บทที่ 749 หักขาทั้งสองข้าง
สำหรับคำพูดเยาะเย้ยของเฉินเฟิง จั่วจู้ไม่ได้โต้ตอบอะไรอีก เขาพ่ายแพ้แล้วนี่คือความจริง คำพูดทั้งหมดจึงไม่มีความหมายใดๆ
อีกทั้งเขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไปในส่วนลึกของจิตใต้สำนึกถึงได้คิดว่าเฉินเฟิงพูดถูก หากเขาอยู่ในระดับเดียวกับเฉินเฟิงและไม่ได้ฉีดยาพันธุกรรม เขาไม่อาจสู้เฉินเฟิงได้เลย
คิดมาถึงตรงนี้จั่วจู้ยิ่งรู้สึกขมขื่น ฝึกฝนการต่อสู้มาตั้งหลายปีเขาแทบจะไม่เคยมีคู่ต่อสู้ อีกทั้งคนภายนอกยังสรรเสริญว่าเขาคืออัจฉริยะด้านการต่อสู้ที่หาตัวจับยากของประเทศญี่ปุ่น ขึ้นสู่จุดสูงสุดของยอดพีระมิดของรุ่นเยาวชน
เมื่อพูดบ่อยเข้า เรื่องไม่จริงก็กลายเป็นเรื่องจริง จนถึงขั้นที่ว่าจั่วจู้ยกระดับตัวเองให้อยู่สูงกว่าคนอื่น เขาคิดว่าตัวเองคืออันดับหนึ่งของคนในรุ่นเดียวกัน เป็นอันดับหนึ่งของวงการศิลปะการต่อสู้รุ่นเยาวชน
ส่วนเฉินเฟิงที่เขาเคยดูถูก ตอนนี้จัดการเขาจนอยู่ในสภาพน่าสังเวชแบบนี้ เขาอัดอั้นใจมากจนไม่กล้าสู้หน้าใครแล้ว
เรื่องนี้ไม่โทษคนอื่น โทษตัวเขาเองที่ตอนแข่งมั่นใจเกินไป คุยโวมากไป อีกทั้งเนื่องจากความเย็นชาของเขา เหล่าผู้ชมจึงไม่ค่อยชอบเขานัก
ตอนนี้จั่วจู้คุกเข่าอยู่บนเวที ดูอ้างว้างถึงขีดสุด ทว่าทั้งหมดนี้เขาทำตัวเองทั้งนั้น
“นายวางใจได้ ฉันเคยบอกแล้วว่าจะไม่ฆ่านาย ฉันจะรักษาสัญญาแน่นอน แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่ทำอะไรเลย เรายังมีเวลาอีกมาก ค่อยๆคิดก็ได้ว่าแค้นนี้จะชำระยังไง!”
เฉินเฟิงก้าวไปหาจั่วจู้พลางเอ่ย “เมื่อวานนายคิดว่าตัวเองเก่งมากเลยทำร้ายเทียนอิงพวกพ้องของฉัน แถมยังหักขาเขาไปข้างหนึ่ง อีกทั้งยังปากเสียดูถูกวงการศิลปะการต่อสู้ประเทศหวาของฉัน วันนี้ฉันจะคืนให้นายทั้งหมด!”
เอ่ยจบเฉินเฟิงก็สะบัดขาเร็วดั่งสายฟ้าและเตะเข้าที่ขาข้างหนึ่งของจั่วจู้
เสียงกร๊อบดังขึ้นครั้งหนึ่ง กระดูกต้นขาของจั่วจู้แตกหักทว่าไม่ได้แตกละเอียด นั่นก็เป็นเพราะเฉินเฟิงตั้งใจควบคุมแรงเตะไว้ แค่พอให้จั่วจู้ได้รู้สึกเจ็บ และเมื่อจบการแข่งขันแค่ไปพบแพทย์เพื่อต่อกระดูกก็สามารถกลับมาเป็นปกติได้ เช่นนี้เทียนอิงก็จะสามารถลบล้างความอัปยศที่เกิดขึ้นเมื่อวานด้วยตัวเองได้
“วันนี้หักขานายทั้งสองข้าง ถือว่าทำโทษที่นายหักขาพวกพ้องฉันไปข้างหนึ่ง!”
เฉินเฟิงเก็บขากลับมาจากนั้นก็กระชากผมจั่วจู้แล้วหิ้วอีกฝ่ายขึ้นมา ทำให้หน้าของอีกฝ่ายหันไปยังทิศทางที่เทียนอิงอยู่
“ตอนนี้นายต้องสำนึกผิดที่เมื่อวานนายดูถูกศักดิ์ศรีเพื่อนฉัน!”
