บทที่ 450 จำความรู้สึกไว้ให้ดี
“พี่ทาว!”
พอเห็นหวังทาวสิ้นฤทธิ์ในพริบตา สองคนด้านหลังหวังทาวตกใจมาก ไม่คิดอะไรยกหมัดพุ่งหาเฉินเฟิงทันที
เฉินเฟิงยิ้มเย็น จับมือที่กำหมัดของหวังทาวบิดเล็กน้อย ใช้มือเดียวยกหวังทาวขึ้น
จากนั้นก็ทำเหมือนโยนขยะทิ้ง เขาโยนหวังทาวเบาๆไปชนหน้าสองคนนั้นอย่างจัง
หลังจากเสียงร้องโหยหวนสองเสียง ทั้งสองคนโดนกระแทกลอยไปล้มลงที่พื้นอย่างแรง
ทั้งหมดนี้เหมือนนาน แต่ที่จริงแล้ว ตั้งแต่หวังทาวลงมือ จนทั้งสามคนล้มลงกับพื้น ใช้เวลาไม่ถึงห้าวินาทีเลย!
สีหน้าหวู่เหวินโป๋ตะลึง พอเฉินเฟิงเดินมาทางเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ อย่างแรกที่หวู่เหวินโป๋ทำคือถอยหลัง
ระหว่างถอยหลัง เขาก็มองเฉินเฟิงด้วยสายตาหวาดกลัวพลางว่า:
“แก…แกจะทำอะไร? แก….อย่าเข้ามานะ!”
เฉินเฟิงหลุดหัวเราะพรืด: “กลัวซะขนาดนี้เลย?”
พอพูดคำนี้ออกมา หวู่เหวินโป๋หน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ ทั้งอายทั้งโกรธ ที่จริงเขาไม่ได้ขี้ขลาดเลย แทบจะเรียกได้ว่ากล้ามากด้วย เพราะมีตระกูลหวู่เหวินคอยเป็นกำลังสนับสนุน เขาแทบจะไม่กลัวใครเลยในจงไห่นี่
แต่วันนี้กลับเจอเฉินเฟิง ที่ไม่คิดเลยว่าจะมาไม้นี้!
คนปกติเวลาทะเลาะกับเขา พอเห๊นรถลัมโบร์กีนีรุ่นลิมิเต็ดที่ราคาเกือบสิบล้านของเขา จะคิดถึงฐานะของเขาก่อนว่าจะลงมือไหม
แต่เฉินเฟิงกลับทำเหมือนไม่เห็นรถลัมโบร์กีนีของเขาเลย
บอกลงมือก็ลงมือเลย!
ไม่มีสัญญาณเตือนเลยสักนิด!
ตบเขาจนรับมือไม่ทัน
เดิมคิดว่า พอพวกหวังทาวสามคนมาจะช่วยเขากู้สถานการณ์กลับมา แต่ไม่คิดเลยว่า หวังทาวที่มีชื่อเสียงในวงการอยู่บ้าง พอมาอยู่ต่อหน้าเฉินเฟิงกลับเหมือนเศษกระดาษ รับมือไม่ไหวแม้แต่กระบวนท่าเดียวของเฉินเฟิง
นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?
“พ่อฉันคือหวู่เหวินเฉินอิง!”
พอเห็นเฉินเฟิงทำท่าก้าวเข้ามาอีกก้าว ศักดิ์ศรีเส้นสุดท้ายในใจหวู่เหวินโป๋ก็ขาดผึง เขาแทบจะตะโกนคำพูดนี้ออกมา
เมื่อก่อนต่อให้ทะเลาะกับใคร เขาก็ไม่ยอมพูดว่าพ่อตัวเองคือหวู่เหวินเฉินอิง เพราะถ้าพูดออกมามันดูแหยมาก โดยเฉพาะสำหรับคุณชายระดับสูงของจงไห่อย่างเขา
เอะอะก็ร่ำๆชื่อพ่อตัวเอง มันเป็นพฤติกรรมที่น่าขายหน้ามาก
แต่วินาทีนี้เขาไม่สนอะไรแล้ว เขากลัวว่าถ้าไม่พูดชื่อหวู่เหวินเฉินอิงออกไป เขาอาจจะไม่มีโอกาสพูดมันอีกเลย!
