บทที่ 628 ไม่ใช่ญาติ
ขณะที่ทางด้านเฉินเฟิงกำลังพูดคุยเรื่องอาหารค่ำกับแอนนี่ ทางด้านเฉินอิงไฉ เวลานี้เหมือนมดที่อยู่ในกระทะร้อน เขากระวนกระวายเป็นอย่างมาก
เวลาครึ่งชั่วโมงที่เซ่หย่วนให้เขา เหลือแค่สามนี้เท่านั้น แต่เขากลับไม่สามารถคิดหาวิธีแก้ปัญหาได้
ในเวลานี้ เซ่หย่วนโทรมา
“เฉินอิงไฉ เป็นยังไงบ้าง? องค์หญิงแอนนี่ให้อภัยนายรึยัง?” ปลายสาย เซ่หย่วนถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล เรื่องที่องค์หญิงแอนนี่โมโหไปจนถึงหูของหัวหน้าใหญ่แล้ว ตอนนี้หัวหน้าใหญ่กำลังกดดันเขา บอกให้เขารีบทำให้แอนนี่หายโมโห
“ท่าน……ท่านนายกเทศมนตรีครับ ผมไม่ได้เจอองค์หญิงแอนนี่ครับ” เฉินอิงไฉกัดฟันพูดออกไป เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาไม่กล้าปิดบังเซ่หย่วนอีก
“อะไรนะ？！นายยังไม่ได้เจอองค์หญิงแอนนี่？！”
เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินอิงไฉ เซ่หย่วนโมโหเป็นอย่างมาก
“เฉินอิงไฉ นายมันคนไร้ประโยชน์จริงๆ！” เซ่หย่วนถึงกับด่ากราดออกมา
หนึ่งวินาทีต่อจากนั้น ไม่รอให้เฉินอิงไฉโต้ตอบ ก็ได้ยินเสียงเซ่หย่วนพูดด้วยความโมโห：“เฉินอิงไฉ นายไม่ต้องทำแล้ว เก็บข้าวของแล้วไสหัวออกไปซะ！”
“นายกเทศมนตรี！” เฉินอิงไฉตกใจเป็นอย่างมาก กำลังคิดจะแก้ตัว แต่ปลายสายก็มีเสียงตู๊ดๆดังขึ้น……
เซ่หย่วนตัดสายไปแล้ว
หัวใจของเฉินอิงไฉด้านชาตายไปแล้ว คำพูดของเซ่หย่วน เท่ากับประกาศยุติอาชีพในสายงานนี้ของเขาแล้ว……
อย่างรวดเร็ว เวลาได้เดินมาจนถึงตอนกลางคืน
สถานที่กินมื้อค่ำที่แฮธาเวย์เลือกนั้นอยู่ในบ้านสวนหลังเล็กสวนตัวบนถนนหวังฟูจิ่ง
บ้านสวนหลังเล็กนี้ ปกติไม่เปิดให้คนนอกเข้าออก
มีเพียงคนที่มีอำนาจในยันเจียงเท่านั้นถึงจะมีสิทธิ์เข้ามารับประทานอาหารที่นี่
วันนี้ แฮธาเวย์เหมาบ้านสวนหลังเล็กนี้ทั้งหลัง
ทางด้านเจ้าของบ้านสวนก็รู้ว่าแขกที่มาในวันนี้คือองค์หญิงของราชวงศ์อังกฤษ ดังนั้นจึงจัดเตรียมล่วงหน้าด้วยความใส่ใจ
เวลาสองทุ่ม รถยนต์โรลส์รอยซ์กันกระสุนสำหรับรับแขกต่างชาติกว่าหกคันจอดตรงหน้าประตูบ้านสวน
