บทที่ 615 หลี่ตงชิง ตาย
ผลัวะๆๆ …… (เสียงซ้อมหลี่ตงชิง)
เสียงที่เด็ดขาดของเฉินเฟิงดังเข้ามาในหู บรรดานักแข่งกาวลี่ที่ติดตามผูชางจวู้นมาที่นี่ หน้าถอดสีกันทุกคน!
ในฐานะสมาชิกสโมสรรถแข่งกาวลี่ ในดินแดนกาวลี่แม้เขาจะไม่ใช่บุคคลที่มีชื่อเสียง แต่เขามีฐานะ ตำแหน่งที่แน่นอน ไม่เช่นนั้นคงซื้อรถราคาที่แสนแพงเช่นนี้ไม่ได้ จากฐานะ ตำแหน่ง ให้พวกเขาโขกศีรษะยอมรับผิด อีกทั้งอีกฝ่ายเป็นชาวหวาเซี่ย พวกเขาไม่สามารถยอมรับได้แน่!
เฮือก!
ในเวลาเดียวกัน หลี่ตงชิงที่กองอยู่กับพื้น ก็อกสั่นขวัญแขวน จนเกือบจะเป็นโรคหัวใจ หน้าซีดอย่างกับกระดาษ ชักกระตุกไปทั้งตัว
เพราะว่า ต่อให้เขาเอานิ้วเท้าคิดก็คิดออกว่า ถ้าผูเหวินจีรับปากเฉินเฟิงล่ะก็ คนที่รอดชีวิตกลับไปดินแดนกาวลี่ต้องไม่ใช่เขาแน่ แต่เป็นผูชางจวู้น!
“ไม่……ไม่……”
ผูชางจวู้นส่ายหน้าอย่างบ้าคลั่ง ไม่สามารถยอมรับผลลัพธ์เช่นนี้ได้
แม้ว่าจะทำตามที่เฉินเฟิงบอก เขาสามารถรอดชีวิตกลับไปดินแดนกาวลี่ได้ แต่เขาต้องกลายเป็นตัวตลกในวงการแข่งรถใต้ดินของโลก เป็นที่อัปยศของวงการแข่งรถใต้ดินกาวลี่จนทั่วดินแดนกาวลี่!
ในเวลานี้ ไม่ว่าจะเป็นจี้หง หวู่เหวินโป๋ที่เป็นหัวหน้านักแข่งหวาเซี่ย หรือบรรดาผู้ชมหวาเซี่ยเหล่านั้น พอนึกถึงท่าทางเย่อหยิ่งจองหองของผูชางจวู้น กลับมามองสถานการณ์ในตอนนี้ แต่ละคนผลีผลามเกินจะเปรียบเปรย ราวกับเลือดเดือดพล่านไปทั่วตัว!
“คุณเฉิน ทำเช่นนี้จะไม่เกินไปหน่อยเหรอ?”
ผูเหวินจีก็รับไม่ได้ ขมวดคิ้ว จ้องเฉินเฟิงเอาเป็นเอาตาย น้ำเสียงเศร้าหมองจนแทบจะหยดเป็นน้ำตาออกมา
“หนึ่งในสอง ผมให้เวลาคุณแค่สิบวินาที”
สีหน้าของเฉินเฟิงยังคงราบเรียบ แต่น้ำเสียงห้ามกังขา “คุณเฉิน เมื่อครู่ผมได้แสดงความจริงใจอย่างเพียงพอแล้ว……”
คำพูดของเฉินเฟิงดังเข้าไปในหู สีหน้าของผูเหวินจีก็เปลี่ยนสี จากนั้นก็สะกดอารมณ์โกรธเอาไว้ พยายามพูดคุยกับเฉินเฟิง
“สิบ!”
“เก้า!”
“แปด!”
เฉินเฟิงเปิดปาก แต่ไม่ได้ตอบกลับผูเหวินจี แต่เป็นการเริ่มนับถอยหลัง
“คุณจะเป็นศัตรูกับตระกูลผูให้ได้ใช่ไหม?”
ผูเหวินจีอำพรางต่อไปไม่ได้แล้ว เขาจ้องเฉินเฟิงในจอมือถือด้วยสีหน้าที่โกรธแค้น ไม่เกรงใจต่อไป แต่เต็มไปด้วยกลิ่นอายการข่มขู่
“เจ็ด!”
“หก!”
“ห้า!”
