แต่หลินหวั่นชิวหายวับไปแล้ว เฉินเฟิงยิ้ม แล้วก็หันหลังจากไป
“คุณเคยได้ยินไหม”
“ได้ยินอะไร”
ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังยืนคุยกันที่ร้านสะดวกซื้อ
“คุณไม่รู้เหรอ ว่าผู้บริหารสาวสวยสกุลเซี่ยแอบมีอะไรกับผู้ช่วยตัวเอง แล้วโดนคนแอบถ่ายคลิปไว้”
“จริงเปล่า สาวสวยขนาดนั้นแอบมีชู้ เธอมีสามีแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ฉันจะหลอกคุณทำไมเล่า น้องสามีฉันยังมีรูปเลย สาวสวยคนนั้นสวยมากเลย มองก็รู้ว่าเป็นผู้บริหารสาวสวยคนนั้น มีสามีแล้วไงเล่า สามีเธออาจจะให้ความสุขเธอไม่ได้ก็ได้”
หญิงสาววัยสามสิบพูดอย่างไม่หลีกเลี่ยงอะไร
“เหมือนฉันจะจำได้ว่าสามีเธอเป็นคนส่งอาหาร ก็ไม่แปลกหรอก ผู้ชายตกถังข้าวสาร ตำแหน่งอะไรก็ไม่มี ช้าเร็วก็ต้องโดนภรรยาสวมเขา！”
ทั้งคู่ยิ่งคุยยิ่งสมจริง ราวกับเรื่องนี้เคยเกิดขึ้น
เซี่ยเมิ่งเหยาเองก็ไม่รู้ว่าข่าวลือนี้เล็ดลอดออกมาจากไหน แต่จู่ๆกลับแพร่สะพัดไปทั่ว
ตอนที่รู้ข่าวเป็นอันดับแรก เธอก็ได้ประกาศแล้ว
พยายามหลบหลีกข่าวลือ ถึงขนาดฟ้องหมิ่นประมาท
แต่ว่าการหลบเลี่ยงแบบนี้ พวกผู้หวังดีมักจะไม่ไปอ่านเนื้อหาจริงจังนักหรอก พวกเขาอยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองอยากจะเชื่อ ส่วนเรื่องผู้บริหารสาวสวยมีชู้ พอดีเป็นเรื่องที่พวกเขาอยากดู
“ประธานเซี่ย ปล่อยให้เรื่องเงียบไปเองเถอะ เดิมทีก็เป็นแค่ข่าวลือ ผ่านไปสักพักก็เงียบเอง ข่าวลือยิ่งแก้ยิ่งเปื้อน”
เซี่ยเมิ่งเหยานั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน เธอเองก็กลุ้มใจ
หลังจากที่เธอกับเฉินเฟิงออกจากบ้านตระกูลเซี่ย ก็ไม่เคยหยุดเลยสักครั้ง แล้วตอนนี้ศัตรูยังจะมาปล่อยข่าวอีก
“ประกาศได้ประกาศออกไปแล้ว ค่อยดูเวลาแล้วกัน พวกนั้นคงจะพูดต่อ ฉันรู้จักพวกเขาดี ถ้าไม่ได้อะไรดีๆ แม้แต่ขาก็ยังขี้เกียจยก และยิ่งไม่ไปทำอะไรพรรรคนั้นหรอก”
เฉินเฟิงมาถึงชางโจวตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า ข่าวลือแพร่ไปตอนเก้าโมงเช้า หลังจากเซี่ยเมิ่งเหยาเปิดตัวเพียงชั่วโมงเดียว เขาจึงรีบร้อนไปพบเซี่ยเมิ่งเหยา
