บทที่ 561 ลอบโจมตี
เพราะเหตุฉะนี้ ไม่ว่าเฉินเฟิงจะปรากฏตัวหรือไม่นั้น เพียงแค่ไม่เข้าไปใกล้ชิงช้าสวรรค์ พวกเขาก็ไม่มีทางจะลงมือ
“กลุ่ม1 ทุกอย่างปกติ”
“กลุ่ม2 ทุกอย่างปกติ”
“กลุ่ม3 ทุกอย่างปกติ”
………
ผ่านไปไม่นาน นินจาที่ได้รับหน้าที่ให้คอยดูแลในพื้นที่ต่างๆ ก็รายงานกันครบหมด และทุกอย่างปกติดี
“จนถึงตอนนี้ที่หวาเซี่ยก็ไม่ได้ยินว่าเฉินเฟิงเข้ามาในประเทศญี่ปุ่นเลย ถ้าเป็นแบบนี้ให้เรามาคอยคุ้มกันอยู่แบบนี้ก็ไม่มีประโยชน์”
“ใช่ พวกเราก็เฝ้ามาทั้งวันแล้ว แม้แต่เงาของเฉินเฟิงยังไม่มีวี่แววจะปรากฏที่หวาเซี่ยเลย ท่านซงจิ่งก็ไม่ยอมให้พวกเราพักเลยสักนิด”
“ถ้าหากว่าเฉินเฟิงตามมาที่หวาเซี่ยในอีกหนึ่งชั่วโมงละก็ แรงที่จะรับมือของพวกเราก็คงไม่มีเหลือแล้ว”
“ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าใครเป็นผลวางแผนการแบบนี้ ช่างสิ้นคิดนัก！”
หลังจากที่รายงานทุกอย่างเสร็จ กลุ่มที่อยู่ทางทิศตะวันออกสุดก็ทยอยเงียบลง แล้วก็ปิดวิทยุสื่อสาร เหลือเพียงเสียงบ่นพรึมพรำเบาๆ
“มา ดูดบุหรี่ คลายเครียดกันหน่อย”
หลังจากนั้น ชายชุดดำก็หยิบกล่องบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แบ่งให้กับเพื่อนอีกสี่คน
พอสี่คนนั้นเห็นก็พากันทยอยเก็บปืน พวกเขาทั้งสี่คนนั้นมีปืนพกติดตัว แต่ว่าอีกคนหนึ่งนั้นถือปืนกลอยู่
และในเวลาเดียวกัน เฉินเฟิงก็หลบอยู่ด้านหลังพวกเขาตรงพุ่มไม้ราวๆ ไม่ถึงสิบเมตร คอยแอบฟังสิ่งที่พวกนั้นกำลังคุยกันอยู่ และก็มองเห็นว่าพวกเขานั้นเก็บปืนไว้แล้วจากช่องเล็กๆ ของพุ่มไม้ แล้วก็พากันเอาบุหรี่ขึ้นมาดูดด้วยกัน
และถ้าฟังจากที่พวกนั้นคุยกันแล้ว เขาก็มั่นใจได้ว่า ทั้งห้าคนนั้นได้เก็บอาวุธไว้แล้ว
สำหรับเขาแล้วโอกาสแบบนี้นั้นหายากมาก！
แต่ทว่า—
เขากลับไม่ได้รีบร้อนลงมือ แต่กลับยกกล้องส่องทางไกลขึ้นมา มองไปที่ชิงช้าสวรรค์รอบนึง แล้วก็พบว่าพวกนินจาที่ถือปืนสไนเปอร์ไม่ได้มองมาทางด้านนี้เลย เขาจึงเก็บกล้องไว้
ฉึบ!
ไม่กี่วินาทีต่อมา เฉินเฟิงก็รวบรวมพลังภายในออกมาจนถึงขีดสุด แล้วส่งแรงไปที่ปลายเท้า พลางเหยียบที่พื้น ราวกับว่าเป็นพลังมิงค์ที่กำลังออกล่าเหยื่อ พลันพุ่งไปหาทั้งห้าคนนั้นทันที
พลวด！
ในตอนนี้ เฉินเฟิงก็ได้รวบรวมพลังภายในของเขาเข้าด้วยกัน จึงเกิดพลังความเร็วถึงขีดสุด จากนั้นก็เห็นเพียงแสงสีดำแวบไป แล้วก็ไปโผล่ที่ด้านหลังของพวกนั้นทันที มือทั้งสองข้างของเขาก็ถือดาบอยู่ แล้วก็พลันแทงเข้าด้านหลังลำคอของสองคนท้ายสุด
ฉวก！
ฉวก！
พอได้ยินเสียงนี้สองครั้ง คอของทั้งสองคนก็ขาดออก ร่างของสองคนนั้นเซไปเลย แล้วก็พลันเอนลงไปล้มด้านหน้า
“เอื้อก…..”
