บทที่ 480 ศัตรูปะหน้ากัน
หลินเสวียนขมวดคิ้วหนักขึ้น เขาหันไปมองหลินอู่: “หลินอู่ นี่มันเรื่องอะไรกัน? แกจองห้องโรงแรมนี้ไว้ไม่ใช่หรือไง?”
เรื่องานเลี้ยงวันเกิดหลินเซียวเสียนหลินอู่เป็นคนจัดการทั้งหมด หลินเสวียนไม่รู้เรื่องเลย
“ใช่ไง ผมจองห้องโรงแรมนี้ไว้จริงๆนะ” หลินอู่เดินเข้ามาอย่างงุนงง ถามกับพนักงานต้อนรับหน้าประตูว่า:
“ผู้จัดการพวกคุณคือหยางเทียนกั๋วใช่ไหม? วันก่อนผมโทรหาเขา เขาบอกจะเหลือห้องจัดงานไว้ให้ผมห้องหนึ่ง”
“ใช่ ผมชื่อหลินอู่” หลินอู่แจ้งชื่อตัวเองไป
พนักงานต้อนรับหน้าโรงแรมสองคนมองหน้ากัน และหยิบวิทยุสื่อสารออกมาติดต่อหยางเทียนกั๋ว
“ผู้จัดการหยาง ที่นี่มีคุณผู้ชายคนหนึ่งชื่อว่าหลินอู่บอกว่าจองห้องจัดงานไว้กับคุณ ไม่ทราบว่ามีเรื่องนี้ไหมครับ?”
“หลินอู่?” ทางนั้นอึ้งก่อน และบอกทันทีว่า: “ผมไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน เขาไม่ได้จองห้องไว้กับผมด้วย”
“โอเคครับ”
พอวางสายกับหยางเทียนกั๋วเสร็จ พนักงานต้อนรับก็ปิดวิทยุสื่อสารของตน หันมาบอกหลินอู่ว่า: “ขอโทษนะครับ คุณหลิน ผู้จัดการหยางของเราบอกว่าไม่เคยได้ยินชื่อคุณมาก่อนเลย”
“บ้าเอ้ย!” หลินอู่โกรธจนสบถออกมา “วันก่อนฉันพึ่งโทรหาเขาแท้ๆ บันทึกการโทรออกยังอยู่เลย”
“โทรอีกรอบ” คราวนี้หลินเสวียนสั่งเสียงเย็น เขาไม่คิดว่าวันนี้จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น งานวันเกิดหลินเซียวเสียนครั้งนี้นอกจากคนตระกูลหลินแล้ว ยังเชิญคู่ค้าทำธุรกิจของตระกูลหลินมาไม่น้อย ไม่นานคนพวกนั้นก็จะมาถึง ถ้ามาถึงแล้วพบว่าไม่ได้จองสถานที่จัดงานให้เรียบร้อย งานนี้หน้าตาตระกูลหลินแตกไม่รับเย็บแน่
“ครับ พี่ใหญ่” หลินอู่รับคำเสียงขรึม และหยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์หยางเทียนกั๋ว แต่โทรอยู่นาน ปลายสายไม่ว่างตลอดเลย
“ไอ้เวรเอ้ย มันบล็อกผมแล้ว” หลินอู่ด่าลั่น
สีหน้าหลินเสวียนไม่ดีนักพลางว่า: “แกทำงานยังไง? เรื่องเล็กแค่นี้ยังจัดการให้ดีไม่ได้”
“พี่ใหญ่ ผมเปล่านะ วันก่อนตอนผมโทรหามัน มันรับปากผมดิบดีว่าจะเก็บห้องจัดงานที่ใหญ่ที่สุดไว้ให้ ใครจะคิดว่า…” หลินอู่พูดอย่างโมโห และหันไปตวาดใส่พนักงานต้อนรับหน้าประตูสองคนว่า: “ไปตามเจ้านั่นออกมาพบฉันเดี๋ยวนี้!”
