บทที่ 613 ฉันไม่ชอบถูกข่มขู่
“เอ่อ……”
ฉากนี้ มาแบบไม่ทันตั้งตัว ขนาดฝูงชนก็ไร้ปฏิกิริยา ตะลึงกันไปหมด
“เพียะ!”
นาทีถัดมา ฝูงชนยังไม่ทันได้สติ หลี่ตงชิงยังไม่ทันสร่าง เฉินเฟิงก็ก้าวขาข้างหนึ่ง เหยียบไปที่ข้อเท้าของหลี่ตงชิง
“กร็อบ! ——”
“อ๊าก!”
เสียงกระดูกหักดังกรอบพร้อมกับเสียงร้องเจ็บปวดดังขึ้นพร้อมกัน
ความเจ็บปวดรุนแรงในชั่วพริบตาทำให้หลี่ตงชิงที่สะลึมสะลือสร่างขึ้นมา เขากระเสือกกระสนตัวให้ลุกขึ้น จิตใต้สำนึกสั่งให้ใช้มืออุดข้อเท้าที่เลือดออกของเขา เหงื่อท่วมปานฝนตก
ทั้งหมดดูเหมือนซับซ้อน อย่างกับเกิดปฏิกิริยาแคลเซียมคาร์ไบด์ (เปรียบเปรยว่าเร็วในพริบตา) ถึงขนาดฝูงชนยังตะลึงค้างอยู่ เงียบสงัดกันไปทั้งสนาม
“เป็นหมาก็ต้องมีจิตสำนึกแบบหมา เรื่องบางเรื่องไม่ใช่เรื่องที่นายจะขึ้นมาพูด!”
ทันใดนั้น ความเงียบสงัดในสนามก็ถูกทำลายลง เฉินเฟิงพูดด้วยความเย็นชา ขาขวาขยับ เหยียบไปที่น่องของหลี่ตงชิง ให้ครึ่งตัวบนตัวตรง เป็นท่าคุกเข่า
“นาย……”
ความเจ็บปวดที่รุนแรงสะท้านไปทั่วร่างหลี่ตงชิง เดิมคนที่ทนความเจ็บปวดไม่ไหวอย่างเขา พอได้ยินคำพูดของเฉินเฟิง ก็ทั้งโกรธทั้งกลัว จิตใต้สำนึกอยากจะต่อต้าน
“คุกเข่าดีๆ ถ้าขยับ ฉันหักขาหมาๆ ของนายแน่!” เฉินเฟิงออกแรงที่ขาเล็กน้อย พูดด้วยความเย็นชา
หลี่ตงชิงตกใจจนมือหยุดค้างในอากาศ ไม่กล้ากระดิก
“หวดได้สวย!”
“เอาไอ้ขี้ข้ากาวลี่ให้ตาย!”
“ถูกต้อง ในเมื่อเดิมพันแพ้แล้วก็ต้องยอมรับ ไอ้กาวลี่ขี้แพ้ เอามันให้ตาย!”
ในเวลาเดียวกัน ผู้ชมรอบๆ เหล่านั้นกับบรรดานักแข่งหวาเซี่ยก็กลับมามีสติ ส่งเสียงตะโกนกัน
ที่แท้ พวกเขาก็ไม่ชอบท่าทางเย่อหยิ่งจองหองและอวดดีของผูชางจวู้นกับหลี่ตงชิงตั้งแต่แรก แต่จำใจที่นักแข่งหวาเซี่ยใจไม่สู้ในการแข่งขัน5นัดก่อนหน้า พวกเขามีความแค้นแต่ไม่มีที่ระบาย
ก่อนหน้าไม่นาน เฉินเฟิงเอาชนะผูชางจวู้นด้วยการบดขยี้ ทำให้พวกเขาได้ระบาย อารมณ์ที่อัดอั้นอยู่ในใจ
ปรากฏว่า หลังจากผูชางจวู้นพ่ายแพ้การแข่งขัน ร่วมมือกับหลี่ตงชิงแกล้งทำเป็นโง่ ไม่ยอมทำตามสัญญาเดิมพัน ก็ทำให้พวกเขายิ่งคันปาก จนกระทั่งได้ยินคำพูดข่มขู่ของหลี่ตงชิง ก็ยิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แทบอยากจะอัดหลี่ตงชิงให้แหลกสักตั้ง
ยังไม่ทันที่พวกเขาจะลงมือ เฉินเฟิงก็ซัดหลี่ตงชิงไปฉาดหนึ่งจนคว่ำเสียแล้ว ทำให้พวกเขาสะใจ ความรู้สึกเช่นนั้นสะใจกว่าการกินชาบูร้อนๆ ในหน้าหนาวเสียอีก ส่วนอีกฝ่ายของพวกเขา พวกนักแข่งกาวลี่แต่ละคนขี้ขลาดตาขาว ไม่กล้าออกเสียง
ด้านหนึ่งเพราะผูชางจวู้นแพ้การแข่งขัน ไม่ทำตามเดิมพัน พวกเขาจึงไม่มีแรงพลังที่จะพูดอะไร
ในอีกด้านเพราะเมื่อครู่เฉินเฟิงลงมือหนัก ทำให้พวกเขาตกใจ จึงไม่กล้าพูดอะไร
บอดี้การ์ดชุดดำสองคนคอยคุ้มกันผูชางจวู้นอยู่ข้างหลัง สีหน้าทั้งซับซ้อน ทั้งอัปยศ ทั้งโมโห แล้วก็ไม่สามารถอำพรางความหวาดกลัวไว้ได้!
