บทที่ 90 คุณชายหยางไท่
“ถึงทำแบบนี้หมายความว่ายังไง?! ” เมื่อเห็น เฉินเฟิงไม่คิดจะให้เรื่องนี้ผ่านไปแบบนี้ สีหน้าของ หยางชิงก็นิ่งสงบลงมา เขากลัวเฉินเฟิง แต่ไม่ได้กลัว ถึงขั้นที่จะยอม
“ไม่ได้หมายความว่าอะไร ทำร้ายคนของฉัน ก็ ต้องเตรียมตัวรับมือกับการชดใช้” เฉินเฟิงพูดเสียง เรียบ ตามด้วยปรายตามองดูไพ่กว่างยี่และหยางชิง จากนั้นพูดขึ้น: “พวกมึงสองคนหักแขนตัวเองคนละ ข้าง เรื่องนี้ก็จบแค่นี้”
“จองหอง! “สีหน้าของหยางชิงเขียวไปหมด
นอกจากจองหองแล้วนั้น เขาก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี คนตรงหน้า ถูกตนเองเอาปืนชี้เอาไว้ แต่ยังกล้าบอกให้ เข้าหักแขนตนเองหนึ่งข้าง! นี่มันจองหองเกินไป แล้ว!
“ไอ้คนบ้านนอก มันยังไม่ตื่นนอนใช่ไหม! “ไป กว่างยี่โมโหจนพุ่งหัวเราะออกมา “เบิกตาของมึงให้ กว้างแล้วมองดู ในมือของพี่ชิงถืออะไรไว้! มันคือ ปืน! พี่ชิงแค่ขยับนิ้วมือนิดหน่อย ก็ส่งถึงไปหาพระเจ้า ได้แล้ว จึงคิดว่าตัวเองเป็นคนเหล็ก ฟันแทงไม่เข้าหรือ ไง?”
“ยังบอกให้กหักแขนตัวเองหนึ่งข้าง วันนี้กูจะฟัน มือข้างหนึ่งของมึงก่อน! “ไป๊กว่างยี่พูดจบ ก็คว้าจับมีดมา พุ่งตัวไปหาเฉินเฟิงด้วยสีหน้าดุร้าย
“รนหาที่ตาย! “เฉินเฟิงหัวเราะในลำคอ แล้วตบ
ไปที่หน้าของไปกว่าง
“ปั้ง” เสียงดังขึ้น
ไปกว่างยี่ปลิวออกไป กระแทกเข้ากับรั้วเหล็กใน เรือนจำ คนยังไม่ได้หล่นลงพื้น ก็มีฟันร่วงออกมาจาก ปากของเขาพร้อมกับเลือดเจ็ดถึงแปดซี่
“ถึงทำอะไร! “หยางชิงโมโหขึ้นมาทันที ในมือ ของตนเองยังถือปืนเอาไว้ เฉินเฟิงกลับกล้าลงมือ ทำร้ายไปกว่างยี่ ไม่เห็นตนเองอยู่ในสายตาแม้แต่
น้อย!
หยางชิงเอาปากปืนเล็งไปที่เฉินเฟิงในทันที
เฉินเฟิงหรี่ตาลง: “ถึงกล้ายิงหรอ?”
“มึงรนหาที่ตายเอง! กูจะมีอะไรที่ไม่กล้า
อีก! “หยางชิงกัดฟันหรอก แล้วกดไปที่ตัวยิง
“ปั้ง! ”
เฉินเฟิง
อาเหาตกใจตาแตก
หลิ่วอีอีกรีดร้องเสียงดัง แล้วหลับตาลง
มีเพียงแค่เฉินเฟิงคนเดียวเท่านั้นที่นิ่งสงบ ถึงขั้น
ที่ว่ามุมปากของเขาแสยะยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย
LEGO “ลูกปืนพุ่งออกมาตรงปากปืน มุ่งหน้าไปยังคิ้วของ
“เฟี้ยว”
ลูกปืนสีดำผ่านอากาศ พุ่งตัวมาอยู่ห่างจากเดิน หน้าของเฉินเฟิงสามฟุต
วินาทีต่อมา เฉินเฟิงยื่นนิ้วออกมาสองนิ้ว
ลูกปืนที่ยิงมานั้น ถูกเขาหนีบเอาไว้อย่างแผ่ว เบา!
ดวงตาของหยางชิงก็เบิกกว้าง นัยน์ตาเต็มไปด้วย ความตกใจ แม้แต่จิตใจของเขาถูกทำร้ายจนรู้สึกไม่
มั่นคง
เป็นไปได้ยังไง?!
นักต่อสู้!
