้ำเสียงของหลินหลันอ่อนลง เธอรู้จักนิสัย ของเสี้ยเมิงเหยาดี ว่าใช้ไม่แข็งด้วยไม่ได้
เสี้ยเพิ่งเหยาขมวดคิ้วเป็นปม น้ำเสียงของหลินหลัน ทำให้เธอรู้สึกไม่ชิน
“แต่ว่าแม่หวังว่าคุณจะเข้าใจ ว่าที่แม่ทำลงไป ก็เพราะ หวังดีกับคุณ สถานการณ์ในบ้านคุณเองก็เข้าใจ พ่อคุณ ไม่สนใจคุณปู่คุณด้วยซ้ำ ทุกๆ ปีที่มีการแบ่งเงินกันก็ไม่มี อะไรเกี่ยวกับเขาเลย ครั้งนี้คุณกลายเป็นคนดูแลยู่ฉวนซานได้ยากมากเลย แต่ในด้านการเงิน ปู่ของคุณกลับไม่ อยากจะให้ให้คุณได้เงินจากยู่ฉวนซานแม้แต่นิดเดียว”
“ขนาดเฉินเฟิง….เขาไม่มีอะไรเลย เงินเดือนเดือนหนึ่ง ของเขา เขาไม่สามารถซื้อเครื่องสำอางให้คุณได้ด้วยซ้ำ ผู้หญิงยังไงก็ต้องใช้เงิน แม่ไม่อยากให้คุณลำบาก แล้วก ลายเป็นภรรยาถังแตก”
“ดังนั้นการกระทำของแม่ครั้งนี้ เพื่อให้คุณได้อยู่กับเสิ่น จุนเหวิน เมิ่งเหยาคุณต้องเชื่อแม่นะ แม่ไม่ได้อยากจะ ทำร้ายคุณนะ เสิ่นจุนเหวิน เขาเป็นคนที่ดีที่สุดของคุณ”
เมื่อเห็นหลินหลันที่พยายามจะโน้มน้าวตัวเอง เสี้ยเพิ่ง เหยาก็อดไม่ได้ที่จะต้องถอนหายใจ เพราะเธอไม่เข้าใจ เลย ว่าทำไมหลินหลันถึงต้องเอาเรื่องความรักไปผูกติดอยู่ กับเรื่องเงินทองด้วย หรือว่าถ้าเกิดไม่มีเงิน ก็จะไม่มีความ รักงั้นเหรอ?
“แม่ ฉันรู้ว่าคุณหวังดีกับฉัน แต่ฉันทิ้งเฉินเฟิงไปไม่ได้ หรอก อีกอย่างนะ ฉันคิดว่าคุณเองก็ควรจะให้โอกาสกับ เฉินเฟิงบ้าง เขาจะต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองได้แน่” เสี้ยเมิ่ง เหยาไม่ได้ฟังคำพูดของหลินหลันเลย เธอยังคิดจะโน้ม น้าวหลินหลันอีก หวังว่าหลินหลันจะเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อ เฉินเฟิง
หลินหลันกัดฟัน ถ้าหวังว่าไอขยะนี้จะเปลี่ยนแปลงได้ ให้หมาไปกินขี้ตัวเองยังจะง่ายเสียกว่า! แต่ถึงแม้ว่าตอนนี้ หลินหลันจะเกลียดเฉินเฟิง แต่คำพูดของเขากลับอ่อนโยน มาก: “โอเค เมิ่งเหยา แม่จะให้โอกาสกับเฉินเฟิง แต่ว่าครั้งนี้ แม่ก็หวังว่าคุณจะให้โอกาสแม่เหมือนกัน ไม่ว่าคุณ จะชอบเสิ่นจุนเหวินหรือไม่ พรุ่งนี้ก็ต้องไปเจอเขานะ โอเค ไหม? เมื่อไปเจอเขาแล้ว แล้วคุณจะชอบเฉินเฟิงต่อ แม่ก็ ไม่ห้ามคุณ”
ความคิดของหลินหลันมันง่ายมาก ขอเพียงแค่ส่งเสี้ยเมิ่ง เหยาไปหาเงินจุนเหวิน มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแล้ว เธอ เชื่อ ว่าเสิ่นจุนเหวินต้องมีวิธีอะไรแน่นอน ที่จะต้องทำให้ เลี้ยเพิ่งเหยาชอบได้
“แม่ ฉันบอกไปแล้ว ว่าฉันไม่ได้สนใจเสิ่นจุนเหวิน ฉัน ไม่มีทางไปหรอก!
เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้ว เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมหลิน หลันถึงอยากให้เธอไปเจอเสิ่นจุนเหวิน แต่ตอนนี้เธอเป็น ภรรยาของเฉินเฟิง การไปเดทกับผู้ชายคนหนึ่ง มันทำให้ เฉินเฟิงหนักใจไหม
“เมิ่งเหยา! ถือว่าแม่ขอล่ะนะ ไปหาเสิ่นจุนเหวินหน่อย ได้ไหม? ” หลินหลันขอร้อง ถ้าเกิดว่าเสี้ยเมิ่งเหยาไม่ไป ไม่ใช่แค่ว่าเสิ่นจุนเหวินต้องมาแก้แค้น อีกอย่างเงินร้อย ล้านที่อยู่ในมือ จะต้องหลุดลอยไปแน่นอน มันรู้สึกแย่กว่า การที่เธอถูกฆ่าอีก
“แม่ คุณมีเรื่องอะไรปิดบังฉันอยู่หรือเปล่า? ” เสี้ยเมิ่ง เหยาถามด้วยความหนักใจ แต่ก่อนที่หลินหลันอยู่ต่อหน้า เธอเผยแต่ด้านที่แข็งแกร่งออกมา แต่ครั้งนี้ กลับพูดเสียง อ่อนหวาน เสี้ยเมิ่งเหยาเลยคิดว่าหลินหลันจะต้องมีเรื่อง อะไรปิดบังเธออยู่แน่
เฉินเฟิงที่อยู่ข้างๆ ก็ถอนหายใจ เสียเมิงเหยากลับไม่รู้ เลย ว่าตัวเองกำลังถูกแม่ตัวเองขายเสียแล้ว “เมิ่งเหยา แม่ ….แม่รับเงินของเสิ่นจุนเหวินแล้ว” เสียง
ของหลินหลันไม่ได้ดุดันอะไรเลย เธอเองก็เข้าใจ ว่าเรื่องนี้ เธอทำเกินไป ที่ขายลูกสาวตัวเองกินแบบนี้
“รับมาเท่าไหร่! ”
เสี้ยเมิ่งเหยากัดฟันถาม
“หนึ่งร้อยล้าน” หลินหลันตอบเสียงเบา
เสี้ยเมิ่งเหยารู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่ากลางใจ ใบหน้าของ เธอซีดเซียว หนึ่งร้อยล้าน….
ถึงเธอจะไม่ได้รับการศึกษาหรือโง่เพียงใด ก็น่าจะเข้าใจ ดี ว่าหนึ่งร้อยล้านนั้นมันหมายความว่าอย่างไร การที่เสิ่น จุนเหวินยอมจ่ายมากขนาดนั้น คงไม่ใช่แค่อยากเจอเธอ แบบผิวเผินอย่างแน่นอน มันยังจะต้องมีเป้าหมายอะไรที่ ไม่สามารถเปิดเผยได้อีกแน่
“แม่ คุณแลกเปลี่ยนอะไรกับเสิ่นจุนเหวินกันแน่เนี่ย? เสี้ยเมิ่งเหยาถามด้วยความโกรธ เธอที่ยังอ่อนต่อโลกนั้น ไม่มีทางคิดถึงเลยว่าคนอย่างหลินหลันจะเอาการหลับ นอนคืนแรกของเธอออกมาประมูลแบบนี้
“เปล่า….ไม่ได้มีสัญญาแลกเปลี่ยนอะไร เมิ่งเหยา คุณ ชายเสิ่นแค่อยากจะเจอคุณสักหน่อย” ก่อนหน้านี้หลิน หลันยังพูดความจริงกับเสี้ยเพิ่งเหยา แต่ท่าทีของเสี้ยเมิ่ง เหยาในตอนนี้ ถ้าเกิดว่าเธอพูดความจริงออกไป เกรงว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจะต้องฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆ แน่นอน
“เพื่อจะเจอฉันเนี่ย ต้องจ่ายร้อยล้านเลยเหรอ? แม่ คุณ คิดว่าฉันโง่เหรอ! ” แววตาเสี้ยเมิ่งเหยามีน้ำตาคลออยู่ เธอพอจะเดาออกแล้วว่าหลินหลันทำอะไรเอาไว้ เพียงแต่ ว่าเธอไม่อยากจะเชื่อ
หลินหลันพูดอะไรไม่ออกสักคำ
“แม่ ตอนนี้คุณรีบเอาเงินร้อยล้านไปคืนเสิ่นจุนเหวินเลย นะ ฉันจะทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน” เสี้ยเมิง เหยาพูดเสียงเย็นชา เธอไม่ได้โง่ เธอนั้นรู้จักคุณค่าของตัว เองดี นอกจากจะสวยแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่โดดเด่นมาก ถึงจะ มีก็คงไม่ถึงร้อยล้าน เสิ่นจุนเหวินจะต้องมีเป้าหมายอะไรที่ บอกคนอื่นไม่ได้แน่
“เมิ่งเหยา คืนเงินไม่ทันแล้ว แม่เซ็นต์สัญญากับเสิ่นจุนเห วินไปแล้ว เขาต้องการแค่คน เขาไม่ต้องการเงิน ถ้าเกิดว่า พรุ่งนี้ไม่ได้เจอคุณ เขาจะไม่ปล่อยฉันไปแน่….” หลินหลัน พูดเบาๆ ในตอนนี้ ถึงจะสามารถคืนเงินได้ เธอก็คงจะไม่ คืนเช่นกัน นี่มันเงินหนึ่งร้อยล้านเชียวนะ คนไร้ประโยชน์ อย่างเฉินเฟิง สิบชาติก็ไม่มีทางหามาได้หรอก
“ฉันบอกไปแล้วไง! ไม่! ไป! หรอก! ” เสี้ยเมิ่งเหยา กัดฟันพูดทีละคำๆ
ใครจะไปรู้ว่าหลินหลันจะร้องไห้ออกมา “เมิ่งเหยา คุณ ช่วยแม่หน่อยนะ ถ้าเกิดว่าคุณไม่ไปเจอเขา ครึ่งชีวิตของ แม่ที่เหลือจะต้องอยู่ในคุกแน่เลย ครั้งนี้ฉันผิดไปแล้ว แต่ ว่าช่วยแม่หน่อยเถอะ….”
เสี้ยเมิ่งเหยาโกรธจนตัวสั่น น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสอง ข้าง หลินหลันพูดอะไรต่อไป เธอเองไม่ได้ตั้งใจฟังแล้ว เธอไม่มีทางเชื่อ ว่าแม่ของตัวเอง กำลังเห็นแก่เงินมากถึง ขนาดนี้
เฉินเฟิงถอนหายใจ เขาเข้าใจได้โดยทันที ว่าเสี้ยเมิ่ง เหยาหนักใจขนาดไหน คนหนึ่งก็เป็นแม่ที่เลี้ยงมายี่สิบกว่า ปี ส่วนอีกคนก็เป็นสามี
“เมิ่งเหยา คุณเชื่อฉันไหม? ” เฉินเฟิงยิ้มพลางถาม เขา ไม่อยากให้เสี้ยเมิ่งเหยาลำบากใจ ไม่มีทาง
เสี้ยเมิงเหยามองเฉินเฟิงอยู่สักพัก เฉินเฟิงถามเธอมา สามครั้งแล้ว หลังจากที่เฉินเฟิงถามทุกครั้ง ก็จะช่วยเธอ แก้ปัญหา และก็จะเซอไพรส์เธอเป็นอย่างมาก ครั้งนี้จะ เป็นแบบนี้อีกไหมนะ?
