บทที่ 466 คืนละหนึ่งล้านหยวน
สายตาของเขามองต่ำลงไป ช่วงเอวอรชรที่แสนยั่วยวนของหวางซือหยวนอยู่ในสายตา
ลงมาจากเอวบางอรชรนั้น คือเรียวขายาวสวย เรียวขายาวสวยทั้งสองข้างเผยความขาวกระจ่างใสดุจหิมะ ราวกับเป็นหยกขาว ที่ดึงดูดสายตาของซงเต่าเฟิง
ไม่มีใครรู้ ซงเต่าเฟิงเป็นคนชื่นชอบเรียวขาสวย
อาจจะเป็นเพราะร่างกายที่ค่อนข้างเตี้ยของเขา ทำให้ซงเต่าเฟิงไม่สามารถทนต่อเรียวขาสวยได้แม้แต่น้อย
ในประเทศญี่ปุ่น ดาราสาวที่มีเรียวขายาวสวย ล้วนไม่พ้นน้ำมือของเขา
เรียวขาสวยของหวางซือหยวนที่อยู่ตรงหน้า ดึงดูดสายตาของเขาเสียยิ่งกว่าดาราสาวในญี่ปุ่น
ถ้าสามารถเอาเรียวขาสวยคู่นี้มาพาดเอาไว้บนบ่าอย่างบ้าคลั่งนั้น……
ซงเต่งเฟิงกลืนน้ำลายลงคอ ท้องน้อยของเขาร้อนขึ้นมา
เวลานี้ หลี่สื้อผิงยังคงพูดไม่หยุด เขาไม่ทันได้สังเกตเห็น สายตาของซงเต่าเฟิงที่มองไปทางหวางซือหยวน เต็มไปด้วยความลามก
“พอได้แล้ว ออกไปเถอะ”
ทันใดนั้นเอง ซงเต่าเฟิงผายมือขึ้น พูดแทรกหลี่สื้อผิง
ถูกซงเต่าเฟิงพูดขัดขึ้นมา ทำให้สีหน้าของหลี่สื้อผิงตกตะลึงเล็กน้อย แววตาของเขาเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยขึ้นมา นึกว่าตนเองพูดอะไรผิด แล้วทำให้ซงเต่าเฟิงไม่พอใจ
“ออกไปเถอะ คุณชายซงเต่าพอจะเข้าใจแล้วว่าเฉินเฟิงเป็นยังไง” เวลานี้ หลี่อี้ยืนขึ้นมา เขาที่เป็นสุนัขรับใช้ของซงเต่าเฟิง เขาดูออกอยู่แล้ว เวลานี้ซงเต่าเฟิงไม่ได้สนใจในตัวหลี่สื้อผิงแม้แต่น้อย
“ครับ พี่อี้” ถึงแม้ยังไม่เข้าใจว่าซงเต่าเฟิงมาไม้ไหน แต่หลี่สื้อผิงยังคงขานตอบยังเคารพ
“คืนนี้พวกนายพักอยู่ห้องข้างๆเถอะ ห้องข้างๆมีห้องเพรสซิเดนท์สูทว่างอยู่” หลี่อี้พูด ในเมื่อซงเต่าเฟิงมีเหยื่อที่ต้องการแล้ว เช่นนั้นเขาก็ไม่ปล่อยให้เหยื่อหนีไป
“ขอบคุณครับพี่อี้” หลี่สื้อผิงกล่าวขอบคุณด้วยสีหน้าดีใจ หลี่อี้ให้เขาพักอยู่ห้องข้างๆ หมายความว่าซงเต่าเฟิงพอใจกับคำตอบของเขา
“ไม่ต้องขอบคุณ กลับไปเถอะ”
มุมปากของหลี่อี้แสยะยิ้ม เขาไม่รู้จริงๆ หวางซือหยวนชื่นชอบหลี่สื้อผิงตรงไหน
จากหน้าตาของหวางซือหยวน ความเป็นจริงจะหาผู้ชายที่รวยกว่าหลี่สื้อผิงนั้น ไม่ใช่ปัญหาแม้แต่น้อย แต่หวางซือหยวนกลับชอบหลี่สื้อผิง คนที่โง่แต่คิดว่าตนเองฉลาด
หลังจากหลี่สื้อผิงและหวางซือหยวนเดินออกไปแล้วนั้น หลี่อี้รีบเดินไปตรงหน้าซงเต่าเฟิงทันที เขาเปลี่ยนสีหน้าเป็นประจบสอพลอ：“คุณชายซงเต่า คุณอยากเอาผู้หญิงคนนั้นมานอนด้วยตอนไหนครับ?”
