บทที่ 477 เซ่หยูนฟางที่ได้ใจ
คำวิพากษ์วิจารณ์มากมายของพนักงานบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป เฉินเฟิงไม่รู้เลยสักนิด
ตอนนี้เฉินเฟิงกำลังขับรถอย่างสบายใจ
บรรยากาศในรถเงียบมาก เสี้ยเมิ่งเหยาไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่ขึ้นรถมา
สุดท้ายเป็นหลินหลันที่พูดทำลายความเงียบขึ้นมาว่า: “เฉินเฟิง เรามีเตรียมของขวัญให้คุณตาหรือเปล่า?”
“เตรียมแล้วครับ”
“เตรียมก็ดีแล้ว เตรียมก็ดีแล้ว” หลินหลันแอบถอนหายใจโล่งอก เมื่อวานตอนกลับเธอลืมกำชับเฉินเฟิงเรื่องของขวัญ วันนี้งานวันเกิดคุณตาหลิน คนสำคัญในตระกูลหลินทั้งหมดจะมาในงาน
ถ้าเฉินเฟิงไปมือเปล่า ต้องโดนด่ายับแน่
“บ้านคุณตาอยู่ที่ไหนครับ?”
เฉินเฟิงถาม เมื่อวานหลินหลันบอกว่าต้องไปรวมตัวกันที่ตระกูลหลินก่อน แล้วค่อยไปโรงแรมจินหม่า แต่เขาก็ไม่แน่ใจว่าพิกัดตระกูลหลินอยู่ที่ไหน
“อยู่ที่วิลล่าตุงกง! พ่อของแม่ย้ายไปที่นั่นปีก่อน” หลินหลันรีบบอก
“วิลล่าตุงกง?” เฉินเฟิงขมวดคิ้ว คฤหาสน์ที่หวู่เหวินโป๋ให้เขาก็อยู่ที่ตุงกงพอดี
สิบกว่านาทีผ่านไป เฉินเฟิงก็ขับรถมาถึงวิลล่าตุงกง
คฤหาสน์ตระกูลหลินอยู่ด้านในสุดของวิลล่าตุงกง เทียบกับคฤหาสน์ที่หวู่เหวินโป๋ยกให้เขาแล้ว คฤหาสน์ตระกูลหลินเล็กกว่าอย่างเห็นได้ชัด แค่ห้าร้อยกว่าตารางเมตรเท่านั้น
แต่ถึงจะมีพื้นที่แค่ห้าร้อยกว่าตารางเมตร แต่ราคาของคฤหาสน์นี้อย่างน้อยต้องมีหนึ่งร้อยกว่าล้าน
ตอนเฉินเฟิงมาถึง คฤหาสน์ตระกูลหลินก็จอดรถเต็มไปหมดแล้ว
รถพวกนี้พวกลูกหลานของหลินเซียวเสียนขับมาทั้งนั้น รถหรูมากันเพียบ ระดับต่ำที่สุดคือออดี้A6แบบเดียวกับที่เฉินเฟิงขับมา ที่ดีขึ้นมาหน่อยก็เป็นรถหรูราคาล้านกว่าแบบพวกปอร์เช่
ส่วนรถที่หรูกว่านั้นก็มี แต่ว่าน้อยมาก
เฉินเฟิงเห็นแค่สองคัน คันหนึ่งคือBentley Mulsanne อีกคันคือ Ursv ของลัมโบร์กีนี
รถ Bentley Mulsanne ก่อนหน้านี้ไม่นานเฉินฟิงเคยเห็นที่ชางโจวมาก่อน เป็นรถของบ้านหลินเย่น ตอนนั้นหลินหวั่นชีวและแม่ขับรถออโต้ไปเฉี่ยวรถ Bentley Mulsanneคันนี้ พอหลินเย่นลงจากโรค ก็อ้าปากเรียกร้องค่าเสียหายสามแสนเลย
“นี่นี่ นายจะจอดรถที่นี่ทำไม? นี่ไม่ใช่ที่จอดรถนะ” เฉินเฟิงกำลังจะหาที่จอดรถ ก็มีผู้ชายวัยกลางคนใส่เสื้อเชิ้ตคนหนึ่งเดินเข้ามาขวางหน้ารถไว้
