บทที่ 461 เซอร์ไพรส์ไหม ประหลาดใจรึเปล่า
“มานี่สิ คืนนี้พวกเราต้องเอาไอ้เหี้ยนี่มาเป็นที่ระบายอารมณ์！” ใบหน้าของหวู่เหวินโป๋มีรอยยิ้มเหี้ยมโหด ราวกับว่าความเป็นความตายของเฉินเฟิงอยู่ในมือของเขา
“ครับ คุณชายโป๋！”
หวังทาววางสายด้วยความดีใจ เขารีบบอกข่าวนี้ให้กับหลิวเถียนและลูกน้องของตนอีกสองคนทันที
หลังจากที่ทั้งสองได้ฟังก็รู้สึกดีใจ
“พี่ทาว ลูกพี่ลูกน้องของพี่เก่งมากเลย ออกไปไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง เอาตัวไอ้เหี้ยนั่นกลับมาได้แล้ว”
“หึ ลูกพี่ลูกน้องของฉันเป็นถึงนักฆ่ามืออาชีพ สำหรับคนธรรมดาแบบนั้น จับไม่ได้สิถึงแปลก” หวังทาวพูดอย่างได้ใจ เมื่อสองชั่วโมงก่อน หลังจากที่เขาและหวู่เหวินโป๋ออกไปจากโรงรถชั้นใต้ดิน หวู่เฉวินโป๋หาคนมาฆ่าเฉินเฟิงทันที
แต่ถามคนที่อยู่ในวงการหลายต่อหลายคน หลังจากที่ฝ่ายนั้นได้ยินชื่อของเฉินเฟิง พวกเขาไม่สามารถรับปากได้ว่าจะจัดการเฉินเฟิงได้ เพราะเฉินเฟิงต่อสู้เก่งมาก แม้แต่หวังทาวนักชกมวยอันดับหนึ่งที่มีชื่อเสียงยังแพ้ราบคาบ นักเลงทั่วไปต่อให้ไปเยอะแค่ไหน ก็เปล่าประโยชน์
ไม่แน่ ในทางกลับกันอาจจะทำให้มีปัญหากับเฉินเฟิงก็ได้
สำหรับเรื่องนี้ ทำให้หวู่เหวินโป๋โมโหเป็นอย่างมาก
สุดท้าย หวังทางจึงนึกถึงลูกพี่ลูกน้องที่เป็นนักฆ่าที่อยู่แถบชายแดน หวังเปียว
หลายวันมานี้ หวังเปียวอยู่ที่เมืองจงไห่พอดี การให้หวังเปียวลงมือ สามารถมั่นใจเต็มร้อยว่าไม่พลาดแน่
เพราะถึงอย่างไร แม้แต่ผู้นำของกองกำลังที่อยู่ตรงชายแดน หวังเปียวยังสามารถลอบฆ่าได้ ดังนั้นอย่าได้พูดถึงคนกระจอกๆที่มีฝีมือติดตัวเล็กน้อย
เมื่อมีหวังทาวคอยติดต่อให้ หวู่เหวินโป๋และหวังเปียวจึงติดต่อกันได้อย่างรวดเร็ว
ดังนั้นจึงใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง หวังเปียวก็ไปถึงคฤหาสน์ฉู่ พร้อมทั้งซุ่มโจมตีเฉินเฟิงที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน
“พอได้แล้ว ไปกันเถอะ ตอนนี้ฉันแทบจะทนรอเห็นไอ้เหี้ยนั่นคุกเข่าขอร้องพวกเราไม่ไหวแล้ว” หวังทาวพูดด้วยสีหน้าที่เหี้ยมโหดและมีความสุข
ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที พวกเขาทั้งสี่คนก็มาถึงวิลล่าตุงกง
บนโซฟาหนังตรงระเบียงของวิลล่า หวู่เหวินโป๋นั่งนิ่งพร้อมกับสวมชุดคลุมอาบน้ำ
ในมือของเขาถือไวน์ลาฟิตเอาไว้ เขามองออกไปนอกวิลล่า นัยน์ตาคู่นั้น เปล่งประกายไปด้วยความสุข
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง นัยน์ตาของหวู่เหวินโป๋ มีแสงไฟแสบตาส่องเข้ามาจากด้านนอกที่ไกลห่าง
“มากันแล้วหรอ?”
