บทที่ 443 เด็กไร้เดียงสา
พอออกจากบริษัท เฉินเฟิงก็กลับไปที่โรงแรมจิ่นไท่อีกครั้ง
พึ่งก้าวเข้าประตูโรงแรม ก็ชนกับเจ้าสามหวงและเฉินจื๋อหลี่ที่ออกมาจากลิฟท์พอดี
หลังจากบรรลุขั้นหั้วจิ้งแล้ว ออร่าเจ้าสามหวงก็ดีกว่าเมื่อก่อนมากเลย แถมยังดูหนุ่มขึ้นด้วย
“เจ้าแสบ พึ่งเลิกงานหรอ?” เจ้าสามหวงถามขึ้น
“อืม” เฉินเฟิงผงกหัว จากนั้นมองคนทั้งคู่: “นี่พวกนาย…กำลังจะออกไป?”
“ใช่ จะออกไปหาบ้านน่ะ เอาแต่พักโรงแรมมันก็ไม่ดีอ่ะนะ” เจ้าสามหวงบอก หลังจากออกมาจากโรงพยาบาล เขาก็พักที่โรงแรมจิ่นไท่มาโดยตลอด ถึงจะเป็นโรงแรมระดับห้าดาว การบริการและข้าวของเพอร์เฟคส์มาก แต่เขามักรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปอย่าง เหมือนกับไม่สบายใจไงพิกล
“งั้นไปด้วยกันละกัน ฉันก็จะหาบ้านเหมือนกัน” เฉินเฟิงยิ้มบาง จริง เอาแต่อยู่โรงแรมมันก็ใช่ที่ ตอนนี้จงไห่ก็กลายเป็นครึ่งถิ่นเขาไปแล้ว บางครั้งจะจัดการเรื่องส่วนตัวบางอย่าง การอยู่โรงแรมทำให้ไม่สะดวกเอามากๆ
ทั้งสองตกลงกัน เตรียมจะออกไปข้างนอก ตอนนี้เองมือถือของเฉินเฟิงดังขึ้น
“พี่เฟิง” พอรับสาย ก็ได้ยินเสียงคุ้นหูดังขึ้น
“หูเซอร์หยวน?” เฉินเฟิงอึ้งเล็กน้อย คนที่โทรหาเขาคือหูเซอร์หยวน
เพียงแต่ว่าทำไมหูเซอร์หยวนถึงว่างโทรหาเขาล่ะ?
“พี่เฟิง ตอนนี้ว่างไหมคะ? ฉันมีของบางอย่างจะให้พี่” หูเซอร์หยวนพูดเปิดเรื่องมาก่อนเลยในสาย
“ของอะไร?” เฉินเฟิงหรี่ตาครุ่นคิด
ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกระแวงหูเซอร์หยวนไงพิกล วันนั้นที่ไปงานร่วมรุ่น เดิมเขาคิดจะสืบเบื้องหลังหูเซอร์หยวนสักหน่อย แต่โดนเรื่องอื่นทำให้ลืมไป เขาเลยพักเรื่องตรวจสอบไว้ก่อน แต่วันนี้หูเซอร์หยวนก็โทรมาหาเขาอีก เธอมีเป้าหมายอะไรกันแน่?
“กุญแจพวงหนึ่งค่ะ” ในตอนที่เฉินเฟิงกำลังครุ่นคิด หูเซอร์หยวนพูดออกมาอีก
“กุญแจ?” เฉินเฟิงขมวดคิ้วงง
“ค่ะ กุญแจคฟหาสน์ของ Tianshan Living Area คุณน้าซูเก็บไว้ให้พี่ค่ะ”
ตอนได้ยินว่า Tianshan Living Area เฉินเฟิงยังไม่ทันพูดอะไร แต่พอได้ยินคำว่าคุณน้าซู มันทำให้ใจเขาหดเล็กลงฉับพลัน แม่เก็บไว้ให้เขา?!