การเป็นหมารับใช้ที่มีคุณสมบัติเหมาะสม ต้องรู้ว่าเจ้านายของตนเองกำลังคิดอะไรอยู่ คำพูดเหล่านี้ ไม่ต้องรอให้เจ้านายพูด ต้องให้สุนัขรับใช้เป็นคนพูดก่อน ในข้อนี้ หลี่อี้มีประสบการณ์เป็นอย่างมาก
ซงเต่าเฟิงแสยะยิ้มมุมปาก：“คืนนี้ แต่ห้ามเล่นไม้แข็ง นายเข้าใจใช่ไหม?”
“เข้าใจครับๆ” หลี่อี้รีบพยักหน้า ความเป็นจริงจากฐานะของซงเต่าเฟิง ต่อให้เล่นไม้แข็งกับหวางซือหยวน หลังจากจบเรื่องแล้วหวางซือหยวนและหลี่สื้อผิงก็ไม่กล้าพูดอะไร
แต่ที่ไม่ใช้ไม้แข็งกับเธอนั้น หลี่อี้เดาว่า เกี่ยวข้องกับการที่ตอนนี้ซงเต่าเฟิงอยู่ที่หวาเซี่ย เพราะถึงอย่างไรเขาก็เป็นคุณชายน้อยของสมาคมการค้าเชียสุ่ย ถ้าเกิดสร้างปัญหาอะไรขึ้นมา จะส่งผลกระทบรุนแรงต่อสมาคมการค้าเชียสุ่ย อีกทั้งเจ้าหน้าที่หวาเซี่ยของที่นี่ก็ไม่สามารถหารือได้ง่ายๆอีกด้วย
“คุณชายซงเต่า คุณว่าแบบนี้ได้ไหมครับ…..” หลี่อี้พูดกระซิบอยู่ข้างหูซงเต่าเฟิง เสียงเบา
ในฐานะนายหน้าชื่อดังของเมืองจงไห่ สำหรับเรื่องหญิงชู้ชายโฉดแบบนี้เขาทำมาบ่อยแล้ว การรับมือกับผู้หญิงอย่างหวางซือหยวน ไม่ใช่เรื่องยากอะไร
“ดีมาก”
หลังจากได้ฟังความคิดของหลี่อี้แล้วนั้น ซงเต่าเฟิงพยักหน้าด้วยความเห็นด้วย
“ไปจัดการแบบนี้ หลังจากเรื่องนี้สำเร็จ ตอบแทนนายเป็นอย่างดี”
“ขอบคุณครับคุณชายซงเต่า” หลี่อี้กล่าวขอบคุณด้วยความดีใจ สิ่งที่ซงเต่าเฟิงบอกว่าจะตอบแทนนั้น เป็นตัวเลขหลักสิบล้าน การช่วยพวกคนรวยทั่วไปในเมืองจงไห่ให้ได้นอนกับดาราสาว อย่างมากเขาสามารถได้เงินหลักแสน
แต่การช่วยให้ซงเต่าเฟิงได้นอนกับผู้หญิง เงินที่เขาจะได้นั้น ต้องไม่น้อยกว่าสิบล้าน
“หลี่สื้อผิง ออกมาเปปนึง อย่าให้หวางซือหยวนรู้ ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย”
หลังจากออกมาจากห้องของซงเต่าเฟิง หลี่อี้ส่งข้อความไปที่โทรศัพท์ของหลี่สื้อผิง
เวลานี้ ภายในห้องเพรสซิเดนท์สูท ตัวของหลี่สื้อผิงเปี่ยมไปด้วยความต้องการ ขณะที่เขากำลังเตรียมตัวทำเรื่องอย่างว่ากับหวางซือหยวน หลังจากที่เห็นข้อความของหลี่อี้ ความต้องการในตัวของหลี่สื้อผิง ก็หายวับไปในพริบตา
เขารีบใส่กางเกง เดินออกไปจากห้อง ไปตรงมุมทางเดิน
“พี่อี้ พี่เรียกผม…..”