หลินหลันรีบเปิดประตูรถลงมา
“หลินอู่ นี่รถลูกเขยฉัน”
“เธอคือ…หลินหลัน?” ผู้ชายวัยกลางคนที่ชื่อหลินอู่มองหลินหลันอย่างสงสัย และถามอย่างไม่แน่ใจ
“ทำไม ไม่รู้จักฉันแล้วหรือไง?” หลินหลันยิ้มสะใจ ตั้งแต่หลินเซียวเสียนออกปากไม่ยอมให้คนตระกูลเสี้ยย่างเท้าก้าวเข้าตระกูลหลินแม้แต่ก้าวเดียว เธอไม่ได้กลับมาตระกูลหลินสามปีแล้ว บวกกับการแต่งตัวเธอในวันนี้ดีกว่าเมื่อก่อนมาก หลินอู่จำเธอไม่ได้ก็ไม่แปลก
“รู้จัก ทำไมจะไม่รู้จักล่ะ ฉันแค่ไม่คิดว่าเธอจะมาเท่านั้นเอง” หลินอู่หรี่ตามอง น้ำเสียงประชดประชัน ถึงหลินหลันจะแซ่หลินเหมือนเขา แต่ถ้าวิเคราะห์กันจริงๆ พวกเขาไม่ใช่ครอบครัวเดียวกัน
หลินหลันเป็นลูกสาวของภรรยาคนแรกของหลินเซียวเสียน ส่วนเขาเป็นลูกชายของภรรยาคนปัจจุบันของหลินเซียวเสียน
เขากับหลินหลันเป็นพี่น้องต่างแม่กัน
“ดูพูดเข้า วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบอายุแปดสิบปีของพ่อ ฉันจะไม่มาได้ไงล่ะ” หลินหลันฟังออกถึงน้ำเสียงประชดของหลินอู่ แต่เธอไม่ใส่ใจ
“เหอะ จอดรถตรงนี้แหละ อย่าขวางทางคนอื่น” หลินอู่แค่นเสียงหึ ถึงในใจจะไม่พอใจหลินหลัน แต่เขาก็ไม่คิดจะแสดงมันออกมาเต็มร้อย
ตอนนี้เสี้ยเมิ่งเหยาก็ลงจากรถมา
“พ่อล่ะ?” เสี้ยเมิ่งเหยาถาม เมื่อวานหลินหลันบอกว่าเสี้ยเว่ยกั๋วก็จะมา แต่จนถึงตอนนี้ยังไม่เห็นแม้แต่เงา
“พ่อเรากำลังมา แม่ให้เขานั่งรถไปรอเจอพวกเราที่โรงแรมจินหม่าเลย
“ไป พวกเราเข้าไปกันก่อนเถอะ”
พอก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่นพร้อมกับหลินหลันและเสี้ยเมิ่งเหยา เฉินเฟิงเห็นหลินเย่นคนแรกเลย
หลินเย่นกำลังยืนคุยหัวเราะกับผู้ชายวัยกลางคนที่อายุพอๆกับเธอ
พอเห็นเฉินเฟิง หลินเย่นสีหน้าเปลี่ยนทันที เปลี่ยนเป็นฝืนยิ้มออกมา
“พี่เย่น”
หลินหลันยิ้มทักทาย เธอในตอนนี้ไม่ได้เกรงกลัวหลินเย่นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ดังนั้นเลยไม่ต้องพูดจาเสียงอ่อนเสียงหงอกับหลินเย่นอีก
“หลินหลัน มากันแล้วหรอ” หลินเย่นฝืนยิ้มออกมา ข่าวว่าหลินเซียวเสียนยกเลิกกฎคนตระกูลเสี้ยห้ามเข้ามา เธอเป็นคนบอกหลินหลันเอง เพื่อเป็นสินน้ำใจกับหลินหลัน
