ลูกเขยมังกร – ตอนที่ 489

บทที่ 489 การแสดงออกของหลินหลันที่เปลี่ยนไป

วินาทีแรก วินาทีที่สอง สามวินาที…

เจ็ดวินาที แปดวินาที เก้าวินาที….

ไม่ถึงสิบวินาทีด้วยซ้ำ!

นอกจากจางจื้อเหวกับหลี่หงที่อยู่ฝั่งนั้น แล้วก็ไม่มีใครยืนอยู่อีกเลย!

ทุกคนต่างลงไปกองกับพื้นเป็นแถว!

เสียง “ผลัก”

หลี่หงตกใจตนก้นลงไปกองอยู่กับพื้น

จางจื้อเหวก็ขาอ่อน ปากแห้งผาก

นักสู้ยี่สิบกว่าคน ไม่ถึงสิบวินาที ก็ล้มระเนระนาดไปหมด ไอ้หมอนี่มันเป็นคนหรือว่าผีกันแน่?

จางจื้อเหวกับหลี่หงตกใจจนเสียสติ คนมามุงดูและคนที่เดินผ่านไปมา ต่างอ้าปากค้างกันไปทั่ว

“เขาไม่ใช่…ข่าวที่ลือว่านักสู้ผู้ยอดฝีมือใช่ไหม?”

“มีความเป็นไปได้ ใช้เวลาไม่ถึงสิบวินาทีก็จัดการคนวัยกลางคนตั้งยี่สิบกว่าคน ขนาดสายลับพิเศษยังทำไม่ได้เลย”

ตอนนี้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างถกเถียงกันเรื่องเฉินเฟิง ทว่าเฉินเฟิงเดินมาที่ด้านหน้าของจางจื้อเหว

“แก…แกจะทำอะไร?”

จางจื้อเหวตกใจจนพูดติดๆ ขัดๆ จิตใต้สำนึกบอกให้ถอยหลัง ทว่าเขายังไม่ทันก้าวเท้าถอยหลังเลย ด้านหน้าก็มืดสนิทแล้ว

“เพี๊ยะ”

เสียงตบที่ดังฟังชัด จางจื้อเหวเหมือนกับว่าว ลอยละล่องออกไป

คนยังไม่ทันตกถึงพื้น ก็กระอักเลือดพร้อมทั้งฟันเจ็ดถึงแปดซี่หลุดออกมา

เฉินเฟิงสีหน้าเย็นเฉียบ คนอย่างจางจื้อเหว ไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องหลักการอะไร เพราะว่าถ้าคุณพูดกับเขาเรื่องหลักการ พวกเขาก็จัดลงมือกับคุณทันที

พอหมัดของคุณมันเก่งกล้ากว่าของพวกเขา พวกเขาถึงยอมพูดเรื่องหลักการกับคุณ

ทว่าเฉินเฟิง ไม่ใช่เป็นคนที่พูดอะไรง่ายๆ ซะด้วย

ถ้าคุณอยากพูดกับฉันเรื่องการชกต่อย งั้นก็จะก็ต่อยกับคุณ ต่อยคุณจนยอมแพ้หมดหนทาง

“พลั๊ว”

เมื่อจางจื้อเหวหล่นมากองที่พื้นก็กระอักเลือดพร้อมทั้งฟันมาอีกหลายซี่ ในเวลานี้ใบหน้าของเขามีแต่เลือด ท่าทางทรมานที่สุด การตบของเฉินเฟิงเมื่อครู่ ดูเหมือนจะตบเบาๆ ความจริงแล้วตบฟันร่วงเกือบหมดปาก เขารู้สึกว่าเฉินเฟิงลงแรงอีกนิด ไม่แน่ศีรษะของเขา ก็คงโดนเฉินเฟิงตบจนหัวขาดกระเด็นไปแล้ว

ในเวลานี้เอง เฉินเฟิงก็เดินเข้ามา

จางจื้อเหวขนหัวลุก พร้อมทั้งถอยหลังกลับตามจิตใต้สำนึก แต่พบว่า ร่างกายที่สั่นเทาไปทั้งตัว แทบไม่หลงเหลือแรงเอาไว้เลย

“เรื่องที่เกิดขึ้น มันสำคัญไหม?” เฉินเฟิงมองจางจื้อเหวลงมาจากด้านบน พร้อมทั้งยิ้มให้อย่างเยือกเย็น

“สำคัญ สำคัญ!” จางจื้อเหวก็เหมือนเจ้าไก่น้อยที่ได้แต่ผงกหัวจิกอยู่ตลอดเวลา

“สำคัญ?” มุมปากเฉินเฟิงกระตุกรอยยิ้มการถากถาง

“ตอนนี้พูดว่าสำคัญ แกไม่รู้สึกว่ามันช้าไปแล้วเหรอไง?”

