บทที่ 645 แกเป็นใคร
“ถูกต้อง ถ้าหากว่าเขาจะรับคำท้า ก็มาตั้งนานแล้ว ไม่รอจนถึงตอนนี้หรอก”
“ดูท่าที่บอกว่าเก็บตัวถือศีลฝึกวรยุทธ์เป็นแค่ข้ออ้างเท่านั้น ถึงแม้เขาจะแข็งแกร่ง แต่เผชิญหน้ากับจิ่งเถิงผู้สืบทอดตระกูลจิ่ง สุดท้ายก็หดหัวเข้าไปในกระดอง！”
“เฮ้อ……เดิมทีตอนแรกคิดว่าจะได้ดูการต่อสู้ที่ดุเดือด สุดท้ายกลับมาเสียเที่ยว เฉินเฟิงยอมแพ้ เซ็งจริงๆ！”
บนเรือลำแรก ศิษย์แต่ละสำนักพากันพูดคุยไปต่างๆนานา แทบจะทุกคนต่างก็คิดว่าเฉินเฟิงยอมแพ้ ไม่กล้าประลองวรยุทธ์กับจิ่งเถิง
ไม่เพียงแต่พวกเขา บนเรือลำที่สาม ผู้อาวุโสในยุทธภพของโลกใต้ดินหวาเซี่ย นักธุรกิจใหญ่และข้าราชการระดับสูงต่างพูดต่างๆนานา
“พี่ใหญ่เจี่ย ไม่จริงใช่ไหมที่เฉินเฟิงจะไม่มาจริงๆ?” หนานอ้าวแห่งตระกูลเหอซึ่งเป็นผู้นำครอบครัวเหอหรงอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา เขากับลู๋เจิ้งเฟิงเหมือนกัน ต่างก็คิดว่าเจี่ยหวั้นเหามาถึงทะเลสาบตะวันตกล่วงหน้าเป็นเพราะมีข่าวภายใน เพียงแต่ไม่ได้ถามลู๋เจิ้งเฟิงส่วนตัวเหมือนกับเจี่ยหวั้นเหา
เวลานี้ ดูท่าแล้วเฉินเฟิงไม่ยอมปรากฏตัว เขาจึงอดใจไม่ไหวแล้ว
ฉึบๆๆ……
ลู๋เจิ้งเฟิงและเหล่าผู้อาวุโสในยุทธภพได้ยินคำพูดของเหอหรง ต่างหันไปมองเจี่ยหวั้นเหาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย รอคำตอบจากเจี่ยหวั้นเหาด้วยความคาดหวัง
ในครั้งนี้พวกเขามาทะเลสาบตะวันตกล่วงหน้า การดูเฉินเฟิงและจิ่งเถิงสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายเป็นแค่เรื่องรอง เรื่องสำคัญคือผลการประลอง
นี่……เกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ของทุกคน ทำให้พวกเขาต้องให้ความสำคัญ！
“เดิมที ฉันคิดว่าเฉินเฟิงจะต้องรับคำท้าอย่างแน่นอน แต่เรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว ฉันเองก็ไม่แน่ใจ” เผชิญหน้ากับคำถามของเหอหรงและสายตาที่จับจ้องของทุกคน เจี่ยหวั้นเหายังคงเชื่อว่าเฉินเฟิงจะรับคำท้า แต่ไม่กล้าพูดอย่างเต็มปากเต็มคำ เพียงแค่พูดครุมเครือเท่านั้น
เวลานี้ เหอหรงหันไปมองหวู่เหวินเฉิงยิง
ในฐานะผู้อาวุโสด้านอสังหาริมทรัพย์ที่มีมูลค่ากว่าหนึ่งแสนล้านบาทในเมืองจงไห่ ตำแหน่งของหวู่เหวินเฉิงยิงไม่ได้ด้อยกว่าใครที่นี่
“ก่อนหน้านี้ผมโทรไปบอกแล้ว” จิ่งเถิงพยักหน้า
“ตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง?” จิ่งเซ่อเหมิงถาม
“พวกเขายังไม่ตอบ”
จิ่งเถิงพูด รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ นี่ผ่านไปสามชั่วโมงแล้ว จิ่งหรินและมู่หยางทั้งสองคนควรจะตอบแล้ว จึงพูดขึ้นอีก：“ผมโทรไปถามพวกเขาตอนนี้อีกครั้ง”
สิ้นเสียง
จิ่งเถิงหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาจิ่งหริน
ในเวลาเดียวกัน
รถหลายคันเคลื่อนตัวอยู่บนท้องถนนบริเวณจุดชมวิว กำลังจะถึงสถานที่ปิดล้อมแล้ว
ภายในรถคันแรก เฉินจื๋อหลี่ขับรถ เฉินเฟิงนั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับ จิ่งหรินนั่งขดตัวอยู่ด้านหลัง ข้างๆคือศพของมู่หยาง ในรถคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือด
กลิ่นคาวเลือดที่ดมจนฉุนจมูก มองดูศพของมู่หยางที่อยู่ใกล้ รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดบริเวณหัวเข่าที่แล่นขึ้นมา จิ่งหรินหน้าซีดขาว ตัวสั่นเทา ภายในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ไม่กล้ามองหน้าเฉินเฟิง
“ตืด～”
ในเวลานี้เอง เสียงโทรศัพท์สั่นดังขึ้น
เสียงสั่นที่ดังขึ้นกะทันหัน ทำให้จิ่งหรินตัวสั่นอย่างแรง จากนั้นรู้สึกได้ถึงโทรศัพท์ในกระเป๋าที่กำลังสั่นอย่างชัดเจน
การค้นพบนี้ ทำให้สีหน้าเขาเปลี่ยนไปทันที ยื่นมือออกไปหยิบโทรศัพท์ แต่หลังจากที่มองไปทางเฉินเฟิง ก็หยุดการกระทำของตนเอง
“เป็นคนตระกูลจิ่งของพวกแกโทรมาหรอ?” เฉินเฟิงเอียงคอแล้วเอ่ยถาม
จิ่งหรินไม่กล้าตอบ หยิบโทรศัพท์ด้วยความสั่นเทา เห็นว่าคนที่โทรมาคือจิ่งเถิง：“ใช่……น้องเถิงของฉันเอง”
“เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน” เฉินเฟิงได้ฟัง ครุ่นคิดแล้วพูด
จิ่งหรินไม่พูดอะไร รีบยื่นโทรศัพท์ให้เฉินเฟิงด้วยความสั่นเทา เฉินเฟิงรับสาย
“พี่หริน สถานการณ์ของพวกพี่เป็นยังไง? ทำไมถึงไม่โทรกลับ?”
วินาทีถัดมา เสียงของจิ่งเถิงดังขึ้นที่ลำโพง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“พวกเขาคนหนึ่งตายแล้ว คนหนึ่งพิการ” เฉินเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ คล้ายกับว่ากำลังพูดเรื่องเล็กน้อย
“เอ่อ……”
ปลายสาย จิ่งเถิงที่อยู่บนเรือ ได้ยินเสียงที่น่าตกตะลึงของเฉินเฟิง เขาตกใจก่อน จากนั้นถามขึ้น：“แกเป็นใคร？
