บทที่ 558 ที่ตรงนี้อยากปกปิดซ่อนเร้นเอาไว้ แต่กลับเปิดเผยให้ทุกคนรู้
“แกหมายถึงเงาดำเมื่อกี้หรอ? ฉันเห็นแล้ว จะเป็นเงาของคนได้ยังไง? ต้องใช้ความเร็วขนาดไหนถึงจะเร็วจนกล้องจับไม่ได้?” บอดี้การ์ดอีกคนส่ายหน้าแล้วหัวเราะ
จากนั้น——
อย่างรวดเร็วรอยยิ้มของเขาแข็งทื่อ ดวงตาเบิกกว้าง แววตาเต็มไปด้วยความคาดไม่ถึง！
เพราะว่า เขาเห็นเงาของคนๆหนึ่ง ผ่านประตูกระจกขนาดใหญ่ในห้องดูกล้องวงจรปิด
ราวกับเฉินเฟิงเป็นภูตผีวิญญาณ จู่ๆก็โผล่มาตรงหน้าห้องดูกล้องวงจรปิด！
“แกเป็นอะไรไป?”
บอดี้การ์ดที่พูดเป็นคนแรกเห็นท่าทีของเขา จึงถามด้วยความสงสัย
เอี๊ยด！
เสียงที่ตอบเขาคือเสียงเปิดประตู
เฉินเฟิงเหมือนกำลังกลับเข้ามาในบ้านของตนเอง เขาเดินเข้ามาด้านใน
หวาเซี่ยเฉินเฟิง?
ในฐานะบอดี้การ์ดของครอบครัวซงเต่า พวกเขาไม่เพียงแต่รู้จักเฉินเฟิง ยังรู้ว่าเฉินเฟิงเป็นคนฆ่านักฆ่าเสินอิ่นและลูกศิษย์นักบุญมีด และรู้ว่าเฉินเฟิงมาประเทศญี่ปุ่นเพื่อที่จะช่วยทายาทมหาปรมาจารย์จากขวัญนินจา
ในสถานการณ์แบบนี้ จู่ๆพวกเขาก็เห็นเฉินเฟิงกะทันหัน จึงตกใจเป็นอย่างมาก！
พวกเขาเบิกตากว้าง มองดูเฉินเฟิงด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อสายตา ปากพะงาบๆ คล้ายอยากจะพูดว่า ：แกมาที่นี่ได้ยังไง?
“ผลั๊ว！”
“ผลั๊ว！”
คล้ายว่าเป็นการตอบทั้งสองคน เฉินเฟิงแลกหมัดออกไปสองครั้ง ด้วยความเร็วเหมือนแสง แทบจะตบไปที่หัวของบอดี้การ์ดทั้งสองคนในเวลาเดียวกัน ตบจนสมองสั่นสะเทือน ทำให้พวกเขาล้มลงกับพื้น หมดลมหายใจ โดยที่ยังไม่ทันได้ส่งเสียง
หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้ว เฉินเฟิงเดินออกไปจากห้อง มุ่งหน้าไปยังอาคารหลักของวิลล่า
“พ่อครับ พ่อคิดว่าเฉินเฟิงจะมาประเทศญี่ปุ่นเมื่อไหร่?” ซงเต่าเฟิงถาม
“น่าจะพรุ่งนี้มั้ง เขาอยากมาประเทศญี่ปุ่น จำเป็นต้องเตรียมการ อีกทั้งยังต้องทำความเข้าใจวิธีการปกป้องสำนักงานของขวัญนินจา” ซงจิ่งเหย่สุงพูดอย่างภูมิใจ
“พรุ่งนี้?” ซงเต่าเฟิงรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย ถึงแม้จะได้เจอกับเฉินเฟิงแค่ครั้งเดียว แต่เฉินเฟิงทำให้เขารู้สึกว่าเฉินเฟิงเป็นคนทำอะไรรวดเร็ว เขาไม่คิดว่าเฉินเฟิงจะช้าขนาดนั้น
คล้ายรู้ว่าซงเต่าเฟิงกำลังคิดอะไรอยู่ ซงเต่าโสงเหย่หัวเราะแล้วพูด：“ไม่ต้องเป็นกังวล ประสานงานกับทางสนามบินเอาไว้แล้ว ขอแค่เฉินเฟิงปรากฏตัวในสนามบิน พวกเราก็จะรู้ข่าวทันที”
สิ้นเสียงของซงเต่าโสงเหย่ เสียงปั้งดังขึ้น