พูดจบ เฉินเฟิงก็เอาเท้าเหยียบไปบนตัวจางจื้อเหว

เสียง “กร๊อบแกร๊บ”

คนที่เดินผ่านไปผ่านมาทั้งๆ ที่ห่างไปสิบเมตร ก็ได้ยินเสียงกระดูกที่แตกละเอียด

เท้าของเฉินเฟิง สามารถทำให้กระดูกซี่โครงของจางจื้อเหวหักไปสี่ถึงห้าท่อน ต้องใช้เวลาหลายเดือน ที่จางจื้อเหวต้องนอนพักรักษาตัวอยู่บนเตียง

หลังจากที่จัดการกับจางจื้อเหวแล้ว เฉินเฟิงก็มองมาทางหลี่หง หลี่หง เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นคนตัวต้นเหตุในการก่อเรื่องทั้งหมด!

“แก…แกอย่าเข้ามา!”

เมื่อเห็นเฉินเฟิงเดินเอามือไพล่หลังเดินมาหา หลี่หงเริ่มกระวนกระวายใจทันที

“ฉัน…ฉันเป็นผู้หญิง แกไม่สามารถทำร้ายผู้หญิง!”

“ไม่ทำร้ายผู้หญิง?” เฉินเฟิงยิ้มให้อย่างเยือกเย็น “งั้นที่แกปล่อยหมามาให้กัดพ่อฉันมันจะคิดบัญชียังไง?”

“ฉัน…จ่ายเงิน ฉันสามารถจ่ายเงินชดใช้พ่อแก!”

“หมื่นหนึ่ง! ไม่ แสนหนึ่ง! ฉันจะชดใช้ค่าเสียหายแสนหนึ่ง แค่แกไม่ทำร้ายฉัน” ใบหน้าหลี่หงมีแต่ความหวาดกลัว ในเวลานี้ เธอหวาดกลัวจริงๆ ฆ่าเธอให้ตายเธอก็ไม่อยากตาย เฉินเฟิงเป็นคนลงมือได้น่าสยดสยองมาก จางจื้อเหวพาคนฝีมือดีมาตั้งยี่สิบกว่าคน พอมาถึงมือเฉินเฟิงแล้ว ใช้เวลาไม่ถึงสิบวินาที ก็ล้มกองระเนระนาดให้เฉินเฟิงแล้ว

นี่มันไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆ

แค่ถูกตบแบบไม่ธรรมดา ขนาดคิดยังรู้สึกเจ็บตามเลย

“แสนหนึ่ง? แกยังกล้าพูดออกมาได้!” เฉินเฟิงยิ้มไม่หยุด “ที่แท้ในสายตาแก การปล่อยให้หมาออกมากัดคน ใช้เงินแสนหนึ่งเอามาฟาดหัวก็สามารถจัดการได้แล้วสิ”

ความจริงแล้ว การที่หลี่หงยอมจ่ายเงินหนึ่งแสนนั้น ก็เป็นเพราะว่าเฉินเฟิงนั้นแสดงฝีมือนอกเหนือกว่าคนทั่วไปทำ ถ้าเฉินเฟิงไม่ได้ลงมือเกินคนปกติ แค่คนธรรมดาทั่วไป เกรงว่าวันนี้แค่ร้อยหยวนเธอยังไม่ยอมจ่ายด้วยซ้ำ

“ฉัน…ฉันไม่ได้ปล่อยหมาไปกัดคน หมาไปกัดเอง” เมื่อเห็นว่าเฉินเฟิงไม่ขยับเขยื้อน หลี่หงเริ่มหาข้อแก้ตัวขึ้นมาอีกครั้งพร้อมทั้งโยนความผิดมาให้หมาทิเบตสีดำนั่นแทน

“เหรอ?” เฉินเฟิงยิ้มถาม

“ใช่ๆๆ หมาฉันมันไปกัดเอง ไม่เกี่ยวข้องกับฉัน” หลี่หงรีบพยักหน้า

“ไม่เกี่ยวกับแกเหรอ?” มุมปากของเฉินเฟิงกระตุกรอยยิ้มการเยาะเย้ยหนักกว่าเก่า “เป็นหมาของแก แล้วทำไมจะไม่เกี่ยวกับแกล่ะ?”

“แกนี่มันเป็นหมายังไม่ได้เลย หมาเป็นสัตว์ที่ทำอะไรลงไปก็กล้ารับ แกลงมือทำแต่ไม่กล้ายอมรับ”

หลี่หงหน้าแดง คำพูดของเฉินเฟิง มันยิ่งเหมือนเหยียบหน้าเธอให้จมดิน

“ฉันจะไม่ทำให้แกลำบากใจ หมาของแก กัดขาพ่อฉันไปหนึ่งข้าง งั้นแกก็เอาขาข้างหนึ่งชดใช้กลับคืนมา” เฉินเฟิงพูดตามปกติ

“ชดใช้ขา?” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าหลี่หงขาวโพลน

“ไม่… ไม่เอา!” เมื่อเห็นเฉินเฟิงเดินมาหา หลี่หงตัวสั่นทันที

ทว่าเฉินเฟิงไม่ยอมใจอ่อน เขายิ้มให้อย่างเย็นชาแล้ว ก็ยกเท้าขึ้น จากนั้นก็เหยียบไปที่น่องขาของหลี่หง

“กร๊อบแกร๊บ”

เสียงกระดูกแตกละเอียด พร้อมทั้งเสียงกรีดร้องอย่างทุรนทุราย….

