เฉินเฟิงไม่รู้จะตอบยังไงดี ระวังที่กำลังลังเล ผู้หญิงก็ผลักเขาออก แล้วมุ่งเดินเข้าไปยังห้อง
พอเธอเห็นชิงจือที่นอนอยู่ตรงนั้น ก็รีบร้อนเดินเข้าไปตรวจสอบทันที
พอรู้ว่าชิงจือนอนไม่ได้สติ จึงหันไปซักถามเฉินเฟิงว่า
“นางเป็นอะไร เจ้าเป็นคนทำร้ายนางงั้นเหรอ?”
เฉินเฟิงนส่ายหัวปฏิเสธ แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่เชื่อ
“ไม่ใช่เจ้า ที่นี่มีแค่เจ้าคนเดียว ตกลงเจ้าทำอะไรนางกันแน่?”
ผู้หญิงซักถามอีกครั้ง
ชายชราสองคนที่อยู่ข้างหลังเฉินเฟิงเองก็กำลังเตรียมที่จะจัดการกับเฉินเฟิง
ส่วนเฉินเฟิงไม่กล้าขยับอะไรมาก เขาไม่แน่ใจความแข็งแกร่งของอีกฝ่าย แต่ทั้งสามคนน่าจะเป็นคนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้
“ฉันเข้าใจเหตุผลที่คุณสงสัยในตัวฉัน แต่ฉันคงได้แต่บอกว่าฉันไม่รู้จริงๆ เธอถูกคนกลุ่มนึงลอบทำร้ายจนอมีสภาพอย่างตอนนี้ ถูกพวกเขาแทงที่หัวใจ แต่ยังไม่ตาย ฉันพยายามรักษาเธอ แต่ว่าจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้สติ เรื่องทั้งหมดก็มีเท่านี้”
หญิงงามในชุดพระราชวังจ้องมองเฉินเฟิงด้วยความจริงจัง เวลาเดียวกันก็สังเกตเห็นเด็กผู้หญิงที่อยู่ตรงมุมห้อง ชี้ไปยังเด็กผู้หญิงแล้วถามว่า
“แล้วยัยเด็กนี้เป็นใครกัน?”
เฉินเฟิงมองไปยังเด็กผู้หญิง เขาไม่รู้จะแนะนำยังไงดี
“ชิงจือรู้จักเธอ”
คิดไปคิดมา นี่อาจจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุดแล้ว
อย่างที่คิด พอได้ยินชื่อของชิงจือ ความระมัดระวังที่หญิงงามมีต่อเด็กผู้หญิงก็น้อยลงไปเล็กน้อย
แต่สำหรับเฉินเฟิง เธอก็ยังเหมือนเดิม
“อย่าให้ข้ารู้นะว่าเจ้ากำลังโกหกข้า ไม่งั้น ข้าจะให้เจ้าทรมานยิ่งกว่าตาย”
เหมือนกับชิงจือที่ข่มขู่เฉินเฟิง ทั้งสองต่างก็มีสายตาเดียวกัน
พอพูดจบ หญิงงามก็ไม่สนใจเฉินเฟิงอีก แต่กลับตรวจสอบบาดแผลของชิงจืออย่างจริงจัง
ความจริงพอได้รับการรักษามาหลายวัน ชิงจือก็ดีกว่าก่อนหน้านี้มาก อย่างน้อยๆชีพจรของเธอก็ดีกว่าก่อนหน้านี้มาก
แต่หญิงงามก็ยังไม่ไว้ใจ เธอเอาสมุนไพรที่อยู่บนบาดแผลของชิงจือทิ้งทั้งหมด จากนั้นก็เอายาผงที่ตัวเองพกติดตัวออกมาหนึ่งขวด
ค่อยๆเอายาผงโรยไปยังบาดแผลที่เริ่มมีเนื้องอกขึ้นมาใหม่ แล้วพันแผลใหม่ ถึงดูเหมือนวางใจลง
พอรอจนหญิงงามในชุดพระราชวังทำทุกอย่างเรียบร้อย เธอก็สั่งให้ชายชราทั้งสองไปหาเปลหามมา ให้ทั้งสองคนยกชิงจือเข้าไปวางบนเปลหาม หญิงงามถึงหันไปพูดกับเฉินเฟิงว่า
“ที่นี่ไม่ต้องการเจ้าแล้ว เจ้ามาจากไหนก็กลับไปที่นั่น”
