บทที่ 793 รางวัลของแชมป์
เฉินเฟิงพยักหน้าเพื่อสื่อให้รู้ว่าตนเข้าใจข้อนี้เป็นอย่างดี
เมื่อวาน กงปุ่นเหย่อู่ โซโลและหงเทียนป้าสามคน คิดอยากจะลอบฆ่าเขา ระหว่างเดินทางกลับจากงานเลี้ยงของพระสันตะปาปาโจ้ส์ ใช้หัวแม่เท้าคิดก็ยังคิดได้ ศัตรูพวกนั้นอยากจะให้เขาตายมากแค่ไหน
“กลัวไหม?” หลัวเห้าเทียนถาม
“กลัวบ้าอะไร！”
หลัวเห้าเทียนสบถ
“ตอนปีนเขา พบดินถล่มบนภูเขา มือทั้งสองข้างกุมหัววิ่งไปด้านหน้า โอกาสตายสูงกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ แต่ว่า ถ้าหากนายสามารถข่มความกลัวภายในใจตอนที่พบเจอกับอันตรายได้ เงยหน้าขึ้น มองก้อนหินที่กลิ้งลงมา ทำการตัดสินใจที่เร็วที่สุด ร่างกายก็จะสามารถหลบหลีกได้ ในสถานการณ์ที่ต้องตาย หาโอกาสรอดให้กับตนเอง” แววตาเฉินเฟิงหนักแน่น ใบหน้าไร้ซึ่งความหวาดกลัว น้ำเสียงดังก้อง：“กลัว คือตลอดชีวิต ไม่ว่าจะตอนไหนที่ภัยอันตรายเข้ามา ความกลัวจะเพิ่มโอกาสให้ตนในการพบยมทูต”
“ฮ่าๆๆ คำพูดนี้ไม่ผิดแม้แต่น้อย” หลัวเห้าเทียนหัวเราะเสียงดัง
หลังจากชื่นชมอย่างใจกว้าง หลัวเห้าเทียนพูดเตือนเฉินเฟิง：“นายมีความคิดที่ดี แต่ไม่กลัวก็ส่วนไม่กลัว อันตรายไม่ได้ขจัดออกไป นายจำต้องป้องกัน หากไม่ทันระวัง นายจะเดินตามรอยเท้าของเย่หนานเทียนศิษย์พี่ของนายได้ และแสงสว่างในตัวนายตอนนี้โดดเด่นยิ่งกว่าเย่หนานเทียนศิษย์พี่ของนายในตอนนั้น ดังนั้น นายมีความเป็นไปได้ที่จะตายเพราะเรื่องนี้”
“พูดตามความจริง หลังจากไม่มีกฎแต่ละข้อในการประลอง ให้ผมเผชิญหน้ากับศัตรู ผมไม่กลัวแม้แต่น้อย อยากฆ่าผม ได้ แต่พวกเขาก็ต้องเตรียมตัวเอาไว้ไม่ให้ผมย้อนฆ่าพวกเขา” สีหน้าของเฉินเฟิงในตอนนี้เต็มไปด้วยความมั่นใจ
“ฉันเข้าใจนายมาบ้างจากคำพูดของคนอื่น รู้ว่านายมีความรู้ด้านการเอาตัวรอดมากมาย และมีประสบการณ์การต่อสู้ที่น่าหวาดกลัว แต่ว่า นี่ไม่ได้รับประกันว่านายจะเอาชีวิตรอดจากการรุมล้อมของพวกเขา เพราะถึงอย่างไรเมื่อเผชิญหน้ากับความแข็งแกร่งที่ท่วมท้น ทักษะดูไร้ประโยชน์”
หลัวเห้าเทียนหยุดชะงัก พูด：“แต่ว่าฉันมีวิธีที่สามารถปกป้องนายได้”
“เชิญประธานหลัวพูดให้แน่ชัด” เฉินเฟิงพูด
หลัวเห้าเทียนพูดออกไปตรงๆ：“เข้าร่วมองค์กรศิลปะการต่อสู้”
“มีองค์กรศิลปะการต่อสู้ปกป้อง ไม่ว่าจะเป็นศัตรูของขั้วอำนาจฝ่ายไหน พวกเขาล้วนไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม เพราะนายเป็นสมาชิกขององค์กรศิลปะการต่อสู้ จึงไม่กล้าทำอะไร”