ประตูไม้พังทลาย！
ขณะที่พ่อลูกซงเต่าโสงเหย่อยากจะให้เฉินเฟิงรีบมาถึงประเทศญี่ปุ่น เฉินเฟิงก็ปรากฏตัวออกมา เขาถีบประตูบานใหญ่ของอาคารหลัก พลังภายในที่น่ากลัวทำเอาประตูไม้พังทลาย จากนั้นสาวเท้าก้าวใหญ่เข้ามาในห้องโถง
“เอ่อ……”
การมาอย่างกะทันหัน ทำให้พ่อลูกซงเต่าเฟิงตาค้าง！
ภายใต้โคมไฟ พวกเขาเบิกตากว้าง มองดูเฉินเฟิงที่มาพร้อมพลังแข็งแกร่งด้วยสีหน้านิ่งค้าง ราวกับเป็นไม้แกะสลัก ไม่เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย
วินาทีนี้ พวกเขาถึงขั้นคิดว่าตนเองเกิดภาพหลอน！
ต้องรู้ว่า เพื่อที่ครอบครัวซงเต่าจะรู้เวลาการมาถึงญี่ปุ่นที่แน่ชัดของเฉินเฟิง ได้ทำการเตรียมพร้อมจู่โจมเฉินเฟิง ประสานงานกับสนามบินใหญ่ทั่วญี่ปุ่น เพื่อที่จะได้ทราบข่าวทั้งหมดของชาวหวาเซี่ยทุกคนที่มา——ขณะที่นักท่องเที่ยวกำลังเช็คอิน พวกเขาก็มีข้อมูลเอาไว้ในมือแล้ว！
ผ่านกล้องวงจรปิด จนถึงตอนนี้พวกเขายังไม่ได้ข่าวเกี่ยวกับเรื่องที่เฉินเฟิงจะมาญี่ปุ่น ด้วยเหตุนี้จึงเฝ้ารอให้เฉินเฟิงรีบมาถึงญี่ปุ่น
ผลสุดท้าย เฉินเฟิงมาแล้ว มาอย่างกะทันหัน เดินเข้าประตูใหญ่อย่างไม่เกรงกลัว！
นี่…..ความตกใจของพวกเขาแค่คิดก็รู้แล้ว?
“เพี๊ยะ！เพี๊ยะ！เพี๊ยะ！”
จากนั้น ไม่รอให้พ่อลูกซงเต่าเฟิงดึงสติกลับมาจากความตกตะลึง เฉินเฟิงสาวเท้าก้าวใหญ่เดินไปหาทั้งสอง เสียงฝีเท้าหนักแน่นทำลายความเงียบในห้องโถง
เสียงนั้น เหมือนเสียงร้องโหยหวนจากภูตผี ทำให้พ่อลูกซงเต่าเฟิงตกใจตื่น
ภายใต้โคมไฟ พวกเขาตัวแข็งทื่อ ขนลุกขึ้นทั้งตัว สีหน้าซีดขาว หัวใจเต้นเร็วเหมือนกลอง แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ถึงแม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าเฉินเฟิงเข้ามาประเทศญี่ปุ่นได้ยังไง แต่พวกเขาใช้หัวแม่เท้าคิดก็รู้ เฉินเฟิงมาที่นี่ด้วยจุดประสงค์อะไร！
ทว่าเมื่อกี้พวกเขากำลังพูดคุยกันว่าจะฉีกร่างเฉินเฟิงเป็นชิ้นๆ ถลกหนังเขาออกมา！
ครืด——
วินาทีถัดมา ไม่รอให้เฉินเฟิงเดินเข้าไปใกล้ พ่อลูกซงเต่าเฟิงลุกขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ผลสุดท้ายเพราะความกระวนกระวายตื่นตระหนก จึงชนกับโต๊ะเก้าอี้ ถ้วยสองใบตกลงมา ได้ยินเพียงเสียง “เพล้ง” ดังขึ้น ถ้วยแตกเป็นผุยผง
“ไม่ต้องคิดที่จะสู้ และไม่ต้องคิดฝันที่จะหนี มันเป็นไปไม่ได้”
เฉินเฟิงพูด สิ้นเสียง เขากระโดดหนึ่งครั้ง ไปยืนอยู่ตรงหน้าพ่อลูกซงเต่าเฟิง