ต้องเป็นนักต่อสู้อย่างแน่นอน! อีกทั้งยังต้องเป็น นักต่อสู้อันดับสูงอย่างแน่นอน
หยางชิงร้องตะโกนในใจ ว่ากันว่านักต่อสู้พวกนี้ ปกติแล้วไม่เข้ามาอยู่ในสังคมไม่ใช่หรอ?
ทำไม?? ! ทำไม? !
ทำไมถึงให้ตนเองพบเจอ? !
เมื่อก่อนเขาเพียงแค่ได้ยินคนพูด นักต่อสู้อันดับ สูงบางคนบนโลกใบนี้ สามารถใช้มือรับกระสุน ถึงขั้น สามารถต้านทานจรวดได้ ตอนนั้นเขายังคงสงสัย รู้สึก ว่าความสามารถของคนนั้นไม่มีวันไปถึงขั้นนั้นได้
แม้แต่จรวดก็สามารถต้านทานได้ นั่นยังใช่คนอยู่ไหม?
แต่ว่าวันนี้ เฉินเฟิงกลับใช้กิริยาท่าทางบอกกับเขา ความสามารถของมนุษย์นั้น ไม่มีจุดสิ้นสุด!
ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้
เวลานี้อาเหาเองก็ตกใจเป็นอย่างมาก เขาตกใจไม่ น้อยไปกว่าหยางชิง
เขามองความสามารถของเฉินเฟิงไว้สูงมากแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่า ความสามารถของเฉินเฟิงจะน่ากลัวถึง ขั้นนี้ได้
เมื่อก่อนเขาคิดว่าเฉินเฟิงก็เป็นแค่คนที่พึ่งเข้าไป ในวงการนักต่อสู้ ตอนนี้มองดูแล้วนั้น เฉินเฟิงไปได้ ไกลในเส้นทางของนักต่อสู้แล้ว ถึงขั้นสามารถก่อตั้ง พรรคเป็นของตนเองได้
เฉินเฟิงถอนหายใจ เอ่ยถามเสียงเรียบ: “ยังคิด จะยิงปืนต่ออีกไหม?”
“พล็ก” ดังขึ้นหนึ่งเสียง หยางชิงคุกเข่าลงกับพื้น ริมฝีปากของเขาเริ่มสั่นเทา
“ผู้อาวุโสได้โปรดไว้ชีวิตด้วย! “หยางชิงกลัวแล้ว เขากลัวแล้วจริงๆ ตีเขาให้ตายเขาก็คิดไม่ถึงว่าเฉินเฟิง จะเป็นนักต่อสู้ของเทพแห่งแผ่นดินในตำนาน นักต่อสู้ แบบนี้ แม้แต่คนที่อยู่ด้านหลังของเขา ก็ไม่กล้ามี ปัญหาด้วย
ผู้อาวุโสได้โปรดไว้ชีวิตด้วย?
หลิ่วอีอีที่หลับตาอยู่นั้นได้ยินคำพูดนี้ อดไม่ได้ที่ จะลืมตาขึ้นมา เธอพึ่งเห็นว่า หยางชิงคุกเข่าอยู่บนพื้น ทว่าเฉินเฟิงกลับยืนเอาไว้ มองดูหยางชิงอย่างคนที่ เหนือกว่า คล้ายกับเทพปีศาจ!
นี่มันเรื่องอะไรกัน? ! ทำไมเฉินเฟิงถึงไม่ ตาย? !
หลิวอีอีตกใจ เมื่อกี้ตอนที่หยางชิงยิงปืนนั้น เธอ คิดว่าเฉินเฟิงจะตายโดยไม่ต้องสงสัย แต่ว่าตอนนี้ เฉินเฟิงกลับยืนเอาไว้ ในทางกลับกันกลับกลายเป็น หยางชิง ที่คุกเข่า!
นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ! หัวใจของหลิ่วอี อีเต้นตึกตัก เธอรู้สึกว่า วินาทีที่ตนเองหลับตาลงนั้น ต้องก็เรื่องใหญ่ขึ้นอย่างแน่นอน แต่ว่าเธอกลับพลาด
ไป
เฉินเฟิงส่ายหน้าไปมา แล้วพูดขึ้น: “อาเหา
จัดการเถอะ”
“ครับ คุณชายเฉิน! “สีหน้าของอาเหาเต็มไปด้วย
ความดีใจ ตอนแรกเขาไม่มีความหวังที่จะช่วยกู้ตงเชิ นออกมาได้แล้ว ทว่าคาดไม่ถึงว่าเฉินเฟิงจะทำให้เรื่อง พลิกผัน ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เวลานี้ ตำแหน่งของ เฉินเฟิงที่อยู่ภายในใจของเขา ไม่แตกต่างจาก เทพเจ้า!