กระดูกที่น่องขาของหลี่หง โดนเฉินเฟิงเหยียบจนแหลกไปแล้ว

ไม่นอกเหนือจากที่คาดการณ์ไว้ ท่อนล่างของหลี่หง ต้องอาศัยเก้าอี้รถเข็นไปทั้งชีวิต

เมื่อเห็นภาพนั้น คนเดินไปผ่านไปมาจำนวนไม่น้อย ได้แต่อดไม่ได้ที่จะหนาวๆ ไปตามกัน

เฉินเฟิงลงมือ ได้โหดร้ายมาก

แทบไม่ให้โอกาสหลี่หงด้วยซ้ำ

แน่นอนว่า มนุษย์ป้าอย่างหลี่หง ก็ไม่จำเป็นที่จะได้โอกาส

ปกติก็ทำตัวหยิ่งจองหองจนเคยชิน ต่างคิดว่าในโลกใบนี้ไม่มีใครที่จะลงโทษเธอได้เลย?

“ไปเถอะ พ่อ ฉันจะพาพ่อไปโรงพยาบาล’ หลังจากจัดการกับหลี่หงแล้ว เฉินเฟิงก็มาที่ด้านหน้าเสี้ยเว่ยกั๋วอีกครั้ง

ส่วนหมาทิเบตของหลี่หงนั้น….

มันเชื่งฟังคำสั่งตั้งแต่ต้น ไม่ว่าเฉินเฟิงจะเหยียบน่องเท้าของหลี่หง มันก็ไม่คิดจะคิดเป็นศัตรูกับเฉินเฟิงเลย

รู้เรื่อง และฉลาดมากจริงๆ

เมื่อเห็นถึงฉลาดและรู้เรื่องของมัน เฉินเฟิงเลยขี้เกียจไปเจ้าคิดเจ้าแค้นกับมัน

จากนั้นก็พาเสี้ยเว่ยกั๋วมาที่โรงพยาบาลเพื่อฉีดยาพิษสุนัขข้า แล้วก็จัดการพันแผล เวลาก็ใกล้ค่ำแล้ว

ถึงแม้ว่าบาดแผลของเสี้ยเว่ยกั๋วจะไม่ได้หนักหนามาก แต่ก็ต้องนอนพักรักตัวดูอาการอยู่โรงพยาบาลอยู่หลายวัน

“เฉินเฟิง แกกับเมิ่งเหยาไปกินข้าวกันเถอะ ฉันจะดูแลพ่อแกเอง” หลินหลันยิ้มให้ตอนพูดด้วย

“อืม เสี่ยวเฟิง แกไปกินข้าวกับเมิ่งเหยาเถอะ พวกแกยุ่งกันมาทั้งวันแล้ว ที่นี่แม่แกดูแลฉันอยู่” เสี้ยเว่ยกั๋วที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้รีบพูดเสริม ในเวลานี้เขาอยากให้เฉินเฟิงออกไปจากที่นี่ เพราะว่าเขามีเรื่องต้องถามหลินหลิน เมื่อช่วงบ่ายที่มาถึงโรงพยาบาลนั้น เขาก็เริ่มสังเกตเห็นเรื่องประหลาดเกิดขึ้น คือการแสดงออกของหลินหลัน มันเปลี่ยนไป

เมื่อก่อนนี้หลินหลันเห็นเฉินเฟิง ก็เอาแต่เรียกว่าไอ้ไร้ประโยชน์ แถมทั้งด่าทอและเหน็บแนมอย่างไม่เห็นหัวเฉินเฟิง

ทว่าตอนนี้ เมื่อหลินหลันเห็นเฉินเฟิง ต่างมีน้ำใจให้มากกว่าคนอื่น มีน้ำใจขนาดที่ว่า ถึงขั้นยกย่องเอาอกเอาใจพร้อมทั้งขั้นปรนนิบัติพัดวีให้

เสี้ยเว่ยกั๋วไม่เข้าใจ ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างนั้น จนทำให้หลินหลันถึงได้เปลี่ยนแปลงไป

ดังนั้นเขาเลยรอเวลาที่เฉินเฟิงกับเสี้ยเมิ่งเหยาไม่อยู่ จะได้ถามให้รู้เรื่อง