ลูกเขยมังกร – ตอนที่ 602

บทที่ 602 สั่งสอนด้วยกำลัง

“เอ๋…”

พอเห็นฉากนี้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นพวกนักแข่งรถหวาเซี่ยหรือผู้ชมในสนาม รอยยิ้มบนใบหน้าพวกเขาหายเกลี้ยงเหมือนโดนใครเอาน้ำเย็นสาด ดับความตื่นเต้นของพวกเขาซะสนิท

“แซงไปแล้ว ฮะฮะ…”

“พวกนายดูหน้าพวกหวาเซี่ยสิมันตลกแค่ไหน!”

“งั้นต่อไปเรื่องสนุกจะมาแล้ว พวกนายลองเดาดูสิว่าเจ้านักแข่งรถหวาเซี่ยนั่นน่ะจะดับคารถไหม?”

ในเวลาเดียวกัน ก็มีเสียงหัวเราะเฮฮาดังมาจากโซนพวกนักแข่งรถกาวลี่ พอหัวเราะเสียงดังเสร็จ พวกเขาก็เริ่มคุยกันเมามันส์ ส่วนมากคิดไปในทางเดียวกันว่าหวู่เหวินโป๋ตายแน่

“หวังว่าเหวินโป๋จะจำคำพูดผมได้”

คิ้วของเฉินเฟิงขมวดมุ่นเป็นปมหนักมาก

“น่าตายนัก!!”

ห่างออกไปไกล หวู่เหวินโป๋ด่าออกเสียง และเหยียบคันเร่งแอสตันมาร์ตินเต็มพิกัด ไปตามKoenigsellที่นำอยู่

“ซือ…”

ไม่นาน รถสองคันก็วิ่งมาถึงโค้งUในแบบคันหนึ่งนำหน้าคันหนึ่งตามหลัง หลี่ตงชิงยังคงอาศัยฝีมือเลี้ยวโค้งอันเยี่ยมยอดเลี้ยวโค้งโดยชิดวงใน เรียกได้ว่าเพอร์เฟคส์มาก

จากนั้น—-

ส่วนหวู่เหวินโป๋เพราะขับรถเร็วเกินไป ตอนหักเลี้ยว รถเกือบเสียการควบคุม เกือบไปชนกับรั้วป้องกันด้านข้างอีกครั้ง โชคดีที่เขาหัวไว ดึงพวงมาลัยได้ทัน เลยรอดพ้นวิกฤตมาได้

จากนั้น—

ต่อให้เป็นอย่างนั้นก็ยังทำหวู่เหวินโป๋ตกใจเหงื่อแตกซิก เขาเหมือนแมวที่โดนจิ้มตั้งแต่หัวจรดหาง ทำขนลุกขนพองทั้งตัว ผมยังแทบจะชี้โด่ขึ้นมาเลย!

“เหวินโป๋ ตอนแข่งต้องใจเย็นนะ ห้ามลุกลนหรือเลือดร้อนเด็ดขาด ความปลอดภัยสำคัญที่สุด!”

จากนั้นหูเขาแว่วคำเตือนก่อนเริ่มแข่งของเฉินเฟิงขึ้นมา ทำให้เขาผ่อนแรงที่เหยียบคันเร่งลง

เขาไม่ได้เหยียบคันเร่งมิดอีกเพื่อไปวิ่งไล่ตามรถKoenigsellข้างหน้า แต่ลดความเร็วให้อยู่ในระดับที่เขาสามารถควบคุมได้

พอเป็นแบบนี้ หวู่เหวินโป๋เลยโดนหลี่ตงชิงทิ้งห่างไปมากโข—ตอนหลี่ตงชิงผ่านจุดตรวจที่สี่ หวู่เหวินโป๋ไล่ตามไม่ทัน เขาช้าไปสองวินาที

สองวินาทีสำหรับการแข่งรถแล้ว เท่ากับเป็นการตัดสินแพ้ชนะเรียบร้อยแล้ว

และการแข่งของหวู่เหวินโป๋กับหลี่ตงชิงพึ่งเริ่มได้ไม่นาน!

ผลลัพธ์แบบน้ำทำให้บรรดานักแข่งรถหวาเซี่ยและผู้ชมใบ้กินไปตามๆกัน พวกเขาจ้องมองภาพที่ฉายบนตึกสามชั้นเขม็ง แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองกันเลย

พูดให้ชัดๆคือ พวกเขาไม่เชื่อและไม่อยากจะเชื่อว่า หวู่เหวินโป๋จะเปลี่ยนจากขึ้นนำตอนแรกมาตกฮวบตอนท้ายเร็วแบบนี้!