“เธออยู่ที่ไหน?” เขาสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกหนึ่ง เฉินเฟิงถึงสงบจิตสงบใจลงได้ ไม่ว่าข่าวนี้ของหูเซอร์หยวนจะจริงหรือเท็จ เขาก็ลองไปดูสักครั้ง
“ฉันอยู่ที่ Tianshan Living Areaค่ะ” หูเซอร์หยวนบอก
“รอผม ผมจะรีบไป” เฉินเฟิงพูดเสียงขรึม พอพูดจบก็วางสายไป
“พวกเราอาจจะไม่ต้องซื้อบ้านแล้วล่ะ” เฉินเฟิงหันมองเจ้าสามหวงและเฉินจื๋อหลี่
“หมายความว่าไง?” ทั้งสองคนทำหน้างง
“แม่ฉันทิ้งบ้านไว้ให้ อยู่ที่Tianshan Living Area” เฉินเฟิงพูดตามตรง
“Tianshan Living Area?!” เฉินจื๋อหลี่เบิกตากล้าง แสดงความตกใจ: “อาจารย์อาเฉิน แม่อาจารย์อาทิ้งบ้านไว้ให้จริงหรอ?!”
“ทำไมหรอ บ้านที่นั่นมีอะไรพิเศษหรอ?” เฉินเฟิงอดถามไม่ได้
“มี!”
“แถมเรื่องที่พิเศษ คำเดียวเลย แพง!”
“เป็นบ้านที่แพงที่สุดในจงไห่ ที่สุดเลย น่ากลัวจะแพงจนขึ้นสวรรค์…” เฉินจื๋อหลี่พูดสีหน้าพิกล หลายวันก่อนเจ้าสามหวงคุยเรื่องซื้อบ้านกับเขา ดังนั้นหลายวันนี้เขาเลยไปจัดการสืบราคาบ้านที่จงไห่มา คฤหาสน์ของ Tianshan Living Areaที่โด่งดังนั่นเป็นแหล่งที่เขาทำความเข้าใจเป็นอันดับแรก
แต่ยังไม่ทันได้เข้าใจเรื่องการซื้อขายและการตกแต่ง ก็ต้องยอมแพ้ให้กับราคาซะก่อน
ตอนนี้เฉินเฟิงกลับบอกว่า แม่เขาทิ้งคฤหาสน์ของTianshan Living Areaไว้ให้หลังหนึ่ง
มันทำให้เฉินจื๋อหลี่ปวดใจบอกไม่ถูก
เฉินเฟิงขมวดคิ้ว ไม่ได้พูดอะไร ตอนนี้เขารู้สึกตกใจไม่น้อยเลย
สำหรับเรื่องซูจ้าวชิงผู้เป็นแม่ เขาไม่ค่อยรู้อะไรมากนัก ความทรงจำเดียวที่จำได้คือ แม่เป็นผู้หญิงที่ทั้งอ่อนโยนและเข้มงวดมาก
นอกนั้นแล้ว แม่ก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่งนี่เอง
แล้วคนธรรมดาคนหนึ่งจะมีปัญญาซื้อคฤหาสน์ของTianshan Living Areaได้ยังไงกัน?
