บทที่ 468 พบเจอหลินหลันโดยบังเอิญ
หลังจากกลืนน้ำลายลงคอ หลี่อี้เก็บโทรศัพท์กลับไป เขาหมุนตัวหันหลังเดินเข้าไปในห้องของหวางซือหยวน
บนเตียงขนาดใหญ่ที่น่าสนุก หวางซือหยวนนอนเปลือยตัวอยู่บนเตียงด้วยความสะลึมสะลือ
คล้ายว่าเป็นเพราะเพิ่งผ่านการทำสงครามมา ทำให้ผิวขาวบริสุทธิ์ของหวางซือหยวนแดงระเรื่อ
ภาพนี้ ทำให้หลี่อี้มีความใคร่ขึ้นมาไม่น้อย
แทบจะไม่คิด หลี่อี้เดินไปที่ประตู ปิดประตูห้อง พร้อมทั้งล็อคอย่างแน่นหนา
จากนั้นเขาหายใจหอบหืดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมา วางเอาไว้ แล้วเดินไปตรงเตียง
หลังจากนั้นหนึ่งลั่วโมง หลี่สื้อผิงปรากฏตัวที่หน้าประตูห้องเพรสซิเดนท์สูท สีหน้าของเขาในตอนนี้ดูใจเย็นลงมากแล้ว
เมื่อเห็นว่าตรงประตูห้องไม่มีคนยืนอยู่ หลี่สื้อผิงจึงหยิบคีย์การ์ดออกมา ขณะที่เขากำลังจะเดินเข้าไป
ในเวลานี้เอง ประตูห้องกลับถูกเปิดออกมาก่อน
“หลี่อี้？！”
ตอนที่เห็นหลี่อี้เดินออกมาด้วยสีหน้าแดงระเรื่อ หลี่สื้อผิงเลือดขึ้นหน้าทันที ดวงตาของเขาแดงก่ำ
เขาไม่ใช่คนโง่ สภาพของหลี่อี้ที่อยู่ตรงหน้า ถ้าเขาเดาไม่ได้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็มีสมองเสียเปล่า
“หลี่สื้อผิง ฉันขอเตือนนาย อย่าทำอะไรบุ่มบ่าม แฟนของนายกำลังจะตื่นแล้ว！”
เมื่อเห็นหลี่สื้อผิงมีท่าทีจะลงไม้ลงมือ หลี่อี้จึงพูดเตือนด้วยเสียงทุ้มต่ำ
“มึงนอนกับซือหยวน?！” ดวงตาทั้งสองข้างของหลี่สื้อผิงเต็มไปด้วยความโมโห เขากัดฟันกรอดจนเกิดเสียง เขาคิดไม่ถึงจริงๆ หลี่อี้จะนอนกับหวางซือหยวน หลังจากที่ซงเต่าเฟิงออกไป
สิ่งที่เขาทำไม่เห็นตนเป็นผู้ชายเลย！
“นอนแล้วยังไง?” หลี่อี้หัวเราะในลำคอ เหมือนไม่เห็นหลี่สื้อผิงอยู่ในสายตา
“แก…..” หลี่สื้อผิงโมโหพุ่งตัวเข้าไปจับคอเสื้อของหลี่อี้ เขากำลังจะต่อยหลี่อี้ แต่เมื่อสบตากับสายตาเย็นยะเยือกของหลี่อี้แล้วนั้น หลี่สื้อผิงกลับยอมแพ้
“ปล่อย”
หลี่อี้มองหลี่สื้อผิงด้วยสีหน้าเย็นชา
ถึงแม้แววตาของเขายังคงมีความโกรธ แต่มือของหลี่สื้อผิงกลับปล่อยลงมา
“กูให้มึงเพิ่มอีกห้าแสนหยวน！”
“บอกกับที่คุณชายซงเต่าให้หนึ่งล้านหยวน รวมเป็นหนึ่งล้านห้าแสนหยวน ราคานี้ เพียงพอที่จะได้นอนกับดาราระดับสองแล้ว มึงอย่าโลภมากนักเลย！”หลี่อี้หัวเราะในลำคอ สำหรับคนขี้แพ้อย่างหลี่สื้อผิง การใช้ไม้แข็งรวมกับไม้อ่อนเป็นวิธีที่ดีที่สุด ทำให้มันรู้สึกกลัวก่อน แล้วค่อยให้มันได้รับผลประโยชน์ แค่นี้มันก็ยอมศิโรราบแล้ว
เป็นไปตามที่หลี่อี้คิดเอาไว้ หลังจากหลี่อี้พูดออกไป สีหน้าของหลี่สื้อผิงดูหดหู่ลงมา มือที่จับคอเสื้อของหลี่อี้เอาไว้ก็ปล่อยอย่างหมดแรง
“หึ เดี๋ยวกูโอนเงินเข้าบัญชีมึงเอง” หลี่อี้หัวเราะในลำคอ ตามด้วย เขาหันไมองหลี่สื้อผิงด้วยสีหน้าเย็นชาแล้วพูดขึ้น：”อีกเรื่องหนึ่ง กูขอเตือนอะไรมึงหน่อย กูอัดคลิปวิดีโอเอาไว้ ถ้ามึงไม่อยากให้คนอื่นกันจนทั่วว่ามึงถูกสวมเขา มึงก็ช่วยทำตัวดีๆหน่อย！”
หลังจากพูดจบ หลี่อี้เดินไปโดยไม่หันกลับมาอีก
เหลือทิ้งไว้เพียงหลี่สื้อผิงที่ยังอยู่ที่เดิม เขามองไปทางที่หลี่อี้เดินไปด้วยสายตาเกลียดแค้น จากนั้นเดินกลับเข้าไปในห้อง…..
