บทที่ 460 วิลล่าตุงกง
“ฉับ”
ท่ามกลางความเจ็บปวดทรมาน จนทำให้หวังเปียวตัวสั่น สูดลมหายใจเข้า จิตใต้สำนึกต้องการส่งเสียงร้องตะโกนออกมา
จากนั้น——
เมื่อคำพูดหลุดออกมาจากปาก เขาก็เห็นว่าข้อมือของเขามีเลือดมีเนื้อปนปนกัน กระดูกขาวๆ ทะลุออกมาจากผิวหนัง เลือดแดงฉาน บรรยากาศที่ตึงเครียด ทำให้คนตกใจจนสิ้นสติ
เรื่องนี้ ทำให้ความเจ็บปวดที่จะหลุดออกมาจากปากของหวังเปียว ได้แต่กล้ำกลืนฝืนทนลงคอ
เขาเบิกดวงตาโต พร้อมทั้งจ้องมองเฉินเฟิงอย่างเอาเป็นเอาตาย นัยน์ตา มีแค่ความหวาดกลัว!
เขาไม่เคยผ่านเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน!
ถึงว่าเขาจะเคยเป็นหัวหน้านักฆ่าในกลุ่มระดับต้นๆ ก็ไม่ได้เหมือนเฉินเฟิงแบบนี้ แค่ทำท่าที่คีบคุกกี้มันง่ายจนบีบกระดูกแตกได้อย่างง่ายดาย
“แก… แกเป็นใครกันแน่?!”
ท่ามกลางความหวาดกลัว ภายใต้จิตสำนึกของคำถามของหวังเปียว
ตอนแรก เฉินเฟิงกับหลี่เล่อขึ้นรถมาด้วยอาการเชื่อฟัง เพราะเขาคิดว่าเฉินเฟิงคงสติฟั่นเฟือน
ทว่า ตอนนี้ เขาไม่ได้คิดเช่นนั้นอีกแล้ว
เขามั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ก่อนที่จะขึ้นรถ เฉินเฟิงสามารถจัดการเขาได้อยู่หมัด
ที่เฉินเฟิงไม่ทำอย่างนั้น ก็ต้องมีเหตุผลอื่น
“ฉันเป็นใครเหรอ?” เฉินเฟิงยิ้มถากถาง จากนั้นก็มองมาทางหวังเปียวเล็กน้อย “ฉันคือคนที่แกไม่สามารถทำให้ผิดใจได้”
น้ำเสียงนิ่งๆ ของหวังเปียว ถ้าเป็นคำพูดก่อนหน้าที่จะพูดกับเฉินเฟิง เขาต้องหัวเราะเยาะเฉินเฟิง
ทว่าตอนนี้…
เขาก็ไม่กล้าอ้าปากพูดอะไรกับเฉินเฟิงที่พูดแบบนี้มาก่อน
เขาไม่สามารถแตะต้องเฉินเฟิงได้ ส่วนหวู่เหวินโป๋ อย่าพูดเลย
ถึงแม้ว่าบิดาของเขาคือหวู่เหวินเฉิงยิง แต่ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าเฉินเฟิงที่บ้าดีเดือดเกินต้านทานคนนี้ หวู่เหวินเฉิงยิง ก็แค่ศพที่เดินได้เท่านั้นเอง
“เอื้อก”
หวังเปียวกลืนน้ำลายลงคอ เขาเตรียมอ้าปาก เหมือนจะขอชีวิต
ทันใดนั้น เฉินเฟิงก็ยิ้มให้เล็กน้อย “วางใจได้เลย แกไม่ตายหรอก อยากน้อยก็ยังไม่ตาย”
“ถ้าแกยังทำหูทวนลมกับคำพูดของฉัน งั้นฉันก็ไม่สนใจอาจจะเปลี่ยนความคิดก็ได้”
“ไม่หรอก ไม่หรอก!” สีหน้าของหวังเปียวยินดี ศีรษะเหมือนกลองที่สั่นไปมาอย่างไม่หยุดหย่อน
เขามั่นใจมากกว่า เฉินเฟิงไม่ได้โกหกเขา
เฉินเฟิงโหดร้ายเช่นนี้ ไม่จำเป็นต้องหลอกเขา
ถ้าเฉินเฟิงต้องการฆ่าเขา แค่ลงมือ คงไม่ต้องมาพูดให้เสียน้ำลายกับเขามากมายถึงเพียงนี้หรอก
“แกไม่ต้องเครียด ขับรถดีๆ เอาฉันไปส่งสถานที่ที่หวู่เหวินโป๋บอกให้ไปเมื่อครู่นี้ ฉันจะไม่ฆ่าแก” เฉินเฟิงเบนสายตาไปทางคนขับที่อยู่ด้านหน้ารถ