เสียงของเฉินเฟิงดังขึ้นที่หู มองดูเฉินเฟิงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น นึกถึงความเหี้ยมโหดและวิธีการลงมือของเฉินเฟิง พ่อลูกซงเต่าเฟิงรู้สึกเหมือนมีมีดค้ำอยู่ที่คอ ตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิมอีกครั้ง ไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว！
“เฉิน……คุณเฉินเฟิง สวัสดี” ซงเต่าเฟิงพูดเสียงสั่น ถึงอย่างไรเขาก็เคยเจอเฉินเฟิงมาก่อน ดังนั้นเวลานี้ ถึงแม้จะกระวนกระวาย เขาก็ไม่ถึงขั้นทำตัวไม่ถูก
“ซงเต่าเฟิง พวกเราเจอกันอีกแล้ว” เฉินเฟิงคลายยิ้มมองไปที่ซงเต่าเฟิง เขาจำภาพตอนที่เจอกับซงเต่าเฟิงเมื่อครั้งที่แล้วได้รางๆ เวลานั้น ซงเต่าเฟิงคิดจะข่มเขา ทำให้เขาอับอายต่อหน้าผู้คน
“เฉิน……คุณเฉิน เรื่องลักพาตัวผู้หญิงคนนั้น ไม่เกี่ยวกับผม” ซงเต่าเฟิงกลืนน้ำลาย พูดด้วยความหวาดกลัว
เฉินเฟิงคลายยิ้มอย่างมีเลศนัย：“ผมบอกหรอว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับพวกคุณ?”
“เหมือนว่าจะไม่ได้บอก”
“อยากปกปิดซ่อนเร้นเอาไว้ แต่กลับเปิดเผยให้ทุกคนรู้จริงๆ”
พอเฉินเฟิงพูดคำนี้ออกมา สีหน้าของซงเต่าเฟิงเปลี่ยนไปทันที เขามันโง่มาก！พูดบอกไปก่อน！
“สีหน้าไม่ต้องแย่ขนาดนี้” เฉินเฟิงพ่นหัวเราะออกมา “ต่อให้พวกแกไม่ยอมรับ ฉันก็รู้ เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับพวกแก”
“เฉิน……คุณเฉิน คุณฟังผมพูดก่อน……”
“เพี๊ยะ”
สิ่งที่ตอบกลับซงเต่าเฟิง คือเสียงตบหน้าหนึ่งฉาก
ซงเต่าเฟิงตัวปลิวออกไปทันที ยังไม่ทันถึงพื้น เขาก็อาเจียนเป็นเลือดออกมาพร้อมกับมีฟันหลุดออกมาด้วย
จนกระทั่งเวลานี้ เฉินเฟิงจึงพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย：“พูดอะไร? พูดว่าพวกแกจับตัวหวั่นชีวยังไงหรอ?”
“เข้า……เข้าใจผิดแล้ว คุณเฉินเฟิง พวกเราไม่ได้มีเจตนาไม่ดี” เห็นซงเต่าเฟิงปลิวออกไป ซงเต่าโสงเหย่กลับไม่กล้าพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“แกชื่อซงเต่าโสงเหย่ใช่ไหม?” เฉินเฟิงมองไปยังซงเต่าโสงเหย่
“ใช่ๆๆ ฉันชื่อซงเต่าโสงเหย่” ซงเต่าโสงเหย่รีบพยักหน้า
เฉินเฟิงพยักหน้าเล็กน้อย：“ถามอะไรแกหน่อย แผนการจัดการฉันของพวกแกในครั้งนี้คืออะไร?”
“อะ…..แผนการอะไร? เฉิน…..คุณเฉิน คุณกำลังพูดอะไรอยู่ ผมไม่เข้าใจ” ซงเต่าโสงเหย่เหงื่อออกเต็มหัว แม้แต่พูดก็ยังติดอ่าง
“ไม่เข้าใจ?” เฉินเฟิงแสยะยิ้ม
ขณะที่พูด เขาก็บีบคอซงเต่าโสงเหย่
“แก…..แกจะทำอะไร？！” หน้าของซงเต่าโสงเหย่แดงระเรื่อ เหมือนลูกไก่ที่อยู่ในกำมือของเฉินเฟิง
