บทที่ 49: นักสู้ที่ผ่านการรับรอง
มาสเตอร์ลู่: ลูกค้าที่รัก ตะกร้าน้อยของคุณพร้อมแล้ว (*^_^*)!
…
ตะกร้าน้อย… เขาหมายถึงว่าอะไรกัน!
นี่เขาทักถูกคนรึเปล่านะ?
ความสุขในใจของเขาเริ่มหายไปในทันทีและถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกมึนงง
ในขณะเดียวกันนั้นเอง อีกฝ่ายก้ได้ส่งรูปถ่ายมาในทันที—
กล่องใส่อาวุธ.jpg
รูปลักษณ์ของกล่องบรรจุอาวุธในตอนนี้นั้นต่างจากครั้งก่อนที่เขาเห็นเล็กน้อย สีของมันถูกเปลี่ยนเป็นสีดำ ในเวลาเดียวกัน มันก็มีอักษรรูนสีเงินอยู่สองสามรอบปรากฎอยู่ที่ตัวมัน ซึ่งทำให้มันดูลึกลับเป็นอย่างมาก
ไม่เลว~
คนๆนี้เป็นรูนมาสเตอร์อย่างงั้นหรอ?
หวังเต็งอดไม่ได้ที่จะคิดถึงความเป็นไปได้นี้
หวังเต็ง: คุณเพิ่มรูนเข้าไปด้วยอย่างงั้นหรอ?
มาสเตอร์ลู: ถูกต้องแล้ว ลูกค้าที่รัก การพึ่งพากลไกเพียงอย่างเดียวนั้นล้าสมัยไปแล้ว ดังนั้นฉันจึงได้เพิ่มอักษรรูนเข้าไปเพื่อเพิ่มคุณสมบัติของมัน เมื่อใดก็ตามที่คุณเปิดใช้งานอักษรรูน อาวุธที่คุณต้องการก็จะเด้งออกมาอย่างรวดเร็ว และนั่นก็ทำให้มันใช้งานได้สะดวกมาก
หวังเต็ง: ไม่เลวๆ ถ้าอย่างงั้นมันก็คงจะมีราคาแพงมากเลยใช่ไหม?
มาสเตอร์ลู: เรื่องเงินนั้นไม่สำคัญ ปู่ของฉันจะต้องดีใจมากแน่ๆถ้ารู้ว่าฉันสามารถขายโลงศพบรรจุอาวุธนี้ได้
ช่างเป็นคนดีอะไรเช่นนี้!
ใช่แล้ว เขาช่างเป็นคนที่กตัญญูและเป็นคนดีอะไรเช่นนี้!
หวังเต็ง: ตกลง ฉันจะจ่ายตอนนี้เลย คุณสามารถส่งโลงศพนี้มาให้ฉันได้เลย0
มาสเตอร์ลู: แน่นอน! เย้ (艹皿艹)
หวังเต็งสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นชอบใช้อีโมติคอนมาก
คนๆนี้จะต้องจบการศึกษามาจากมหาวิทยาลัยอิโมติคอนแน่ๆ!
หวังเต็ง: คุณอยากได้ชื่อเล่นใหม่ไหม? ฉันจะตั้งให้นะ เอาเป็น ไอ้บ้าอิโมติคอน เป็นไง!
หวังเต็งตั้งชื่อเล่นให้มาสเตอร์ลูโดยไม่แม้แต่จะถามเจ้าตัวสักคำ
หวังเต็งระบุราคาลงไปในช่องซื้อสินค้า จากนั้นเงินมูลค่า 10,000 ก็ปรากฎขึ้นในช่อง
หวังเต็งคลิกเพื่อสั่งซื้อ
ทันใดนั้น มันก็มีข้อความปรากฏขึ้นมา ‘ขออภัย คุณยังไม่ได้ป้อนหมายเลขประจำตัวนักสู้ คุณไม่สามารถสั่งซื้อได้!’
“???”