“ครับ…ครับ…”
เมื่อได้รับคำยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้ว คนขับรถที่เหงื่อไหลไคลย้อยไปทั้งศีรษะ ในที่สุดก็โล่งใจไปได้
เมื่อจัดการเสร็จเรียบร้อย เฉินเฟิงก็หลับตาลง จากนั้นก็กลับมานั่งสบายอกสบายใจบนเก้าอี้ตัวเดิมอีกครั้ง
“พี่เฟิง…”
หลี่เล่อกลืนน้ำลายลงคออีกครั้ง เขาอยากจะพูดว่า ในมือของหวังเปียว ยังมีปืนอยู่ ปืนกระบอกนี้ เฉินเฟิงยังไม่ได้เก็บ
ถึงแม้ว่าหวังเปียวมือจะขาดไปหนึ่งข้าง แต่ก็ไม่สามารถยืนยันได้ว่าจะใช้อีกมือหนึ่งยิงปืนได้นี่
“วางใจได้เลย เขาไม่ยิงหรอก” ราวกับรู้ว่าในใจของหลี่เล่อกำลังคิดอะไรอยู่ เฉินเฟิงยิ้มให้แล้วเอ่ยปากพูด
สามารถมองออกได้ว่า หวังเปียวเป็นคนฉลาด
แน่นอนว่า ถ้าเขาไม่ฉลาด เฉินเฟิงก็มีวิธีการอีกเป็นหมื่น ก่อนที่เขาจะใช้ปืนด้วยซ้ำ เพื่อการชดใช้การที่ตนเองทำตัวไม่ฉลาดนะสิ
“อืม” หลี่เล่อพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็เบนสายตาไปทางหวังเปียว ถึงแม้ว่าน้ำเสียงของเฉินเฟิงจะเป็นมั่นเป็นเหมาะก็ตาม แต่เขาก็ยังต้องระแวดระวังหวังเปียวอยู่ดี
ไม่กลัวคำว่าถ้าที่คาดการณ์ได้ แค่กลัวคำว่าถ้าที่อยู่นอกเหนือการคาดการณ์เท่านั้น
ปืน อยู่ในมือหวังเปียว
แต่คำพูดที่เฉินเฟิงพูดออกมา หวังเปียว ไม่กล้าใช้ปืนยิง
ไม่ใช่ไม่ยอมยิง ไม่กล้าต่างหาก!
ความจริงแล้วตอนที่เฉินเฟิงกำลังพูดประโยคว่าเขาไม่ยิงตอนนั้นออกมา ความหวังลมๆ แล้งๆ ฟางเส้นสุดท้าย ต่างมลายหายไปทันที
ไม่ใช่เพราะว่าอย่างอื่น เพราะว่าเฉินเฟิงรู้ทั้งรู้ว่าในมือเขามือปืนถืออยู่ แล้วยังหลับตา เอนหลังนอนบนเก้าอี้อย่างสบายอกสบายใจเนี่ยสิ…
ถ้าเฉินเฟิงไม่ลงมือ เขาก็ไม่กล้ายิง
วิลล่าตุงกงตั้งอยู่ทางด้านตะวันตกของโรงแรมนอกเมืองด้านตะวันตกของหงเฉียวของเมืองจงไห่ เป็นแบบพิมพ์เขียวที่มีสถาปัตยกรรมจำลองมาจากทางอังกฤษ ฝรั่งเศส อิตาลี สเปนเอามาผสมกัน และเป็นกลุ่มชุมชนของเศรษฐีที่มีชื่อเสียงอันโด่งดังของเมืองจงไห่
เมื่อหลายปีก่อน ราคาของวิลล่าตุงกงทำลายสถิติหลายพันล้าน
หลายปีนี้ ราคาอสังหาริมทรัพย์ของทั้งประเทศสูงทะยานขึ้น ราคาของวิลล่าตุงก็เหมือนกับจรวดเช่นกัน ทะยานขึ้นอีกเท่าตัว
ราคาวิลล่าตุงกงในวันนี้ หนึ่งหลังราคาต่ำสุดราคาเริ่มต้นสามร้อยล้าน
หวู่เหวินโป๋พักอาศัยอยู่ในวิลล่าตุงกง แต่ว่า วิลล่าที่เขาอาศัยอยู่นั้น เขาไม่ได้จ่ายเงินสามร้อยล้านเพื่อซื้อมันมา เขาใช้เงินไม่ถึงห้าสิบล้านด้วยซ้ำ
เพราะว่า เขามีพ่อ ที่ชื่อว่าหวู่เหวินเฉิงยิง
หวู่เหวินเฉิงยิง เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงที่สุดในเรื่องอสังหาริมทรัพย์ของเมืองจงไห่!