“คุณผู้ชายท่านนี้ สุภาพหน่อยนะครับ! ผู้จัดการหยางของเราบอกแล้วว่าไม่รู้จักคุณ” พนักงานต้อนรับมีสีหน้าเย็นชาเหมือนกัน ที่จริงดูจากปฏิกิริยาของหลินอู่แล้ว เขาไม่ได้โกหก เขาโทรหาหยางเทียนกั๋วเพื่อจองห้องจัดงานจริงๆ
ส่วนการที่หยางเทียนกั๋วพูดแบบนั้น เหตุผลมันง่ายมาก ห้องจัดงานที่หลินอู่จองโดนคนอื่นแย่งไป หยางเทียนกั๋วไม่รู้จะอธิบายกับหลินอู่ยังไง เลยได้แต่บอกว่าไม่รู้จักหลินอู่
หยางเทียนกั๋วอยากไล่หลินอู่ไปให้พ้นๆผ่านทางพวกเขา
ในฐานะพนักงานต้อนรับหน้าประตู พวกเขามองเห็นจุดประสงค์หยางเทียนกั๋วง่ายดายมาก
“โกหก! เจ้าบ้านั่นจะไม่รู้จักฉันได้ยังไง! ให้ฉันเข้าไป ฉันจะไปคุยกับมันให้รู้เรื่อง” หลินอู่โกรธจัด เตรียมบุกแหกทาง
พนักงานต้อนรับสองคนแค่นเสียงหึ ผลักหลินอู่ออกไปเลย
“คุณผู้ชายคนนี้ ถ้าคุณทำแบบนี้ ผมจะเรียกยามแล้วนะครับ”
“เรียกเล้ย แกคิดว่าฉันกลัวแกหรือไง…”
“หลินอู่!” คราวนี้หลินเสวียนตะคอกหนึ่งที ดึงหลินอู่ที่โกรธหน้าดำหน้าแดงกลับมา
“น้องชาย วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบแปดสิบปีของพ่อผม”
“เพราะความเผอเรอของน้องชายผม สามวันก่อนผมแจ้งกับแขกเหรื่อไปทั้งหมดแล้วว่าจะจัดงานที่นี่ อีกไม่กี่นาทีพวกเขาก็มากันแล้ว ถ้าให้พวกเขาเห็นว่าพวกเราโดนกั้นไว้ด้านนอก งานวันเกิดของพ่อผมวันนี้คงไม่สามารถดำเนินต่อไปได้แน่”
“ดังนั้นรบกวนน้องชายช่วยหน่อยได้ไหม ติดต่อผู้จัดการหยางให้ที ว่าหาห้องจัดงานให้เราหน่อยห้องหนึ่ง”
ถึงคนที่ยืนหน้าประตูจะเป็นพนักงานต้อนรับตัวเล็กๆสองคน แต่น้ำเสียงของหลินเสวียนก็แสดงความเกรงใจมาก
น้ำเสียงนี้ของหลินเสวียนทำให้ท่าทีพนักงานต้อนรับสองคนอ่อนลงทันที “คุณหลิน บอกคุณตามตรงเลยนะครับ ไม่ใช่พวกเราไม่ช่วยคุณแจ้งผู้จัดการหยาง แต่บอกผู้จัดการหยางไป เขาก็หาห้องจัดงานให้คุณไม่ได้หรอก”
“เพราะโรงแรมจินหม่าของเราวันนี้โดนประธานหวางเหมาไว้หมดแล้ว”
“ประธานหวางไม่สั่งการก็ไม่มีใครกล้าแบ่งห้องจัดงานให้คุณหรอก”
“ประธานหวาง? ประธานหวางไหน?” หลินเสวียนขมวดคิ้วขึ้นมา ถึงจงไห่จะเล็ก แต่เพราะว่าเป็นศูนย์กลางธุรกิจของหวาเซี่ย ดังนั้นเลยมีพวกคนรวยกับเจ้าของกิจการหลากหลายมากมาย สะกิดนิดหน่อยก็ได้พวกมีทรัพย์สินมูลค่ากว่าร้อยล้านออกมาแล้ว
และคนแซ่หวางที่มีทรัพย์สินกว่าร้อยล้านมีเยอะมาก ดังนั้นหลินเสวียนเลยไม่รู้จริงๆว่า ประธานหวางที่พนักงานต้อนรับพูดคือคนไหน
“บริษัทจงเสิ้งรู้จักไหมครับ?” พนักงานต้อนรับไม่ได้พูดแต่ถามกลับ
“บริษัทจงเสิ้ง?” พอได้ยินคำนี้ หลินเสวียนอึ้งไปเล็กน้อย บริษัทจงเสิ้งก็เป็นเครือบริษัทที่เป็นหนึ่งในห้าร้อยอันดับของโลกของหลินเย่นไม่ใช่หรือไง?