“ผู้อาวุโส ไว้ชีวิตด้วย” เมื่อเห็นอาเหาเดินมาหาตน ด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก หยางชิงกระวนกระวายขึ้นมาในทันที: “ผู้อาวุโส พี่ใหญ่ของผมคือหยางไท่! ผู้ อาวุโส เห็นแก่หน้าของพี่ใหญ่ช่วยปล่อยผมไปสักครั้ง เถอะ!
อาเหามองไปทางเฉินเฟิง หยางไท่คนนี้ เห็นได้ชัด ว่าเป็นปรมาจารย์ตัวจริงที่อยู่เบื้องหลังคฤหาสน์นานา ชาติจิ๋วหลง ไม่รู้ว่ามีภูมิหลังแบบไหน ถ้าหากว่าเป็นคน ที่มีอำนาจ การที่ลงมือกับหยางซิง เกรงว่าจะนำพาเอา เรื่องลำบากมาให้เฉินเฟิง
“คุณชายเฉิน หยางไท่เป็นผู้สืบทอดของตระกูล หยาง คนในวงการ ล้วนเรียกเขาว่าองค์รัชทายาทแห่ง จินหลิง”หลิ่วอีอีพูดเตือนด้วยความไม่สบายใจ จินหลิ งมีตระกูลอันดับหนึ่งสี่ตระกูล ซึ่งตระกูลหยางเป็นหนึ่ง ในนั้น อีกทั้งหลายปีมานี้ ท่านผู้เฒ่าตระกูลหยาง หยาง ไท่อานได้วางมือไปแล้ว หยางไท่เป็นคนดูแลตระกูล หยาง ทำให้อำนาจของตระกูลหยางรุ่งเรืองมาจนถึง
ขั้นนี้
รัชทายาท
เขาพูดขึ้นเสียงเรียบ
องค์รัชทายาท?
ขอโทษด้วย เฉินเฟิงไม่รู้จัก
“ครับ คุณชายเฉิน!
“ลงมือ” เฉินเฟิงไม่แม้แต่จะปรายตามองหลิ่วอีอี
ไม่อย่างนั้น หยางไท่คงไม่ถูกเรียกว่าองค์
อาเหาพยักหน้าด้วยความเคารพ จากนั้นเตะไปที่ หน้าของหยางชิงอย่างแรง ทำให้หยางชิงปลิวออกไป
โพล้ง!
เสียงคมชัดดังขึ้น มือของหยางชิงมีฟันร่วงลงมา หลายซี่ ปากของเขาเต็มไปด้วยเลือด ที่พุ่งออกมา!
ความเจ็บปวดนั้น ทำให้หยางชิงสั่นเทาไปทั้งตัว
นี่ยังไม่ใช่ทั้งหมด!
อาเหาหัวเราะในลำคอ แล้วเตะไปอีกครั้ง เขาเอา เท้าเหยียบไปที่หลังมือของหยางชิง
กรีก ดังขึ้น
กระดูกตรงนิ้วมือของหยางชิงถูกเหยียบจนเละ!
เจ็บปวด!
เจ็บปวดเหมือนใจจะขาด!
ดวงตาของหยางชิงแดงก่ำ ทว่าไม่กล้าส่งเสียง
อะไร!
เขากลัวว่าถ้าเขาส่งเสียงออกไป เฉินเฟิงจะฆ่าเขา
ทิ้ง!
เวลานี้ ไปกว่างยี่พึ่งลุกขึ้นคลาน เขาเห็นสภาพ ของหยางชิง ไป่กว่างยี่ก็รีบวิ่งหนีทันที
ทว่าอาเหากลับไม่ให้โอกาสนั้นกับเขา อาเหาพุ่ง ตัวเข้าไป เตะไปหนึ่งที่ทำให้ไป๋กว่างยี่กลิ้งกับพื้น
จากนั้นเขาก็ทำเหมือนเดิม
ยี่ เท้าคู่ใหญ่ของเขาเหยียบไปที่หลังมือของไป๋กว่าง
เสียงร้องเหมือนหมูถูกฆ่าดังขึ้น!
ตาขาวของไปกว่างยี่เบิกกว้าง เขาเจ็บปวดจน หมดสติไป
ทุกอย่างที่พูดมานี้เหมือนจะช้า แต่ในความเป็น จริงนั้น นับตั้งแต่เฉินเฟิงบอกให้ลงมือ จนกระทั่ง เหยียบหลังมือของทั้งสองคน ทั้งหมดรวมกันแล้วไม่ถึง สิบวินาที!
จนกระทั่งไปกว่างยี่กรีดร้อง หลิ่วอีอีจึงได้สติกลับ
มา
แม้ว่าเฉินเฟิงจะได้ยินชื่อขององค์รัชทายาทแห่งจิ นหลิงหยางไท่ เขาเองก็ยังคงยืนยันที่จะลงมือจัดการ หยางชิง ไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย!
