บทที่ 448 แย่งที่นั่ง
“เป็นคนเดียวกันหรือไม่ นายลองไปดูก็รู้แล้ว” เฉินเฟิงยิ้ม ที่จริงพาหลี่เล่อไป เขาคิดไว้แล้ว อย่างแรกหลี่เล่อนิสัยดี ควรค่าแก่การเชื่อใจ สิ่งที่เขาขาดคือโอกาสที่จะได้พบโลกภายนอก
และงานวันเกิดฉู่ชีงฉือครั้งนี้เป็นโอกาสดีให้กับเขา
ไม่พูดว่าสามารถทำให้หลี่เล่อมีโอกาสได้ทำความรู้จักคนดังมีอำนาจมากมาย แต่จะสามารถทำให้หลี่เล่อได้เปิดโลกกว้างและเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ
ความรู้ที่เห็นได้ด้วยตาพวกนี้จะส่งผลที่สำคัญต่อการพัฒนาในอนาคตของหลี่เล่อ
“ได้ ผมไป” หลี่เล่อพยักหน้าหนักแน่น ถ้าเฉินเฟิงพูดจริง งั้นการที่เฉินเฟิงทำแบบนี้ก็มีแค่เป้าหมายเดียวคือ: เฉินเฟิงอยากสนับสนุนเขา
ดังนั้นเขาจะทรยศต่อความคาดหวังของเฉินเฟิงไม่ได้
ต่อให้งานวันเกิดฉู่ชีงฉือมีภูเขาไฟทะเลเดือดรออยู่ เขาก็จะก้าวข้ามมันไปให้ได้
เวลาผ่านไปเร็วมากจนมาถึงเวลาเย็น
ภายใต้แสงไฟสว่างไสว เมืองใหญ่ระดับประเทศอย่างจงไห่ แสงไฟที่สว่างไสวยั่วเย้าคนให้หลงใหล
เฉินเฟิงไม่ได้ไปที่คฤหาสน์ฉู่ในทันที แต่ขับรถไปที่ตลาดของเก่า เลือกซื้อกำไลข้อมือหยกอันหนึ่งให้ฉู่ชีงฉือ
ราคากำไลไม่แพง แค่เจ็ดแปดพัน
ตอนเห็นเฉินเฟิงให้พนักงานเอากำไลไปห่อของขวัญ หลี่เล่อก็มีสีหน้าตกใจอยู่ก่อนแล้ว: “พี่เฟิง พี่จะให้อันนี้กับคุณหนูฉู่?”
เฉินเฟิงยิ้มน้อยๆ: “ทำไมหรอ ไม่ได้หรือไง?”
“ไม่ได้น่ะสิ พี่เฟิง คุณหนูฉู่น่ะเป็นดาราหญิงที่ดังที่สุดในหลายปีนี้ของหวาเซี่ยเราเลยนะ กำไลข้อมือเจ็ดแปดพัน พี่ให้คนธรรมดาน่ะไม่เป็นไร แต่ให้คนระดับคุณหนูฉู่นี่ เขาน่าจะไม่รับนะ” หลี่เล่อพูดอย่างสุภาพ ในสายตาเขา ของขวัญของเฉินเฟิงดูด้อยไปหน่อย หลี่สื้อผิงซื้อภาพโบราณราคาแสนกว่าเพื่อเป็นของขวัญให้ฉู่ชีงฉือพอใจ ส่วนกำไลของเฉินเฟิงราคายังไม่ถึงหมื่นเลย
ต่อหน้าคุณหนูตระกูลสูงอย่างฉู่ชีงฉือ ของขวัญราคาไม่ถึงหมื่นน่ากลัวจะสู้ของเล่นยังไม่ได้เลย
“วางใจเถอะ เธอจะรับไว้แน่” เฉินเฟิงยิ้มบาง เขารู้จักฉู่ชีงฉือ เธอไม่ใช่คนที่เห็นแก่ของ ของขวัญราคาไม่กี่พันกับของขวัญราคาหลายล้าน ในสายตาเธอแล้วที่จริงไม่ได้ต่างอะไรกันมากนัก
ที่สำคัญคือใครต่างหากเป็นคนให้ของขวัญนั้น
อีกอย่าง เฉินเฟิงไม่ใช่พวกไม่มีปัญญาให้ของขวัญราคาแพง ถ้าเขาอยาก ต่อให้เป็นของขวัญหลายสิบล้านเขาก็ซื้อไหว แต่มันไม่จำเป็น
หนึ่งเป็นเพราะความสัมพันธ์ของเขากับฉู่ชีงฉือยังไม่ถึงขั้นนั้น สองคือเขาไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ตัวเองต่อหน้าฉู่ชีงฉือ ดังนั้นเลือกของขวัญราคาไม่แพงแต่ก็ไม่ถูกให้ไป เหมาะสมที่สุด