“อืม พ่อล่ะ” หลินหลันพยักหน้า ถามเรื่อยๆ
“พ่ออาบน้ำอยู่ชั้นบนแหน่ะ” หลินเย่นบอก
หลินหลันพยักหน้าเล็กๆ กำลังจะเอ่ยปาก ตอนนี้เองมีเสียงหนึ่งพูดกระแนะกระแหนว่า: “ไอ้หยา หลินหลัน เธอได้ข่าวมาจากไหนเนี่ย พอพ่อยกเลิกห้ามคนตระกูลเสี้ยเข้าบ้าน เธอก็รีบมาเลยนะ”
“เซ่หยูนฟาง…”
หลินหลันหันไปมอง เห็นผู้หญิงวัยกลางคนแต่งหน้าจัดทำผมลอนสีแดงจัดเดินกระแทกรองเท้าส้นสูงเข้ามา
พอเห็นผู้หญิงวัยกลางคนคนนี้ หลินหลันมีสีหน้าไม่เป็นธรรมชาติขึ้นมาทันที
ผู้หญิงวัยกลางคนคนนี้ชื่อว่าเซ่หยูนฟาง เป็นภรรยาของหลินอู่
ตามลำดับญาติแล้ว เซ่หยูนฟางมีศักดิ์เป็นน้องสะใภ้เธอ ตามปกติเวลาเจอเธอก็ควรจะเรียกว่าพี่สักคำ
แต่เซ่หยูนฟางกลับไม่เคยเรียกเธอว่าพี่เลยสักครั้ง ทุกครั้งที่เจอเธอก็จะเรียกชื่อเลย
หลายปีก่อนเธอยังเคยทะเลาะเรื่องนี้กับเซ่หยูนฟางด้วยซ้ำ
แต่ว่าตอนนั้นไม่มีใครในตระกูลยืนอยู่ข้างเธอเลย แต่กลับไปยืนข้างเซ่หยูนฟาง และคอยช่วยเซ่หยูนฟางหันมาตำหนิเธอ
ตั้งแต่วันนั้นเธอก็เกลียดเซ่หยูนฟางเข้าไส้เลย ตอนนี้มาเจอกันอีก เธอไม่มีทางทำหน้าดีๆใส่เซ่หยูนฟางแน่นอน
“เซ่หยูนฟาง ฟังจากน้ำเสียงเธอ ดูเหมือนจะไม่ยินดีที่ฉันกลับมานะ?” หลินหลันแค่นเสียงเย็น เมื่อก่อนเธอไม่กล้ามีท่าทีแบบนี้กับเซ่หยูนฟางหรอก แต่ตอนนี้เธอมีเสี้ยเมิ่งเหยากับเฉินเฟิงเป็นแบ็ค เธอเลยไม่กลัวเซ่หยูนฟางอีก
“ไม่ต้อนรับแล้วยังไง คนบางคนก็กลับมาด้วยหน้าหนาๆอยู่ดี ฉันจะไล่พวกเขาออกไปก็ไม่ดีมั้ง” เซ่หยูนฟางหลุดหัวเราะ
“หน้าด้าน?” พอได้ยินคำพูดนี้ หลินหลันสีหน้าเย็นชาขึ้นมาทันที “เซ่หยูนฟาง เธอว่าใครหน้าด้านนะ?!”
“หลินหลัน เธอจะร้อนตัวอะไรล่ะ คนที่ฉันว่าน่ะ ฉันไม่ได้ระบุชื่อเธอสักหน่อย แน่นอนเธออยากร้อนตัวเอง งั้นฉันก็ช่วยไม่ได้” เซ่หยูนฟางสีหน้าประชดสุดๆ
“เซ่หยูนฟาง เชื่อไหมว่าฉันจะฉีกปากเธอให้แหกเลย!”
หลินหลันกัดฟันกรอด ดวงตาลุกเป็นไฟ
“ฉีกปากฉัน? หลินหลัน เธอใจกล้ามากนะ!” เซ่หยูนฟางสีหน้าเย็นชาลงเหมือนกัน เธอไม่คิดว่า หลินหลันกลับมาครั้งนี้จะเก่งกล้าแบบนี้
พอเห็นทั้งคู่ทำท่าจะตบกัน หลินเย่นรีบเข้ามาห้ามทัพ: “เอาล่ะๆ อย่าทะเลาะกันเลย วันนี้วันดีของพ่อนะ พวกเธอมาทะเลาะกันแบบนี้ พ่อจะไม่พอใจเอานะ