เอ่ยจบเฉินเฟิงก็ไม่รอให้จั่วจู้ได้แสดงความเห็น เขากดศีรษะของจั่วจู้ให้แนบลงกับพื้นทันที
เสียงตุบดังขึ้นครั้งหนึ่ง จั่วจู้รู้สึกเพียงว่าเวียนศีรษะตาลายและเจ็บบริเวณหน้าผากราวกับถูกไฟเผา
เทียนอิงที่นั่งอยู่บริเวณที่นั่งของผู้ชมได้ยินคำพูดของเฉินเฟิงอย่างชัดเจน เมื่อเห็นการกระทำของอีกฝ่ายเทียนอิงก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจจนน้ำตาคลอเบ้า ภาพเหตุการณ์ในวันนี้เขาจะไม่มีวันลืม
เทียนอิงและเฉินเฟิงเจอกันตอนคัดเลือกตัวแทนที่จะเข้าร่วมการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับโลก ตอนนั้นเทียนอิงก็สนใจเฉินเฟิงที่พอมีชื่อเสียงอยู่แล้ว ส่วนเทียนอิงที่เป็นคนซื่อตรงก็ได้รับความรู้สึกดีๆจากเฉินเฟิง
ตอนหลังพวกเขาทั้งสองคนกลายเป็นตัวแทนของประเทศหวาเพื่อมาแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับโลก ถึงแม้เทียนอิงจะมองเฉินเฟิงเป็นคู่แข่งและแบบอย่างของตัวเองมาโดยตลอด ทว่าเขารู้ดีแก่ใจว่าเฉินเฟิงเก่งกว่าเขามาก
ถึงแม้จะเป็นแบบนั้นแต่เขาก็ไม่ย่อท้อ ฝ่าฟันอุปสรรคจนเข้าสู่รอบแปดคน เรียกได้ว่าเป็นปาฏิหาริย์เล็กๆเลยก็ว่าได้ จนกระทั่งเขามาเจอกับจั่วจู้และโดนหักขาไปข้างหนึ่ง
หลังจากขาหักเทียนอิงก็ถึงกับมีความคิดที่จะอยากตาย สูญเสียความตั้งใจในฐานะจอมยุทธ์ไปแล้ว ทว่าตอนนี้เฉินเฟิงลุกขึ้นมาพาเขาออกจากเงามืดนี้
วันนี้เฉินเฟิงทำให้จั่วจู้คุกเข่าสำนึกผิดต่อเพื่อนคนนี้ท่ามกลางคนมากมาย ตอนนี้เขารู้สึกเพียงว่าขอแค่เฉินเฟิงเอ่ยปาก เขาก็พร้อมจะร่วมทุกข์ร่วมสุขไปพร้อมกับเฉินเฟิง
บางครั้งความรู้สึกแบบนั้นก็ไม่จำเป็นต้องพูดออกมา
“ไอ้……สวะ……”
ตอนนี้ใบหน้าของจั่วจู้อาบไปด้วยเลือดจนไม่เห็นเค้าเดิม ทว่าความรู้สึกอัปยศทำให้เขาดิ้นรนขัดขืนที่จะลุกขึ้นยืน
“หากไม่ใช่เพราะตอนนั้นประเทศญี่ปุ่นแพร่งพรายร่องรอยของเย่หนานเทียนศิษย์พี่ของฉัน ทำให้พวกออกัสตัสรุมโจมตีศิษย์พี่ของฉันจนสุดท้ายศิษย์พี่ของฉันต้องพิการ เรื่องนี้นายต้องเป็นตัวแทนประเทศญี่ปุ่นขอโทษเขาต่อหน้า!”