ที่นั่งด้านหลังของรถคันตรงกลาง แอนนี่และแฮธาเวย์นั่งด้วยกัน
หลังจากที่รถจอดสนิท บอดี้การ์ดมากมายลงจากรถ พวกเขาตรวจสอบรอบๆด้วยความระมัดระวัง เมื่อมั่นใจว่าไม่มีอันตราย จึงเปิดประตูให้แอนนี่
หลังจากที่แอนนี่และแฮธาเวย์เดินลงจาก แฮธาเวย์ยิ้มแล้วมองไปที่แอนนี่ พูดขึ้น：“ถึงแล้ว แอนนี่ เธอเข้าไปเองเถอะ”
“แฮธาเวย์ เธอช่วยเข้าไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม? ฉันตื่นเต้นนิดหน่อย” แอนนี่มองไปที่แฮธาเวย์ด้วยความประหม่า
แฮธาเวย์ยิ้มเศร้าด้วยความจนปัญญา：“แอนนี่ มีอะไรให้ต้องตื่นเต้นกัน เท่าที่ฉันรู้ เฉินเฟิงเป็นคนที่เข้ากับคนง่าย”
“ยิ่งไปกว่านั้น นี่เป็นการเจอกันอย่างเป็นทางการครั้งแรกของพวกเธอ ฉันไม่อยากเป็นก้างขวางคอ”
“ก็ได้ ฉันเข้าไปละนะ” แอนนี่สูดลมหายใจเข้า ปรับอารมณ์ของตนเองอย่างรวดเร็ว
ถึงแม้จะเป็นแค่การกินข้าวส่วนตัวกับเฉินเฟิง แต่แอนนี่ก็แต่งหน้าแต่งตัวก่อนถึงเวลาเกือบสองชั่วโมง ตั้งแต่ทรงผม สไตล์การแต่งหน้าไปจนกระทั่งเครื่องประดับ ล้วนผ่านการคิดอย่างละเอียด ให้ความสำคัญมากกว่าเข้าร่วมงานเลี้ยงกลางคืนของหวาเซี่ยในวันแรกที่มาถึง
วันนี้แอนนี่แต่งหน้าอ่อนๆ เธอยังคงสวมชุดเดรสสีขาวซึ่งเป็นเดรสตัวโปรด ด้านนอกสวมทับด้วยเสื้อโค้ทสีข้าว คอของเธอสวมสร้อยทับทิมสีไวน์ ผมของเธอไม่ได้รวบขึ้นสูง เพียงแค่มัดหางม้า นอกจากเธอจะดูมีทรงศักดิ์และมีสง่าแล้วนั้น ก็มีความน่ารักของผู้หญิงมากขึ้น
หลังจากเดินเข้าประตู แอนนี่เพิ่งรู้ว่า เฉินเฟิงอยู่ที่ประตูทางเข้า หลังจากมองดูใบหน้าที่แปลกตาและคุ้นเคยของเฉินเฟิงอย่างละเอียดแล้วนั้น แอนนี่อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น：“เฟิงที่รัก ในที่สุดฉันก็ได้เจอคุณอีก”
“องค์หญิงแอนนี่ ผมไม่ใช่คนใหญ่คนโตอะไรหรอกครับ คุณต่างหาก ที่มีฐานันดรศักดิ์สูงศักดิ์ อยากจะเจอคุณสักครั้งไม่ใช่เรื่องง่าย” เฉินเฟิงยิ้มเศร้า
“เฟิงที่รัก ขอแค่คุณอยากจะเจอฉัน คุณก็เจอได้ตลอดเวลา”
แอนนี่ตอบกลับ จากนั้นเธอรู้สึกว่าคำพูดของตนเองโจ่งแจ้งเกินไป เธอก้มหน้าลงด้วยความเขินเอย ใบหน้าทรงไข่แดงระเรื่อ
หื้ม?