เช้าวันที่สอง เฉินเฟิงมาที่บริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปตามปกติ
เพิ่งมาถึงหน้าประตูบริษัท ก็เห็นหวู่เหวินโป๋ยืนตัวสั่นท่ามกลางลมหนาว
“พี่เฟิง！”
เมื่อเห็นเฉินเฟิง สีหน้าของหวู่เหวินโป๋แปรเปลี่ยนเป็นประจบทันที แม้แต่สรรพนามที่ใช้เรียกก็เปลี่ยนเป็นพี่เฟิง
ไม่รอให้เฉินเฟิงได้พูด หวู่เหวินโป๋เดินไปตรงหน้าเฉินเฟิง：“พี่เฟิง เมื่อวานผมทำรถพี่พัง ต้องขอโทษด้วยนะครับ”
ขณะที่พูด หวู่เหวินโป๋หยิบกุญแจรถออกมาจากกระเป๋า：“พี่เฟิง นี่คือรถที่เมื่อคืนผมให้คนไปเอามา เป็นรุ่นเดียวกับของพี่ เหมือนกับคันเดิมครับ”
“นายทำงานเร็วดีหนิ” มองดูหวู่เหวินโป๋ที่หน้าทั้งเขียวและบวม เฉินเฟิงพูดหยอกล้อขึ้นมา
“แน่นอนครับ ทำงานให้พี่เฟิง ไม่เร็วได้หรอครับ?” หวู่เหวินโป๋ยิ้มแห้งๆ รีบพูดประจบเฉินเฟิง
จากนั้น เขาพูดขึ้นอีก：“พี่เฟิง วิลล่าหลังนั้นของผมได้จัดการเอกสารโอนย้ายเกือบจะเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวผมให้คนส่งไปให้พี่ แล้วพี่ก็เซ็นชื่อนะครับ”
“ได้ ไม่มีปัญหา” เฉินเฟิงคลายยิ้มบางๆ ท่าทีของหวู่เหวินโป๋เปลี่ยนแปลงกะทันหัน มีเพียงแค่หลักการเดียวเท่านั้น เขารู้ตัวตนที่แท้จริงของตนแล้ว
ถึงแม้ไม่รู้ว่าเขารู้ได้ยังไง แต่ไม่มีอะไรให้น่าสงสัย เขาต้องรู้แล้วอย่างแน่นอน
ไม่อย่างนั้น เขาไม่มีวันขยันขนาดนี้หรอก
“เฉินเฟิง?”