“หวู่เหวินเฉินอิง?” เฉินเฟิงยิ้มมุมปากอย่างนึกขัน
“ใช่ใช่ใช่! หวู่เหวินเฉินอิง! พ่อฉันคือหวู่เหวินเฉินอิง! บริษัทอสังหาริมทรัพย์เหวินยิงเป็นของบ้านฉันเอง!” พอเห็นเฉินเฟิงตกใจกับชื่อหวู่เหวินเฉินอิง หวู่เหวินโป๋ดีใจขึ้นมาทันที
แต่สีหน้าดีใจนี่อยู่ไม่กี่วินาที ก็ได้ยินเฉินเฟิงหัวเราะบอกว่า: “ขอโทษนะ ฉันไม่รู้จักหวู่เหวินเฉินอิงอะไร”
“ไม่รู้จักหวู่เหวินเฉินอิง?!”
หวู่เหวินโป๋อึ้งก่อน เขามีสีหน้าเหลือเชื่อ ในจงไห่นี่ยังมีคนไม่รู้จักหวู่เหวินเฉินอิงพ่อเขาด้วย?
ไม่รู้จักหวู่เหวินเฉินอิงได้ งั้นบริษัทอสังหาริมทรัพย์เหวินยิงน่าจะเคยได้ยินใช่ไหม?
สามารถมาร่วมงานวันเกิดฉู่ชีงฉือได้ แสดงว่าเฉินเฟิงมีฐานะทางสังคมในจงไห่อยู่ระดับหนึ่ง ในเมื่อมีฐานะ แล้วจะไม่เคยได้ยินชื่อหวู่เหวินเฉินอิงที่เป็นเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์เหวินยิงของจงไห่ได้ยังไง?
“นาย…”
“ที่ฉันพูดเมื่อกี้นายไม่ได้ยินหรอ?” หวู่เหวินโป๋ยังอยากอธิบายอีกสองสามคำ แต่โดนเฉินเฟิงตัดบทอย่างเย็นชา
“ขอโทษเขาซะ!” เฉินเฟิงหันไปมองหลี่เล่อหนึ่งที วันนี้อย่าว่าแต่หวู่เหวินโป๋เป็นลูกชายของหวู่เหวินเฉินอิงเลย ต่อให้เป็นลูกชายคนใหญ่คนโตที่ไหน เขาก็ต้องขอโทษหลี่เล่อ นี่คือท่าทีของเฉินเฟิง!
“พี่เฟิง ถ้าไงช่างมันเถอะ…” ตอนหวู่เหวินโป๋กำลังลังเล หลี่เล่อกลับเอ่ยปากเสียงแผ่วเบา เฉินเฟิงไม่รู้จักหวู่เหวินเฉินอิง แต่เขารู้จัก บริษัทอสังหาริมทรัพย์เหวินยิงที่เป็นหนึ่งในสามบริษัทอสังหาริมทรัพย์ใหญ่ของจงไห่ ก็คือบริษัทที่หวู่เหวินเฉินอิงเป็นหุ้นหลัก
ทรัพย์สินของหวู่เหวินเฉินอิงเขาไม่รู้ละเอียดนัก แต่โดยประมาณการ น่าจะไม่ต่ำกว่าเจ็ดแปดหมื่นล้าน
ถ้าหวู่เหวินโป๋เป็นลูกชายของหวู่เหวินเฉินอิงจริง งั้นเขาคงโดนตบฟรีแน่ เผลอๆเขายังต้องภาวนาไม่ให้หวู่เหวินโป๋หาเรื่องเขาด้วย
พอเห็นหลี่เล่อเริ่มหงอ หวู่เหวินโป๋ก็มีสีหน้าได้ใจ เฉินเฟิงไม่รู้จักหวู่เหวินเฉินอิง หลี่เล่อดูจะรู้จักหวู่เหวินเฉินอิงแฮะ
ในตอนที่หวู่เหวินโป๋คิดว่าเฉินเฟิงน่าจะยอมรามือ เฉินเฟิงกลับพูดอย่างเย็นชาขึ้นมาว่า: “ช่างไม่ได้!”
“หลี่เล่อ พี่ถามนายคำหนึ่ง วันนี้เขาตบหน้านายฉาดหนึ่ง นายทน พรุ่งนี้เขาจะฆ่านาย นายจะยังทนอีกไหม?!”