เฉินเฟิงเงียบไม่รู้จะพูดยังไงดี ถึงแม้ยังไม่รู้ว่าหญิงงามกับชิงจือมีความสัมพันธ์ยังไง แต่คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหา อย่างน้อยก็ไม่รู้สึกว่า พวกเขาจะทำอะไรกับชิงจือ
ส่วนชิงจือเองก็จะได้รับการดูแลที่ดีกว่าเกิม เขาเองก็ไม่รู้สึกติดขัดอะไร แต่เด็กผู้หญิงคนนั้น เขาหันไปมองเธอ
หญิงงามมองความคิดของเฉินเฟิงออก เธอจึงพูดว่า
“ในเมื่อชิงจือรู้จักเด็กผู้หญิงคนนี้ งั้นข้าจะพานางไปด้วย เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า”
เฉินเฟิงก้มหน้าแล้วใช้ความคิด ระหว่างเด็กผู้หญิงกับชิงจือจะต้องมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งแน่ และพอชิงจือตื่นขึ้นมา ก็คงอยากจะเจอเด็กผู้หญิงเหมือนกัน เพราะงั้นการตัดสินใจนี้เขาเองก็ไม่รู้สึกติดขัดอะไร
“งั้นก็ได้ พวกคุณดูแลเธอดีๆล่ะ บางทีความทรงจำของเธออาจจะดูสับสนเล็กน้อย เพราะงั้น……”
“เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง”
น้ำเสียงของหญิงงามยังคงเต็มไปด้วยความเย็นชา เป็นความเย็นชาที่ไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น
เฉินเฟิงมองเด็กผู้หญิงเป็นครั้งสุดท้าย คงถึงเวลาที่ต้องไปแล้ว
แต่พอเขาหันหลัง เด็กผู้หญิงก็รู้ความหมายที่ทั้งสองคนคุยกัน เขาลุกขึ้นมาจากมุมห้อง แล้ววิ่งไปหาเฉินเฟิง
แต่ยังไม่ทันรอให้เธอเข้าไป ก็ถูกหญิงงามดึงเอาไว้
เด็กผู้หญิงขัดขืน จนกระทั่งเริ่มร้องไห้ออกมา แต่ก็ไม่เป็นผล มือของหญิงงามยังคงกุมแน่นไว้เหมือนเดิม
แสงข้างนอกบ้านค่อนข้างแสบตา วันดีๆแบบนี้ แม้แต่ก้อนเมฆยังดูสดใหม่
เฉินเฟิงเองก็ได้ยินเสียงร้องของเด็กผู้หญิง แต่เขาไม่สามารถพาเธอไปได้ เธอไม่ได้เป็นของเขาซะหน่อย
ส่วนถนนเล็กๆที่เคยเดินลงเขาก่อนหน้านี้ เขาเดินลงไปอีกครั้ง
ลานจอดรถตรงตีนเขา เฉินเฟิงหารถตัวเองเจออย่างง่ายดาย มีฝุ่นตกลงมาในหลายวัน แล้วก็ยังมีใบไม้ที่ร่วงบนกระจกหน้าของรถ
เขาปัดเศษใบไม้ออก แล้วเข้าไปนั่งข้างในรถตัวเอง ไม่ได้สตาร์ทรถในทันที เอาแต่นั่งอยู่เงียบๆข้างในรถอย่างนาน
จู่ๆก็รู้สึกคิดถึงเด็กผู้หญิงเล็กน้อย
เขายิ้มอย่างขมขื่น สุดท้ายก็สตาร์ทรถออกไป
และสิบกว่าวันก่อนที่เฉินเฟิงจะกลับไปยังยันเจียง หรือก็ขึ้นระหว่างที่เขาถูกชิงจือพากลับไปยังภูเขา
ข่าวที่พี่น้องตระกูลเน่ตามหาเฉินเฟิงไม่รู้เพราะอะไรข่าวถึงถูกลือไปยังตะวันออกเฉียงเหนือ มีคนมากมายที่กำลังรอข่าวคราวอยู่ พวกเขาหวังว่าพี่น้องตระกูลเน่จะสามารถทวงคืนหน้าที่ตะวันออกเฉียงเหนือเสียไปได้
หนึ่งในนั้นคนที่เฝ้ารอมากที่สุดก็คือลุงกับหลานของตระกูลเจี่ย แทบจะรอฟังข่าวคราวทั้งวันทั้งคืน