“เป็นจริงตามนั้นครับ มีองค์กรศิลปะการต่อสู้อยู่ สามารถปกป้องความปลอดภัยของผม แต่ว่า พวกคนที่มีใจคิดอยากจะฆ่าผม พวกเขาจะกลัวองค์กรศิลปะการต่อสู้หรอครับ? ผมคิดว่าไม่มีทาง ไม่อย่างนั้น ตอนนั้นคงไม่เกิดเรื่องขึ้นกับศิษย์พี่ของผม” เฉินเฟิงส่ายหน้าแล้วพูด：“อีกทั้ง สำหรับผมที่เคยชินกับการใช้ชีวิตอย่างอิสระ เป็นพันธนาการแบบหนึ่ง”
ยังไม่รอให้หลัวเห้าเทียนพูด เฉินเฟิงก็พูดต่อ：“เส้นทางการต่อสู้ มีแค่การผ่านเลือดและไฟเท่านั้น ถึงจะสามารถพัฒนาขึ้นได้ มีแค่นี้เท่านั้น ถึงจะมีโอกาสอยู่สูงสุด ถึงเวลานั้น ผมก็จะมีสิทธิ์แก้แค้นให้กับศิษย์พี่ของผมก่อน”
ตอนที่พูดถึงความแค้นของเย่หนานเทียน ท่าทางของเฉินเฟิงเปลี่ยนไปในทันที แปรเปลี่ยนเป็นคมเฉียบ เหมือนมีดล้ำค่าที่แหลมคม
หลัวเห้าเทียน ถอนหายใจ：“ดูท่านายไม่มีวันเขาร่วมองค์กรศิลปะการต่อสู้แล้ว”
ถึงแม้น้ำเสียงของหลัวเห้าเทียนจะสิ้นหวัง แต่แววตาของเขากลับปลื้มใจ
“พูดตามความจริง ฉันไม่อยากให้นายเข้าร่วมองค์กรศิลปะการต่อสู้”
หลัวเห้าเทียนพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม：“เป็นเหมือนที่นายพูดเมื่อกี้ ไม่ได้ผ่านเลือดผ่านไฟ คนเราไม่มีทางจะแข็งแกร่งขึ้นมาได้ เหมือนกับสัตว์ที่ถูกคนเลี้ยง ถึงแม้จะได้รับการปกป้อง แต่ขาดการขัดเกลาเพื่อเอาชีวิตรอด ทำให้สูญเสียสัญชาตญาณที่ฝังรากลึกในกระดูก สุดท้ายจึงมีจุดจบที่อนาถกลายเป็นอาหารโอชะบนโต๊ะอาหาร
“ประธานหลัว ขอบคุณในความเข้าใจและมั่นใจของคุณ” เฉินเฟิงกล่าวขอบคุณหลัวเห้าเทียน
“พอได้แล้ว พูดเรื่องรางวัลของนายที่ได้รับแชมป์ในครั้งนี้จากองค์กรศิลปะการต่อสู้ระดับโลกก่อน” หลัวเห้าเทียนพูดขึ้นกะทันหัน
รางวัล? เฉินเฟิงพูดในใจ จะเป็นของล้ำค่าหรือจะเป็นวิชาวรยุทธ์
ขณะที่เฉินเฟิงกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น หลัวเห้าเทียนพูดด้วยเสียงเคร่งขรึม：“พรุ่งนี้ตอนเที่ยง ฉันจะกลายเป็นประธานองค์กรศิลปะการต่อสู้ระดับโลก หลังจากที่ฉันได้รับตำแหน่ง ฉันจะประกาศกฎใหม่หนึ่งข้อทันที——ในอาณาเขตทั่วทั้งโลก ห้ามไม่ให้จอมยุทธ์ลงมือกับคนธรรมดาทั่วไป และห้ามไม่ให้จอมยุทธ์เอาความแค้นไปข้องเกี่ยวกับคนบริสุทธิ์ ไม่อย่างนั้นจะถูกองค์กรศิลปะการต่อสู้ระดับโลกจับ แล้วทำลายวรยุทธ์ทิ้ง！”
อะไรนะ?
