บทที่ 572 อยู่ต่อ
สิ่งที่ทำให้เธอไม่เข้าใจคือ ทำไมคนเหล่านี้ถึงต้องการลักพาตัวเธอ? ไม่ว่าจะมองไปทางไหน เธอก็ไม่มีค่าพอที่จะถูกลักพาตัวไป
“เพราะพ่อของเธอ” เฉินเฟิงพูด
“พ่อของฉัน?” หลินหวั่นชีวตะลึง
เฉินเฟิงถอนหายใจ เมื่อเห็นหลินหวั่นชีวท่าทางแบบนั้น เหมือนไม่รู้มาก่อนว่าตัวเองมีพ่ออีกคน ไม่แน่แม้แต่ชื่อของหลินชีงตี้เธอก็อาจจะไม่รู้จัก
“ใช่ พ่อของเธอ เขาชื่อหลินชีงตี้…
เฉินเฟิงไม่คิดปกปิด แต่เล่าเรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างหลินชีงตี้และแม่ของหลินหวั่นชีวแต่ในแผนของหลินชีงตี้เห็นได้ชัดว่า หลินหวั่นชีวมีความสำคัญอย่างยิ่ง
หลังจากฟังเฉินเฟิงพูดจบ หลินหวั่นชีวก็ยังไม่ได้สติกลับมา เธอไม่คาดคิดว่าพ่อของเธอจะมีต้นกำเนิดที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ หนึ่งในเก้าปรมาจารย์ภายในหวาเซี่ยและเป็นผู้ที่มีอำนาจมากที่สุดในโลก
“พี่เฉินเฟิง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้จักชื่อพ่อ”
หลินหวั่นชีวมองไปที่เฉินเฟิงด้วยใบหน้าที่ซับซ้อน “ก่อนหน้านี้ฉันเคยถามแม่ของฉัน แต่แม่ไม่เคยบอกฉัน เธอบอกเพียงว่าพ่อของฉันเป็นคนตรงไปตรงมาและวันหนึ่งเขาจะกลับมาหาฉัน”
เฉินเฟิงไม่พูดอะไร ประสบการณ์ของเขาค่อนข้างคล้ายกับหลินหวั่นชีว เมื่อเขายังเป็นเด็กเมื่อใดก็ตามที่เขาถามซูจ้าวชิงเกี่ยวกับเฉินห้าวเทียน ซูจ้าวชิงไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้
มีช่วงเวลาที่หนึ่ง ที่รู้สึกเกลียดเฉินห้าวเทียนจากก้นบึ้งของหัวใจ เขารู้สึกว่าเฉินห้าวเทียนเป็นคนที่ขาดความรับผิดชอบที่ทอดทิ้งภรรยาและลูกชายของเขา
แต่ซูจ้าวชิงบอกว่าเฉินห้าวเทียนเป็นผู้ชายที่ไม่ย่อท้อที่สุดในโลก
เฉินเฟิงส่ายหัว เขาไม่อยากนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตอีกต่อไป งานเร่งด่วนที่สุดคือการหาวิธีที่จะทำให้หลินหวั่นชีวปลอดภัย
“ฉันจะพาเธอกลับก่อนเถอะ” เฉินเฟิงพูด
“กลับ? จะกลับที่ไหน?” หลินหวั่นชีวผงะ
“หวาเซี่ย ไม่นานจะมีคนมารับเธอ” เฉินเฟิงบอกว่าก่อนที่จะมาญี่ปุ่นเขาได้ติดต่อกับสือโพ่จุนในญี่ปุ่นผ่านทางสหพันธ์สงคราม เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วเขาได้แจ้งแผนกอ้านเสินอิ่น ในไม่ช้าคนของแผนกอ้านเสินอิ่นจะเข้ามารับ หลินหวั่นชีวและส่งLไปที่สหพันธ์สงคราม
“นายล่ะ พี่เฉินเฟิง พี่จะไม่กลับกับฉันเหรอ?” หลินหวั่นชีวถามโดยไม่รู้ตัว
เฉินเฟิงส่ายหัว “ตอนนี้ฉันยังกลับไม่ได้”
“ทำไม?”