เชี่ยไรเนี่ย?
หมายเลขประจำตัวนักสู้คืออะไรกัน?
ทำไมมันถึงต้องการหมายเลขประจำตัวนักสู้เพื่อซื้อของในเตาเป๋าเอ๋อกัน? ทำไมมันถึงไม่มีใครบอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย!
หวังเต็งตกตะลึง เขารีบถามอีกฝ่าย
หวังเต็ง: คุณต้องมีหมายเลขประจำตัวนักรบเพื่อซื้อของในร้านของคุณหรือไม่?
มาสเตอร์ลู: ใช่แล้วลูกค้าที่รัก!
มาสเตอร์ลู: คุณมีปัญหาอะไรรึเปล่า? (・∀・(・∀・(・∀・*)
หวังเต็งนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะถามว่า: หมายเลขประจำตัวนักสู้คืออะไรกัน?
มาสเตอร์ลู: มันคือหมายเลขประจำตัวนักสู้ของคุณยังไงล่ะ!
…
คำอธิบายนี้น่าทึ่งมาก มันเป็นคำอธิบายที่ไม่ต่างอะไรไปจากการอธิบาย
หวังเต็งไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอดทน เขาถามอีกฝ่ายว่า: แล้วฉันจะไปหาหมายเลยประจำตัวนักสู้ได้จากไหนกัน?
มาสเตอร์ลู: คุณสามารถไปสอบได้ที่สมาคมศิลปะการต่อสู้! นี่คุณกำลังจะบอกว่าคุณไม่มีข้อมูลประจำตัวอย่างงั้นใช่ไหม? โอ้ ที่รักที่รัก!
จู่ๆก็มีเครื่องหมายตกใจปรากฏขึ้น คุณจะต้องหัวใจวายอย่างแน่นอนเมื่อพูดคุยกับคนๆนี้
หวังเต็ง: ทำไมร้านของคุณถึงต้องการหมายเลขประจำตัวนักสู้กัน?
มาสเตอร์ลู: เพราะร้านเราเป็นร้านแฟล็กชิปชั้นสูง ผลิตภัณฑ์ทั้งหมดของเรานั้นมีไว้สำหรับนักสู้ ดังนั้นเราจึงต้องการหมายเลขประจำตัวนักสู้เพื่อพิสูจน์ว่าคุณคือคนที่ซื้อ ทั้งหมดนั้นเขียนไว้ในข้อมูลผู้เยี่ยมชมนะที่รัก คุณไม่เห็นมันหรอ O_o…
หวังเต็งรีบไปด้านหน้าเพื่อดู เขาจ้องไปที่หน้าจอเป็นเวลานานก่อนที่เขาจะพบข้อมูลที่มาสเตอร์กล่าว
@¥#%¥…
จู่ๆเขาก็อยากจะสาปแช่ง คนๆนี้อธิบายเรื่องสำคัญแบบนี้ไว้ในมุมเล็กๆของช่องคำอธิบาย
หวังเต็งถามว่า: คุณช่วยส่งของก่อนได้ไหม? ฉันจะให้หมายเลขประจำตัวนักสู้แก่คุณในภายหลัง
มาสเตอร์ลู: ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ที่รัก!
หวังเต็ง : ทำไมล่ะ?
มาสเตอร์ลู: นักสู้ต้องได้รับการรับรองก่อนจึงจะสามารถใช้อาวุธรูนได้
หวังเต็ง: มันมีกฎอย่างนั้นด้วยหรอ?
มาสเตอร์ลู: ใช่แล้ว เร็วเข้า รีบกลายเป็นนักสู้ที่ผ่านการรับรองซะ ตราบใดที่ภูมิหลังของคุณสะอาดและคุณไม่มีประวัติอาชญากรรม มันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร กระบวนการทั้งหมดนี้น่าจะใช้เวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมง
หวังเต็งพยักหน้าขณะที่เขาครุ่นคิด จริงหรอ?