“ก็ได้” ถึงจะยังคงสงสัยเฉินเฟิงอยู่บ้าง แต่ของขวัญห่อเสร็จแล้ว หลี่อเล่อก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อแล้ว
ไม่นานทั้งคู่ก็ขับรถมาที่คฤหาสน์ฉู่
พอถึงคฤหาสน์ฉู่ ก็เป็นเวลาหนึ่งทุ่มพอดี
หน้าประตูคฤหาสน์ฉู่ มีรถหรูจอดเต็มไปหมด
“พี่เฟิง ไม่มีที่จอดรถแล้วทำไงดี?” วันนี้หลี่เล่อทำหน้าที่คนขับรถอย่างเต็มพิกัด มาที่แบบนี้ครั้งแรกเขาตื่นเต้นอยู่บ้าง โดยเฉพาะเมื่อเห็นรถด้านหน้าและด้านหลังเป็นรถราคาหลายล้าน เผลอๆจะหลายสิบล้าน เขายิ่งตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด
นี่ถ้าไม่ระวังเผลอไปชนเข้า เขาคงต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นี่แน่
“ขับไปด้านใน ในนั้นน่าจะมีที่จอดรถใต้ดิน” เฉินเฟิงที่นั่งข้างคนขับมองไปนอกกระจกพลางบอก
คฤหาสน์ฉู่เป็นโรงแรมของตระกูลฉู่เอง การตกแต่งของโรงแรมนี้ทั้งหมดสร้างตามแบบฉบับโรงแรมห้าดาว สิ่งที่ไม่เหมือนโรงแรมห้าดาวปกติคือ คฤหาสน์ฉู่ปกติไม่เปิดให้คนภายนอกใช้ มีแต่จะรับรองแขกของตระกูลฉู่หรือไม่ก็คนตระกูลฉู่จัดงานเลี้ยงกันเองเท่านั้น
โรงแรมแบบนี้นอกจากจะมีที่จอดรถด้านนอกแล้ว ยังมีที่จอดรถใต้ดินอีก
หลี่เล่อขับรถเข้าไปด้านในอีกหลายร้อยเมตรตามการชี้แนะของเฉินเฟิง และได้เห็นทางเข้าที่จอดรถใต้ดินจริงๆ
แต่พอเข้าที่จอดรถใต้ดินแล้ว หลี่เล่อก็พบว่าทั่วทั้งที่จอดรถใต้ดินกลับเหลือแค่ที่เดียว
“จอดที่นี่แหละ”
“โอเค พี่เฟิง ให้ผมถอยรถแป๊บ” หลี่เล่อพยักหน้า หมุนพวงมาลัยอย่างชำนาญ เตรียมถอยรถเข้าซอง
ตอนนี้เองจู่ๆก็มีรถผีสีแดงคันหนึ่งปราดเข้ามาจากด้านหน้า
พริบตาเดียว รถลัมโบร์กีนีสีแดงคันหนึ่งก็แย่งที่จอดรถที่เหลือที่เดียวไป
หลี่เล่อกกดแตรอย่างไม่พอใจ
แต่เจ้าของรถลัมโบร์กีนีทำเหมือนไม่ได้ยิน เขาดับเครื่องยนต์และเปิดประตูพลางเดินลงจากรถ
อาศัยแสงรถ เฉินเฟิงเห็นหน้าเจ้าของรถลัมโบร์กีนีที่แย่งที่จอดรถกับหลี่เล่อได้ชัดตา
เขาเป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาผมทองทันสมัย อายุประมาณยี่สิบสี่ยี่สิบห้าปีคนหนึ่ง
ใบหูซ้ายห้อยติ่งหูสีดำ ดูน่าอิจฉามาก
พอลงจากรถ หนุ่มหล่อไม่ได้จากไปในทันที กลับหยิบกล่องบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกง และหยิบบุหรี่มวนหนึ่งจากในนั้นออกมาคาบที่ปาก
สาวสวยเดินมายืนหน้าเขาเพื่อช่วยเขาจุดไฟแช็ค
ท่าทางดูกร่างน่าดู!