หัวใจของหวู่เหวินโป๋กระตุกเล็กน้อย เขาแสยะยิ้มแล้วเงยหน้าขึ้น ดื่มไวน์แดงในมือจนหมดแก้ว จากนั้นค่อยๆเหยียดตัวลุกขึ้น
เดินออกไปจากวิลล่า
รถยนต์ยี่ห้อแลนด์โลเวอร์ขับเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายจอดลงตรงประตูทางเข้าวิลล่า
“คุณชายโป๋！”
หวังทาวและหลิวเถียนเดินลงมาจากรถ พวกเขาร้องเรียกด้วยความเคารพ
เมื่อเห็นว่าคนที่มาคือพวกหวังทาว หวู่เหวินโป๋รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่เขายังคงคลายยิ้มบางๆ แล้วพูดขึ้น：“นั่งกันก่อนเถอะ อีกไม่นานคงเอาตัวมันมาแล้ว”
“ครับ คุณชายโป๋”
หวังทาวพยักหน้า แล้วนั่งลงบนโซฟา
หลิวเถียนราวกับเป็นปลาหมึก เธอหยับเข้าไปใกล้หวู่เหวินโป๋ ขณะที่กำลังจะหยอกล้อหวู่เหวินโป๋ กลับได้กลิ่นน้ำหอมลอยฟุ้งมาจากตัวหวู่เหวินโป๋
สีหน้าของหลิวเถียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอคิดไม่ถึง เธอเพิ่งออกไปแค่ไม่นาน ก็มีผู้หญิงขึ้นไปนอนกับหวู่เหวินโป๋แล้ว
ถึงแม้เธอจะไม่พอใจกับการกระทำของหวู่เหวินโป๋ แต่หลิวเถียนกลับไม่กล้าแสดงสีหน้าออกมาแม้แต่น้อย ในทางกลับกันเธอยิ้มแล้วถามด้วยความเป็นห่วง：“พี่โป๋ บาดแผลของพี่เป็นอะไรมากไหมคะ?”
“ไม่เป็นอะไร”
หวู่เหวินโป๋ผายมือขึ้น
“คุณชายโป๋ ลูกพี่ลูกน้องของผมเขาบอกว่าจะมาถึงเมื่อไหร่ครับ?” เวลานี้ หวังทาวอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา ถึงแม้หวู่เหวินโป๋บอกว่าหวังเปียวจับตัวเฉินเฟิงได้แล้ว แต่เขายังคงไม่สบายใจ
“ไม่ได้บอก ลูกพี่ลูกนายของนายแค่บอกว่าจับตัวเฉินเฟิงได้แล้ว แต่จะมาเมื่อไหร่นั้น เขาไม่ได้บอก”
หวู่เหวินโป๋เดินไปที่โต๊ะ แล้วเทไวน์ให้ตนเอง
“น่าจะใกล้มาถึงแล้ว คฤหาสน์ฉู่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ยิ่งไปกว่านั้น วันนี้พวกลูกพี่ลูกน้องของนายพกปืนไปสามกระบอก จับตัวไอ้เหี้ยนั่น น่าจะใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที” หวังทาวพูดด้วยสีหน้าสบายๆ ชายฉกรรจ์ชุดดำสองคนที่อยู่กับหวังเปียว ล้วนเป็นนักฆ่าที่มีชื่อเสียงในวงการ นักฆ่าทั้งสามคนร่วมมือกัน ถ้ายังไม่สามารถจับตัวไอ้คนเหี้ยที่ไม่มีอาวุธได้ โลกนี้ก็คงอุกอาจเกินไปแล้ว
“ไม่รีบ ตอนนี้พวกเราควรจะคิดให้ดี รอให้ไอ้เหี้ยนั่นมาถึง พวกเราควรจะจัดการมันอย่างไรดี” หวู่เหวินโป๋จิบไวน์แดง คลายยิ้มบางๆแล้วพูดขึ้น
ที่เขาเรียกพวกหวังทาวมานั้น มีจุดประสงค์ที่ง่ายมาก ก็คืออยากให้ทุกคนระดมความคิดว่าจะจัดการเฉินเฟิงอย่างไรดี มันถึงจะสะใจเสียหน่อย
“ตีขาทั้งสองข้างของมันให้หัก ปล่อยให้มันคลานเข่าอยู่บนพื้นแล้วร้องเหมือนหมา！” แววตาของหวังทาวฉายความเหี้ยมโหด
