บทที่ 789 ออกัสตัส
อย่างรวดเร็ว เฉินเฟิงมาถึงเส้นแบ่งเขตแดนระหว่างวาติกันและโรม นี่เป็นตอนที่เฉินเฟิงมาร่วมงานเลี้ยง ได้ตรวจสอบแผนที่เอาไว้ก่อน จึงรู้สถานที่แห่งนี้
ที่นี่ไม่มีทางเข้าและทางออก ทั้งสี่ด้านมีกำแพงสูงประมาณห้าหกเมตร บนกำแพงมีราชองครักษ์ยืนประจำการ ด้านล่างมีทหารในชุดเกราะคอยลาดตระเวนเป็นระยะๆ
ตอนที่เดินออกมาจากห้องจัดงานเลี้ยงแล้วเห็นรถม้าที่จอดอยู่ไม่ไกล เฉินเฟิงตัดสินใจซ่อนตัว ล่อเสือออกจากถ้ำ เขาจะออกจากเมืองวาติกันจากที่ที่ไม่มีทางเข้าออก จากนั้นใช้รถม้ายื้อเวลาให้เขา กลับไปโรงแรมวาติกันให้เร็วที่สุด
ขณะที่เฉินเฟิงกำลังจะเตรียมตัวใช้วิชาเคลื่อนตัว ไปจากที่นี่นั้น เขาสัมผัสได้ถึงลมปราณแปลกๆ ลมปราณนี้ปรากฏตัวครู่หนึ่งแล้วหายไป ตั้งแต่เขาออกมาจากห้องจัดงานเลี้ยง เขาก็สัมผัสได้ถึงมัน
ด้วยเหตุนี้เฉินเฟิงจึงหันหลัง มายังมุมลับๆซ่อนตัวเอาไว้ รวบรวมจิตวิญญาณ ตรวจสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วน
แต่ว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลมปราณแปลกๆนั้นก็หายไปด้วย โดยรอบยังคงปกคลุมด้วยความมืด และเสียงของทหารลาดตระเวน
“ฉันรู้สึกไปเองรึเปล่า? หรือเป็นลมปราณของประวัติศาสตร์ที่แผ่ซ่านออกมาจากสิ่งปลูกสร้างโบราณ?”
เฉินเฟิงไม่ได้รับข้อสรุป
รถม้าเคลื่อนตัวไประยะหนึ่งแล้ว เวลาที่เหลืออยู่ไม่มากแล้ว เฉินเฟิงตัดสินที่จะไม่ลังเลอีกต่อไป ใช้วิชาด้วยความชาญฉลาด ผ่านทหารรักษาการณ์มากมายไปอย่างง่ายดาย กระโดดข้ามกำแพงที่ถูกเฝ้าเอาไว้ หายไปในความมืด
สิบนาทีหลังจากนั้น เขาออกมาจากเส้นแบ่งเขตระหว่างเมืองวาติกันและโรมได้สำเร็จ เดินไปยังทางเดินบนท้องถนนเส้นหนึ่งของโรม
ถนนเส้นนี้ครึกครื้นมาก มีแสงไฟส่องสว่างทั่วทุกที่ รถขับเคลื่อนไปมาไม่หยุด สินค้ามากมายที่น่าตื่นตาตื่นใจ ทำให้คนตาลายไปหมด ละลานตา เสียงร้องขายของ ดังไม่หยุด
เฉินเฟิงอาศัยผู้คนพลุกพล่านเป็นกำบัง โบกรถได้อย่างรวดเร็ว หลังจากยื่นเงินให้คนขับรถ รถก็ขับมุ่งหน้าไปยังโรงแรมวาติกัน
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ในที่สุดเฉินเฟิงก็มาถึงโรงแรมวาติกัน
หลังจากลงจากรถ เฉินเฟิงมองไปรอบๆโรงแรม ไม่เห็นสิ่งผิดปกติ ใจที่แขวนอยู่บนอากาศของเขา โล่งอกลงมาเล็กน้อย