“ตอนนี้ฉันยังไม่แน่ใจว่าเรื่องบ้านมันจริงไหม ไปดูด้วยกันเถอะ” เฉินเฟิงถอนหายใจ ที่จริงความเป็นไปได้ที่หูเซอร์หยวนจะโกหกเรื่องนี้มันน้อยมาก แม่น่าจะทิ้งคฤหาสน์ของTianshan Living Areaไว้หเขาจริงๆ
ครึ่งชม.ต่อมา เฉินเฟิงขับรถมาที่Tianshan Living Area
แต่ยังไม่ทันเข้าไป ก็โดนยามขวางไว้
“ดูให้ดีก่อนว่าที่นี่ที่ไหนหรือยัง? คิดจะเข้าไปดื้อๆเลย?!” หัวหน้ายามถลึงตาใส่เฉินเฟิงอย่างดุดัน น้ำเสียงไม่เป็นมิตรเลยสักนิด
“เข้าไม่ได้?” เฉินเฟิงขมวดคิ้ว โดนยามขวางแบบนี้ เมื่อก่อนตอนเขาอยู่ที่ยู่ฉวนซานก็เคยเจอครั้งหนึ่ง ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะมาเจอที่Tianshan Living Areaอีกครั้ง
“ตลกละ!” หัวหน้ายามมองบน “นายคิดว่าที่นี่เป็นที่ที่คนธรรมดาอยู่กันหรือไง? อยากเข้าก็เข้าได้งั้นสิ?”
“ดูให้ดีล่ะ ที่นี่น่ะTianshan Living Area! มีแต่เจ้าของที่จะเข้าได้!” หัวหน้ายามชี้ไปที่สัญลักษณ์ข้างๆเป็นเชิงอวดเล็กน้อย
“คุณรู้ได้ไงว่าผมไม่ใช่เจ้าของน่ะ?” เฉินเฟิงพูดอย่างหน่ายใจ
“เจ้าของ?”
“ฮะฮะฮะ เจ้าหนู นายนี่ตลกนะ คนขับรถออดี้อย่างนายเนี่ยนะจะเป็นเจ้าของคฤหาสน์ของTianshan Living Area! นายคิดว่าเจ้าของที่นี่เป็นเด็กไร้เดียงสาหรือไง?” หัวหน้ายามหัวเราะหยัน ยามหลายคนด้านหลังเขาก็ร่วมหัวเราะไปด้วย คนที่สามารถอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์ของTianshan Living Areaได้ ต่อให้เป็นแค่แม่บ้าน จะออกไปซื้อกับข้าวทียังต้องขับPorsche911ของเจ้านายออกไปเลย ไม่มีแบบเฉินเฟิงที่ขับออดี้ราคาห้าแสนกว่าเลยสักนิด
บางทีเวลาอยู่ข้างนอก ออดี้ราคาห้าแสนกว่าถือว่ามีหน้ามีตาอยู่บ้าง แต่พอมาอยู่ที่ Tianshan Living Area รถออดี้ราคาห้าแสนกว่านี่ไม่มีแม้สิทธ์จะเป็นรถประจำตัวแม่บ้านเลย
“แกหาว่าใครเป็นเด็กไร้เดียงสาน่ะ!”
ในระหว่างที่บรรดายามหัวเราะเยาะเฉินเฟิงอย่างไม่ไว้หน้านั้น ก็มีเสียงเย็นชาดังขึ้นด้านหลังพวกเขา
พอได้ยินเสียง ยามหลายคนตัวสั่น สีหน้าเปลี่ยนทันที
“หู…คุณหนูหู…”
หัวหน้ายามเรียกเสียงสั่น เขาแทบยีนไม่อยู่แล้วตอนนี้
“ฉันถามแกว่า แกเรียกใครว่าเด็กไร้เดียงสา?!” หูเซอร์หยวนจ้องหัวหน้ายามอย่างเย็นชา ใบหน้างามนั่นฉาบไปด้วยน้ำแข็งเย็นเยือก
หลังจากวางสายจากเฉินฟิงราวสิบกว่านาที เธอถึงนึกขึ้นมาได้ถึงกฎของ Tianshan Living Area เลยรีบมา ระหว่างทางเรื่องที่เธอกลัวมากที่สุดคือ หัวหน้ายามจะเสียมารยาทกับเฉินเฟิง แต่ไม่คิดเลยว่า กลัวอะไรมักจะได้อย่างนั้น
พอมาถึงที่นี่ เธอก็ได้เห็นยามหลายคนหัวเราะเยาะใส่เฉินเฟิงอย่างไม่ไว้หน้าซะงั้น