เฉินเฟิงไม่แยแส นับถอยหลังต่อ
“ผมยอมรับว่าคุณมีอำนาจในหวาเซี่ย ฝีมือต่อสู้ก็แข็งแกร่ง แต่ในโลกนี้คนที่แกร่งกว่าคุณยังมีอีกมาก ถ้าตระกูลผูของพวกเรายืนกรานจะฆ่าคุณล่ะก็ คุณตายแน่อย่างไม่ต้องสงสัย!”
ผูเหวินจีโกรธสุดขีดแล้ว สีหน้าดุร้าย ในดวงตาปรากฏความกระหายการฆ่า
“สี่!”
“สาม!”
“สอง!”
“หนึ่ง!”
เฉินเฟิงนับต่อไป มองข้ามคำเตือนกับคำขู่ของผูเหวินจี
“เอ่อ……”
พอเห็นฉากนี้ ไม่ว่าจะเป็นผูชางจวู้น หรือหลี่ตงชิงก็อึ้งไปตามๆ กัน
เพราะสถานะ ตำแหน่ง แม้เขาจะไม่ได้เป็นกุ๊ยในดินแดนกาวลี่ แต่ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่
พวกเขาคิดว่าตัวเองวางท่าใหญ่โตแล้ว แต่เมื่อเทียบกับเฉินเฟิงในนาทีนี้ พวกเขาแทบจะรู้ว่าพ่อมดน้อยกำลังเผชิญพ่อมดใหญ่!
อานุภาพของเฉินเฟิง ทำให้พวกเขารู้สึกถึงความหวาดกลัวที่ไม่มีอยู่ตรงหน้า!
“มันเป็นใครกัน?”
“มันต้องเจ๋งแค่ไหนถึงกล้าทำอย่างนี้?”
ในเวลานี้ เหล่านักแข่งกาวลี่ผวากันไปหมด พวกเขาไม่รู้สถานะของเฉินเฟิงเลย จึงสงสัย เฉินเฟิงไปเอาแรงพลังมาจากไหน ถึงได้ระห่ำเช่นนี้?
นั่นน่ะผูเหวินจีนะ……
หนึ่งในบุคคลแห่งโลกมาเฟียดินแดนกาวลี่!
ในความเห็นของพวกเขา ต่อให้ระดับผู้นำโลกมาเฟียของหวาเซี่ย ก็กล้าบังอาจเช่นนี้ อย่างน้อยต้องนึกถึงผลที่จะตามมาในการล่วงเกินตระกูลผู
อีกฝั่งหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นบรรดานักแข่งหวาเซี่ย หรือฝูงชนที่มาชมการแข่งขันในค่ำคืนนี้ ในหัวอกเต็มไปด้วยความเร้าใจที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้!
แม้พวกเขาไม่รู้สถานะของเฉินเฟิง แต่อารมณ์นักเลงทั้งหมดที่เฉินเฟิงแสดงออก “เอ็งจะพูดอะไรก็เปล่าประโยชน์ ข้าจะเอาเอ็งตายอย่างเดียว” เป็นสิ่งที่พวกเขามุ่งหวัง
การกระทำทุกอย่างของเฉินเฟิงในเวลานี้ เป็นสิ่งที่เขาอยากทำตอนถูกสบประมาท แต่เพราะสาเหตุหลายๆ อย่างจึงไม่กล้าทำ!
ทั้งหมดนี้ สร้างความกระแทกอารมณ์ให้พวกเขาอย่างมหาศาล ทำให้ทุกรูขุมขน ทุกเซลล์ในร่างกายของพวกเขาสะใจถึงทรวง!
“หยุด!”
ในเวลาเดียวกัน ผูเหวินจีก็ตะโกนเสียงดัง ความรู้สึกเหมือนกลัวเฉินเฟิงจะนับถึงศูนย์ แล้วก็ไม่ให้โอกาสเขาเลือก จนต้องทำให้ผูชางจวู้นตาย “ผมเลือก ผมเลือก!”
เฉินเฟิงได้ยิน จึงหยุดนับ สีหน้าไร้ความรู้สึกมองดูผูเหวินจีในหน้าจอ
“อย่าฆ่าลูกชายผม ผมตกลงทำตามที่คุณพูด!”
