บทที่ 459 เอาคนมาส่ง
“เดี๋ยวแกก็รู้เอง” เฉินเฟิงตอบกลับแบบปกติ ความจริงแล้วความสามารถพลังที่แท้จริงของเขานั้น ไม่ต้องใช้พลังภายในอะไรมากมายก็สามารถทำได้ก่อนที่ชายกำยำที่คลุมหน้าอยู่ที่ถือปืน ควบคุมชายกำยำที่คลุมหน้าอยู่ แต่เขาไม่ได้ทำเช่นนั้น เพราะว่า เขารู้ ชายกำยำที่คลุมหน้าอยู่นั้น ก็แค่เป็นหมาที่หวู่เหวินโป๋ใช้ให้มาทำงานเท่านั้นเอง
ถ้ามัวแต่ไปควบคุมชายกำยำที่คลุมหน้าเอาไว้ วันต่อไป ก็จะมีชายกำยำที่คลุมหน้ามาหาทุกๆ วัน
ถึงแม้ว่าจะไม่สร้างความรู้สึกโดนคุกคามกับเขา แต่มันก็เป็นการเสียพลังภายในของเขาเช่นกัน
เพื่อจัดการให้สิ้นซาก เฉินเฟิงถึงได้ตัดสินใจขึ้นรถกับชายกำยำที่คลุมหน้าพวกนี้ ‘อย่างเชื่อฟัง’
เพราะเชื่อว่าเดี๋ยวหวู่เหวินโป๋ก็จะมาหาเขา ต้องเซอร์ไพรส์มากๆ แน่
“คุณชายโป๋ จับตัวคนมาได้แล้ว คุณบอกสถานที่มาได้เลย ผมจะรีบเอาตัวไปส่งให้คุณทันที”
ชายกำยำที่คลุมหน้ามองมาที่เฉินเฟิงแวบหนึ่ง แล้วเห็นว่าเฉินเฟิงนั่งอยู่ตรงกลางเบาะด้านหลังโดยไม่ขยับสักนิด เขาถึงได้เก็บปืนลง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เพื่อต่อสายไปหาหวู่เหวินโป๋
เมื่อครู่หวู่เหวินโป๋ออกคำสั่งให้เขา ให้ไว้ชีวิตไว้ เขาต้องการจัดการเฉินเฟิงด้วยความโหดร้าย ให้เฉินเฟิงเหมือนตายทั้งเป็น
ถ้าไม่ใช่คำสั่งของหวู่เหวินโป๋ ตอนที่เขาเห็นเฉินเฟิงในตอนแรกนั้น ก็คงจัดการฆ่าเฉินเฟิงทิ้งไปแล้ว
“พี่เปียวสถิตินี้มันเร็วมากเลยนะ!”
ปลายสาย หวู่เหวินโป๋เพิ่งจะจัดการดาราตัวประกอบที่อยู่ใต้ร่างกายเขาไปยกหนึ่งอย่างดุเด็ดเผ็ดร้อน ตอนนี้กำลังสูบบุหรี่อยู่ เมื่อได้ยินคำพูดของหวังเปียว ถึงกลับยิ้มอย่างดีใจ “ฉันอยู่ที่วิลล่าตุงกง แกเอามันมาที่นี่!”
“ได้ครับ คุณชายโป๋!”
หวังเปียวตอบตกลงอย่างสุขุม จากนั้นก็กดวางสาย
“พี่เปียว คุณชายโป๋คิดจะจัดการไอ้เด็กนี่ยังไง?”
หลังจากที่หวังเปียววางสายแล้ว ชายกำยำที่อยู่ด้านหลังก็ถามอย่างสงสัย
“ฉันรู้สึกว่า เป็นไปได้มากที่มันคงโดนคุณชายโป๋ทุบจนแหลกเป็นเศษก่อน จากนั้นก็คงเอาไปให้หมากิน” ชายกำยำที่คลุมหน้าอยู่พูดเสียงเย็นยะเยือก
“จัดการไอ้เด็กนี้แล้วยังไง?” หวังเปียวยิ้มอย่างถากถาง แล้วเอ่ยปากถาม “ต้องดูอารมณ์ของคุณชายโป๋ ถ้าเขาอารมณ์ดี บางทีก็แค่เอาไอ้เด็กนี้ทุบให้แหลก จากนั้นก็เอาไปให้หมากิน”
“ถ้าคุณชายโป๋อารมณ์ไม่ดีล่ะ งั้นทั้งตระกูลของไอ้เด็กนี้ คืนนี้ก็ไม่รอดทั้งตระกูล!”
คำพูดประโยคสุดท้าย หวังเปียวหัวเราะอย่างเย็นชาออกมาให้ หลังจากพูดประโยคนี้ออกมาแล้ว ภายในรถนักธุรกิจสีดำ ก็มีแต่บรรยากาศความเย็นยะเยือกแผ่ไปทั่ว
ชายกำยำชุดดำที่คลุมหน้าอยู่ ขนาดนั่งอยู่ด้านหน้าพร้อมคนขับรถ ยังทำตัวสั่นเทาตามไปด้วย
พวกเขาเข้าใจดีว่า หวังเปียวจริงจัง ไม่ได้พูดเล่น มีความเป็นไปได้อย่างมากว่าหวู่เหวินโป๋ คงต้องฟาดงวงฟาดงาใส่กับครอบครัวของเฉินเฟิงกับหลี่เล่อแน่นอน!