“ดูท่าเจ้าหวาเซี่ยนั่นจะใจเย็นลงละ ไม่รีบตามติดหลี่ตงชิงอีก ไม่งั้นคงไม่ทิ้งห่างไปเยอะขนาดนี้”

“เดิมนึกว่าจะได้ดูคนดับคารถซะอีก เป็นแบบนี้ต่อไปคงไม่ได้เห็นหรอก”

“ต่อให้พวกเราไม่เห็นคนดับคารถ อีกเดี๋ยวก็เห็นเจ้าหวาเซี่ยนั่นคุกเข่าตบหน้าตัวเองยอมรับผิดน่ะแหละ!”

…

ทางด้านพวกนักแข่งรถกาวลี่ พวกเขาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นฮึกเหิมที่หลี่ตงชิงขึ้นนำ และไม่ได้รู้สึกดีใจน่าฉลอง ตรงกันข้าม กลับรู้สึกเสียดายที่หวู่เหวินโป๋ทำใจเย็นลงได้

เพราะพวกเขารู้ดีว่า ถ้าหวู่เหวินโป๋ไม่เหยียบคันเร่งจนมิดเพื่อไล่ตามลี่ตงชิงอย่างใจร้อน นอกจากว่าจะเกิดความขัดข้องของรถแข่งแล้ว ไม่งั้นไม่มีทางเกิดอุบัติเหตุคนดับคารถแน่

ไม่นาน ภาพของจุดตรวจที่ห้าก็ปรากฏขึ้น ยังคงเป็นรถKoenigsellขึ้นนำผ่านไป ส่วนรถแอสตันมาร์ตินตามหลังห่างไปเกือบสามวินาที

“เฮ้อ ดูท่าคุณชายโป๋แพ้แน่เลย!”

“คุณชายโป๋แพ้รอบนี้ เท่ากับแพ้ห้ารอบติดเลยนะ!”

“แม่งเอ๊ย อึดอัดชะมัด ไม่สบอารมณ์เล้ย?”

จากนั้นบรรดานักแข่งรถหวาเซี่ยและผู้ชมก็เอ่ยปากพูดกันอีก น้ำเสียงของพวกเขาไม่เหลือความตื่นเต้นอีกเลย มีแต่ความอดกลั้น

เดิมพวกเขาคิดว่าหวู่เหวินโป๋จะทวงคืนได้ซักตา ดูตอนนี้แล้ว เว้นแต่ว่าหลี่ตงชิงจะทำพลาด ไม่งั้นความหวังริบหรี่มาก

เหมือนดั่งที่เฉินเฟิงและพวกนักแข่งรถคาดเดากันไว้เป๊ะ หวู่เหวินโป๋แพ้แล้ว!

ผ่านไปอีกยี่สิบนาที รถKoenigsellแล่นผ่านเส้นชัยเข้าไป ส่วนแอสตันมาร์ตินตามหลังเข้าเส้นชัยช้าไปสามสิบวินาที

สามสิบวินาที!

เวลาห่างกันมาก

นี่ถือเป็นความอัปยศอดสูของหวู่เหวินโป๋และนักแข่งรถหวาเซี่ย—ที่นี่เป็นถิ่นหวู่เหวินโป๋นะ!

โดนอีกฝ่ายเอาชนะราบคาบในถิ่นตัวเอง มันขายหน้าเบอร์ไหนเนี่ย?!

หลายวินาทีผ่านไป รถKoenigsellขับเข้ามาจอดข้างทางได้ก่อน หลี่ตงชิงก้าวลงมาจากรถด้วยสีหน้ายิ้มเย็น

พวกนักแข่งรถกาวลี่แต่ละคนสีหน้ายิ้มแสยะ รอดูรถแอสตันมาร์ติน

พวกเขากำลังรอ รอหวู่เหวินโป๋ลงจากรถ จากนั้นก็คุกเข่าต่อหน้าพวกเขา ตบหน้าตัวเองยอมรับผิดและขอโทษ!

