ลูกเขยมังกร – ตอนที่ 471

บทที่ 471 คุณตา

“แล้วจะยอมให้มันทำลายฉันตามใจ?” หวางซือหยวนย้อนถามอย่างโกรธแค้น ตอนนี้เธอรู้สึกผิดหวังในตัวหลี่สื้อผิงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถึงเฉินเฟิงจะมีอำนาจมาก แต่หลี่สื้อผิงก็ไม่ได้แสดงท่าทีอย่างที่ลูกผู้ชายควรจะเป็นเลย ผู้หญิงของตัวเองโดนชายอื่นนอนด้วย หลี่สื้อผิงกลับไม่หือสักแอะ

หลี่สื้อผิงเห็นถึงแววตาผิดหวังของหวางซือหยวน แต่เขาในตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้

คนอย่างเฉินเฟิงกับซงเต่าเฟิง ไม่ว่าใครเขาก็ไม่สามารถสู้ได้เลย

ต่อให้เฉินเฟิงจะนอนกับหวางซือหยวนจริงๆ เขาก็ไม่กล้าหืออืออะไรกับเฉินเฟิงแม้ครึ่งคำ

“เมิ่งเหยา ลูกเดาสิว่าเมื่อกี้แม่เจอใครที่หน้าบริษัท?” อีกด้าน พอเข้าห้องทำงานเสี้ยเมิ่งเหยามา หลินหลันก็ถามเสี้ยเมิ่งเหยาอย่างมีลับลมคมใน

“ใคร?” เสี้ยเมิ่งเหยาเลิกคิ้วถามออกมาในบัดดล

“เฉินเฟิง!”

หลินหลันพูดอย่างตื่นเต้น

“แม่พึ่งเจอเฉินเฟิงที่หน้าบริษัทเมื่อกี้!”

ตอนหลินหลันพูดเธอแอบสังเกตปฏิกิริยาของเสี้ยเมิ่งเหยา พอเห็นเสี้ยเมิ่งเหยาสีหน้านิ่งเฉยไม่มีแววแปลกใจสักนิด หลินหลันตะลึง: “ลูกรู้ว่าเฉินเฟิงทำงานที่นี่?”

เสี้ยเมิ่งเหยาสีหน้านิ่งสงบ ไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ

แต่สีหน้าแบบนี้ในสายตาของหลินหลันไม่ต่างอะไรกับยอมรับเลย

“ที่แท้ลูกรู้อยู่ก่อนแล้วว่าเฉินเฟิงทำงานที่นี่…” หลินหลันยิ้มขืน เดิมเธอกะจะเซอร์ไพร์สเสี้ยเมิ่งเหยา แต่ไม่คิดว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจะรู้นานแล้วว่าเฉินเฟิงทำงานที่นี่ และยิ่งเป็นไปได้มากว่า เสี้ยเมิ่งเหยาเป็นคนทำเรื่องให้เฉินเฟิงได้ทำงานที่นี่ด้วย

“แม่พูดอะไรกับเขาล่ะ?” เสี้ยเมิ่งเหยาถามเสียงเรียบ เธอไม่แปลกใจเลยที่หลินหลันเจอเฉินเฟิงที่นี่ เพราะทั้งคู่ทำงานบริษัทเดียวกัน จะเจอกันขึ้นอยู่กับเวลาจะช้าหรือเร็วเท่านั้น

“แม่บอกเขา…เรื่องแต่งงานใหม่ของพวกเธอสองคน” หลินหลันชะงักไปก่อนว่า

“หนูบอกแม่แล้วไม่ใช่หรอว่า ห้ามคุยเรื่องแต่งงานกับเขา?” เสี้ยเมิ่งเหยาสีหน้าเย็นชาทันที

หลินหลันยิ้มแหะๆ: “ทำไมจะคุยไม่ได้ล่ะ? เมิ่งเหยา ลูกกับเฉินเฟิงน่ะเหมาะกันราวกิ่งทองใบหยก จะมาแยกทางกันแบบนี้ มันน่าเสียดายมากนะ”

“น่าเสียดาย?” เสี้ยเมิ่งเหยายิ้มหยันมุมปาก: “ตอนหนูหย่ากับเขาทำไมแม่ไม่บอกว่าเสียดายล่ะ?”