“ฉันมีเรื่องที่ต้องจัดการ ฉันกลับไปไม่ได้จนกว่าฉันจะจัดการเรื่องในมือให้เสร็จ” เฉินเฟิงพูด ตอนนี้เขาไม่สามารถไปกับLได้อยู่แล้ว เขาเพิ่งฆ่านินจาจำนวนมากเป็นไปไม่ได้ที่ญี่ปุ่นจะปล่อยให้เขาออกไปจากประเทศอย่างผยอง
อีกอย่างหลินหวั่นชีวมีตัวตนในฐานะทายาทปรมาจารย์บวกกับความกดดันของสหพันธ์สงครามจากสมาคมบูโดที่ ตราบใดที่หลินหวั่นชีวถูกส่งไปที่สหพันธ์สงคราม ญี่ปุ่นก็จะปล่อยหลินหวั่นชีวกลับไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“พี่เฉินเฟิง ถ้าพี่อยู่ที่ญี่ปุ่นฉันกลัวว่ามันจะอันตรายมาก…” หลินหวั่นชีวกังวลเล็กน้อยแม้ว่าเธอจะไม่รู้เรื่องอะไร แต่เธอก็เข้าใจความจริงที่ว่าการฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต
ยิ่งไปกว่านั้นเฉินเฟิงฆ่าคนไม่ได้หนึ่งหรือสองคนแต่เป็นร้อยคน!
วงการศิลปะการต่อสู้ของญี่ปุ่นและคนทั่วหล้าจะต้องไม่ปล่อยเขาไป
“ไม่เป็นไร ไม่อันตรายเชื่อฉันเถอะ” เฉินเฟิงยิ้มมันอันตรายแน่นอน ถ้าเขาอยู่ในญี่ปุ่น ถ้าไม่มีอุบัติเหตุอะไรเกิดขึ้นคนในวงการศิลปะการต่อสู้ของญี่ปุ่นและคนทั่วหล้าจะตามล่าเขา
แต่นี้ก็ไม่ใช่ไม่มีทางออก
สิบนาทีต่อมา รถญี่ปุ่นสีดำคันหนึ่งหยุดอยู่ข้างทาง
ชายคนหญิงคนลงจากรถ
ทั้งชายและหญิงสวมชุดดำเกือบจะกลมกลืนไปกับแสงค่ำคืน
หลังจากทั้งสองลงจากรถแล้วพวกเขาก็มองไปรอบ ๆ ตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีใครตามมา จากนั้นพวกเขาก็โทรหาเฉินเฟิง แล้วกระซิบ “รุ่นพี่ พวกเราถึงแล้ว”
“อืม ฉันเห็นแล้ว”
เมื่อพูดจบ เฉินเฟิงก็กระโดดลงมาจากท้องฟ้า
และร่างที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าอย่างกะทันหัน ทำให้ชายหญิงตกใจทันที
พวกเขาไม่ได้คาดคิดว่าเฉินเฟิงจะอยู่เหนือหัวของพวกเขา
เฉินเฟิงเหลือบมองพวกเขาทั้งสองอีกครั้งและหลังจากยืนยันว่าไม่มีอุปกรณ์ติดตามพวกเขา เฉินเฟิงก็โล่งใจ เมื่อกี้เขาเฝ้าดูสถานการณ์จากบนหลังคาอยู่ตลอด แม้ว่าสือโพ่จุนจะบอกว่าสองคนนี้ไว้ใจได้อย่างแน่นอน แต่เพื่อรับประกัน เขาตัดสินใจที่จะสังเกตอีกรอบ
เมื่อทั้งสองคนแสดงบางอย่างผิดปกติเขาจะไม่ส่งLให้พวกเขา
“รุ่นพี่วางแผนที่จะช่วยเหลือหลินหวั่นชีวเมื่อไหร่?”
ทั้งสองแสดงท่าทีที่เคารพเฉินเฟิงอย่างมาก แม้ว่าเฉินเฟิงจะมีอายุน้อยกว่าพวกเขาอย่างน้อยสี่หรือห้าปี แต่พูดถึงความแข็งแกร่ง เขาสามารถสู้กับพวกเขาทั้งบนสิบถนนโดยไม่หยุด
สิ่งนี้เห็นได้จากการที่เฉินเฟิงอยู่บนต้นไม้เพื่อสังเกตพวกเขาเป็นเวลาห้าหรือหกนาที แถมพวกเขาไม่ได้สังเกตเห็น เฉินเฟิงเลย ถ้าเฉินเฟิงต้องการฆ่าพวกเขาในเวลานั้นพวกเขาจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเขาตาย
“ตอนนี้ได้รับการช่วยเหลือแล้ว” เฉินเฟิงพูดเบา ๆ เขาไม่ได้บอกแผนการของเขา เพียงบอกพวกเขาให้มาที่นี่ ดังนั้นพวกเขาจึงยังไม่รู้เขาได้ช่วยหลินหวั่นชีวแล้ว
“ช่วยออกมาแล้ว?!”
เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเฟิงพวกเขาสองคนตกใจมากจนตาแทบหลุด
เรื่องตลกระหว่างประเทศอะไร?!
จากเวลาที่เฉินเฟิงถึงญี่ปุ่นจนตอนนี้ เกรงว่าจะไม่ถึงสองชั่วโมงด้วยซ้ำ
มันแทบไม่ถึงสองชั่วโมงและยังต้องใช้เวลาบนถนนอีก เฉินเฟิงช่วยชีวิตคนจากตาข่ายที่หนาแน่นของสำนักขวัญนินจาออกมาได้แล้ว?!
“รุ่นพี่…คุณไม่ได้เล่นตลกกับพวกเราใช่ไหม?” ชายหนุ่มในหมู่ชายหญิงกัดปากแล้วพูด เขารู้สึกว่าเฉินเฟิงล้อเล่นกับเขา เขารู้มาบ้างถึงความแข็งแกร่งของสำนักขวัญนินจา นินจาชั้นต่ำมีประมาณสามสิบคนนอกเหนือจากนินจาชั้นต่ำยังมีนินจาชั้นกลางสิบกว่าคน คนพวกนี้ยืนให้เฉินเฟิงฆ่า เฉินเฟิงต้องฆ่าไปสักพัก
ยิ่งไปกว่านั้นนอกจากคนเหล่านี้แล้ว สมาคมการค้าเชียสุ่ยต้องมีการปรับใช้อื่น ๆ เป็นไปไม่ได้ที่เฉินเฟิงจะช่วยออกมาได้อย่างรวดเร็ว
“นายคิดว่าฉันจะเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นกับนายหรือไง?”
เฉินเฟิงเหลือบมองพวกเขาสองคนและพูดเบา ๆ
ทั้งสองส่ายหัวอย่างเร่งรีบ แม้ว่าพวกเขาจะยังไม่เชื่อว่าเฉินเฟิงช่วยออกมาได้เร็วขนาดนี้ แต่เฉินเฟิงพูดแบบนี้แล้ว พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะตั้งคำถามอีกต่อไป
“มากับฉัน”
เฉินเฟิงไม่ได้พูดอะไร แต่พาทั้งสองตรงไปยังสถานที่ที่หลินหวั่นชีวซ่อนตัวอยู่
เมื่อพวกเขาเห็น หลินหวั่นชีวตัวจริงดวงตาของพวกเขาก็กลม
ช่วยออกมาได้จริงๆ!
เฉินเฟิงไม่ได้ล้อเล่น! เขาทำอย่างนั้นได้อย่างไร?!
“หลินหวั่นชีว อีกสักพักไปกับ……..ใช่แล้ว พวกนายชื่ออะไรกัน?” พูดมาได้ครึ่งทางเฉินเฟิงนึกได้ว่าเขาไม่รู้จักชื่อของชายและหญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา
“หูหลี”
“จ้าวซินเย่ว”
ทั้งสองรีบตอบอย่างเคารพ ณ พวกเขาทั้งสองเคราพเฉินเฟิงอย่างมาก
ก่อนที่จะได้รับข่าวจากสือโพ่จุน ได้ยินว่าเฉินเฟิงมาที่ญี่ปุ่นเพื่อช่วยชีวิตตามลำพัง ยังรู้สึกว่าเฉินเฟิงไม่รู้จักกำลังตัวเอง สำนักขวัญนินจาเป็นถึงหนึ่งในสำนักที่มีกำลังมากอันดับต้น ๆ ของญี่ปุ่น หากต้องการช่วยคนจากกองกำลัง เกรงว่าแม้แต่จะมองท้องฟ้ายังยาก
แต่ผลก็คือภายในเวลาไม่ถึงสองชั่วโมง เฉินเฟิงก็นำคนนั้นออกจากสำนักขวัญนินจาได้อย่างสมบูรณ์ แม้ว่าเขาจะไม่รู้ขั้นตอนในการช่วยชีวิตคน แต่เขาก็สามารถคิดได้ด้วยปลายเท้าของเขาว่ามันต้องเป็นอันตรายอย่างยิ่ง
