ลูกเขยมังกร – ตอนที่ 473

บทที่ 473 การเปลี่ยนแปลงของหวู่เหวินโป๋

จัมโบ้เก๋อ!

ชื่อร้านเขียนตวัดอย่างสวยงามบนแผ่นป้ายสีทองดูอลังการ

ต่อให้คนที่ไม่รู้เรื่องการเขียนพู่กันก็ดูออกได้ไม่ยากว่า คนที่เขียนตัวหนังสือสามตัวนี้ออกมาจะต้องเป็นอาจารย์มีชื่อแน่

จัมโบ้เก๋อร้านนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นร้านขายของเก่าที่ดูมีระดับที่สุดในถนนสายนี้

ต่อให้ยืนดูจากข้างนอก เฉินเฟิงยังรู้สึกได้ถึงออร่าและนัยอันลึกซึ้งของมัน

หวังว่าในจัมโบ้เก๋อจะมีของที่ตัวเองอยากได้ซะทีนะ เฉินเฟิงหรี่ตามอง ก่อนเดินก้าวเท้าไปที่จัมโบ้เก๋อ

แต่พอเขาเดินถึงหน้าประตู กลับโดนมือใหญ่มือหนึ่งกันไว้

“กรุณาหยุดก่อนครับ”

ชายหนุ่มวัยกลางคนสีหน้าเย็นชาตัวแข็งทื่อใส่ชุดรัดแน่นสีดำยืนขวางหน้าประตู เขามองเฉินเฟิงด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เฉินเฟิงคิ้วกระตุกเล็กน้อย บนตัวผู้ชายวัยกลางคนคนนี้…มีรังสีของจอมยุทธ์อยู่?

แถม… ระดับดูไม่น้อยเลย

“ทำไมห้ามเข้าไปล่ะครับ?” เฉินเฟิงหรี่ตาถาม ผู้ชายวัยกลางคนคนนี้เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนของจัมโบ้เก๋อ เขาเหมือนเป็นการ์ดของคุณชายตระกูลสูงมากกว่า

“เพราะคุณหนูและคุณชายบ้านผมอยู่ด้านใน พวกเขาออกมาก่อน คุณถึงจะเข้าไปได้ครับ” ผู้ชายวัยกลางคนพูดเสียงเรียบ แต่ในน้ำเสียงเรียบนั้นกลับแฝงคำสั่งให้ปฏิบัติตามอย่างไม่มีเงื่อนไขไว้

“ถ้าผมจะเข้าไปให้ได้ล่ะ?” เฉินเฟิงถามเสียงเรียบ

ผู้ชายวัยกลางคนมีสีหน้าเย็นชาทันที: “คุณจะลองดูก็ได้!”

“เหอะเหอะ”

เฉินเฟิงยิ้มเหอะๆ ตั้งท่าจะเดินเข้าไป

พอเห็นเฉินเฟิงทำท่าจะพุ่งเข้าไปจริงๆ สีหน้าจอมยุทธ์วัยกลางคนเย็นฉับพลัน เขาแค่นเสียงหึ มือใหญ่ที่ยื่นมาเบื้องหน้าเบี่ยงข้างเป็นเชิงขวาง เตรียมฟันลงไปที่หน้าอกเฉินเฟิง

ฝ่ามือนี้เขาใช้แรงไม่ถึงหนึ่งในสิบ

แต่ถึงจะเป็นแรงไม่ถึงหนึ่งใส่สิบ แต่ถ้าฟันลงไปที่ตัวคนธรรมดา อย่างน้อยก็ทำคนๆนั้นกระดูกหน้าอกหักได้

จอมยุทธ์วัยกลางคนยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด เขาฟันฝ่ามือนี้ลงไป อย่างน้อยก็ทำเฉินเฟิงกระอักเลือดกระเด็นออกไปแน่

ความคิดยังไม่ทันจบ ฝ่ามือก็ฟาดลงไปที่หน้าอกเฉินเฟิง

แต่กลับไม่มีภาพที่คาดว่าจะเห็นเฉินเฟิงกระอักเลือดลอยกระเด็นไปให้เห็น เขากลับเห็นแค่เฉินเฟิงเดินช้าๆเข้าไปในจัมโบ้เก๋ออย่างสบายๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

