บทที่ 484 ประธานหู
“พี่…พี่เขยเขา…”
หลินโย่วหน้านิ่งไปซะสนิท ขนาดพูดยังพูดติดๆ ขัดๆ ถึงแม้ว่ารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเฉินเฟิงต่อสู้ได้เก่งกาจ แต่ไม่คิดว่าเฉินเฟิงจะลงมือกับบอดี้การ์ดทั้งสองคนในเวลานั้น ในใจของเขาตกใจมาก
“ตอนนี้สามารถเอาห้องจัดเลี้ยงรับรองชั้นหนึ่งคืนมาให้กับพวกเราได้แล้วใช่ไหม?” เฉินเฟิงยิ้มพร้อมทั้งมองไปทางหยางเทียนกั๋ว
ในเวลานั้นเองหยางเทียนกั๋วได้แต่เหงื่อแตก กำลังสบตากับเฉินเฟิง จิตใต้สำนึกของเขาอยากจะพยักหน้าให้ ทว่าเมื่อคิดถึงหวางเต๋อฟาที่อยู่ด้านข้างของตนเอง ทว่าศีรษะกลับไม่พยักหน้าตาม
ถ้าวันนี้เขาเอาห้องจัดเลี้ยงรับรองของหวางเต๋อฟาไปให้เฉินเฟิง งั้นตำแหน่งผู้จัดการก็คงต้องจบสิ้นกันแล้ว
ราวกับมองเห็นความลำบากใจของหยางเทียนกั๋ว สายตาของเฉินเฟิงก็เบนมาทางหวางเต๋อฟา “ประธานหวาง เอาห้องโถงเลี้ยงรับรองชั้นหนึ่งเอามาให้ฉันเถอะ”
น้ำเสียงดูเหมือนจะอ่อนโยน ทว่าความจริงแล้วมันกระตุกต่อมความโกรธอย่างรุนแรง
หวางเต๋อฟาหน้าแดง “นี่แก…แกอย่ารังแกคนไม่มีทางสู้”
“รังแกคนไม่มีทางสู้?” เฉินเฟิงยิ้มให้เล็กน้อย “ฉัน แล้วแกจะทำไม?”
โดนเฉินเฟิงเยาะเย้ยทำให้เสียหน้าอีกครั้ง ทว่าหวางเต๋อฟาในเวลานี้ไฟลนก้น เขาทำได้แค่ระเบิดอารมณ์โมโหใส่หยางเทียนกั๋วที่อยู่ด้านข้าง “ประธานหูของพวกแกล่ะ?! เธอจะไม่ลงมาสนใจไยดีหน่อยเลยเหรอไง?”
“ประธานหวาง ประธานหูยังอยู่บนถนนอยู่เลย เธอใกล้จะถึงแล้ว” หยางเทียนกั๋วปาดเหงื่อบนหน้าผาก พร้อมทั้งรีบปลอบประโลม ประธานหูคนที่หวางเต๋อฟาเอ่ยถึงอยู่นั้น ก็คือเจ้าของที่ถือหุ้นโรงแรมจินหม่าตัวจริง
การที่หวางเต๋อฟาเหมาโรงแรมจินหม่าทั้งโรงแรมในครั้งนี้ได้ ก็มาจากเส้นสายความสัมพันธ์ของประธานหูนี่เอง
พอได้ยินว่าเจ้าของโรงแรมจินหม่าจะมา เซ่หยูนฟางกระวนกระวายทันที “พ่อ เรารีบไปกันดีไหม ใช้โอกาสตอนนี้เรื่องมันยังไม่ใหญ่มาก…”
“ไปเหรอ? ไปไหนล่ะ?” หลินหลันยิ้มถากถาง พร้อมทั้งเอ่ยถาม “เซ่หยูนฟาง แกไม่อยากเห็นลูกเขยของฉันจะจัดการเรื่องโรงแรมจินหม่าให้ยุติธรรมยังไงเหรอ? ตอนนี้เจ้าของโรงแรมจินหม่าจะมาแล้ว แต่แกบอกจะไปซะนี่ แกไปแล้ว แล้วใครจะมาดูลูกเขยของฉันเรียกร้องความยุติธรรมจากโรงแรมจินหม่ากันล่ะ?”