จั่วจู้ขัดขืนอย่างรุนแรง ทว่าเฉินเฟิงไม่ได้ตื่นตกใจยังคงลากจั่วจู้มาก้มหัวคารวะต่ออู่จื่อโจวอีกครั้ง
อู่จื่อโจวที่นั่งอยู่บนที่นั่งวีไอพีเห็นดังนั้นก็ตื้นตันใจเป็นอย่างมาก ถึงแม้เขาจะเป็นถึงอันดับหนึ่งของวงการศิลปะการต่อสู้แล้ว ทว่าวันนี้เขาก็ยังอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้
เขาทั้งรู้สึกโมโหกับเรื่องของเย่หนานเทียนในอดีต ขณะเดียวกันก็รู้สึกภาคภูมิใจกับการกระทำของเฉินเฟิงในวันนี้
ตอนนี้ผู้แข็งแกร่งอาวุโสที่อยู่บนเวทีล้วนสีหน้าเปลี่ยนกันหมด แม้แต่พระสันตะปาปาอย่างโจ้ส์ก็ใจกระตุกครั้งหนึ่ง หรี่ตาทั้งสองข้างลงไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
ความจริงแล้วผู้แข็งแกร่งที่อยู่บนเวทีทุกท่านล้วนทราบถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีต เนื่องจากเย่หนานเทียนก็ถือเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงพอสมควร พวกเขาอาจจะไม่รู้จักทว่าล้วนรู้ว่าอีกฝ่ายคือใคร ส่วนเรื่องที่เย่หนานเทียนถูกรุมโจมตีโดยพวกออกัสตัสพวกเขาก็รู้ ทว่าพวกเขาไม่รู้ว่าประเทศญี่ปุ่นคือฝ่ายแพร่งพรายข้อมูลให้กับพวกออกัสตัส
“เด็กน้อย นายอย่าพูดเพ้อเจ้อ ประเทศญี่ปุ่นไปแพร่งพรายข้อมูลของศิษย์พี่นายให้กับออกัสตัสตอนไหนกัน?”
เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเฟิง กงปุ่นเหย่อู่ที่อยู่บนเวทีก็เริ่มนั่งไม่ติดเก้าอี้ หยัดตัวขึ้นก่อนตะโกนออกมา
ออกัสตัสคือหัวหน้าขององค์กรนักฆ่าใต้ดินระดับโลก และเป็นตัวการสำคัญที่ทำลายความสงบของโลก หากคนทั้งโลกรู้ว่าประเทศญี่ปุ่นกล้าไปสมรู้ร่วมคิดกับพวกมัน เช่นนั้นเรื่องยาพันธุกรรมก็จะแพร่งพรายออกไป
นี่ไม่ใช่เรื่องหลัก เรื่องหลักคือประเทศญี่ปุ่นจะโดนหางเลขไปด้วย
พูดให้ถูกก็คือไม่ใช่แค่โดนหางเลขธรรมดาแบบนั้น ออกัสตัสและองค์กรมีชื่อเสียงฉาวโฉ่เรื่องการทำลายความสงบ หากพิสูจน์แล้วว่าประเทศญี่ปุ่นสมรู้ร่วมคิดกับพวกมันจริง เช่นนั้นคนทั้งโลกจะประณามประเทศญี่ปุ่นเหมือนที่ประณามองค์กรของออกัสตัส
ถึงตอนนั้นจะไม่เป็นผลดีต่อประเทศญี่ปุ่น จนถึงขั้นที่ว่าต้องชดใช้อย่างสาหัส ซึ่งสิ่งที่ต้องชดใช้นี้ประเทศญี่ปุ่นแบกรับไม่ไหวแน่
ตอนนี้กงปุ่นเหย่อู่โมโหมากแต่ก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่รู้เรื่องจริงหรือเปล่า เขายอมรับความพ่ายแพ้ของจั่วจู้แล้วทว่าตอนนี้เฉินเฟิงกลับให้ร้ายประเทศญี่ปุ่นต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้กงปุ่นเหย่อู่ทนไม่ได้จริงๆ
เมื่อเห็นสีหน้าโมโหของกงปุ่นเหย่อู่เฉินเฟิงก็ไม่ได้สนใจ เขายังคงเหยียบศีรษะของจั่วจู้อยู่อย่างนั้นพลางหันไปทางกงปุ่นเหย่อู่ “ตอนนั้นผมบุกประเทศญี่ปุ่นตัวคนเดียว อีกทั้งยังฆ่าจอมยุทธ์ไปมากมายจนสร้างความอัปยศให้กับวงการศิลปะการต่อสู้ของประเทศญี่ปุ่นของพวกคุณ แต่ถึงพวกคุณจะอยากฆ่าผมก็ไม่ถึงกับต้องส่งสวะแบบนี้มานี่!”
“สารเลว……”
กงปุ่นเหย่อู่ตะโกนด่าออกมาก่อนจะหยัดตัวขึ้น ตอนนี้เขาโมโหจนถึงขีดสุดแล้ว หากไม่ใช่เพราะเขาเห็นอู่จื่อโจวและพวกในสภาพเตรียมโจมตี อีกทั้งรองประธานขององค์กรศิลปะการต่อสู้ระดับโลกยืนอยู่ในสนามแล้ว เขาต้องพุ่งขึ้นไปทรมานเฉินเฟิงจนตายอยู่บนเวทีอย่างแน่นอน ถึงจะระบายความเคียดแค้นของเขาได้