ในหมู่พวกเขา มีคนหยิบมือถือออกมาเตรียมถ่ายภาพที่น่าอัปยศขั้นสุดนี้ไว้

นักแข่งรถหวาเซี่ยกับผู้ชมก็พากันจ้องมองรถแอสตันมาร์ตินด้วยสีหน้ามึนตึง มีแววไม่ยอมแพ้และสงสารอยู่ในแววตา

พวกเขาสงสาร และไม่อยากให้หวู่เหวินโป๋นอกจากจะแพ้การแข่งขันแล้ว ยังต้องคุกเข่าให้พวกกาวลี่อีก!

ท่ามกลางสายตาประชาชี รถแอสตันมาร์ตินแล่นเข้ามาจอดข้างทาง แต่หวู่เหวินโป๋กลับไม่ได้ลงจากรถ แต่นั่งหมดแรงพิงพนักเก้าอี้ด้วยสีหน้าซีดเผือดราวกระดาษ

“ฮะฮะ นี่มันไม่กล้าลงจากรถหรือไง?”

“แปดสิบปีผ่านไปแล้วเนี่ย ถึงหวาเซี่ยจะพัฒนาขึ้นแล้ว แต่ความอ่อนแอขี้ขลาดที่อยู่ในสายเลือดคนหวาเซี่ยน่ะมันไม่ลดลงเลยแฮะ นี่ถึงกับไม่กล้าสู้หน้าความจริงเลยนะ!”

“กล้าพนันก็ต้องกล้ารับผลสิ ถ้ามันไม่ลงจากรถมารับผลพนัน พรุ่งนี้ฉันจะไปโพทนามันในบอร์ดเลย ให้มันไม่สามารถอยู่ในวงการแข่งรถใต้ดินได้อีกตลอดชาติเลย!”

…

พอเห็นหวู่เหวินโป๋ไม่ยอมลงจากรถ พวกนักแข่งรถกาวลี่ต่างพากันโห่ดังใส่

เผชิญหน้ากับเสียงโห่แดกดันที่มันเสียดแก้วหู ไม่ว่าจะเป็นพวกนักแข่งรถหวาเซี่ยหรือผู้ชมยังไม่สามารถย้อนได้เลย พวกเขาทำได้แค่มองรถแอสตันมาร์ตินข้างหน้าอย่างตะลึง

หือ?

มองไปมองไป พวกเขาพบว่า มีคนหนึ่งยืนอยู่ข้างรถแอสตันมาร์ติน

นั่น….เฉินเฟิง

ภายใต้ท้องฟ้ามืดมิด เฉินเฟิงเดินมายืนข้างรถแอสตันมาร์ตินอย่างเงียบๆ และเคาะกระจกรถเบาๆ

ในรถแข่ง หวู่เหวินโป๋หันหัวไปตามสัญชาตญาณ พอเห็นเฉินเฟิง ความอดสูในใจยิ่งหนักขึ้น ตัวสั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่

เขาเปิดประตูรถอย่างสั่นเทา อ้าปากเหมือนจะพูดอะไร

จากนั้น—

ไม่รอเขาเอ่ยปาก เฉินเฟิงยื่นมือออกมาพลางยิ้มน้อยๆ

“ลงจากรถเถอะ เรื่องต่อจากนี้ยกให้พี่—พี่รับรองว่า พวกนักแข่งรถกาวลี่นั่นต้องเสียใจที่มาที่หวาเซี่ยแน่!”

พอได้ยินคำพูดของเฉินเฟิง หวู่เหวินโป๋ลงจากรถโดยทันที สมองเขาหมุนไปหมด ยังไม่ก้าวหลุดพ้นความพ่ายแพ้ และยังไม่ได้ไปคิดว่าคำพูดนี้ของเฉินเฟิงแปลว่าอะไร

ลมดึกพัดผ่านมา หวู่เหวินโป๋เริ่มมีสติมากขึ้น จากนั้นเห็นจี้หงนำทีมนักแข่งรถหวาเซี่ยเดินเข้ามา

นอกจากนี้แล้ว ผูชางจวู้นยังนำทีมนักแข่งรถกาวลี่เดินมาทางนี้

“พี่เฟิง กล้าพนันต้องกล้ารับ ผมไปทำตามเงื่อนไขดีกว่า ไม่งั้นแพร่ออกไปจะทำให้วงการแข่งรถต่างชาติหัวเราะเยาะเอาได้”

พอเห็นฉากนี้ และคิดถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของเฉินเฟิง หวู่เหวินโป๋ลังเลก่อนพูด

เขาคิดว่าเฉินเฟิงจะใช้กำลังสั่งสอนพวกกาวลี่