คำพูดที่พูดว่าทำลายคนในครอบครัว ฟังไปฟังมาก็ดีนะ!
ทว่าหลี่เล่อในเวลานี้ เมื่อได้ยินคำพูดของหวังเปียวทำให้ตกใจจนหน้าซีดเผือด เขาไม่คิดเลยว่า หวู่เหวินโป๋จะโหดร้ายทารุณได้ถึงเพียงนี้ ขนาดครอบครัวของเขาก็ยังไม่เว้น
ท่ามกลางความหวาดกลัว หลี่เล่อได้แต่กัดฟัน นัยน์ตาฉายอาการตัดสินใจบางอย่างได้
เขาไม่สามารถนั่งรอความตายต่อไปได้ ถ้าให้ไอ้มือปืนชายกำยำสามคนนี้เอาตัวเขากับเฉินเฟิงไปส่งถึงมือหวู่เหวินโป๋ทางนั้นสำเร็จ งั้นเขาจะรอโอกาสแค่ตายกับตายเท่านั้น!
ขนาดคนในครอบครัวของเขาเอง เกรงว่าคืนนี้คงไม่เหลือชีวิตรอดแน่!
เขาต้องสู้ให้สุดชีวิต!
เมื่อคิดได้เช่นนี้ หลี่เล่อเบนสายตาไปทางเฉินเฟิง ทำราวกับว่าต้องการให้เฉินเฟิงคิดไปในทางเดียวกันด้วย
ทว่าเฉินเฟิงที่มองหลี่เล่อกลับมาในเวลานี้ เมื่อเห็นว่าหลี่เล่อในเวลาสั้นๆ ในการตัดสินใจได้เช่นนี้ นัยน์ตาของเฉินเฟิงฉายความชื่นชมออกมา
เขามองคนไม่ผิดจริงๆ หลี่เล่อคุ้มค่าให้เขาอบรมสั่งสอนจริงๆ
ถึงแม้ว่าการแสดงออกของหลี่เล่อในเวลาปกติมักทำให้คนรู้สึกอ่อนโยนสิ้นไร้ไม้ต่อ
แต่เมื่อเผชิญหน้าเรื่องหนักหนานั้น หลี่เล่อกลับฉายแววการตัดสินใจความต้องการฆ่าออกมาทันที
สามารถใช้เวลาเพียงน้อยนิด ในการตัดสินใจสู้กับมือปืนกำยำสามคนอย่างเอาเป็นเอาตาย จนแสดงให้เป็นปัญหาได้ว่า หลี่เล่อไม่ใช่คนไม่ได้ความ
เวลาที่ต้องสู้ถวายหัว เขากล้าสู้!
สวบ!
ในเวลานั้นเอง…
เสียงดังขึ้นในอากาศ เฉินเฟิงเริ่มลงมือแล้ว!
มือทั้งสองข้างของเขา ความเร็วดั่งสายฟ้าฟาด มันกระทบเข้าบริเวณข้อมือของชายกำยำชุดดำที่นั่งอยู่ด้านหลังสองคน
“แก…”
ชายกำยำชุดดำสีหน้าเปลี่ยนไป จิตใต้สำนึกวิตกกังวล
“ฉับ——”
เสียงร้องตกใจยังไม่ทันจะออกจากปากพวกมันด้วยซ้ำ พลันได้ยินเสียงกระดูกแตกละเอียดแทน
วินาทีต่อมา ชายชุดดำทั้งสองคนแผดเสียงกรีดร้องดังลั่น มือที่ถือปืนอยู่นั้น ลงไปกองกับพื้นในเวลานั้นเอง
สวบ!
การลงมือต่อ เฉินเฟิงไม่ได้ปล่อยผ่านไป แถมใช้สองมือเปลี่ยนมีดแทน เหมือนภาพจินตนาการอยู่ในเงา วินาทีนั้นก็แทงตรงกลางลำคอของชายกำยำของคนทันที
เสียงอื้ออึงในลำคอของทั้งสองคนยังไม่ทันได้เปล่งเสียงออกมา ก็สลบเหมือดบนเก้าอี้ด้านหลังไปแล้ว
ทั้งหมดนี้ ดูแล้วสับสนมาก มันเกิดขึ้นแค่ชั่วพริบตาเดียว
ตั้งแต่ที่เฉินเฟิงลงมือ จนชายกำยำสลบเหมือดไปนั้น สองวินาทียังไม่ถึงด้วยซ้ำ!
ในเวลานี้เอง หวังเปียวที่อยู่ด้านหน้ารู้สึกว่ามันมีอะไรผิดสังเกต
เหมือนรู้สึกตัวได้ หวังเปียวเลยหันตัวกลับมาพร้อมทั้งคว้าปืนที่เอว
ผลลัพธ์คือ สิ่งที่ต้อนรับเขา เป็นปากกระบอกปืนสีดำ!