“คุณชายซงเต่าชอบแฟนของนาย” ไม่รอให้หลี่สื้อผิงพูดจบ หลี่อี้พูดขัดหลี่สื้อผิง เขาพูดออกไปตามตรง
“ห๊า?！”หลี่สื้อผิงตกใจทันที ตีให้ตายเขาก็คิดไม่ถึง หลี่อี้ตามเขาออกมาเพราะเรื่องแบบนี้
“ให้นายหนึ่งล้านหยวน คืนนี้ให้แฟนของนายนอนกับคุณชายซงเต่าหนึ่งคืน” หลี่อี้พูดโดยไม่มีความรู้สึกแม้แต่น้อย สำหรับคนอย่างหลี่สื้อผิง แค่ทำให้ตกใจก็เพียงพอแล้ว แต่เพื่อป้องกันเอาไว้ก่อน เขาจึงเสนอราคาหนึ่งล้านหยวน
“พี่อี้ คนอย่างคุณชายซงเต่าต้องการผู้หญิงแบบไหนก็หาได้ทั้งนั้น ทำไมต้องเป็นซือหยวน…..” เวลานี้ หลี่สื้อผิงแทบจะร้องไห้ ไม่ว่าจะพูดอย่างไร เขาก็เป็นผู้ชาย หลี่อี้พูดต่อหน้าเขา บอกให้เขาเอาผู้หญิงของตนเองออกมา ให้เธอไปนอนกับผู้ชายคนอื่น เขาจะทนได้อย่างไร
“หึ คุณชายซงเต่าชอบแฟนของแก ถือเป็นวาสนาของแกแล้ว！”
“แกอย่าลำพองตัว！”หลี่อี้หัวเราะในลำคอ ในเมื่อไม้อ่อนไม่ได้ผล ก็ต้องใช้ไม้แข็ง
“พี่อี้……” สีหน้าของหลี่สื้อผิงเปลี่ยนไปมา หลี่อี้กำลังข่มขู่อย่างชัดเจน
“คุณชายซงเต่ามีฐานะยังไงแกน่าจะรู้ ถ้าเขาอยากนอนกับผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องทำให้ยุ่งยากขนาดนี้ ที่กูบอกมึงสักคำเนี่ย เป็นเพราะให้เกียรติมึง…..”
“แต่ดูจากตอนนี้แล้ว เหมือนมึงไม่ให้เกียรติกูเลย” หลี่อี้หัวเราะในลำคอแล้วพูดขึ้น
“พี่อี้ ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น เพียงแต่ ซือหยวนเธอไม่มีวันยอมนอนกับคุณชายซงเต่า…..” หลี่สื้อผิงรีบอธิบาย เขารู้จักหวางซือหยวนเป็นอย่างดี ถึงแม้หวางซือหยวนจะเป็นผู้หญิงเห็นแก่เงิน แต่เธอก็มีหลักการของตนเองเช่นเดียวกัน
คนอย่างซงเต่าเฟิง ต่อให้มีมูลค่านับล้านล้านหยวน หวางซือหยวนไม่มีทางนอนด้วยเด็ดขาด
หุ่นและหน้าตาของซงเต่าเฟิง มองไม่ได้จริงๆ
เอาคำพูดของหวางซือหยวนมาพูด การนอนกับผู้ชายแบบนี้ เธอรู้สึกรังเกียจ
“เรื่องนี้แกวางใจ ฉันมีวิธี” หลี่อี้เดาได้แต่แรกแล้วว่าหลี่สื้อผิงต้องพูดแบบนี้ เขาจึงกระตุกยิ้มแล้วหยิบยาสีขาวออกมาหนึ่งเม็ด
“นี่เป็นยาสวรรค์ที่ฉันซื้อมาจากตลาดมืด เดี๋ยวแกหาโอกาสใส่ยาสวรรค์นี้ลงไปในเหล้า แล้วให้แฟนของแกดื่มซะ”
หลี่สื้อผิงไม่ได้รับยามาทันที แต่เขากลับถามด้วยความลังเล ：“พี่อี้ ยาสวรรค์เม็ดนี้เอาไว้ใช้ทำอะไร”
“ปลุกเซ็กส์” หลี่อี้พูดเสียงเรียบ “หลังจากกินยานี้ลงไป แฟนของนายจะความจำเสื่อมชั่วคราว เธอจะจำเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ไม่ได้”
“ดังนั้น ขอแค่แกไม่พูด เธอจะไม่มีวันรู้ว่า เธอเคยนอนกับคุณชายซงเต่า”
หลี่อี้เหมือนกับปีศาจเลย ค่อยๆก้าวล้ำมายังเส้นความคิดของหลี่สื้อผิง