ขณะที่เฉินเฟิงกำลังคาดเดาอยู่นั้น มีเสียงร้องด้วยความแปลกใจดังขึ้นจากด้านหลัง
เมื่อได้ยินเสียงนี้ เฉินเฟิงขมวดคิ้วเป็นปมทันที
“นายจริงๆด้วย ฉันไม่ได้ตาฝาด！”
วินาทีต่อมา เจ้าของเสียงร้องด้วยความแปลกใจเดินมาตรงหน้าเฉินเฟิง
เธอคือหลินหลัน
“เฉินเฟิง นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”
เมื่อเทียบกับเมื่อก่อนแล้ว ท่าทีของหลินหลันดูกระตือรือร้นมากกว่าเดิมนับแสนเท่า
ความกระตือรือร้นนี้ แน่นอนว่าเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เสี้ยเมิ่งเหยาพูดเมื่อหลายวันก่อน
หลังจากที่รู้ว่าเฉินเฟิงคือลูกหลานตระกูลเฉิน หลายวันมานี้หลินหลันเอาแต่คิดอยู่ทุกวันว่าจะใช้วิธีไหนจึงจะทำให้เฉินเฟิงกับเสี้ยเมิ่งเหยากลับมาคืนดีกัน
“เฉินเฟิง นายมาที่นี่ มาหาเมิ่งเหยาใช่ไหม?” เมื่อเห็นเฉินเฟิงขมวดคิ้วไม่พูดไม่จา หลินหลันจึงพูดด้วยความดีใจ
“ไม่ใช่ครับ ตอนนี้ผมทำงานอยู่ที่นี่” เฉินเฟิงพูดเสียงเรียบ
“ทำงาน?” หลินหวันนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง แล้วคลายยิ้มพร้อมกับพูดขึ้น：“เฉินเฟิง นายอำคนเก่งจริงๆ ฐานะอย่างนาย ยังต้องทำงานอีกหรอ? ถ้านายอยากทำ ก็ซื้อบริษัทของเมิ่งเหยาได้เลย แล้วให้ตนเองเป็นประธาน……”
พูดได้ครึ่งหนึ่ง หลินหลันหยุดพูดกะทันหัน
เพราะเฉินเฟิงหยิบป้ายชื่อพนักงานออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ในป้ายชื่อพนักงานเขียนอย่างชัดเจนว่าเป็นบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปตัวใหญ่ๆสามตัว
เมื่อเห็นทั้งสามตัวอักษรนี้ หลินหลันหยุดพูดทันที
ผ่านไปนานครู่หนึ่ง เธอจึงยิ้มแล้วพูด：“นายมาทำงานจริงๆด้วย”
“ทำไมครับ มีปัญหาอะไรรึเปล่า?” เฉินเฟิงเลิกคิ้วขึ้น
หลินหลันรีบส่ายหน้า：“เปล่า…..เปล่าจ๊ะ ไม่มีปัญหาอะไร”
ไม่รอให้เฉินเฟิงได้พูด หลินหลันก็คลายยิ้มแล้วพูดขึ้นมาอีก：“เฉินเฟิง นายมาทำงานที่นี่ แม่ดีใจมาก มันหมายความว่านายยังมีความรู้สึกดีๆต่อเมิ่งเหยา”
“ในเมื่อนายยังมีความรู้สึกดีๆกับเมิ่งเหยา ถ้าอย่างนั้นก็ถึงเวลาที่ควรจะพูดเรื่องกลับมาแต่งงานกันอีกครั้งแล้วหรือเปล่า?” ลูกตาของหลินหลันขยับไปมา ตั้งแต่รู้ว่าเฉินเฟิงเป็นใคร หลายวันมานี้สมองของเธอเอาแต่คิดหาวิธีให้เสี้ยเมิ่งเหยากับเฉินเฟิงกลับมาแต่งงานกันอีกครั้ง
ขอเพียงแค่เสี้ยเมิ่งเหยาและเฉินเฟิงกลับมาแต่งงานกันอีกครั้ง เธอก็จะกลายเป็นญาติของตระกูลที่มีอำนาจที่สุดในหวาเซี่ย
อย่าว่าแต่ชาตินี้ ต่อให้เป็นชาติต่อๆไป เธอก็ไม่ต้องกังวลเรื่องเสื้อผ้าอาหารการกินแล้ว
“กลับมาแต่งงานกันอีกครั้ง?” เฉินเฟิงกระตุกยิ้มมุมปาก เมื่อก่อนตอนที่ตัวตนที่แท้จริงของตนเองยังไม่ถูกเปิดเผย หลินหลันเป็นคนที่อยากให้ตนหย่าขาดกับเสี้ยเมิ่งเหยาที่สุด
ตอนนี้พอตัวตนที่แท้จริงของตนถูกเปิดเผยออกมา หลินหลันกลับกระตือรือร้น อยากให้ตนกับเสี้ยเมิ่งเหยากลับมาแต่งงานกันอีกครั้ง?
เหมือนจะดูว่ามุมปากของเฉินเฟิงกำลังหัวเราะเย้ยหยัน หลินหลันยิ้มแห้งแล้วพูดอธิบาย：“เฉินเฟิง เป็นความผิดของแม่เอง แต่ตอนนี้ แม่รู้ตัวแล้วว่าแม่ผิด เฉินเฟิงให้โอกาสแม่อีกครั้งนะและให้โอกาสเมิ่งเหยาอีกครั้งด้วย”
“ถึงอย่างไรพวกลูกก็รักกันมานานกว่าสามปี จบกันแบบนี้ มันน่าเสียดายมาก……”