“ได้” หวู่เหวินโป่คลายยิ้มบางๆ เห็นได้ชัดว่าพอใจกับข้อเสนอของหวังทาว
“มาถึงแล้ว！”
เวลานี้ มีแสงไฟส่องมาที่ประตูใหญ่ของวิลล่า หวังทาวลุกขึ้นด้วยความดีใจ
“เป็นรถของหวังเปียวหรอ?” หวู่เหวินโป๋ตื่นเต้น รีบลุกขึ้น
“รถของลูกพี่ลูกน้องของผมครับ” หวังทาวพยักหน้า
“ไป ให้ฉันไปต้อนรับไอ้เหี้ยนี่หน่อย！”
หวู่เหวินโป๋เผยมือ สีหน้าของเขาดูมีความสุขเป็นอย่างมาก
จากนั้นพวกเขาทั้งห้าคนก็เดินออกไปพร้อมกัน
รถยนต์ยี่ห้อบิวอิคก์จอดตรงหน้าประตูวิลล่า
เสียงครืดดังขึ้น ประตูถูกเปิดออก
เฉินเฟิงลงมาจากรถ ตามด้วยหลี่เล่อ
“ไอ้ชาติหมา เซอร์ไพรส์ไหม ประหลาดใจรึเปล่า?” หวู่เหวินโป๋เดินไปด้านหน้าด้วยสีหน้ามีความสุข เขาเตรียมตัวไปเยาะเย้ยเฉินเฟิง
” เซอร์ไพรส์ไหม ประหลาดใจรึเปล่า?”
เฉินเฟิงมองไปที่หวู่เหวินโป๋ด้วยสีหน้าแปลกๆ：“หวู่เหวินโป๋ คำพูดนี้ฉันควรเป็นฝ่ายถามแกมากกว่า”
“แกหมายความว่าอะไร?” หวู่เหวินโป๋นิ่งค้างไปครู่หนึ่ง ม่านตาของเขาหดเล็ก
เขามัวแต่ดีใจ จนลืมสิ่งที่สำคัญที่สุดไป เฉินเฟิงยืนอยู่ตรงหน้าเขาโดยที่ไม่เป็นอะไรเลย อีกทั้งสีหน้าของเขายังนิ่งมาก！
นี่ไม่ใช่ท่าทีของคนที่ถูกจับตัวควรมี！
หลังจากคิดได้ หวู่เหวินโป๋อดไม่ได้ที่จะหันไปมองหวังเปียว
แต่สิ่งที่เขาเห็น กลับทำให้หนังหัวของเขาชาไปหมด เหงื่อไหลลงมาไม่หยุด！
แขนของหวังเปียว ขาดแล้ว！
อาศัยแสงไฟ สามารถมองเห็นเส้นเอ็นกระดูกสีขาวและเลือดสีแดงเข้ม！
สิ่งที่น่าแปลกกว่านั้นก็คือ หลังจากหวังเปียวลงจากรถ เขายืนอยู่ข้างๆโดยที่ไม่พูดอะไร อีกทั้งยังไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น！
เวลานี้ ไม่เพียงแต่หวู่เหวินโป๋สังเกตเห็นความผิดปกติ
หลิวเถียนที่ยืนอยู่ด้านหลังหวู่เหวินโป๋เองก็สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ
พวกเขาเบิกตาโต ราวกับเห็นผี สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
“เซอร์ไพรส์ไหม ประหลาดใจรึเปล่า?”
เวลานี้ เฉินเฟิงหรี่ตาลง เขายิ้มแล้วพูดขึ้น
“นี่…….นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
หวู่เหวินโป๋เหมือนลูกแกะที่หลงเข้าไปอยู่ในปากเสือ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกระวนกระวายทำตัวไม่ถูก แม้แต่เสียงที่พูดออกมา ยังติดอ่าง
เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน ตอนที่หวังเปียวโทรศัพท์มาหาเขา ไม่ได้พูดแบบนี้！
โลกผิดแปลกไป หรือว่าเขาตาฝาดกันแน่?
“ฉับ”
“ฉับ”
“ฉับ”
สิ่งที่ตอบกลับหวู่เหวินโป๋ คือเสียงเดินของเฉินเฟิง
“ตึกตัก”
“ตึกตักตึกตัก”
ยิ่งเฉินเฟิงเดินมาใกล้เท่าไหร่ หัวใจของหวู่เหวินโป๋ก็ยิ่งเต้นเร็วเท่านั้น เหมือนกลองที่ถูกตีในสงคราม ไม่สามารถควบคุมได้
