ลูกเขยมังกร – ตอนที่ 612

บทที่ 612 ตบหน้าฉาด

หนึ่งพันเมตร ห้าร้อยเมตร สามร้อยเมตร……

ในที่สุด ท่ามกลางการรอคอยของฝูงชน ผูชางจวู้นก็ขับรถเข้ามาใกล้จุดสิ้นสุด

แสงไฟ ทำให้เขาเห็นสีหน้าที่หดหู่ของเหล่านักแข่งกาวลี่ที่เห็นเขาเป็นราชา แล้วเขาก็เห็นนักแข่งหวาเซี่ยล้อมวงเฉินเฟิงเอาไว้ แล้วยังเป็นใบหน้าที่แปลกตาสองข้างทาง เต็มไปด้วยความเย้ยหยันเขา!

“ผู้ชางจวู้นราชารถกาวลี่ติดชาร์ตอันดับสองของรายการแข่งรถใต้ดิน ทำการแข่งขันสำเร็จ ใช้เวลาไป32นาที ช้ากว่าเฉินเฟิงนักแข่งหวาเซี่ยไป8นาที และช้ากว่าราชารถหวาเซี่ยหวางจี้หงที่เคยทำสถิติการแข่งรถใต้ดินที่เขาคุนซานไว้ 3นาที!”

สักพัก ขณะที่ผูชางจวู้นขับบูกัตติ เวย์รอนสีขาวมาถึงจุดสิ้นสุด ราชินีพิธีกรในสนามแข่งรถใต้ดินก็ประกาศคะแนนของผูชางจวู้นในทันที จากนั้นก็ตะโกนเสียงดังว่า: “พวกเรามาส่งเสียงต้อนรับ ยินดีกับหวาเซี่ยเฉินเฟิงที่ชนะการแข่งขันครั้งนี้ด้วย!”

“เย้~”

“ราชารถเฉินเฟิง!”

พอสิ้นสุดเสียงของราชินีพิธีกรการแข่งขันรถใต้ดิน เสียงเฮตะโกนในสนามก็ดังสนั่นขึ้นอีกครั้ง

เสียงนั้นดังคะนองไปทั่วท้องฟ้า เป็นเวลานาน

เสียงนั้นเหมือนมีพลังตอบโต้ ตอบสนองบรรดานักแข่งกาวลี่เหล่านั้น

เสียงนั้นเหมือนเสียงพญามัจจุราชจากขุมนรก ผ่านตัวรถที่ปิดผนึก เข้าสู่ตัวรถ พุ่งโจมตีจิตวิญญาณของผูชางจวู้น

ในบูกัตติ เวย์รอนสีขาว สีหน้าของผูชางจวู้นซีดเผือด ตัวสั่นไปทั้งตัว พอจอดรถข้างสนามเสร็จ ก็ไม่ได้เปิดประตูลงมาจากรถ แต่กลับพิงตัวอยู่ตรงที่นั่งในรถอย่างหมดแรง

“หึ เป็นถึงราชารถกาวลี่แต่ไม่กล้าเผชิญความพ่ายแพ้ ถึงขนาดไม่กล้าลงจากรถ!”

“ก่อนหน้าเขาโห่ร้องว่าพวกเราว่าขี้ขลาดไม่ใช่เหรอ? เท่าที่ฉันเห็น เขาต่างหากที่ขี้ขลาด!”

“ก่อนแข่งโห่ร้องอย่างกับหมาบ้า แข่งเสร็จแพ้อย่างกับหมาตาย!”

พอเห็นว่าผูชางจวู้นไม่กล้าลงจากรถ ไม่ว่าจะเป็นนักแข่งหวาเซี่ย หรือผู้ชมในสนามก็ยิ้มเยาะกันขึ้นมา

วู้ฮู่——

ในเวลานี้เอง หลี่ตงชิงพานักแข่งกาวลี่ รีบย่ำเท้าไปที่บูกัตติ เวย์รอนสีขาว

“ฮู้~”

พอเห็นหลี่ตงชิงพาคนมา ผูชางก็จวู้นสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็พยายามปรับอารมณ์ เปิดประตูรถ ท่ามกลางสายตาที่จับจ้องของนักแข่งกาวลี่ที่สีหน้าดูซับซ้อน ลงจากรถมาอย่างช้าๆ

“ไอ้ขี้ข้ากาวลี่ นายเจ๋งนักไม่ใช่เหรอ? ทำไมแค่ลงจากรถก็ยังไม่กล้า?”