ยิ้มเย็นมุมปากของจอมยุทธ์วัยกลางคนแข็งค้าง แววตาฉายแววเหลือเชื่อออกมา

เขารู้สึกได้ว่า ในตอนที่ฝ่ามือเขาฟาดลงไปที่ตัวเฉินเฟิง มันเหมือนไปทำให้เฉินเฟิงคันยุบยิบ และไม่ได้สร้างปัญหาอย่างอื่นให้เฉินเฟิงเลย

นี่มัน…

ในตอนที่จอมยุทธ์วัยกลางคนกำลังครุ่นคิดว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น เฉินเฟิงก็ก้าวเท้าเข้าไปในจัมโบ๋เก๋อแล้ว

ตอนนี้ในจัมโบ้เก๋อที่ใหญ่โตมีคนไม่เท่าไหร่ นอกจากพนักงานไม่กี่คนแล้ว ก็ไม่มีแขกคนอื่นอีก

พนักงานมองเฉินเฟิงอย่างฉงน ไม่เข้าใจว่าเฉินเฟิงฝ่าด่านจอมยุทธ์วัยกลางคนเข้ามาได้ยังไง

“คุณผู้ชายครับ สนใจสินค้าอะไรหรอครับ?”

มีพนักงานเข้ามาทัก

“ผมขอดูก่อนละกัน”

เฉินเฟิงตอบผ่านๆ เขายังคิดไม่ตกว่าจะซื้ออะไรหลินเซียวเสียนดี เขาคิดจะดูก่อนค่อยตัดสินใจ

“ได้ครับ”

พนักงานโค้งคำนับและถอยออกไป

ในฐานะพนักงานจัมโบ้เก๋อ พวกเขาไม่สามารถมีนิสัยตัดสินคนจากการแต่งตัวภายนอกได้อยู่แล้ว ต่อให้เฉินเฟิงจะแต่งตัวสบายๆปกติแค่ไหน พวกเขาก็จะดูถูกเฉินเฟิงไม่ได้

“พี่ พวกผู้อาวุโสของมหาปรมาจารย์ด้านกระบี่อย่างพวกพี่เหยียบกระบี่เหาะได้ไหม?”

ตอนเฉินเฟิงกำลังตั้งใจเลือกของขวัญให้หลินเซียวเสียน ก็ได้ยินเสียงคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง

“ทำไม่ได้หรอก”

ตามหลังเสียงคุ้นหู ก็เป็นเสียงใสเหมือนระฆังอีกเสียงดังขึ้น เจ้าของเสียงนี้ต้องเป็นหญิงสาวอายุน้อยแน่นอน

“ไม่ได้หรอ?”

“ทำไมไม่ได้ล่ะ? พวกนิยายกำลังภายในเขียนแบบนี้กันทั้งนั้นนี่ เหยียบกระบี่เหาะเหินเดินอากาศ อยู่ไกลเป็นพันลี้ยังปราดไปตัดหัวคนได้เลย ง่ายเหมือนหยิบของเท่านั้น…”

“หวู่เหวินโป๋ นายก็พูดเองนี่ว่ามันอยู่ในนิยายกำลังภายใน เรื่องในนิยายจะเป็นเรื่องจริงได้ไงล่ะ? อีกอย่างนะ พี่สาวนายอย่างฉันน่ะฝึกวรยุทธ์ ไม่ใช่จะเป็นเซียน! จอมยุทธ์น่ะเหยียบกระบี่เหาะไม่ได้หรอก” เสียงใสของผู้หญิงตัดบทหวู่เหวินโป๋อย่างหน่ายใจ จากนั้นเธอเตรียมจะกำชับให้หวู่เหวินโป๋อ่านนิยายกำลังภายในให้มันน้อยลง แล้วหันไปทำเรื่องจริงจังให้มากหน่อย แต่กลับเห็นสายตาหวู่เหวินโป๋ไปจับจ้องที่ร่างชายหนุ่มคนหนึ่ง

“พี่เฟิง!”

หวู่เหวินโป๋ร้องอย่างดีใจ

“นายมาทำอะไรที่นี่ล่ะ?” เฉินเฟิงยิ้มบาง คนที่ถามผู้หญิงคนเมื่อกี้คือหวู่เหวินโป๋ คนที่พึ่งเจอที่หน้าบริษัทเมื่อเช้า ไม่คิดว่าจะมาเจอที่นี่อีก

“ผมมาเป็นเพื่อนพี่สาวซื้อของ” หวู่เหวินโป๋บอก

“จริงสิ พี่เฟิง นี่พี่สาวผม หวู่เหวินเชี่ยน” หวู่เหวินโป๋แนะนำอย่างตื่นเต้น เฉินเฟิงพยักหน้าน้อยๆ พลางมองไปทางหญิงสาวที่ยืนข้างหวู่เหวินโป๋