“หลินหลัน เจ้าของโรงแรมจินหม่าไม่ใช่หวางเต๋อฟา เขาอยากจะฆ่าไอ้ลูกเขยบ้าคลั่งของแก แค่พูดออกมาประโยคเดียว แกก็อย่าประสาทไปหน่อยเลย” เซ่หยูนฟางพูดเตือน เธอไม่รู้ว่าหลินหลันไปเอาพลังมาจากไหน ฐานะของเจ้าของโรงแรมจินหม่าเธอก็ได้ยินมาหลายครั้ง ได้ข่าวว่าเกี่ยวพันกับอภิมหาเศรษฐีบางคน
อำนาจมากมายมหาศาลเช่นนี้ ตระกูลเล็กๆ อย่างตระกูลหลินไม่สามารถไปแหย่หนวดเสือได้
“ประสาทแดก?” หลินหลันได้แต่ยิ้มให้อย่างดูถูก จากนั้นก็พูดว่า “รอให้เจ้าของโรงแรมจินหม่ามาก่อน แกก็จะรู้ว่าฉันบ้าบอประสาทแดกตามนั้นหรือเปล่า”
“หลินหลัน แกอยากรนหาที่ตายก็ตายไปคนเดียว อย่าลากพวกเราตระกูลหลินทุกคนไปด้วยได้ไหม?” เซ่หยูนฟางเริ่มระเบิดอารมณ์ หลินหลันผู้หญิงบ้านนอก ใครให้ความกล้าบ้ากับเธอกัน ถึงได้พูดแบบนี้ออกมาได้?
“ตระกูลหลินของพวกแก? เซ่หยูนฟาง แกมันแซ่เซ่ เอาที่ไหนมาพูดว่าตระกูลของพวกแก…”
“พอแล้ว อย่างทะเลาะกัน” หลินหลันยังอยากจะพูดต่ออีกหลายคำ ทว่าหลินเซียวเสียนก็พูดตัดบทก่อน
“ถ้าเขาสามารถเรียกร้องความยุติธรรมจากเจ้าของโรงแรมจินหม่าได้ งั้นฉันก็จะยอมรับหลานเขยคนนี้ ถ้าเขายังหาความยุติธรรมมาไม่ได้ งั้นต่อจากนี้ต่อไป เขาก็อย่าคิดเข้ามาเหยียบตระกูลหลินสักก้าว”
ถึงแม้ว่าน้ำเสียงของหลินเซียวเสียนจะสงบนิ่ง ทว่ากับดังชัด เซ่หยูนฟางกับหลินหลันไม่กล้าพูดถกเถียงกันต่อ
หลายนาทีต่อมา รถลัมโบกินี่สีแดงเลือดสดก็จอดตรงปากประตูโรงแรมจินหม่า
หญิงสาวอายุยังน้อยสวมใส่กระโปรงยาวสีดำ รูปร่างสูงเพรียวเดินก้าวเท้าลงมาจากรถอย่างสง่าผ่าเผย
“ประธานหู”
พอหญิงสาวเดินเข้ามา หยางเทียนกั๋วก็ออกไปรับทันที พร้อมทั้งทำความเคารพอย่างที่สุด
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” หญิงสาวเลิกคิ้ว พร้อมทั้งถามหยางเทียนกั๋ว เมื่อครู่เธอเพิ่งจะเดินช็อปปิ้งในละแวกนี้ เมื่อได้รับโทรศัพท์จากหยางเทียนกั๋ว ว่ามีคนมาก่อเรื่องที่โรงแรมจินหม่า หลังจากวางสายเสร็จ เธอก็รีบบึ่งมาทันที
“ประธานหู ท่านมาสักที” หยางเทียนกั๋วยังไม่ทันอ้าปากพูด หวางเต๋อฟาก็เดินมาหา แล้วเริ่มพูดก่อน
“ประธานหู วันนี้เป็นวันดีเป็นวันเกิดครบรอบแปดสิบห้าปีของมารดาของฉัน เพื่อการฉลองให้มารดา ฉันเลยตั้งใจที่จะจองห้องจัดเลี้ยงรับรองของโรงแรมจินหม่าทั้งหมด แต่ผลลัพธ์ที่ได้คือมีคนต้องการแย่งห้องจัดเลี้ยงรับรองหนึ่งชั้นไป ฉันไม่ให้ เขาก็มาทำร้ายคนของฉัน แล้วใช้กำลังเริ่มขู่คุกคาม ประธานหู เรื่องนี้คุณต้องเข้ามาจัดการแล้ว?”
เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางที่โกรธเคืองของหวางเต๋อฟา หญิงสาวอายุยังน้อยได้แต่เลิกคิ้วหนักว่าเดิม “ประธานหวาง ถ้าเรื่องนี้เป็นไปตามที่คุณพูดมาทั้งหมด งั้นฉันต้องให้คุณ….”
“พี่เฟิง!”