“หลินเย่น บริษัทจงเสิ้งของเธอมีประธานแซ่หวางไหม?”
หลินเสวียนหันไปถาม
“มี….มีค่ะ” หลินเย่นพยักหน้า แต่สีหน้ากระอักกระอ่วน บริษัทจงเสิ้งมีประธานแซ่หวางแค่คนเดียว คือคนที่คราวก่อนเธอแนะนำให้เสี้ยเมิ่งเหยารู้จักคนนั้นแหละ
แต่เพราะเฉินเฟิงกับเสี้ยเมิ่งเหยา ทำให้ความสัมพันธ์ของเธอกับประธานหวางไม่ดีนัก เรียกได้ว่าเป็นศัตรูคู่แค้นกันก็ไม่เกินไปเลย
“เธอรู้จักประธานหวางคนนี้ไหม?” หลินเสวียนไม่ได้สังเกตสีหน้าไม่เป็นธรรมชาติของหลินเย่น แต่ถามเป็นเชิงคาดหวัง
“รู้จัก แต่ไม่สนิท” หลินเย่นยิ้มแหย
“ไม่สนิท?” หลินเสวียนขมวดคิ้ว: “พอคุยได้ไหมล่ะ? ถ้าพอได้ก็คุยกับประธานหวางคนนี้ให้หน่อยว่า ให้เขาแบ่งห้องจัดงานให้เราชั้นหนึ่ง”
โรงแรมจินหม่ามีห้องจัดงานห้าชั้น ถ้าหลินเย่นรู้จักประธานหวางคนนั้น ขอซักหนึ่งชั้นไม่น่าจะเป็นปัญหา
“พี่ใหญ่ คงจะไม่ได้น่ะ ฉันกับประธานหวางคนนั้นมีเรื่องกันนิดหน่อย…” หลินเย่นยิ้มบอก ที่จริงแล้วระหว่างเธอกับหวางเต๋อฟาไม่ใช่แค่มีเรื่องนิดหน่อยเท่านั้นแล้ว ตอนนี้หวางเต๋อฟาแจ้งที่ประชุมหุ้นส่วนให้ไล่รองประธานอย่างเธอออกแล้ว
“มีเรื่อง?” หลินเสวียนสีหน้าคล้ำลงทันที หลินเย่นพูดแบบนี้ คงไม่มีทางแน่แล้ว
“คุณหลินไปหาโรงแรมอื่นเถอะครับ ตอนนี้จองน่าจะยังทัน” พนักงานต้อนรับหน้าประตูพูดเสียงเรียบ
สีหน้าหลินเสวียนเคร่งเครียด ถ้ามีแต่คนตระกูลหลินยังพอไหว แต่ประเด็นอยู่ที่มีเชิญคู่ค้าทำธุรกิจของตระกูลหลินมาไม่น้อยนี่สิ คนพวกนี้ใกล้จะมาถึงกันแล้ว ดันมาเปลี่ยนโรงแรมกะทันหันตอนนี้ต้องทำให้คนพวกนั้นไม่พอใจแน่ ตระกูลหลินเองก็ต้องขายหน้า
“เปลี่ยนโรงแรมเถอะหลินเสวียน” ตอนนี้หลินเซียวเสียนพูดเสียงเรียบขึ้นมา ในฐานะเจ้าของงานวันเกิดวันนี้ จริงๆแล้วเรื่องแบบนี้ไม่ควรให้เขาต้องเหนื่อย แต่เรื่องมันวางอยู่ตรงหน้า กลับทำเขาทนไม่ไหวพูดออกมา
“ครับ พ่อ”
หลินเสวียนรับคำอย่างนอบน้อม แต่ในใจแค้นเคืองมาก ดูจากป้ายโปรโมทที่แขวนอยู่ด้านนอกโรงแรมจินหม่า วันนี้หวางเต๋อฟาเหมาโรงแรมจินหม่าก็เพื่อจัดงานวันเกิดให้ผู้หลักผู้ใหญ่เหมือนกัน