ภายในใจของเฉินเฟิงรู้สึกดีใจมาก เขารู้ดี กฎใหม่ข้อนี้สำหรับตนแล้ว หมายความว่าอะไร
“หลังจากกฎใหม่ข้อนี้ประกาศออกไป ก็จะเป็นผลทันที นายจะได้ไม่ต้องกังวลว่าญาติมิตรจะเดือดร้อนเพราะนาย นี่เป็นกฎที่ฉันปรึกษาหารืออกับองค์กรศิลปะการต่อสู้ระดับโลกแล้วค่อยตั้งขึ้นมา และนี่ก็เป็นรางวัลที่พวกเราให้นายสำหรับแชมป์การแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับโลก！” หลัวเห้าเทียนยิ้มแล้วพูด
“ขอคุณประธานหลัว” เฉินเฟิงลุกขึ้น โค้งลำตัวให้กับหลัวเห้าเทียน เพื่อแสดงการขอบคุณของตน
หลัวเห้าเทียนถอนหายใจ：“เสี่ยวเฟิง นายไม่ต้องขอบใจฉัน เรื่องที่เกิดขึ้นกับเย่หนานเทียนศิษย์พี่ของนายในตอนนั้น เป็นความอับอายของวงการศิลปะการต่อสู้หวาเซี่ย การประกาศใช้กฎใหม่ข้อนี้ หวังว่าจะสามารถลดความกังวลของนายลงบ้าง หลังจากที่นายสามารถผ่านพิธีล้างด้วยเลือดและไฟ ก้าวเข้าสู่จุดสูงสุดของศิลปะการต่อสู้ ตามหากลุ่มคนที่รุมทำร้ายศิษย์ของนาย แก้แค้นให้กับศิษย์พี่เย่หนานเทียนของนาย”
หลัวเห้าเทียนมองเฉินเฟิง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง
“ประธานหลัวได้โปรดวางใจ ผมจะต้องตามหาคนในตอนนั้นเจอให้ได้ แล้วแก้แค้นให้กับศิษย์พี่ด้วยตนเอง” เฉินเฟิงตอบกลับหลัวเห้าเทียนด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
นี่ไม่เพียงเป็นสัญญาที่มีต่อหลวเห้าเทียน แต่ก็เป็นสัญญาที่สัญญาเพื่อตอบแทนศิษย์พี่เย่หนานเทียน……
ภายในหวาเซี่ย
ยันเจียงตระกูลเฉิน
ไม่นานก่อนหน้านี้ คนของตระกูลเฉินรู้แล้วว่าเฉินเฟิงเป็นแชมป์ในการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับโลก
ดวงจันทร์ประดับอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืน
ส่วนลึกในคฤหาสน์ตระกูลเฉิน เฉินโป๋ยุงยืนอยู่ตรงหน้าต่างภายในห้องหนังสือ ด้านนอกหน้าต่างไกลออกไปคือแม่น้ำ ไฟสองข้างทางของแม่น้ำส่องสว่าง กลางคืนระยิบระยับ แต่ว่า เขาในตอนนี้กลับไม่มีอารมณ์ชื่นชมทิวทัศน์ ขมวดคิ้วเป็นปม ใบหน้าเคร่งขรึม ควันบุหรี่พ่นออกมาจากริมฝีปากเป็นช่วงๆ
ที่เขี่ยบุหรี่เต็มไปด้วยก้นบุหรี่ ควันบุหรี่ลอยฟุ้งไปทั่วห้องหนังสือ ลอยอยู่นานไม่ยอมจางหาย เหมือนอยากจะกลบเกลื่อนอะไรบางอย่าง
หลังจากกลับมาถึงบ้าน เฉินโป๋ยุงสูบบุหรี่ไปหนึ่งซองแล้ว ตอนนี้บุหรี่ซองที่สองก็สูบไปครึ่งซองแล้ว
เฉินโป๋ยุงสูบบุหรี่ไปด้วย พร้อมทั้งหวนคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับตระกูลพวกเขาในระยะเวลาที่ผ่านมานี้ เริ่มด้วยลูกชายของเขาเฉินอิงไฉ ทั้งๆที่มีอนาคตที่ดี แต่เพราะการปรากฏตัวของเฉินเฟิง ทำลายอนาคตจนหมดสิ้น และยังมีลูกสาวที่น่าสงสารของเขา ถูกเฉินเฟิงใช้วรยุทธ์ทำลายขาทั้งสองข้างจนหัก ตอนนี้ถูกส่งตัวไปรักษาในโรงพยาบาลจิตเวชแล้วc