ถึงแม้จะปลอดภัยแล้ว แต่เฉินเฟิงยังคงรู้สึกผิดปกติ ตลอดทางกลับมานี้มันราบรื่นเกินไป เพราะเหตุนี้ ทำให้เฉินเฟิงรู้สึกไม่สบายใจ เหมือนเรื่องที่อันตรายยิ่งกว่ากำลังรอเขาอยู่
เต็มไปด้วยความรู้สึกสงสัย เฉินเฟิงไม่ได้รีบกลับไปที่ห้องของตนเอง แต่ไปเคาะประตูห้องของศิษย์พี่เย่หนานเทียน
เย่หนานเทียนเปิดประตูห้อง เฉินเฟิงเห็นว่าอู่จื่อโจวก็อยู่ด้วย จึงกล่าวทักทาย จากนั้นก็เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในคืนนี้ให้พวกเขาฟัง
“พระสันตะปาปาโจ้ส์ลงทุนจริงๆ ไม่เพียงแต่ยกธิดาเทพแห่งพรรคให้แต่งงานกับนาย แต่ยังสัญญาว่าจะยกตำแหน่งพระสันตะปาปาให้นายในอนาคตอีกด้วย”
อู่จื่อโจวอดทอนหายใจไม่ได้:“วีรบุรุษหนุ่มอ๊า！”
จากนั้นอู่จื่อโจวก็พูดเสริม：“ไม่รู้ว่าพระสันตะปาปากำลังคิดอะไรอยู่ เสี่ยวเฟิงนายต้องระวังตัวหน่อย”
“ใช่ เสี่ยวเฟิง อู่จื่อโจวพูดถูก” เวลานี้เย่หนานเทียนพูดเห็นด้วย：“คืนนี้ถึงแม้นายจะมีไหวพริบใช้คูเรียในการกำบังให้กับนาย แต่นายกลับมาได้ราบรื่นเกินไปแล้ว ราบรื่นจนทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจ”
เย่หนานเทียนขมวดคิ้ว มองเฉินเฟิงด้วยความเป็นห่วง เขาไม่อยากให้เฉินเฟิงเดินตามรอยเขา
“ราบรื่นก็ดี ไม่ราบรื่นก็ช่าง สิ่งสำคัญที่สุดคือตอนนี้เสี่ยวเฟิงกลับมาอย่างปลอดภัย” อู่จื่อโจวพูดด้วยสีหน้าผ่อนคลาย：“อีกอย่าง พรุ่งนี้เช้า ประมุขหลัวเห้าเทียนก็จะบินมาถึงวาติกัน ถึงเวลานั้นไม่ว่าจะเป็นภัยพิบัติหรืออันตรายมากมายเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถวิ่งอ้อมได้”
หลัวเห้าเทียน！ ผู้ชายที่แค่ได้ยินชื่อก็เพียงพอให้คนหลบเลี่ยง แววตาของเย่หนานเทียนมีความเศร้าที่ยากจะสังเกตเห็น แต่ว่า เขาก็วางใจลงแล้ว
แต่เฉินเฟิงยังคงจมดิ่งในความคิด ความรู้สึกไม่สบายใจนี้ มาจากที่ไหนกันแน่?
……
สถานที่แห่งหนึ่งในวาติกัน ห้องทำงานของพระสันตะปาปา
แซครายงานอย่างละเอียดตั้งแต่เฉินเฟิงออกจากห้องจัดงานเลี้ยง ไปจนถึงใช้คูเรียในการหลบซ่อนต่อพระสันตะปาปาโจ้ส์
“ฮ่าๆๆ เป็นคนที่รู้จักใช้เล่ห์กล！” พระสันตะปาปาหัวเราะเสียงเบา แล้วเอ่ยถามแซค：“เรื่องนี้ นายมองยังไง?”