ปฏิกิริยาของแอนนี่ ทำให้เฉินเฟิงงรู้สึกถึงความผิดปกติ
เขาในวันนี้ ไม่ใช่เด็กหนุ่มซื่อๆในวันนั้นอีกแล้ว จากท่าทีของแอนนี่ เขามองออกไม่ยากเลย แอนนี่ชอบเขา
ในเวลานี้เอง พนักงานเคาะประตูห้อง จากนั้นยกอาหารเข้ามาเสิร์ฟ ทำลายความประหม่า และความรู้สึกที่ไม่ชัดเจนของหนุ่มสาว
ถึงแม้แอนนี่จะเป็นองค์หญิงที่สูงศักดิ์ แต่อาหารของเธอไม่ได้มากมาย หมูผัดซอส ปลาผัดพริก เบคอนผัดแห้ง เต้าหู้พริก อาหารแนะนำสี่อย่าง และน้ำแกงอีกหนึ่งที่ ผักสดหนึ่งจานใหญ่
เหล้า เหล้าที่ใช้คือเหล้าประจำชาติเหล้าMoutai
“แอนนี่ ดีใจมากที่ได้เจอคุณอีกครั้ง คุณสวยกว่าเมื่อแปดปีที่แล้วมาก”
อาหารเสิร์ฟบนโต๊ะ พนักงานถอยออกไป เฉินเฟิงรินเหล้าให้แอนนี่ด้วยตนเอง แล้วยกแก้วขึ้นมา
“ขอบคุณค่ะ เฟิงที่รัก คำชมของคุณทำให้ฉันมีดีใจมาแก”
ใบหน้าของแอนนี่เต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใส เธอชื่นชอบคำชมของเฉินเฟิง อีกทั้งไม่ได้เขินอายกับคำชมของเฉินเฟิง ที่เธอใจกว้างขนาดนี้เป็นเพราะวัฒนธรรมทางตะวันตก——ในปกติแล้ว วัฒนธรรมตะวันตกสอนให้คนรู้จักเหนียมอาย เดินทางสายกลาง ทว่าวัฒนธรรมตะวันตกสอนให้เป็นคนใจกล้า พูดตรง
“เหล้าหอมมากค่ะ อาหารหน้าตาน่าทาน”
ดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปหนึ่งแก้ว แอนนี่ใช้ช้อนตักหมูผัดซอส หลังจากกินเข้าไปนั้น อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง
จากนั้น แอนนี่ก็ชิมอาหารอีกสามอย่างที่เหลือ เธอล้วนตกตะลึงกับรสชาติอาหาร
“เฟิงที่รัก เหล้าแก้วที่สอง ฉันขอเป็นฝ่ายชนคุณ ขอบคุณที่ตอนนั้นคุณช่วยฉัน”
แอนนี่ยกแก้วขึ้นมา แต่ยังไม่ทันได้ชนแก้ว เธอก็มองหน้าเฉินเฟิงด้วยสีหน้าจริงจัง พูดขึ้น：“แปดปีที่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะคุณช่วยฉันเอาไว้ ฉันคงตายด้วยฝีมือของคนชั่วแล้ว คุณเป็นผู้มีพระคุณของฉัน และเป็นผู้มีพระคุณของราชวงศ์อังกฤษ บรัทของพวกเราเดินทางมาหวาเซี่ยในครั้งนี้ เหตุผลหลักเป็นเพราะคุณ อีกทั้ง พ่อของฉันอยากจะขอบคุณคุณด้วยตนเอง”
“บอกคุณพ่อของคุณนะครับ ท่านไม่ต้องทำแบบนั้น” เฉินเฟิงยิ้ม จากนั้นชนแก้วกับแอนนี่
เหล้าแก้วที่สองลงท้อง แอนนี่ไม่ได้กินอาหาร แต่มองมาที่เฉินเฟิงด้วยความสงสัย เธอถามขึ้น：“เฟิงที่รัก ทำไมคนตระกูลเฉินถึงอยากฆ่าคุณด้วย? เท่าที่ฉันรู้ คุณเองก็เป็นคนของตระกูลเฉิน ซึ่งในความหมายที่ซ่อนอยู่นั้น พวกคุณควรจะเป็นญาติกันสิคะ”
อย่างชัดเจน องค์หญิงแอนนี่ที่เกิดในราชวงศ์คุ้นชินกับการแก่งแย่งชิงอำนาจในราชวงศ์เป็นอย่างดี เธอรู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดนั้น แต่เธอรู้สึกว่าเรื่องของเฉินเฟิงไม่เกี่ยวข้องกับการชิงอำนาจ
“ญาติ?” เฉินเฟิงชะงัก จากนั้นหัวเราะเศร้า：“คนตระกูลเฉินไม่ใช่ญาติของผมครับ”
“พวกเขาคือศัตรูของคุณ”
“แม่ของผมตายเพราะพวกเขา”
“ห๊ะ？！”ได้ยินคำพูดของเฉินเฟิง แอนนี่ตกใจมาก จากนั้น เธอมองเฉินเฟิงด้วยความรู้สึกผิด：“เฟิงที่รัก ขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่ควรพูดถึงเรื่องนี้”
“ไม่เป็นไรครับ เรื่องมันผ่านไปแล้ว” เฉินเฟิงผายมือ