คุณต้องมีภูมิหลังที่ใสสะอาดและไม่มีประวัติอาชญากรรมเพื่อที่จะเป็นนักสู้ที่ผ่านการรับรองอย่างงั้นหรอ?
ดูเหมือนว่าทางการจะเข้มงวดกับมาตรฐานของนักสู้เป็นอย่างมาก!
อย่างไรก็ตาม นักสู้ที่ฉันพบมาก่อนหน้านี้นั้นก็เป็นแค่ฆาตกรที่ฆ่าคนตามใจชอบเท่านั้น ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะไม่ทราบเรื่องน้
เดี๋ยวนะ! ฆ่าคน? ฉันเองก็เคยฆ่าคนนี่ นั่นจะถือเป็นอาชญากรรมรึเปล่านะ?
ไม่ มันไม่มีใครรู้เรื่องนี้ ดังนั้นถ้าฉันไม่พูดมันออกไป มันก็จะไมมีใครรู้
หวังเต็ง: งั้นฉันก็จะไปสอบเอาหนังสือรับรองก่อนนะ
มาสเตอร์ลู: ได้เลย เมื่อคุณได้รับข้อมูลประจำตัวของคุณแล้ว ฉันก็พร้อมที่จะส่งมันให้คุณในทันที และคุณก็จะสามารถรับสินค้าของคุณได้เลยในคืนนี้ (〃’▽’〃)
หวังเต็งตกใจ เขาถามว่า: ฉันจะได้รับมันในคืนนี้เลยอย่างงั้นหรอ? นั่นมันเร็วจริงๆ! คุณใช้บริการจัดส่งอะไรกัน?
มาสเตอร์ลู: คุณจะรู้เมื่อคุณได้รับพัสดุของคุณ~
…
ต้องโดดเรียนอีกแล้ว!
มันเป็นช่วงเวลาเช้า และเขาก็เพิ่งจะเรียนจบไปสองคาบเรียนเท่านั้น แต่ตอนนี้มันก็มีเรื่องให้เขาต้องออกไปอีกแล้ว
หวังเต็งรู้สึกหมดหนทางเล็กน้อย เขาพูดกับหลินซัวหานซึ่งอยู่ข้างๆเขาว่า “ หัวหน้าห้อง…”
ในขณะนั้นเอง หลินซัวหานก็กำลังเหม่ออยู่ เธอต้องการที่จะขอความช่วยเหลือจากหวังเต็ง อย่างไรก็ตาม เธอก็ยังคงรู้สึกลังเลและเธอก็ไม่รู้ว่าเธอควรจะเริ่มพูดยังไงดี
และเมื่อเธอได้ยินหวังเต็งเรียกเธออย่างกะทันหัน เธอก็ตกใจอย่างมาก
“ อะไร?”
หลินซัวหานเกือบจะกระโดดออกจากที่นั่งของเธอ เธอหันหัวของเธออย่างระมัดระวังและมองไปที่หวังเต็ง เธอคิดว่าหวังเต็งน่าจะสังเกตเห็นว่าเธอกำลังเหม่อ ดังนั้นเขาถึงได้ทักเธอ
หวังเต็งตกตะลึง
ฉันแค่เรียกเธอเอง ทำไมเธอต้องทำสีหน้าแบบนั้นกับฉันด้วย?
เขาพูดไม่ออก แต่เขาก็ต้องพูด “ ฉันต้องออกไปทำธุระในตอนนี้ และฉันก็หวังว่าเธอจะเข้าใจ” หวังเต็งขยิบตาให้หลินซัวหาน
หลินซัวหานถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี่แสดงให้เห็นว่าหวังเต็งไม่ได้ทักเธอเรื่องที่เธอเหม่อ!
“ เดี๋ยวก่อนนะ นายจะโดดเรียนอีกแล้วหรอ? การสอบเข้ามหาวิทยาลัยกำลังจะมาถึงในเร็วๆนี้ นี่นายเรียงลำดับความสำคัญถูกไหมเนี่ย!”