“กล้าขยับนิดหน่อย แกตาย!”
เฉินเฟิงใช้ปืนจ่อไปที่สมองของหวังเปียว พร้อมทั้งยิ้มแย้มให้เขาด้วย
ไม่มีคำตอบใดๆ
หวังเปียวตัวเกร็งทันที มือค้างอยู่กลางอากาศ
เขาในเวลานี้ ขนาดจะสูดอากาศหายใจยังไม่กล้าเลย
ถึงแม้ว่าความเป็นความตายอยู่ตรงหน้า แต่ว่าสติปัญญาต่างบอกเขาว่า ถ้าเขากล้าขยับนิดหน่อยก็ตาม เฉินเฟิงคงระเบิดสมองของเขาแน่
“พี่เฟิง…”
เสียงตกใจ หลี่เล่อกลืนน้ำลายลงคอ ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
เมื่อครู่เขา.. เห็นอะไรบ้างเหรอ?
ไม่ถึงสองวินาที ชายกำยำหยิบปืนขึ้นมาขนาดโอกาสในการต่อสู้กลับยังไม่มีก็โดนเฉินเฟิงจัดการจนสลบเหมือดไปแล้ว?
ตอนนี้ เขาเพิ่งตัดสินใจเมื่อครู่ว่าหวังเปียวผู้ให้ความเป็นความตายกับพวกเขา แต่กลับมาโดนเฉินเฟิงเอาปืนจ่อหัวอยู่?
หลี่เล่อได้แต่ขยี้ตาตนเอง จนน้ำตาไหลออกมา เขาถึงมั่นใจว่า เขาไม่ได้มองผิดไป เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อครู่ มันคือเรื่องจริง!
เฉินเฟิงใช้เวลาไม่ถึงสองวินาที ก็ทำลายบรรยากาศจนเกิดเรื่องที่เปลี่ยนไปเป็นพลิกฝ่ามือ!
เฉินเฟิงเป็นคนหรือผีกันแน่?!
ในเวลาเดียวกัน ชายกำยำที่ขับรถอยู่มองมาที่กระจกหลัง เมื่อเห็นภาพในตัวรถ แล้วเห็นว่าเฉินเฟิงเอาปืนมาจ่อหัวหวังเปียวอยู่นั้น ในใจชายกำยำที่ขับรถอยู่ถึงกับตัวแข็งทันที
ขนาดมือ ยังตกใจจนไม่สามารถบังคับอาการสั่นเทาไว้ได้
อาการมือสั่นเทาทำให้ประสิทธิภาพในการคุมพวงมาลัยนั้นไม่สามารถควบคุมไว้ได้ ด้านหลังรถยนต์เกิดเรื่องหวาดหวั่นรุนแรงเกิดขึ้น!
สวบ!
อาศัยโอกาสนี้ หวังเปียวขยับแล้ว!
แววตาของเขาเย็นยะเยือก เขาไม่ได้หยิบปืน แต่เอามือของตนเองเปลี่ยนเป็นมีด แล้วฟาดลงตรงคอหอยเฉินเฟิงอย่างแรง
การเป็นนักฆ่ามืออาชีพขั้นสูงสุด การนั่งรอความตาย ไม่ใช่สไตล์ของเขา!
เขาต้องคว้าโอกาส ทุกอย่างเขาสามารถคว้าโอกาสเอาไว้ได้!
ภาพเช่นนี้ ที่อยู่ตรงหน้า!
ถ้ามือที่ทำทามีดของเขามันทำได้อย่างรวดเร็ว ท่ามกลางเวลาที่เฉินเฟิงอยู่ในภวังค์ มันก็ทำให้เฉินเฟิงถึงตายได้
ความคิดจินตนาการอันล้ำเลิศ
แต่ว่า ความเป็นจริงนั้นแสนเจ็บปวด
ตอนที่หวังเปียวคิดว่ามือที่อยู่ในท่ามีดนั้นจะสับมาตรงคอหอยของเขาได้นั้น เฉินเฟิงเกิดยิ้มให้แล้วเริ่มลงมือทันที
ท่ามกลางเงาพาดผ่าน ข้อมือของหวังเปียว ก็โดนเฉินเฟิงคว้าไว้แทน
เหมือนมีคีมมาคีบเอาไว้ มือของหวังเปียว หมดสิทธิ์ขยับเขยื้อน!
“ดูเหมือนว่า แกสามารถจัดการฉันได้ มันก็เหมือนคิดเองเออเอง”
เฉินเฟิงพูดไป พร้อมทั้งใช้พลังภายในอันรุนแรงทันที
“ฉับ——”
เสียงดังชัด ตอนที่หวังเปียวกำลังมองด้วยความหวาดกลัวอยู่นั้น ข้อมือของเขา ก็ถูกเฉินเฟิงคีบจนแตกละเอียดไปแล้ว!
ไม่ผิดไปหรอก…
คีบจนแหลกนั่นแหละ!
ถูกเฉินเฟิงกระทำ คีบจนแหลกละเอียด!