พอสองคนเจอหน้ากัน เฉินเฟิงจึงถาม
“เมิ่งเหยา คุณไม่เป็นอะไรนะ！”
เซี่ยเมิ่งเหยาดูอ่อนเพลียมาก แต่พอเห็นว่าเฉินเฟิงมา เธอก็รีบเก็บอารมณ์ ให้ตัวเองดูไม่น่าเกลียดจนเกินไป
“คุณมาได้ไง”
“พอกลับมา อยู่เยี่ยนจิงคืนนึง ก็มา”
เซี่ยเมิ่งเหยารู้ว่าเขาไปทำอะไรที่เยี่ยนจิง ในใจปวดร้าว แต่ยังยิ้มให้
“กลับมาก็ดีแล้ว”
เฉินเฟิงร้อนใจเรื่องของหล่อน จึงถามอีก
“ข่าวลือข้างนอก คุณเตรียมไปถึงไหน”
“จะทำอย่างไรได้อีก ฉันไปอุดปากคนพวกนั้นไม่ได้สักหน่อย พวกเขาจะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ ฉันไม่ได้ละอายอะไร”
“พวกเขาเหรอ คุณรู้เหรอว่าใครหาเรื่องคุณ”เฉินเฟิงถาม
“ก็จะใครอีก ก็คนที่บ้านน่ะสิ ตั้งแต่ฉันออกจากตระกูลเซี่ย พวกเขาก็ยิ่งดูถูกเรา เดิมทีพวกเขาคิดว่าเราออกจากตระกูลเซี่ย ไม่นานก็กลับไป แต่คิดไม่ถึงว่าเรากลับไปได้ดีกว่าที่พวกเขาคิด บางคนทนดูไม่ได้”
ตอนแรกเรื่องแยกบ้านเฉินเฟิงเป็นคนเสนอออกมา ค่าก่อสร้างห้าร้อยล้าน เขายึดเป็นเงื่อนไข ให้พวกเขายอมให้เซี่ยเมิ่งเหยาแยกบ้าน
แต่คิดไม่ถึงว่าพวกเขาไม่เพียงแต่ไม่ขอบคุณ ยังทำเรื่องแบบนี้อีก
“พาฉันกลับบ้าน”
เฉินเฟิงโกรธมาก ผลที่ตามมาดูร้ายแรงกว่าเดิม
เขาออกคำสั่งที่ไม่มีใครเถียงได้ แต่เซี่ยเมิ่งเหยายังคงส่ายหน้า
“พวกเขาไม่ยอมรับหรอก พวกเขาต้องเป็นคนก่อเรื่องแน่ พวกเราไม่มีหลักฐาน ไปก็ไม่มีประโยชน์”
“ไปกับผมก็พอ”
เขายังคงยืนกรานพูดหนึ่งไม่เป็นสอง จะพาเซี่ยเมิ่งเหยาไป
จู่ๆเซี่ยเมิ่งเหยาก็รู้สึกอุ่นใจ ความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้รับมานาน โดนเขากระชากไปมา เธอมองไปที่เฉินเฟิง
ปล่อยให้เขาจูงตัวเองไป
เมื่อมาถึงบ้านตระกูลเซี่ย พ่อบ้านจำเฉินเฟิงได้ พอเห็นเฉินเฟิงพาเซี่ยเมิ่งเหยาเดินเข้ามา ก็แสดงสีหน้าประหลาดใจ
“พวกเขาไปไหนกันหมด”เฉินเฟิงถาม
“อยู่ที่ห้องโถงหมดครับ”พ่อบ้านไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป
ทั้งคู่จึงเดินโทงๆเข้าไปที่ห้องโถง เห็นเซี่ยห้าวเดินออกมาพอดี
“แก……เฉินเฟิง……”
เขาพูดไม่เป็นประสา