“เรียนพระสันตะปาปา พูดตามความจริง เจ้าเด็กเฉินเฟิงคนนี้ฉลาดมากครับ รู้จักประสานเวลาสถานที่และคนเพื่อสร้างโอกาสให้ตน เขาคิดถูกว่าพวกกงปุ่นเหย่อู่ทั้งสามคนหวาดกลัวพวกเราคูเรียเล็กน้อย จึงใช้รถม้าในการกลบเกลื่อนก่อน จากนั้นไปยังเส้นแบ่งเขตแดนที่ไม่ทางเข้าออก สร้างความแตกต่างของเวลาอย่างมีไหวพริบ ทำให้เขารอดพ้นจากอันตราย ถอยออกไปได้อย่างแยบยล”
แซคหยุดชะงัก พูด：“แต่ว่า ทางด้านรถม้า สิ่งที่เหนือความคาดหมายคือ ไม่มีอะไรมาขัดขวางเหมือนกัน ด้วยเหตุนี้ผมจึงคิดว่า พวกกงปุ่นเหย่อู่ไม่ได้มีความคิดที่จะลงมือ”
พระสันตะปาปาโจ้ส์พยักหน้าเห็นด้วย “แต่ว่า พวกกงปุ่นเหย่อู่ทั้งสามคนเกลียดเฉินเฟิงเข้ากระดูก อีกทั้งก่อนหน้านี้นายบอกว่า ตอนที่นายไปรับเฉินเฟิง พวกกงปุ่นเหย่อู่สามคนเฝ้าอยู่ด้านนอกโรงแรม ขอแค่เฉินเฟิงกล้าออกจากโรงแรม คิดว่าคงจะถูกพวกเขาทำให้กลายเป็นผุยผง”
“แล้วเหตุผลที่คืนนี้พวกเขาไม่ลงมือคืออะไร?” พระสันตะปาปาโจ้ส์ไม่เข้าใจ
แซคส่ายหน้า เพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาเองก็ไม่รู้เหตุผลที่แน่ชัด
“หรือเป็นเพราะพวกกงปุ่นเหย่อู่รู้ว่าพรุ่งนี้หลัวเห้าเทียนจะมา ดังนั้นจึงไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม? หรือว่า หลัวเห้าเทียนมาถึงแล้ว?” นัยน์ตาพระสันตะปาปาโจ้ส์มีแสงแวววับเคลื่อนผ่าน
“เรียนพระสันตะปาปา ผมคิดว่าโอกาสที่หลัวเห้าเทียนจะมาถึงก่อนนั้นไม่สูงมาก ถึงขั้นสามารถพูดได้ว่าเกือบจะเป็นศูนย์ ด้วยนิสัยชายชาตรีของหลัวเห้าเทียน เขาดูถูกการเดินทางหลบซ่อนๆของพวกคนต่ำทราม” แซคปฏิเสธการคาดเดาของพระสันตะปาปา จากนั้นพูดหนึ่งประโยคที่ทำให้พระสันตะปาปาตกตะลึง
“หรือว่าออกัสตัสจะมาแล้วครับ?”
คำพูดของแซคทำให้สีหน้าของพระสันตะปาปาโจ้ส์แปรเปลี่ยนเป็นแย่มาก
ออกัสตัสงั้นหรอ? ผู้ชายผู้ที่แสดงพรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้ที่น่ากลัวมากๆตั้งแต่ยุคแรกของวงการศิลปะการต่อสู้ ในตอนนั้นเขาได้รับการยอมรับจากวงการศิลปะการต่อสู้ เป็นคนที่มีโอกาสก้าวสู่แดนในตำนาน
เป็นเพียงหนึ่งเดียว！
แค่คิดก็รู้แล้วว่าพรสวรรค์ของออกัสตัสนั้นเหี้ยมโหดมากแค่ไหน
ยิ่งอย่าพูดถึงออกัสตัสในตอนนี้ที่เข้าสู่แดนเทพแล้ว
ก่อนที่จะเข้าสู่แดนเทพ มีแค่เย่หนานเทียนเท่านั้นที่สูสีกับออกัสตัส น่าเสียดายที่ในตอนหลังเย่หนานเทียนถูกคนวางแผน รุมทำร้ายจนพิการ
แต่ว่า ออกัสตัสกลับยิ่งเก่งมากขึ้นกว่าเดิม หลังจากที่เขาเข้าสู่แดนเทพ ไม่ได้ไปตามแก้แค้นศัตรู ในทางตรงกันข้ามเขากลับหายตัวไปหลายปี จากนั้นปรากฏตัวขึ้นในการประลองแดนเทพสงครามครั้งหนึ่งที่มีผู้คนมากมาย การปรากฏตัวของเขา เอาชนะแดนสงครามหลายคนด้วยตัวคนเดียว
อีกทั้ง วรยุทธ์ที่ออกัสตัสใช้ในตอนนั้นคือวรยุทธ์ที่เขาฝึกฝนมาหลายปี——《หมัดเจ้านรก》 《หมัดเจ้านรก》ที่แต่ละกระบวนท่าเก่งกาจกว่าแต่ละกระบวนท่าทำให้วงการศิลปะการต่อสู้ตกตะลึง ในขณะเดียวกันเขาก็สร้างชื่อเสียงให้กับตนเองในโลกใต้ดิน ควบคุมสภามืดต่างๆด้วยมือเดียว สถาปนาตนเองเป็น——เจ้านรก