ผูเหวินจีทำการเลือก การเผชิญหน้าอานุภาพของเฉินเฟิง เขาเลือกที่จะยอมแพ้
แม้เขาจะรู้ว่า การเลือกครั้งนี้จะส่งผลต่อผูชางจวู้น ตระกูลผูจนถึงดินแดนกาวลี่ทั้งดินแดน แต่เขาจะเพิกเฉยดูลูกชายเพียงคนเดียวของเขาตายไม่ได้!
“ในเมื่อคุณเลือกแล้ว ก็ลงมือซะ”
เฉินเฟิงพูดด้วยสีหน้าที่ราบเรียบไร้อารมณ์: “ผมขอเตือน ความอดทนผมมีขีดจำกัด อย่าให้ผมเปลี่ยนความคิด”
“ได้!”
ผูเหวินจีตอบกลับอย่างกล้ำกลืน
“คุณ……คุณพ่อ อย่า!”
ในเวลานี้ ผูชางจวู้นก็ตะโกนขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง “ถ้าทำตามที่เขาบอกทั้งหมด ผมจะกลายเป็นตัวตลกแห่งวงการแข่งรถใต้ดินทั่วโลก และจะเป็นความอัปยศของวงการแข่งรถใต้ดินกาวลี่ นอกจากนี้ ยังเป็นความอัปยศของตระกูลผูไปถึงดินแดนกาวลี่……”
“แกหุบปากไปเลย!”
ผูเหวินจีโมโหพูดตัดบทผูชางจวู้น ทำไมเขาจะไม่รู้เรื่องพวกนี้? เขามีทางเลือกเหรอไง?
“สั่งให้ผูไห่เสิ้งจัดการเจ้าโง่หลี่ตงชิง เดี๋ยวนี้!”
พอเสียงโมโหตัดบทผูชางจวู้น ผูเหวินจีลดเสียงต่ำทำการสั่งการ มีความกังวลว่าเฉินเฟิงจะเปลี่ยนแปลง น้ำเสียงแสดงถึงความร้อนใจ
“——”
ผูชางจวู้นยังอยู่ที่เดิม ไม่ตอบกลับผูเหวินจี ไม่ทำตามที่ผูเหวินจีสั่ง
“อา……อาจารย์ ไม่……อย่า……อย่าฆ่าผม……”
ในเวลาเดียวกัน หลี่ตงชิงที่ขาหัก กองอยู่ที่พื้น ราวกับสุนัขพันธุ์ปั๊กตัวหนึ่ง ลากขาที่บาดเจ็บ ค่อยๆ ขยับมาข้างลำตัวผูชางจวู้น กอดขาร้องขอชีวิตกับผูชางจวู้น
“ผูไห่เสิ้ง!”
เมื่อเห็นว่าผูชางจวู้นไม่ตอบสนอง ผูเหวินจีก็โกรธคำราม เสียงดังใหญ่โต จนคนรอบๆ ได้ยินกันทั่ว
“ครับ ครับ ประธานผู!”
พอได้ยินเสียงของผูเหวินจี ผูไห่เสิ้งที่แกล้งตายหน้าจมดินไปครึ่งก็ไม่นอนแผ่บนพื้นอีกต่อไป ดีดตัวขึ้นมา กระโจนเข้ามาอย่างรวดเร็ว โค้งตัวก้มหัวไปยังหน้าจอมือถือ
“จัดการหลี่ตงชิงซะ!”
ผูเหวินจีออกคำสั่งโดยตรง น้ำเสียงห้ามกังขา
“ครับ!”
ผูไห่เสิ้งน้อมรับคำสั่ง
“ไม่……ไม่นะ ประธานผู ผมขอร้อง……”
เมื่อได้ยินคำสั่งของผูเหวินจีอีกครั้ง หลี่ตงชิงก็ตกใจจนเข่าอ่อนไปกองที่พื้น ร้องขอชีวิตครั้งสุดท้าย
“นายมันแน่! ฉันหวังว่าคืนนี้ตอนนายแข่งขัน ก็ให้แน่จริงอย่างตอนนี้ อย่าเป็นไอ้ขี้ขลาด ตาขาว!”
“ไอ้กระจอก? คู่ควรเดิมพันชีวิตกับฉันเหรอ?”
“ถ้าไม่เพราะอยู่ในดินแดนหวาเซี่ย ผมเอามันตายไปแล้ว!”
ในนาทีนี้ เขาลืมไปโดยปริยายว่า ตอนที่เขามาถึงตงไห่เจรจากับหวู่เหวินโป๋ ตัวเขานั้นเย่อหยิ่งจองหองแค่ไหน!