ฉึบ! (เสียงก้าวเดิน)
ฉึบ! (เสียงก้าวเดิน)
ทันใดนั้น ขณะที่เฉินเฟิงมองสายตาไปยังผูชางจวู้น บอดี้การ์ดสองนายของผูชาง
จวู้นก็ก้าวไปข้างพร้อมกันโดยไม่ได้นัด คุ้มกันผูชางจวู้นไว้ข้างหลัง สีหน้าเคร่งขรึม สายตามอง
เฉินเฟิงอย่างระวัง
“ลำพังเศษสวะอย่างพวกนายสองคนก็คิดจะขวางฉันเหรอ?”
เฉินเฟิงมองบอดี้การ์ดของผูชางจวู้นด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก พูดด้วยความเย็นยะเยือกว่า: “ไม่อยากตายก็ไสหัวไปไกลๆ ซะ!”
ฉึบ! ฉึบ!
การเผชิญหน้าคำเตือนอันเปลือยเปล่าของเฉินเฟิง บอดี้การ์ดสองนายของผูชางจวู้นทั้งรู้สึกโกรธ ทั้งรู้สึกอัปยศ แต่ก็ไม่ถอย ยังคงป้องผูชางจวู้นไว้ข้างหลัง
พอเห็นเช่นนี้ เฉินเฟิงก็ไม่พร่ำเพรื่อ ยกขาออกจากน่องของหลี่ตงชิง
เฮือก!
การเคลื่อนไหวของเฉินเฟิงทำให้บอดี้การ์ดสองนายของผูชางจวู้นได้กลิ่นไอความอันตราย คนหนึ่งไม่พูดพร่ำทำเพลง เงื้อมฝ่ามือไปยังเฉินเฟิง ส่วนอีกคนถอยไปหนึ่งก้าวอย่างรวดเร็ว พยายามพา
ผูชางจวู้นหนี
“เฮือก!”
การเผชิญหน้าฝ่ามือที่มากับเสียงคำราม สีหน้าเฉินเฟิงไม่เปลี่ยนสี ไม่หลบหลีก ยกไหล่ซ้าย ต้านเอาไว้
“ปั้ง——”
เสียงอุดอู้ ของบอดี้การ์ดผูชางจวู้นที่ลงมือ ฝ่ามือของเขาหักบนหัวไหล่ของเฉินเฟิง
“กร็อบ!”
ทันใดนั้น เฉินเฟิงก็ปล่อยพลังภายใน สะเทือนกระดูกมือของบอดี้การ์ดชุดดำจนหัก เลือดไหลย้อย เป็นแผลเละ
“เพียะ! ——”
“กร็อบ!”
ต่อจากนั้น เฉินเฟิงก็เงื้อมมือขวาขึ้น เหมือนกับจะตบแมลงวัน ฝ่ามือหวดไปที่ใบหน้าของบอดี้การ์ดชุดดำ เสียงอุดอู้และเสียงกระดูกหักแทบจะดังขึ้นมาพร้อมกัน
หลังจากเสียงดังขึ้น ร่างกายของบอดี้การ์ดชุดดำก็ลอยขึ้น หมุนเป็นเกลียวสว่านอยู่บนท้องฟ้าหลายรอบ จากนั้นก็ล้มลงบนพื้น ใบหน้าจมดินไปครึ่ง เป็นแผลเละ น่าอนาถไม่น้อย
“จะไปไหน?”
พอบอดี้การ์ดชุดดำถูกฝ่ามือซัดลอยละลิ่ว เฉินเฟิงบอดี้การ์ดอีกคนกำลังพาผูชางจวู้นหนี ก็คำรามขึ้นมา
พอสิ้นเสียง ร่างกายก็ขยับ
ในความมืด พอเฉินเฟิงขยับขา เงาร่างกายเคลื่อนไหว ก็หายไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ปรากฏตัวต่อหน้าบอดี้การ์ดชุดดำของผูชางจวู้นราวกับปีศาจ
เฮือก!