“เมิ่งเหยา เมื่อก่อนคือเมื่อก่อน ตอนนี้คือตอนนี้”

“เมื่อก่อนแม่ทำผิดไปจริงๆ ตอนนี้แม่สำนึกผิดแล้วนะ”

“ดังนั้นตอนนี้แม่อยากชดเชยความผิดที่ตัวเองเคยทำไว้ ให้ลูกคืนดีกับเฉินเฟิงเหมือนเดิมไง” หลินหลันพูดอย่างหนักแน่น

“คืนดีเหมือนเดิม?” เสี้ยเมิ่งเหยามองหลินหลันพลางยิ้มเย็น “แม่ แม่ไม่รู้สึกว่าคำพูดนี้พอออกจากปากแม่แล้วมันน่าขำมากหรอ?”

“เมิ่งเหยา….”

“ถ้าหนูไม่บอกแม่เรื่องฐานะที่แท้จริงของเฉินเฟิง ชาตินี้แม่คงไม่มีทางยอมให้หนูคืนดีกับเฉินเฟิงแน่จริงไหม?” แววประชดเต็มใบหน้าเสี้ยเมิ่งเหยา ตั้งแต่ต้นจนจบ เป้าหมายที่แท้จริงของหลินหลันก็คือความร่ำรวยของเธอเอง ไม่ใช่เรื่องคืนดีอะไรนั่นหรอก

คำพูดประชดมาเป็นระลอกของเสี้ยเมิ่งเหยาทำเอาหลินหลันหน้าเขียวสลับแดง และรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง ถ้ารู้อย่างนี้ ตอนนั้นจะไม่ยอมให้ทั้งคู่ไปทำเรื่องหย่าที่อำเภอเลย

“เมิ่งเหยา เรื่องคืนดีกันของลูกกับเฉินเฟิงเอาไว้ก่อน พรุ่งนี้เป็นวันเกิดครบแปดสิบปีของคุณตาลูก ครั้งนี้ลูกต้องเห็นแก่หน้าแม่แล้วไปสักครั้งนะลูก” เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ หลินหลันโพล่งออกมา

“คุณตา…”

เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้ว ถ้าหลินหลันพูดถึงงานเลี้ยงวันเกิดของคนอื่นในตระกูลหลิน เธอจะไม่สนใจเลย แต่นี่เป็นงานวันเกิดคุณตา เธอทำใจเมินเฉยไม่ได้

“เมิ่งเหยา ในหมู่หลานๆทั้งหมดของตระกูลหลิน คุณตารักลูกมากที่สุด ถึงหลายปีนี้ลูกจะติดต่อกับคุณตาน้อยมาก แต่ในใจคุณตายังคิดถึงลูกอยู่นะ งานวันเกิดครบรอบแปดสิบปีครั้งนี้ความหวังสูงสุดในใจคุณตาคืออยากเจอลูกสักครั้ง ลูกอย่าบอกแม่ว่าลูกไม่อยากไปนะ” หลินหลันพูดอย่างจริงจัง

ถึงเธอจะพูดจาโอเวอร์ไปหน่อย แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นความจริง ในรุ่นหลานของตระกูลหลิน คุณตาหลินรักเสี้ยเมิ่งเหยามากที่สุด

สามปีก่อนคุณตาหลินยังโมโหเลือดเดือดมากเพราะเสี้ยเมิ่งเหยาแต่งงานกับเฉินเฟิง ถึงขั้นเคยออกปากว่า ถ้าตระกูลเสี้ยกล้าให้ลูกเขยอย่างเฉินเฟิงแต่งเข้าบ้าน นับแต่นี้เป็นต้นไปคนตระกูลเสี้ยอย่าคิดย่างเท้าเข้ามาเหยียบตระกูลหลินอีกแม้แต่ก้าวเดียว

ตอนนั้นเสี้ยเว่ยกั๋วไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำพูดของคุณตาหลิน ยังคงยืนยันให้เฉินเฟิงแต่งเข้าตระกูลเสี้ย

แต่ไม่คิดเลยว่า ต่อมาคุณตาหลินจะพูดจริงทำจริง สามปีมานี้ไม่ว่าเสี้ยเว่ยกั๋วจะพาหลินหลันไปเยี่ยมเยียนกี่ครั้ง ก็จะโดนคุณตาหลินกันไว้นอกบ้านเสมอ