หญิงสาวที่ชื่อหวู่เหวินเชี่ยนใส่กระโปรงยาวสีฟ้าน้ำทะเล ร่างสูงโปร่ง ดูแล้วน่าจะราวหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสองเซนติเมตรได้

ใบหน้าดูคล้ายคลึงกับหวู่เหวินโป๋ ดูบุคลิกเป็นพี่สาว

แต่พอดูดีๆ กลับดูเด็กอย่างไม่น่าเชื่อ

แต่เฉินเฟิงไม่ได้โฟกัสที่หน้าตาของหวู่เหวินเชี่ยน สิ่งที่ดึงดูดสายตาเฉินเฟิงคือ กระบี่ยาวที่พาดที่หลังของหวู่เหวินเชี่ยน ต่อให้อยู่ในฝัก แต่เฉินเฟิงก็รู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตของกระบี่

เห็นได้ชัดว่า กระบี่ที่หวู่เหวินเชี่ยนพาดหลังไว้ไม่ใช่ของเล่น

แต่เป็นกระบี่เทพที่เคยผ่านการดื่มเลือดฆ่าคนมาแล้วจริงๆ!

หวู่เหวินโป๋ไม่ได้สังเกตความเปลี่ยนแปลงในแววตาของเฉินเฟิง เขายังคงเดินหน้าแนะนำต่อไป

“พี่ฮะ นี่พี่เฟิง ที่ผมเคยเล่าให้พี่ฟังไง…”

“พี่เฟิง?” พอได้ยินสองคำนี้ หวู่เหวินเชี่ยนอึ้งก่อน และสีหน้าเย็นชาลงทันที: “นายคือไอ้เลวที่ตบน้องชายฉันงั้นหรอ?”

หวู่เหวินเชี่ยนมองเฉินเฟิงอย่างเย็นชา ถ้าเธอจำไม่ผิด คนที่ทำร้ายหวู่เหวินโป๋ชื่อพี่เฟิง เจ้านั่นมีชื่อเต็มว่าเฉินเฟิง เป็นลูกหลานตระกูลเฉิน

พอเห็นหวู่เหวินเชี่ยนทำท่าจะหาเรื่องเฉินเฟิง หวู่เหวินโป๋ร้อนรนขึ้นมาทันที เขารีบอธิบายว่า: “เรื่องผมกับพี่เฟิงน่ะมันผ่านไปแล้ว ตอนนี้พวกเราเป็นเพื่อนกัน…”

“ผ่านไปแล้ว?!” หวู่เหวินเชี่ยนคิ้วขมวดแน่น มองหวู่เหวินโป๋อย่างโมโห: “เขาตบนายซะขนาดนั้น นายบอกง่ายๆแค่มันผ่านไปแล้วเนี่ยนะ?”

เฉินเฟิงยิ้มบาง เขาไม่คิดเลยว่า หวู่เหวินเชี่ยนคนนี้ดูเรียบร้อย แต่กลับเจ้าอารมณ์ขนาดนี้ คุยไม่ถูกคอกันก็ระเบิดลงแล้ว

“พี่ ผมกับพี่เฟิงน่ะเรียกว่าไม่ทะเลาะไม่รู้จักกัน อีกอย่างที่ผมโดนตบมันก็สมควรแล้ว ผมเป็นฝ่ายผิดก่อนนะ”

หวู่เหวินโป๋ยืดคออธิบายร่ายยาว สำหรับเฉินเฟิงแล้วตอนนี้เขานับถือจากใจจริงเลย นอกจากฐานะลูกหลานตระกูลเฉินของเฉินเฟิงแล้ว ยังมีฝีมือร้ายกาจของเฉินเฟิงอีก ปืนสองกระบอกกลายเป็นก้อนขยะในเวลาแค่เสี้ยววินาทีที่อยู่ในมือเฉินเฟิง นี่มันยอดมนุษย์แล้วชัดๆ

“นาย…” ดวงตางามของหวู่เหวินเชี่ยนแทบลุกเป็นไฟ เธอไม่คิดเลยว่า น้องชายที่ไม่กล้าฟ้าไม่กลัวดินมาตลอด กลับโดนคนจัดการซะอยู่หมัดแบบนี้ ขนาดตัวเธอจะช่วยเรียกร้องไห้ เขายังไม่กล้าเลย