มือขวาของเฉินเฟิงเงื้อมขึ้น นิ้วทั้งห้าแยกกัน เป็นอุ้งมือ ราวกับจะขยุ้มสัตว์ให้อยู่หมัด คว้าคอของบอดี้การ์ดชุดดำเอาไว้ จากนั้นค่อยๆ ยกขึ้น จนตัวบอดี้การ์ดชุดดำลอยขึ้นฟ้า สุดท้ายยืดแขนออก เหมือนกับจะทิ้งขยะ โยนตัวบอดี้การ์ดชุดดำลอยออกไป!
แค่ช่วงเวลาฉับพลัน สองบอดี้การ์ดของผูชางจวู้นก็ถูกเฉินเฟิงทำให้กองลงไปที่พื้น แม้พวกเขาจะบาดเจ็บไม่สาหัส ยังมีเรี่ยวแรงอยู่ แต่พวกเขาก็ไม่ได้ลุกขึ้นมาตอบโต้ และก็ไม่ได้ไปคุ้มครองผูชางจวู้นอีก แต่ทำเป็นนอนแกล้งตายอยู่บนพื้น
ทั้งหมดนี้ เพียงเพราะว่า พวกเขารู้ดี ว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินเฟิงเลย ต่อให้แลกด้วยชีวิต ก็เหมือนเอาไข่ไปกระแทกหิน
สิ่งที่ปรากฏ ทำให้สีหน้าของผูชางจวู้นดูไม่ได้
บอดี้การ์ดสองนายของเขาเป็นยอดฝีมือในวงการต่อสู้แห่งกาวลี่ ฝึกฝนการต่อสู้ จนถึงระดับหมิงจิ้ง แต่ก็ถูกเฉินเฟิงจัดการไปอย่างรวดเร็ว!
“นายแน่ใจว่าจะปล่อยฉันไปเหรอ?”
ผูชางจวู้นเอ่ยปากถามอีกครั้ง เขาพยายามปกปิดความกลัวภายในใจ จ้องตาเขม็งไปที่เฉินเฟิง “นายน่าจะรู้ดี ถ้านายทำอย่างนี้จริงๆ จะเป็นการทำให้ตระกูลผูจนถึงดินแดนกาวลี่ต้องขุ่นเคือง!”
“ฉันไม่ชอบถูกข่มขู่ จุดจบของคนที่ข่มขู่ฉันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ อย่างเช่นเขา”
เฉินเฟิงพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ แล้วก็ชี้ไปที่หลี่ตงชิงที่ขาหักกองอยู่ที่พื้น
พอสิ้นเสียง เฉินเฟิงก็ก้าวขาเดินไปหาผูชางจวู้น
เฮือก!
ผูชางจวู้นชอร์คเข้าที่หัวใจ จิตใต้สำนึกบอกให้ถอย
ในนาทีนี้ เฉินเฟิงในสายตาของเขา เหมือนผีตายซาก เขาคิดแต่จะห่างเฉินเฟิงไปให้ไกล!
หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว
นายเข้ามาฉันถอยไป
ท่ามกลางสายตาของฝูงชน เฉินเฟิงกับผูชางจวู้นเข้าจังหวะก้าวด้วยกัน คนหนึ่งก้าวไปข้างหน้า อีกคนก้าวถอยหลัง
หืม?
ผ่านไปห้าก้าว ผูชางจวู้นถอยไปจนถึงหน้ารถบูกัตติ เวย์รอนสีขาว
เขาไม่มีทางให้ถอยแล้ว!
ในเวลานี้เอง เสียงมือถือที่คุ้นหูก็ดังขึ้น จนทำให้ผูชางจวู้นสั่นไปทั้งตัว จากนั้นก็พบว่าเป็นมือถือของตัวเองที่ดังอยู่
เขาคลำมือถือด้วยจิตใต้สำนึก จากนั้นก็พบว่าเป็นผูเหวินจีพ่อของเขาวิดีโอคอลเข้ามา
การปรากฏเช่นนี้ ทำให้ลูกตาของเขาขยายในพริบตา
นาทีถัดมา
ขณะที่เฉินเฟิงหยุดอยู่ตรงหน้าเฉินเฟิง ผูชางจวู้นผุนผลันกดรับมือถือด้วยความสั่นเทา ราวกับคนกำลังจมน้ำคว้าหญ้าฟางกองสุดท้ายเพื่อให้รอดชีวิต!
