ออกมาด้านหน้าห้อง ก็เป็นสะพานจิ่วไช สามารถมองเห็นภูเขาชิงซานมาแต่ไกล ท่ามกลางความสบายได้ยินเสียงนก
ในสระบัวใบบัวชูสลอน บดบังทะเลสาป
“ที่นี่เป็นสถานที่พักผ่อนน่ะ ถ้าคุณชายเฉินชอบ ผมแนะนำให้คุณชายเฉินสมัครสมาชิก”
ชายอ้วนแนะนำ
“สถานที่ไม่เลว แต่บางคนกลับส่งกลิ่นอับชื้น ผมว่าช่างเถอะ ผมออกไปเดินข้างนอกคนเดียวดีกว่า”
“คุณชายเฉินไม่เหมือนใครจริงๆ”ชายอ้วนชื่นชม
ไม่นานคนไม่กี่คนก็มาถึงตีนเขา ตรงนั้นเป็นที่โล่งว่าง
สถานที่โล่งว่างนั้นมีบ้านหลังหนึ่ง ไกลออกไป เฉินเฟิงมองออกไปทางระเบียงเห็นคนมองมาทางพวกเขา
รอจนเขาเข้าใกล้ เป็นกลุ่มหวางลั่วปิง
แต่หนึ่งในนั้นมีคนหนึ่งทำให้เฉินเฟิงประหลาดใจ
“นักพรตชิงชิว ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้”
วันนั้นเป็นเพียงแค่เจอครั้งเดียว วันนี้กลับเจอชิงชิวที่นี่
“ที่แท้เป็นท่านนักพรต！คิดไม่ถึงว่าพวกเราจะเจอกันที่นี่”
ชิงชิวคำนับเฉินเฟิง เฉินเฟิงจึงได้แต่คำนับกลับ
“สองวันก่อนเจอคุณท่านหวังที่ริมน้ำ ผมเห็นท่านวิทยายุทธ์สุดยอดเลย ก็เลยอยากศึกษาด้วย แต่คิดไม่ถึงว่าสองวันนี้มีการประลอง ผมใจคันๆ ก็เลยขอคุณท่านหวังมาดูการประลอง แค่คิดไม่ถึงว่าผู้ประลองจะเป็นสหายนักพรตเช่นนี้”
เขาเองก็ยังสวมชุดนักพรต ด้านหลังมีกระบี่สองด้าม
“ท่านนักพรตฝีมือดีจริงๆ”
“น้องชายรู้จักท่านนักพรตชิงชิวเหรอ”หวางลั่วปิงถาม
เฉินเฟิงพยักหน้า แต่การมาถึงของชิงชิวไม่ได้เปลี่ยนแปลงการประลองของพวกเขา
“ของๆคุณท่านหวังผมเอามาด้วย ไม่ทราบว่าหินชิงสือนั้นวางอยู่ที่ไหน”
รอจนเฉินเฟิงพูดจบ หวางลั่วปิงตบมือ ชายสามสี่คนก็ยกลังเข้ามา
“น้องชายพิสูจน์ของได้ แล้ว《จี๋เต้าเจินเจี่ย》เล่มนั้น？”
เฉินเฟิงไม่ลังเล ควักคัมภีร์ขอบเย็นด้ายออกมาจากแขนเสื้อกว้าง
“เล่มนี้แหละ”
เขาวางไว้ในมือ หวางลั่วปิงรู้สึกโลภอยากฉกไป ดีที่เฉินเฟิงว่องไว ถอยหลัง ยิ้มพูด
“คุณท่านหวังอย่าเพิ่งรีบร้อนไป รอให้ชนะก่อนท่านก็จะได้《จี่เต้าเจินเจี่ย》ไป”
หวางลั่วปิงลูบหัวล้านของตัวเอง ฝืนยิ้ม
“เป็นธรรมดา”
ทั้งสองฝ่ายต่างเห็นของดวลกันแล้ว จากนั้นการประลองเริ่มขึ้น
“คุณชายเฉิน แม้ว่าจะท้าดวล แต่ไม่ใช่การดวลตาย ดังนั้นต้องมีเส้นหยุด ในสนามประลอง ขอเพียงแค่ใครมือเท้าลงพื้นก่อน หรือถูกออกจากเส้น ถือว่าแพ้การประลอง เห็นว่าเป็นไง”
ชายอ้วนพูดกับเฉินเฟิง เฉินเฟิงรู้สึกไม่มีปัญหา ได้แต่พยักหน้า
ในตอนที่เฉินเฟิงเตรียมจะเดินไปสนาม ชิงชิวพูดกับเฉินเฟิงคำหนึ่ง
“นักพรตโปรดออมมือ”
พูดจบ แม้แต่เฉินเฟิงยังรู้สึกแปลกๆ นี่ยังไม่ทันประลอง ก็ขอให้ออมมือแล้ว หรือเขาเห็นว่าหวางลั่วปิงไม่ใช่คู่ต่อสู้ หรือว่าพูดอะไรกับฝ่ายตรงข้าม
แต่ว่าเฉินเฟิงไม่ได้คิดอะไรมาก ถ้าหากว่าฝ่ายตรงข้ามอ่อนขนาดนี้ เขาอาจจะพิจารณาออมมือ
จากนั้น สนามใหญ่ทรงวงรีก็เหลือเพียงเฉินเฟิงกับหวางลั่วปิงสองคน
สองคนก้าวเท้าเจ็ดแปดเก้า ต่างมองซึ่งกันและกัน แม้ว่าต่างคนต่างไม่มีการเคลื่อนไหว แต่ต่างก็เริ่มเตรียมตัว รอเพียงเสียงนกหวีด พวกเขาก็แย่งกันขึ้น