“นั่นสิ ไหนว่าจะกวาดล้างวงการแข่งรถใต้ดินหวาเซี่ย น่าขายหน้าจริงๆ ! ฉันอับอายแทนนายเหลือเกิน!”

พอผูชางจวู้นลงจากรถ ผู้ชมในสนามก็พากันตะโกนเยาะเย้ย

แม้ว่าผูชางจวู้นฟังไม่ออกว่าบรรดาผู้ชมพูดว่าอะไร แต่พอได้เห็นใบหน้าแต่ละใบที่เต็มไปด้วยการยิ้มเยาะ ใช้นิ้วเท้าคิดก็ยังรู้เลยว่า ที่บรรดาผู้ชมตะโกนไม่ใช่คำพูดดีอะไร

ทั้งหมดนี้ ทำให้อารมณ์ที่เขาอุตส่าห์ปรับได้เกิดผันผวนอย่างรุนแรงอีกครั้ง ไปจากที่นี่ในทันทีจะดีกว่า

“อาจารย์ ไม่ต้องสนใจพวกเขา คิดซะว่าเป็นหมาหมู่เห่าก็แล้วกัน!”

หลี่ตงชิงสัมผัสได้ว่าอารมณ์ของผูชางจวู้นเปลี่ยนไป จึงรีบเอ่ยปากปลอบใจ

ไม่มีเสียงตอบกลับ ดวงตาของผูชางจวู้นอยู่ๆก็เบิกโพลง รู้สึกหวาดกลัวมองไปยังด้านหน้า

ฉึบฉับๆ …… (เสียงเดิน)

ในเวลานี้เอง สายตาทุกสายมองไปยังด้านหน้าของผูชางจวู้น

ท่ามกลางสายตาของฝูงชนที่จับจ้อง เฉินเฟิงพาหวู่เหวินโป๋กับนักแข่งหวาเซี่ยกลุ่มหนึ่ง เดินมายังผูชางจวู้นนักแข่งกาวลี่

“อาจารย์ ผมติดต่อภายในประเทศแล้ว ให้พวกเขารีบส่งคนมาคุ้มครองพวกเราไปจากที่นี่!”

หลี่ตงชิงเห็นเฉินเฟิงพาคนเดินมา รู้ว่าผูชางจวู้นกำลังกังวลอะไร จึงเอ่ยปากพูดอีกครั้ง: “จากฐานะของคุณ บวกกับแรงกดดันในประเทศ พวกหวาเซี่ยไม่กล้าทำอะไรพวกเราแน่!”

“การแข่งขันจบลงแล้ว ได้เวลาชำระเดิมพันแล้ว!”

ราวกับให้หลี่ตงชิงตอบสนอง เฉินเฟิงพาหวู่เหวินโป๋กับคนอื่นๆ เดินยังไม่ทันถึง ก็เอ่ยปากพูดขึ้นมา

ฉึบฉับๆ …… (เสียงเดิน)

พอเฉินเฟิงเอ่ยปาก เสียงจอแจในสนามก็เงียบสนิทลง ผู้คนเบนสายตาจากเฉินเฟิงไปยังผูชางจวู้นโดยไม่ได้นัดหมาย รอผูชางจวู้นตอบสนอง

ส่วนด้านหลังของเฉินเฟิง หวู่เหวินโป๋เอามือถือ หันเลนส์ไปที่ผูชางจวู้น เตรียมตัวถ่ายวิดีโอ

ทั้งหมดนี้ เพียงเพราะว่า เขาจำได้อย่างชัดเจน ตอนที่แพ้ให้กับหลี่ตงชิง มีนักแข่งกาวลี่คิดจะใช้วิธีนี้สบประมาทเขา!

ในเวลานี้ เขากำลังจะให้ดาบคืนสนอง!

ท่ามกลางการจับจ้องของฝูงชน สายตาของผูชางจวู้นส่อแววความไม่อุ่นใจ แต่พอนึกถึงคำพูดของหลี่ตงชิง ก็กลับมาตั้งมั่นได้โดยเร็ว

เขาไม่ปริปากตอบกลับ แต่ส่งสายตาให้กับหลี่ตงชิง เป็นนัยให้คนข้างหลังออกหน้า

“การแข่งขันสิ้นสุดลง บุคคลที่3จะโอนเงินเดิมพันเข้าบัญชีพวกนาย ไม่ให้ขาดแม้แต่แดงเดียว!” หลี่ตงชิงพูดอย่างไม่ละอาย แต่ไม่พูดถึงเรื่องการเดิมพันชีวิต