“ผม…” พอโดนเฉินเฟิงมองอย่างเย็นชา หลี่เล่อสะอึก แต่ในใจกลับเริ่มครุ่นคิดตามคำถามของเฉินเฟิง
ถ้าวันนี้หวู่เหวินโป๋ตบหน้าเขาฉาดหนึ่ง เขายอมทนโดยดี งั้นครั้งหน้าถ้าเขาเจอหวู่เหวินโป๋อีก แล้วหวู่เหวินโป๋ลบหลู่เขา เป็นไปได้มากว่าเขาจะยอมต่อไป
และพอเขายอมมากขึ้น หวู่เหวินโป๋จะยิ่งรังแกเขาหนักขึ้น บางทีวันหนึ่งหวู่เหวินโป๋อาจจะฆ่าเขาก็ไม่แน่
“ผมเข้าใจแล้ว พี่เฟิง!” หลี่เล่อกัดฟันตอบ สายตาแน่วแน่ขึ้นมา เขาจะหงอไม่ได้! อย่างน้อยวันนี้เขาจะหงอไม่ได้เด็ดขาด!
“เพี๊ยะ”
ในตอนที่หวู่เหวินโป๋กำลังคิดว่าหลี่เล่อเข้าใจอะไร ก็มีมือหนึ่งตบหน้าเขาฉาดใหญ่อย่างไม่ทันตั้งตัว
แก้มของหวู่เหวินโป๋เจ็บแสบขึ้นมาทันที ในใจยิ่งตกใจมากยิ่งขึ้น
คนที่ตบเขาเมื่อกี้คือหลี่เล่อ!
เขากล้าได้ยังไง?!
“เพี๊ยะ”
ไม่รอหวู่เหวินโป๋คิดว่าหลี่เล่อเอาความกล้ามาจากไหน หลี่เล่อยกมือขึ้นตบหน้าเขาให้อีกฉาด
ฉาดนี้ทำเอาหวู่เหวินโป๋หน้าหันล้มลงพื้น
“ไอ้เวรเอ้ย จะกร่างอีกไหม?!” หลี่เล่อถ่มน้ำลายใส่หน้าหวู่เหวินโป๋อย่างแรง ตบหวู่เหวินโป๋ไปสองฉาดจะเกิดอะไรขึ้นเขาไม่รู้ สิ่งเดียวที่เขารู้คือ ตบสองฉาดนี้ทำให้เขาสะใจมาก!
ก่อนนี้หวู่เหวินโป๋แย่งที่จอดรถเขา พอลงจากรถก็ตบเขาเอาดื้อๆหนึ่งฉาด คงคิดไม่ถึงแน่ว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น?
หวู่เหวินโป๋ที่โดนหลี่เล่อตบหน้าหันลงไปกองกับพื้นมีสีหน้าตะลึงอึ้ง เขาไม่คิดเลยจริงๆว่าหลี่เล่อจะกล้าตบเขา
เฉินเฟิงตบเขา เขารับได้ เพราะเขามองเบื้องหลังเฉินเฟิงไม่ออก
แต่หลี่เล่อ เห็นได้ชัดว่าเป็นแค่เด็กหนุ่มธรรมดาคนหนึ่ง เป็นไอ้กระจอกพวกที่แค่มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าไม่มีฐานะอะไร มันถือสิทธิ์อะไรมาตบเขา?
หวู่เหวินโป๋งุนงงสุดขีด
“สะใจไหม?” เฉินเฟิงยิ้มบาง หลี่เล่อไม่ได้ทำให้เขาผิดหวังจริงๆ ถ้าหลี่เล่อวันนี้ไม่ยอมลงมือกับหวู่เหวินโป๋เพราะกลัวหวู่เหวินโป๋ งั้นชาตินี้หลี่เล่อก็ไม่มีวันได้รู้จักฐานะที่แท้จริงของเขาแล้ว
“สะใจ!” หลี่เล่อหัวเราะร่า ก่อนวันนี้เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า วันหนึ่งเขาจะกล้าตบหน้าคุณชายร่ำรวยขั้นสุดอย่างหวู่เหวินโป๋สองฉาด
“จำความรู้สึกนี้ไว้ให้ดี” เฉินเฟิงยิ้มน้อยๆ หลังจากวันนี้เป็นต้นไป หลี่เล่อถึงเรียกได้ว่ามีสิทธิ์เข้าใกล้ฐานะที่แท้จริงของเขา