จากนั้นสิ้นเสียงนกหวีด เงาสองคนจึงขยับ
ทั้งคู่ต่างออกหมัดมวย ดังนั้นจึงไม่ต้องพูดถึงอาวุธเลย แต่ความว่องไว ความเร็วฝีเท้า มีแต่ชิงชิวเท่านั้นที่รู้จังหวะ คนอื่นๆแค่ยืนดูครื้นเครงเท่านั้น
สองคนชนกัน ปะทะกันไม่กี่ทีแต่สองฝ่ายกำลังพอๆกัน
เฉินเฟิงแค่ลองดู ส่วนหวางลั่วปิงเองก็ลองเหมือนกัน ทั้งคู่ต่างกำลังจับจุดฝ่ายตรงข้าม
พลังทั้งสองฝ่ายถึงจุดหั้วจิ้งขั้นสูงสุด ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่ต่างฝ่ายต่างกดกำลังกัน ดังนั้นการพุ่งเป้าไปที่จุดอ่อนจึงเป็นสิ่งสำคัญที่สุด
และก็เป็นการปูพื้นฐานชัยชนะ
ตอนนี้เองเฉินเฟิงถีบหวางลั่วปิงออกไปหน้าประตู หวางลั่วปิงเองก็แลกหมัดกลับโดยเร็ว
กระบวนท่าเดียวลงพื้น หวางลั่วปิงคว้าข้อเท้าเขา อีกมือจะขยุ้มหัวใจ
นี่เป็นท่าไม้ตาย
เฉินเฟิงอาศัยกำลังหวางลั่วปิงพุ่งขึ้นฟ้า ทำให้ท่าไม้ตายเขาว่างเปล่า
แต่ท่าไม้ตายฝ่ายตรงข้ามดุเดือดมาก ได้คิดที่จะสังหารเขาแล้ว
แน่นอนว่าเฉินเฟิงย่อมกันไว้ไม่ได้ เขาเพิ่มความเร็วของตัวเอง เห็นทั้งคู่ออกมือ ความเร็วจึงเห็นไม่ชัด
ชิงชิวที่อยู่ขมวดคิ้ว เขาเห็นกระบวนท่าค่อยๆเริ่มห่างไปจากตอนเริ่มต้น
“มีฝีมือจริงๆ ข้าไม่ได้ประลองสนุกแบบนี้มานานแล้ว”
หวางลั่วปิงถอยหลังสองก้าว เครายาวที่พันเป็นปมพริ้วไหว เฉินเฟิงก็อยากแสดงลีลาบ้าง เลยไม่ยอมตามไป
กระบวนท่าไม่กี่นาทีอยู่ชั่วพริบตาเดียว
ทั้งสองฝ่ายยังไม่ได้แสดงความสามารถที่แท้จริง ต่างแค่ลองดู แต่ต่อให้เป็นแบบนี้ ก็ดุดันมากแล้ว ไม่มีใครยอมใคร
“เอาอีก！”
พอสูดลมหายใจลึก หวางลั่วปิงก็ระเบิดเสียง แล้วพุ่งเข้ามา
ไม่เหมือนการประลองเมื่อครู่ ทั้งสองคนจะประลองจริงจังแล้ว
หมัดที่พุ่งเข้ามาราวกับหนักเป็นตัน
นี่คือพลังของระดับหั้วจิ้ง แต่หั้วจิ้งที่แท้จริงไม่มีการพิสูจน์กระบวนท่าแล้ว สำหรับกระบวนท่าในชุดหั้ว ไม่มีใครที่สามารถจะสัมผัสกับหมัดได้อย่างแท้จริง
เมื่อผ่านการหลี่เลี่ยง อาศัยพลังมาประกาศศักดาก้องโลก
ระดับนี้ การล่มสลายสำคัญกว่าอะไรทั้งหมด
ดังนั้นเฉินเฟิงจึงหลบไปได้ง่าย
วิชาของเขาจริงๆแล้วเข้าใกล้ปรมาจารย์ไปทุกที และก็เป็นไปตามที่เขาเข้าใจ
ดังนั้นตอนที่ประจันหน้ากับหวางลั่วปิง ไม่ว่าหมัดฝ่ายตรงข้ามจะแรงแค่ไหน ดุเดือดแค่ไหน เขาก็หลบไปได้โดยง่าย
การสัมผัสคราวนี้ ทั้งคู่สู้กันไปนาน หลังจากปะทะกันแล้ว ก็เห็นความต่างได้ชัด
อย่างน้อยหวางลั่วปิงตอนนี้ก็สามารถทะลุการป้องกันของเฉินเฟิง
รอจนเฉินเฟิงเป็นฝ่ายจู่โจมบ้าง เขาก็เกิดแรงกดดัน
ในตอนที่เฉินเฟิงจะได้ชัยชนะ จู่ๆหวางลั่วปิงก็ใช้กระบวนท่าเจ้าเล่ห์ขึ้นมา
ความดุเดือดเมื่อครู่หายไป
การเปลี่ยนกะทันหันทำให้เฉินเฟิงตกตะลึงพลัน
นี่ไม่สมเหตุสมผล อย่างไรเสียคนฝึกวิทยายุทธ์ไม่มีทางเปลี่ยนง่ายๆแน่
ดังนั้นการตกตะลึงชั่วครู่ แขนเสื้อเขาก็ถูกหวางลั่วปิงฉีกขาด แลัวข่วนไปถึงเนื้อ เผยให้เห็นปากแผล