เมื่อพูดได้แค่ครึ่งเดียว น้ำเสียงหญิงสาวยังเด็กก็ตกตะลึง จากนั้นก็ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ
“เซอร์หยวน” เฉินเฟิงตกใจเล็กน้อย เขาไม่คิดเลยว่า เจ้าของที่แท้จริงของโรงแรมจินหม่าจะเป็นหูเซอร์หยวน
“พี่เฟิง ทำไมพี่มาอยู่ที่นี่?” หูเซอร์หยวนถามคำถามกลับ เธอคิดไม่ออกเลยว่าทำไมเฉินเฟิงจะมาปรากฏตัวที่นี่ได้?
“วันนี้เป็นวันเกิดของคุณตา” เฉินเฟิงยิ้มให้
“คุณตาของคุณ…”
“ประธานหู คุณรู้จักไอ้หมอนี่เหรอ?” ทันใดนั้น หวางเต๋อฟาก็พูดแทรก
เมื่อได้ยินน้ำเสียงของหวางเต๋อฟา หูเซอร์หยวนทำหน้านิ่งทันที “ประธานหวาง รบกวนคุณเกรงใจกันหน่อย พี่เฟิงเป็นเพื่อนของฉัน ไม่ใช่ไอ้หมอนั่น”
“ประธานหูคุณ…”
หวางเต๋อฟาตะลึง หูเซอร์หยวนทำไมถึงได้ปกป้องไอ้หมอนี่?
“หยางเทียนกั๋ว ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?” สายตาหูเซอร์หยวนจ้องมองหยางเทียนกั๋วด้วยสายตาคมกริบ เมื่อมองภาพที่รปภ.เจ็ดแปดคนนอนกองอยู่กับพื้น ก่อนหน้าที่เธอจะมานั้น หยางเทียนกั่วของปะทะกับเฉินเฟิงมาแล้ว
“ประธานหู เรื่องเป็นอย่างนี้ งานเลี้ยงวันเกิดของคุณตาของเพื่อนของคุณ เขาต้องการให้ประธานหวางยกห้องจัดเลี้ยงให้เขาหนึ่งชั้น แต่ว่าทางแขกเหรื่อของประธานหวางก็เยอะ ถ้ายกให้เพื่อนของท่านประธานไป ด้านแขกเหรื่อของประธานหวาง คงไม่สามารถต้อนรับได้หมด ดังนั้น…”
หยางเทียนกั๋วยังคงดื้อรั้นที่จะอธิบาย แต่ว่าเขายังไม่ทันพูดจบ ก็มีเสียงเย็นเฉียบพูดดักคอก่อน” หยางเทียนกั๋ว ความหมายของแกคือพวกเรามาแย่งห้องจัดเลี้ยงชั้นหนึ่งไปจากประธานหวางใช่ไหม?”
คนที่พูดคือหลินอู่
“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” หยางเทียนกั๋วมองหลินอู่อยู่แวบหนึ่ง และรีบปฏิเสธทันที
“ไม่ได้หมายความว่างั้น?” หลินอู่ได้แต่ยิ้มให้อย่างเย็นชา “สามวันก่อนฉันโทรมาจองห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมกับคุณ ตอนนั้นคุณก็รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ ว่าจะเอาห้องจัดเลี้ยงชั้นหนึ่งไว้ให้ แต่วันนี้หลังจากที่ฉันมาแล้ว คุณดันเอาห้องจัดเลี้ยงที่เอาไว้ให้ฉันไปให้ประธานหวางบ้าบอนั่น ตอนนี้คุณยังพูดว่า พวกเรามาแย่งห้องจัดเลี้ยงไปจากมือประธานหวางบ้าบอนั่นอีก….”
“เหอะๆ โรงแรมจินหม่าของพวกคุณ ทำเรื่องแบบนี้กันเหรอ?”
“ที่เขาพูดมาทั้งหมดจริงไหม?” หูเซอร์หยวนมองด้วยสายตาคมกริบ การที่หวางเต๋อฟาเหมาโรงแรมจินหม่านั้นเรื่องนี้เธอทราบดี เวลานั้นหยางเทียนกั๋วเป็นคนแจ้งกับเธอเอง แต่ว่าหยางเทียนกั๋วไม่ได้แจ้งกับเธอว่า ก่อนหน้าที่หวางเต๋อฟา ก็ได้มีคนจองห้องจัดเลี้ยงชั้นหนึ่งเอาไว้แล้ว
“ใช่ครับ…เรื่องเป็นเช่นนั้น….” หน้าผากหยางเทียนกั๋วเหงื่อผุดเต็ม การมีหลินอู่อยู่ด้านข้าง เขาอยากจะปฏิเสธแต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้