การได้สร้างความสัมพันธ์กับหวู่เหวินเฉิงยิง ไม่ว่าจะเป็นวิลล่าที่แพงขนาดได้ หวู่เหวินเฉิงยิงก็สามารถได้ราคาที่ถูกแสนถูก
ในเวลานี้ ด้านในวิลล่าตุงกงหลังที่18
หวู่เหวินโป๋ที่กำลังโป๊เปลือยอยู่ กำลังหยิบเงินที่อยู่ตู้หัวเตียงออกมาหลายร้อยใบ โยนลงบนเรือนร่างดาราสาวตัวประกอบที่นอนแผ่อ้าซ่าอยู่บนเตียง “เอาเงินไป ใส่เสื้อผ้าซะ แล้วเรียกรถกลับไป”
“คุณชายโป๋ ฉันไม่ต้องการเงิน…”
ดาราสาวตัวประกอบที่กำลังนอนอยู่บนเตียงเอามือปิดหน้าอกอวบอิ่มเอาไว้ ดวงตาหรี่ต่ำตอนมองมาที่หวู่เหวินโป๋ พร้อมทั้งพูดอย่างออดอ้อน
“ไม่เอาเงิน?” มุมปากหวู่เหวินโป๋กระตุกรอยยิ้มถากถาง “งั้นแกจะเอาอะไร?”
“หรือว่า แกอยากเป็นผู้หญิงของฉัน?”
ไม่รอให้ดาราตัวประกอบพูด หวู่เหวินโป๋ก็ทำหน้านิ่ง “แกคิดว่าผู้หญิงไร้ค่าอย่างแกมันคู่ควรไหม?”
“ให้เงินหน่อยก็อ้าขารอ ยังทำตัวว่าตัวเองสูงส่ง!”
หวู่เหวินโป๋มองดาราตัวประกอบอย่างเชิดหน้าดูถูกใส่ พร้อมทั้งพูดอย่างไม่เกรงใจ “เอาเงินไปซะ จากนั้นก็หายไปต่อหน้าฉันเดี๋ยวนี้!”
“ค่ะ คุณชายโป๋!”
ดาราตัวประกอบตกใจจนทำตัวไม่ถูกได้แต่ลุกจากเตียงทันที จากนั้นก็หอบเงินที่หวู่เหวินโป๋ให้ แล้วรีบใส่เสื้อผ้า เอาเงินยัดใส่กระเป๋า แล้วรีบออกไปจากวิลล่าทันที
“เหอะ” สายตามองดาราตัวประกอบที่หลายตัวไปแล้ว หวู่เหวินโป๋ถึงกับส่งเสียงดูถูกอยู่ในลำคอ
เมื่อครู่ที่เขาเพิ่งจะนอนกับดาราตัวประกอบ เมื่อเอาไปเปรียบเทียบกับคนข้างนอกแล้ว ไม่รู้ว่ามีหญิงสาวเทพธิดาที่อยู่ในใจไอ้ขี้แพ้ทั้งหลาย เมื่อมาอยู่มือเขา ก็แค่คืนละหนึ่งแสนพร้อมทั้งสิ่งของหรูหราก็หมดฤทธิ์ทั้งนั้น
แม้กระทั่งมีหญิงสาวเทพธิดาหลายๆ คน ขนาดเงินหนึ่งแสนยังไม่เอา ก็รีบเอาตัวเข้ามาประเคนเกาะเขาถึงที่
แม่สาวเทพธิดาพวกนี้ เขาหวู่เหวินโป๋นอนด้วยแล้วยังไม่ถึงร้อยคน ประมาณแปดสิบคนเห็นจะได้
แล้วจะใจอ่อนไปง่ายๆ แบบนี้เหรอ?
หลังจากสูดลมหายใจเข้าปอดแล้ว หวู่เหวินโป๋ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วโทรศัพท์หาหวังทาวทันที “หวังทาว ทางฝั่งแกจัดการเสร็จหรือยัง?”
“คุณชายโป๋ จัดการเสร็จแล้ว!”
ปลายสาย หวังทาวกับหลิวเถียน และลูกน้องสองคนของหวังทาวออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว หลังจากที่โดนเฉินเฟิงทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บ สิ่งแรกที่หวู่เหวินโป๋ทำก็คือกลับมาที่วิลล่าตุงกง เพราะว่าที่นี่เขามีหมอส่วนตัวโดยเฉพาะ ส่วนหวังทาวกับลูกน้องสองคนไม่มีหมอส่วนตัว เลยให้ไปตรวจที่โรงพยาบาลแทน
“จัดการเรียบร้อยแล้ว จะรีบกลับไปที่วิลล่าตุงกง พี่ชายแกจับไปเวรนั้นได้แล้ว!”
“จับตัวได้แล้ว?!”
เมื่อได้ยินคำพูดของหวู่เหวินโป๋ หวังทาวดีใจเหมือนถูกฉีดมาเลือดไก่เข้าเส้นเช่นนั้น “คุณชายโป๋ ผมกับเหล่าพี่น้องจะไปเดี๋ยวนี้!