“สัญญาเดิมพันไม่ได้มีแค่เงินพันล้านดอลลาร์ ยังรวมถึงชีวิตของพวกนายสองคนด้วย”

เฉินเฟิงหยุดเดิน ยืนอยู่ไม่ไกลจากผูชางจวู้น หลี่ตงชิงในระยะสองเมตร พูดด้วยสีหน้าราบเรียบ

“ชีวิตของพวกเราสองคน? หึ ขอโทษ ฉันไม่รู้ว่านายพูดเรื่องอะไร?” หลี่ตงชิงเย้ยหยัน ทำเป็นโง่ เหมือนว่าไม่ยอมรับว่ามีการเดิมพันเรื่องชีวิต

“เย็ดแม่ง ไอ้ขี้ข้ากาวลี่ เป็นคนอย่าให้อัปยศนัก!”

“เห็นชัดๆ ว่าก่อนแข่งพวกนายส่งเสียงโห่ร้องว่าจะเดิมพันชีวิต ทำไมตอนนี้พอแพ้การแข่ง ก็ไม่กล้า

ยอมรับล่ะ?”

พอได้ยินสิ่งที่หลี่ตงชิงพูด ไม่ทันได้เชิญให้พูด บรรดานักแข่งหวาเซี่ยที่อยู่ข้างหลังเขาก็เดือดดาลขึ้นมา แต่ละคนกระทืบเท้าด่าทอ

“ดูท่าพวกนายคิดจะแกล้งโง่ เบี้ยวเดิมพันสินะ?”

เฉินเฟิงยกมือขึ้น ห้ามปรามเหล่านักแข่งหวาเซี่ยที่ด่าทอด้วยความโมโหแล้ว ขมวดคิ้วมองดู

ผูชางจวู้นกับหลี่ตงชิงทั้งสองคน

หืม?

สัมผัสได้ถึงความหนาวเหน็บที่ระยับในดวงตาของเฉินเฟิง ผูชางจวู้นกับหลี่ตงชิงหวาดกลัวขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ แม้พวกเขาไม่รู้จักเฉินเฟิงเลย แต่ในเวลานี้ พวกเขาก็เข้าใจแล้วว่า เฉินเฟิงไม่ใช่คนที่จะไปแหยมได้

“นายคิดจะทำอะไร?” หลี่ตงชิงซ่อนความตื่นเต้นไว้ในใจ ไม่ให้อารมร์ความตื่นเต้นปรากฏบนใบหน้า แต่ทำเป็นโมโหพูดเสียงดังว่า: “ฉันขอเตือนนาย อาจารย์ของฉันผูชางจวู้นเป็นหัวใจสำคัญของตระกูลผูแห่งกาวลี่ และตระกูลผูเป็นหนึ่งในตระกูลที่ใหญ่ที่สุดของกาวลี่……”

“แล้วยังไง?”

เฉินเฟิงหัวเราะ เขาพูดตัดบทหลี่ตงชิง

“เอ่อ……”

หลี่ตงชิงหยุดไปชั่วครู่ จากนั้นก็ทำเป็นไม่สะทกสะท้านพูดว่า: “ที่ฉันบอกนายพวกนี้ เพื่อจะเตือนนายว่า ทางที่ดีอย่ามามั่วซั่ว ไม่เช่นนั้นจะรับผลที่ตามมาไม่ไหว!”

“เพียะ! ——”

สิ่งที่ตอบกลับหลี่ตงชิงคือเสียงที่ดังข้างใบหู

เขาถูกเฉินเฟิงตบหน้าฉาดลงไปกองกับพื้น! ท่ามกลางสายตาที่จ้องมอง เงื้อมฝ่ามือขึ้น ความเร็วเหมือนสายฟ้าฟาด หลี่ตงชิงไม่ทันที่จะได้โต้ตอบใดๆ

ตบฉาดนี้ แม้ว่าเฉินเฟิงจะไม่ได้ใช้กำลังภายใน อีกทั้งจงใจควบคุมพลังเอาไว้ แต่ก็ใช่ว่าหลี่ตงชิงจะรับไหว——เขาไม่เพียงถูกตบลงไปกองกับพื้น โหนกแก้มข้างซ้ายเหมือนจะแตก เป็นแผลเละ ชวนน่าตกใจ

นอกจากนี้ ดวงตาทั้งคู่ของเขาเป็นสีดำ มีเสียงอื้ออึงในหู ถูกซ้อมจนสะลึมสะลือ นอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้น ชักกระตุกไม่หยุด เหมือนถูกไฟฟ้าช็อต