เฉินเฟิงยังพูดไม่ทันจบ ก็บังคับถาม
“เรื่องข่าวลือแกทำเหรอ”
“ห๋า？”
เขาตะลึงก่อน แล้วค่อยตั้งตัวได้
“แกอย่ามามั่ว ฉันไม่รู้ข่าวลือไร”
“ฉันยังไม่ได้บอกข่าวลือเลย แกจะรีบปฏิเสธทำไม”
น้ำเสียงเฉินเฟิงเย็นเยียบ จ้องมองทะลุเข้าไปในแววตาเซี่ยห้าว
“ฉัน……ฉันก็ได้ยินมาบ้าง ไม่ได้หรือไง！”
เขาดูร้อนตัว พูดจบก็เดินกลับไปห้องโถง ไม่รู้ว่าเขาออกมาอยากทำอะไร
เฉินเฟิงไม่ได้สนใจเขา เตรียมจะเข้าไป
เซี่ยเมิ่งเหยาดึงเขา
“จะเข้าไปไม่ค่อยดีมั้ง”
พอลูบมือปลอบใจเซี่ยเมิ่งเหยา เฉินเฟิงกล่าว
“ไม่เป็นไร ผมจัดการเอง”
ประตูห้องโถงถูกเปิดออก ด้านในคนตระกูลเซี่ยนั่งรอเตรียมพร้อมเฉินเฟิงเข้าไป คิดว่าเซี่ยห้าวเป็นคนบอกเมื่อครู่
“แกมาทำไม”
มีคนถามอย่างไม่เป็นมิตร
เฉินเฟิงไม่แม้แต่มอง กวาดตาดูคนตระกูลเซี่ยทั้งเด็กทั้งคนแก่ พูดขึ้น
“วันนี้ผมมาเพราะเรื่องๆหนึ่ง อยากให้พวกคุณแก้ไขเรื่องที่ทำกับเมิ่งเหยา ผมไม่อยากจัดการเอง ตระกูลเซี่ย ก็เป็นแค่ตระกูลหนึ่ง ถ้าไม่มีเมิ่งเหยาตระกูลเซี่ยแทบไม่มีค่าอะไรเลย”
คำพูดของเขาแต่ละคำ ทุกคนได้ยินชัดเจน
แต่ว่าในห้องโถงของคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ทุกคนในตระกูลได้ยินหมด ราวกับถูกคนกดหัวกินแมลงวันตาย ไม่มีใครมีสีหน้าดีสักคน
แต่เฉินเฟิงยืนตรงนั้น ไม่มีใครกล้าสงสัยอะไร
พวกเขารู้ถึงความเก่งกาจของเฉินเฟิง และก็รู้ว่าเป็นคนโหดเหี้ยม
เฉินเฟิงเห็นเซี่ยห้าวเหมือนอยากพูดอะไร แต่ถูกคนข้างตัวกำเอาไว้
ทุกคนเห็นเฉินเฟิง เงียบงันอยู่หลายวินาที เฉินเฟิงจึงพูดขึ้น
“ไม่นาน ผมก็ไม่รบกวนเวลาอาหารทุกคนแล้ว”
ตระกูลเซี่ยตั้งแต่เด็กยันแก่ทุกคนอยากไล่ไอ้บ้านี่ออกไปเต็มทน ใครบ้างที่กล้าพูดไม่
รอจนทั้งคู่ออกมา
“คุณวางท่าขนาดนั้น ต่อไป ต่อไปจะให้ฉันไปเจอหน้าพ่อแม่ได้ไง！”
เซี่ยเมิ่งเหยาใจอ่อน เลยคิดถึงความสัมพันธ์ฉันญาติที่เหลืออยู่
“คุณคิดว่าพวกเขายังนับญาติกับคุณเหรอ”
เซี่ยเมิ่งเหยาไม่รู้จะตอบอย่างไร ได้แต่นิ่งเงียบ
ดูออกว่าหากตัดญาติ เซี่ยเมิ่งเหยากลัวจะไม่เหลือใคร
เฉินเฟิงพูดปลอบ
“เมิ่งเหยา คุณไม่เคยโดดเดี่ยว คุณมีผม มีพ่อแม่