เหตุการณ์ไม่คาดคิดที่เกิดขึ้นนั้น ทำให้พวกที่เหลืออีกสามคนนั้นตกใจจนแน่นิ่งไป และจ้องมองจนลูกตาจะถลนออกมา！
เมื่อครู่พวกเขาเองก็พึ่งบ่นเรื่องที่เฉินเฟิงไม่ได้บุกเข้ามาในประเทศญี่ปุ่นแท้ๆ แต่ในตอนนี้เฉินเฟิงกลับมาปรากฏตัวต่อหน้า แล้วก็ฆ่าเพื่อนของพวกเขาไปแล้วสองคนอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย…….
และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ จะไม่ทำให้พวกเขาตกใจได้อย่างไร？
ฟู่！
เฉินเฟิงไม่รีรอ พลันรุดเข้าไปทันที พร้อมกับมือขวาที่ถืออาวุธ แล้วเล็งไปที่สามคนนั้นทันที ไม่นานเขาก็รวบตัวได้ทั้งสามคน เขาใช้มือบีบคอของพวกนั้น และได้ยินเพียงเสียงดัง “แกร๊ก” ก็สามารถจัดการพวกนั้นได้แล้ว
ในตอนนี้ ก็เหลือเพียงนินจาแค่สองคนที่พึ่งจะได้สติจากการตื่นตระหนก จากที่พวกเขาทั้งสองคนได้ผ่านการฝึกฝนอย่างหนักมาแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะตกใจมากแค่ไหน แต่พวกเขาก็ยังมีสติที่จะชักปืนออกมา
ฉวก!
และในตอนนี้ เฉินเฟิงก็ดึงดาบออกมาจากคนที่เขาแทงไปเมื่อครู่ แล้วสะบัดดาบในมือของเขาก็เกิดแสงสว่างวาบขึ้นมา พลางเล็งไปที่นินจาที่อยู่ห่างจากเขาที่สุด
“ฟู่—-”
เฉินเฟิงไม่รอให้นินจาคนนั้นได้มีโอกาสดึงปืนออกมาเลย พอมีแสงสว่างวูบหนึ่ง ดาบอันคมกริบของเขาก็ฟันไปที่คอของนินจาผู้นั้นแล้ว เลือดสดๆ ก็พลันหลั่งไหลออกมา
และเหลือนินจาคนสุดท้ายที่สามารถดึงปืนออกมาทัน แต่เขาก็ไม่รอให้มันได้มีโอกาสเตรียมตัว พลันไปโผล่ที่ด้านหน้าของมันทันที จากนั้นก็จับข้อมือข้างหนึ่งมันเอาไว้ เพื่อให้มันไม่สามารถใช้อาวุธได้ และอีกมือหนึ่ง ก็ตบไปที่หลังศีรษะของมันทันที
หลังศีรษะเป็นจุดอ่อนของทุกคน ถ้าโดนไปครั้งหนึ่ง ถ้าเบาหน่อยก็แค่สลบไป แต่ถ้าหนักหน่อยก็อาจจะถึงตายได้เลย
แต่ว่ารอบนี้เฉินเฟิงก็ยั้งแรงเอาไว้อยู่ เพราะเขาแค่ต้องการให้มันแค่สลบไปเท่านั้น
นินจาทั้งห้าคนนั้น ตายแล้วสี่สลบหนึ่ง เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนั้นใช้เวลาไม่ถึงสองนาที
พอเขาจัดการทั้งหมดแล้วนั้น ก็ไม่รีรอ พลันเอาศพของทั้งสี่คนเข้าไปซ่อนที่พงหญ้า จากนั้นเขาก็หยิบเอาปืนกล พร้อมทั้งจับตัวนินจาที่สลบไปด้วย แล้วก็หายไปในความมืดอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าไม่เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาเลย
และเขาก็สามารถทำสำเร็จในแผนแรกที่วางเอาไว้!