พวกเขาเฝ้ารอให้พี่น้องตระกูลเน่สั่งสอนเฉินเฟิงหนักๆ จะดีมากถ้าเกิดฆ่าเขาซะเพื่อที่ความแค้นในใจของพวกเขาจะได้หายไป
แต่สิ่งที่พวกเขานึกไม่ถึงว่าผลสุดท้ายที่ได้ก็คือพี่น้องตระกูลเน่พ่ายแพ้กลับมา แถมยังแพ้หมดรูป
พวกเขาแทบไม่อยากจะเชื่อ
เจี่ยตงโกรธจนโยนที่เขี่ยบุหรี่ที่อยู่ใกล้มือลงไปแตกบนพื้น พูดด้วยความโมโหว่า
“ทำไมพวกเขาถึงแพ้ได้ พวกเขาได้รับฉายาว่ากระบี่ไร้พ่ายไม่ใช่รึไง? ทำไมถึงแพ้ง่ายๆแบบนั้น” “แถมยังไม่สามารถทำให้เฉินเฟิงบาดเจ็บแม้แต่น้อย”
เจี่ยว่างเล่ดูสงบกว่าหน่อย เขาพูดว่า
“เฉินเฟิงแข็งแกร่งมาก พวกเราเองก็ต้องยอมรับ ดูเหมือนว่าการตกลงระหว่างแกกับคุณชายตระกูลเฉินพวกเราจะทำไม่สำเร็จสักแล้ว”
แต่เจี่ยตงก็ยังไม่ยอมแพ้
“ไม่ได้ ผมปล่อยให้มันจบแบบนี้ไม่ได้ ฉันได้ให้คำสัญญากับเฉินอิงไฉแล้วว่าจะต้องสั่งสอนเฉินเฟิงแทนเขา ให้เขาหน้าแตกต่อหน้าทุกคน”
“แต่ตอนนี้แม้แต่พี่น้องตระกูลเน่ก็ยังพ่ายแพ้ แกยังทำอะไรได้อีก ไร้พ่ายของตะวันออกเฉียงเหนือแพ้แล้ว พี่น้องตระกูลเน่แพ้แล้ว ไม่มีทางหาคนในตะวันออกเฉียงเหนือที่สามารถชนะเขาได้แล้ว”
“ไม่ ยังมีอีก ขอแค่พวกเขายอมลงมือ เฉินเฟิงไม่สามารถเอาชนะได้แน่”
เจี่ยตงดูด้วยความดุร้าย
เจี่ยว่างเล่มองเจี่ยตงด้วยความตกใจ เขาพอจะเดาได้แล้วว่าคนที่เจี่ยตงพูดหมายถึงใคร
“นี่มันเป็นไปไม่ได้ มหาปรมาจารย์ทั้งสองของสำนักเทียนซานไม่ได้ลงเขามานับสิบปีแล้ว ไม่มีทางที่พวกเขาจะช่วยแกจัดการกับความแค้นส่วนตัวของแก”
แต่เขาก็พูดตัดความคิดอย่างไว
เจี่ยตงรู้อยู่แล้ว เขายิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า
“ฉันทำไม่ได้ แต่ไม่ได้แปลว่าทุกคนจะไม่สามารถทำได้ ถ้าเกิดพี่น้องตระกูลเน่เป็นอะไรขึ้นมา งั้นคุณลุงว่าพวกเขาจะยังไม่ยอมลงมืออีกงั้นเหรอ”
“แก……”
ราวกับว่าเจี่ยว่างเล่เพิ่งรู้จักหลานของตัวเอง สายตาของเจี่ยตงเต็มไปด้วยความดุร้าย และโหดเหี้ยม ราวกับเขาเห็นพ่อของตัวเอง ชายที่ได้ฉายาว่า‘กษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ’
เจี่ยว่างเล่ตัวสั่นเล็กน้อย แต่ต่อมาเขาก็ยิ้ม นี่มันเป็นแผนที่ดีมาก
แน่นอนว่าไม่มีใครรู้ลุงกับหลานคู่นี้กำลังวางแผนอะไร ส่วนพี่น้องตระกูลเน่เองก็ไม่รู้ว่าตัวเองถูกคนอื่นหมายหัวไว้แล้ว หลังจากที่พวกเขาพ่ายแพ้ให้กับเฉินเฟิง ก็ไม่อยากกลับมาที่ตะวันออกเฉียงเหนือด้วยซ้ำ เหตุผลหลักๆก็คือไม่กล้ากลับไปเผชิญหน้า
แต่พอก้าวเท้าลงมาจากสถานี พวกเขาก็ถูกคนรอบล้อมเอาไว้
ส่วนคนที่รั้งพวกเขาเอาไว้ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นเจี่ยตง แต่เพราะยิ่งเป็นเจี่ยตง ก็ยิ่งทำให้พี่น้องตระกูลเน่ไม่กล้าเผชิญหน้าเข้าไปใหญ่