“ ไม่ต้องกังวล ฉันรู้ว่าฉันกำลังทำอะไร”
“ เอาล่ะ ฉันไปก่อนนะ!”
หวังเต็งโบกมือและเดินออกจากห้องเรียนไป
หลินซัวหานประหลาดใจเล็กน้อย นี่เขาพูดเพราะเขามั่นใจ? หรือเขาแค่พูดโอ้อวด?
…
สมาคมศิลปะการต่อสู้เป็นหน่วยงานของทางการ มันก่อตั้งขึ้นโดยประเทศต่างๆในโลกเพื่อให้มีมาตรฐานการจัดการนักสู้ที่เหมือนๆกัน
นักสู้จำเป็นต้องลงทะเบียนกับสมาคมศิลปะการต่อสู้และรับหนังสือรับรองนักสู้เพื่อให้พวกเขามีตัวตนตามกฎหมาย จากนั้นพวกเขาก็จะได้รับสิทธิพิเศษที่คนทั่วไปไม่สามารถเข้าถึงได้
ตัวอย่างเช่น นักสู้สามารถฆ่าคนได้!
แน่นอนว่านี่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะสามารถฆ่าใครก็ได้ พวกเขาจะต้องมีเหตุผลที่ถูกต้อง ถ้าไม่เช่นนั้นพวกเขาก็จะถูกลงโทษตามกฎหมาย
นักสู้สามารถพกและใช้อาวุธรูนฟอร์สได้
ในการขนส่งสาธารณะอย่างรถไฟความเร็วสูงหรือเครื่องบิน ประชาชนทั่วไปก็จะไม่ได้รับอนุญาตให้พกพาอาวุธ อย่างไรก็ตาม นักสู้นั้นสามารถเก็บอาวุธไว้กับตัวได้อย่างถูกกฎหมายหากพวกเขามีข้อมูลประจำตัวของนักสู้
นอกจากนี้มันก็ยังมีประโยชน์อื่นๆอีกมากมายเช่นกัน
หวังเต็งค้นหาข้อมูลทางออนไลน์และพบข้อมูลทั้งหมดเหล่านี้ นั่นคือตอนที่เขารู้ว่าหนังสือรับรองนักสู้นั้นมีความสำคัญต่อนักสู้เพียงใด
หลายสิ่งหลายอย่างจะสะดวกขึ้นมากสำหรับเขา
แน่นอนว่าถ้าเขาได้รับใบรับรองนักสู้แล้ว มันก็จะหมายความว่าเขาได้ยอมรับการกำกับดูแลของประเทศโดยทางอ้อม และเขาก็จะไม่สามารถฝ่าฝืนกฎหมายได้อย่างเด็ดขาด
ซึ่งทั้งหมดนี่ก็เพื่อปกป้องพลเรือนธรรมดา
ผู้มีอำนาจใช้อำนาจทำลายกฎหมาย!
นี่ไม่ใช่คำพูดที่ไม่มีมูลฐาน
เมื่อมีคนได้ครอบครองพลังอันยิ่งใหญ่ พวกเขาจะเริ่มกระทำสิ่งต่างๆโดยไม่ได้ผ่านการไตร่ตรอง
ในช่วงเริ่มต้นของยุคแห่งศิลปะการต่อสู้ มันก็มีการจลาจลเกิดขึ้นมากมาย และเมื่อเวลาผ่านไป ประเทศก็ได้ส่งนักสู้จำนวนมากออกไปปราบปรามความรุนแรงเหล่านี้…
นั่นคือเมื่อคนที่คิดว่าตัวเองอยู่ยงคงกระพันเข้าใจว่าประเทศนี้ยังคงเป็นประเทศของพวกเขา
ด้วยเหตุผลทั้งหมดนี้เอง สมาคมศิลปะการต่อสู้จึงเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้