หลังจากที่ฆ่านินจาไปสี่คนเฉินเฟิงก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย พร้อมทั้งพาตัวนินจาคนสุดท้ายหายไปในพุ่มไม้ด้วย แล้วใช้ต้นไม้ในการอำพรางตัว พร้อมทั้งออกไปจากสวนสนุก
หลังจากนั้นไม่กี่นาที เฉินเฟิงที่อยู่ไกลออกมาจากสวนสนุกได้ประมาณห้าร้อยเมตร ก็พลันหยุดเดินที่มุมของภูเขา จากนั้นเขาก็ดึงดาบออกมา แล้วแทงลงไปที่ขาของนินจาผู้นั้นทันที
“ฟู่—-”
เลือดสดๆ ก็หลั่งไหลออกมา จนทำให้ขาของชายผู้นั้นสั่นเทาด้วยความเจ็บปวดอย่างมาก เขาลืมตาขึ้น เดิมทีนั้นว่าจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่กลับถูกเฉินเฟิงเอามือปิดปากเอาไว้ จนไม่สามารถร้องออกมาได้
“ฮวู่……..ฮวู่……..”
และในตอนนั้นเอง ชายผู้นั้นก็เริ่มได้สติคืนมา แล้วหันไปมองหน้าเฉินเฟิง สีหน้าของเขาในตอนนี้นั้นขาวซีดเหมือนกับคนที่ตายไปแล้ว และมีสีหน้าที่หวาดกลัวอย่างมาก
แต่ในความหวาดกลัวนั้น ก็ยังมีรู้สึกงุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น!
แม้ว่าเขาจะรู้จักเฉินเฟิงมาก่อน แต่ว่าถึงตอนนี้นั้น เขาก็ยังไม่รู้ว่าเฉินเฟิงเข้ามาในประเทศญี่ปุ่นได้อย่างไร
“ข้าให้เจ้าเลือกได้สองทาง”
และเป็นตอนที่ชายผู้นั้นหวาดกลัวอยู่ เฉินเฟินก็พลันพูดขึ้นด้วยภาษาญี่ปุ่น “ข้อที่หนึ่ง บอกเรื่องการแบ่งกองกำลังที่อยู่ในสวนสนุกและแผนการมาให้หมด ส่วนข้อสอง ข้าจะตัดเส้นเลือดใหญ่ของเจ้าออก แล้วก็ปิดปากเจ้าเอาไว้ จากนั้นเอาไปมัดไว้ที่ต้นไม้ เพื่อให้เจ้าได้ยินเสียงเลือดหยด แล้วก็มองดูเลือดสดๆ ของตัวเองที่ไหลออกมา จนเจ้าค่อยๆ ตายไป”
พอพูดจบ เฉินเฟิงก็เอามือออก เพื่อให้เขาพูดได้
“ฮวู่……..ฮวู่………”
ชายผู้นั้นไม่ยอมตอบ แล้วก็ยิ่งหายใจแรงขึ้น เขาหันไปมองหน้าเฉินเฟิงอย่างหวาดกลัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตกใจกลัวหรือว่าเลือกไม่ได้ว่าจะเอาข้อไหน
“ข้าให้เวลาเจ้าภายในสิบวินาที”
เฉินเฟิงพูดขึ้นอีกครั้ง เพื่อกดดันเขา และกระตุ้นให้เขารีบตัดสินใจ
นอกจากนี้ ที่เขาทำแบบนี้นั้น ก็เพื่อเป็นการย่นเวลา และกลัวว่าพวกกลุ่มกองกำลังนั้นจะรู้ว่านินจากลุ่มนี้หายไป แล้วมันจะส่งผลต่อแผนการของเขาได้
“ฆ่า…….ถ้าฆ่าข้า เจ้าเองก็จะตายเหมือนกัน!”
นินจาผู้นั้นพูดขึ้น คนที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างเขา ก็ย่อมใจแข็งมากกว่าคนธรรมดา เขาไม่มีวันยอม แล้วยิ่งหันไปมองกัดฟันใส่เฉินเฟิงด้วยความโกรธแค้นมากด้วย
“ดูแล้วเจ้าคงจะเลือกข้อสองสินะ ในเมื่อเจ้าเลือกแบบนี้ ข้าก็จะสงเคราะห์ให้!”
พอพูดขึ้น เฉินเฟิงก็ฟันลงไปที่ขาอีกด้านหนึ่งทันที และห่างจากเส้นเลือดใหญ่ ไม่ถึงหนึ่งมิลลิเมตร เลือดของเขาก็พลันพุ่งกระฉูดออกมาทันที
ร่างของชายผู้นั้นราวกับว่าโดนไฟฟ้าช็อต ร่างของเขาก็ชักด้วยทันที พลางเอามือทั้งสองก็กุมไปที่ขาสองข้างด้วยความเจ็บปวด และพยายามกุมเอาไว้เพื่อให้เลือดหยุดไหล