ต่อให้เป็นเสี้ยเมิ่งเหยาหลานที่เขารักมากที่สุดก็ไม่สามารถเข้าประตูบ้านตระกูลหลินได้เลย

เดิมหลินหลันคิดว่า ชาตินี้ตัวเองคงไม่มีทางได้รับการให้อภัยจากคุณตาหลินแล้ว แต่ไม่คิดเลยว่า เมื่อหลายวันก่อนคุณตาหลินจะเปลี่ยนสไตส์ เกริ่นมาคำหนึ่งว่า ถ้าคนตระกูลเสี้ยอยากมาก็มา

พอได้ยินข่าวจากหลินเย่น หลินหลันดีใจตีปีกทันที

เดิมเธอกำลังคิดว่าจะหาทางไปงานเลี้ยงวันเกิดคุณตาหลินแล้วทำตัวเฉิดฉายยังไงดี ไม่คิดว่าคุณตาหลินจะใจอ่อนก่อนเธอ

ถึงคุณตาหลินจะพูดอ้อมๆ แต่คนมีตาก็ดูออกว่าคุณตาหลินใจอ่อนแล้ว

ต่อให้ไม่พอใจตระกูลเสี้ยยังไง แต่เรื่องก็ผ่านไปสามปีแล้ว ก็น่าจะปล่อยวางได้แล้ว

งานเลี้ยงวันเกิดครั้งนี้ พูดตามตรงก็คือคุณตาหลินเปิดทางให้ตระกูลเสี้ย

“บอกพ่อหรือยัง?” เสี้ยเมิ่งเหยาถาม เธอหวั่นไหวจริงๆ ถึงก่อนหน้านี้จะมีเรื่องไม่ค่อยดีนักกับคุณตา แต่เธอไม่เคยโทษคุณตาเลย เพราะคุณตาก็หวังดีกับเธอจริงๆ

ไม่เหมือนความอยากได้หน้าของหลินหลัน คุณตาไม่เห็นด้วยที่เธอแต่งงานกับเฉินเฟิง ก็แค่เป็นห่วงว่าเฉินเฟิงจะไม่สามารถให้ความสุขกับเธอได้ ไม่ใช่เพื่อเหตุผลอื่นเลย

“บอกแล้ว เมื่อวานน้ารองของลูกโทรบอกแม่ แม่ก็บอกพ่อแล้ว คืนนี้พ่อลูกจะมา” หลินหลันบอก

“อืม งั้นพรุ่งนี้พวกเราไปด้วยกันละกัน” เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าเบาๆ เพราะแต่งงานกับเฉินเฟิง เธอไม่ได้เจอคุณตามาเกือบสามปีแล้ว ครั้งนี้เป็นงานวันเกิดครบรอบแปดสิบปีของเขา ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องไปเจอคุณตาสักครั้ง

“เอ่อคือ…เมิ่งเหยา คุณตาลูกเขายังไม่รู้เรื่องที่ลูกหย่ากับเฉินเฟิงแล้ว” พอเห็นเสี้ยเมิ่งเหยารับปาก หลินหลันดีใจมาก แต่ไม่นานเธอก็เปลี่ยนเป็นสีหน้ากังวล

“แม่ไม่ได้บอกเขา?”

เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้ว เธอไม่คิดเลยว่าคุณตาจะไม่รู้เรื่องที่เธอหย่าแล้ว เรื่องนี้จัดการยากละ

เมื่อก่อนคุณตาให้ความสำคัญกับความสุขของเธอมากที่สุด ตอนนี้ถ้าคุณตารู้ว่าเธอหย่ากับเฉินเฟิงแล้ว คงโมโหตับแลบอีกรอบแน่

“แม่ไม่ได้พูด เรื่องที่ลูกหย่ากับเฉินเฟิง มีแต่น้ารองเท่านั้นที่รู้” หลินหลันส่ายหัว ความสัมพันธ์เธอกับคนตระกูลหลินก็ไม่ได้สนิทอะไรมากมาย กับหลินเย่นเองโชคดียังมีวีแชท ได้ติดต่อกันบ้างเป็นพักๆ กับคนอื่นในตระกูลหลินไม่มีวีแชทเลยด้วยซ้ำ