ตอนนี้เองหลี่เล่อที่ลงจากรถกะเข้ามาถกเถียงก็เดินมายืนต่อหน้าชายหนุ่ม
หลี่เล่อยังไม่ทันพูด ชายหนุ่มก็พ่นควันบุหรี่ใส่หน้าหลี่เล่อ
ถึงในใจจะไม่พอใจมาก แต่หลี่เล่อไม่ได้เบรกแตกในทีแรก รถลัมโบร์กีนีของชายหนุ่มตรงหน้าเป็นรุ่นลิมิเต็ดในประเทศ ทั่วทั้งหวาเซี่ยมีไม่ถึงสิบคัน ราคาคันหนึ่งราวๆสิบล้าน!
คนที่สามารถขับรถราคาสิบล้านได้ เบื้องหลังไม่เล็กแน่
ดังนั้นหลี่เล่อเลยมีท่าทีสุภาพมาก
“สวัสดีครับ ที่จอดรถนี่ผมเจอก่อนนะ…”
“นายเห็นก่อนก็เป็นของนายหรอ?” ชายหนุ่มยิ้มขำ ไม่รอหลี่เล่อพูดจบ ก็ตัดบทออกมา
“นาย ควรจะมีหลักใครมาก่อนมาหลังบ้างสิ” หลี่เล่อพยายามข่มกลั้นความโกรธ
“มาก่อนมาหลัง?” ชายหนุ่มปรายตามองการแต่งตัวของหลี่เล่อ หัวเราะหยัน: “นายคู่ควรหรอ?”
“นาย…”
“นายอะไร? ไสหัวไปเลย เจ้าโง่เอ้ย ตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาสนใจแกหรอกนะ” ชายหนุ่มไม่คิดจะคุยเหตุผลกับหลี่เล่อเลยสักนิด พูดพลางยกมือตบไปที่หน้าหลี่เล่อหนึ่งที
หลังจากตบไปฉาดหนึ่ง ใบหน้าหลี่เล่อเผยรอยฝ่ามือขึ้นมาห้านิ้วทันที
ชายหนุ่มทำท่าไม่มีอะไร ยิ้มโอบเอวสาวสวยเตรียมเดินจากไป
“หยุดก่อน”
ตอนนี้เสียงเย็นชาของเฉินเฟิงดังขึ้น ชายหนุ่มชะงักฝ่าเท้าหันข้างมา รอยยิ้มละไมบนใบหน้าเมื่อกี้หายไปหมดสิ้น เหลือเพียงสีหน้าเคร่งขรึมสุดขีดไว้: “ให้เกียรติแล้วไม่สนใช่ไหม?”
“ขอโทษเขาซะ” เฉินเฟิงเดินมายืนหน้าชายหนุ่มพลางพูดอย่างเย็นชา
“ขอโทษเขา?” ชายหนุ่มได้ยินเฉินเฟิงพูดแบบนี้ เหมือนได้ยินเรื่องตลกสุดขีด สีหน้าโอเวอร์แอ็คติ้งก่อนเปลี่ยนเป็นมาดร้าย: “ถ้าฉันไม่ขอโทษล่ะ?”
