ลูกเขยมังกร – ตอนที่ 828

ชายร่างใหญ่จึงตอบด้วยเสียงเบาๆ

“อันที่จริงแล้วเด็กสาวคนนั้นเป็นลูกสาวของผมเอง เธอบอกกับผมว่าเธออยากพบกับเทพธิดา อืม ความจริงแล้วลูกสาวของผมเธอมองว่าคุณเป็นเทพธิดามาตลอด ดังนั้นเธอเลยอยากจะพบกับคุณ”

“แค่นี้หรอ？ฉันจะหาเวลาไปที่นั่นอีกครั้ง คุณวางใจได้เลย” ชิงจือตอบรับอย่างง่ายดาย

แต่ดูเหมือนว่าชายร่างใหญ่ยังมีบางอย่างที่อยากจะพูดออกมา

ชิงจือขมวคิ้วแน่น ถึงแม้ว่านี่จะไม่ใช่คำขอที่ยากลำบากอะไร แต่สำหรับตัวเธอแล้ว เธอไม่ได้ชื่นชอบเรื่องราวที่ดูไร้สาระพวกนี้ด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เหมือนว่าชายร่างใหญ่ยังไม่พึงพอใจซะเท่าไหร่

“คุณยังมีปัญหาอะไรอีกหรอ？” ชิงจือถามอีกครั้ง

ชายร่างใหญ่ตอบกลับด้วยความอึดอัดใจ “คุณสามารถไปกับผมตอนนี้เลยได้หรือเปล่า？”

“ทำไม？คุณรีบร้อนงั้นหรอ？”

ชิงจือถามอย่างสงสัย

ชายร่างใหญ่ก้มหน้าลงด้วยอารมณ์ที่ตกต่ำ

“ที่จริงแล้วเวลาของเด็กคนนั้นเหลือไม่มากแล้ว คราวที่แล้วที่มาตามหาแล้วไม่พบกับคุณ ผมก็ไม่ได้หวังอะไรมากแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังคงกลับมาตามหาคุณอีกครั้ง และคิดไม่ถึงว่าจะได้เจอกับคุณเข้าจริงๆ ”

เหลือเวลาไม่มากแล้ว อย่างนั้นก็แสดงว่าชีวิตของเด็กคนนี้เหลืออยู่อีกไม่นานแล้วสินะ

ชิงจือนิ่งเงียบ เธอคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีเรื่องราวแบบนี้เกิดขึ้น

แต่ถึงยังไงก็เป็นเรื่องที่เธอเคยให้คำมั่นสัญญาเอาไว้ จะช้าจะเร็วมันก็ไม่ได้มีความแตกต่างอะไร

เสียงรถไฟดังตึกตักๆ เฉินเฟิงที่นั่งอยู่ทอดสายออกไปด้านนอกหน้าต่างด้วยความคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะกลับออกมาด้านนอก พร้อมกับต้องเผชิญกับความจริงเช่นนี้อีกครั้ง

“ผมจะบอกให้เลยนะ แค่คุณฟังผม ผมสัญญาเลยว่าคุณจะสามารถทำเงินได้เลย ไม่ต้องพูดให้มากความ ในหนึ่งปีคุณสามารถทำได้เงินจำนวนขนาดนี้เลยล่ะ”

ชายที่นั่งตรงข้ามกับเฉินเฟิงชูมือขึ้นมาทำตัวเลขให้กับเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ดู

“สามแสน？” อีกฝ่ายถามด้วยความตกใจ

“สามแสนอะไรกัน สามล้านต่างหากเล่า อย่าหาว่าผมขี้โม้เลย คุณไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ผมเปิดบริษัทใหญ่ขนาดไหน ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเราสองคนมีวาสนาต่อกัน ผมไม่มีทางบอกเรื่องดีแบบนี้ให้กับคุณหรอก เป็นยังไง คุณฟังที่ผมพูดรับรองได้เลยว่าคุณจะร่ำรวยแน่นอน”

เฉินเฟิงไม่ได้มีความสนใจที่จะไปฟังเรื่องฉ้อโกงแบบนี้เลย เขาเพียงแต่รู้สึกตลกกับการแสดงของเจ้าหมอนี่เท่านั้น

แต่โชคดีที่คนที่อยู่ข้างๆ ชายนักต้มตุ๋นรับว่าตัวเองกำลังถูกหลอก สุดท้ายเขาจึงส่ายหน้าไม่ได้ตอบรับใดๆ

จากนั้นชายนักต้มตุ๋นที่กำลังเสแสร้งอยู่ได้ยินเสียงหัวเราะของเฉินเฟิง เขาจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปยังเฉินเฟิงแทน

“เป็นไงน้องชาย คิดอย่างไร？” เขาหันไปพูดกับเฉินเฟิง

ทว่าเฉินเฟิงกลับส่ายหน้าปฏิเสธไป

นักต้มตุ๋นที่เห็นว่าไม่มีความหวังแล้วจึงเดินออกไปยังที่อื่น

“คนสวย สนใจจะเพิ่มเพื่อนวีแชทกันหน่อยไหม ！”

หลังจากที่นักต้มตุ๋นเพิ่งเดินจากไป อีกฝั่งก็มีชายหนุ่มแต่งตัวเว่อร์วังเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของชิงจือ

แต่ชิงจือกลับไม่มองเขาเลยแม้แต่น้อย

“คนสวยไว้หน้ากันหน่อยสิ พี่มีเงินนะ ถ้าหากคนสวยยอมมาเป็นหวานใจของพี่ พี่จะซื้อคอนโดในยันเจียงให้เลย เป็นยังไง”

เขาพูดอีกครั้ง

เฉินเฟิงถึงกับคิดว่าหากแค่คอนโดหลังเดียวสามารถซื้อชิงจือได้ เขาคงจะยอมใช้สวนซวนหยวนเพื่อแลกเปลี่ยนกันแล้ว

แต่ชิงจือยังคงไม่สนใจเขาดังเช่นเคย เฉินเฟิงเริ่มรำคาญใจที่เขามาสร้างความวุ่นวายอยู่ข้างๆ จึงเสนอตัวเข้าไปหวังจะกำจัดเขาออกไป

“คุณไม่เห็นหรอว่าเธอไม่ยินยอม？” เฉินเฟิงพูดกับเขาด้วยความเกรงใจ

แต่คิดไม่ถึงว่าชายหนุ่มที่แต่งตัวทันสมัยคนนั้นจะต่อว่าเฉินเฟิงกลับ

“ไอ้ยาจก นี่ใช่เรื่องที่แกจะเข้ามายุ่งหรือไง ？แค่ดูก็รู้ว่าเป็นคนที่ยังไม่เคยแม้แต่จะเดินทางเข้าเมืองมาก่อน ยังมีหน้าจะมาพูดอีก”

เฉินเฟิงไม่ได้โกรธอะไรทั้งยังยิ้มออกมา

“ผมแค่คิดว่าคุณเสนอราคาได้ต่ำเกินไปก็เท่านั้น ผู้หญิงสวยขนาดนี้มีค่าแค่คอนโดหลังเดียวในยันเจียง ผมว่าถ้าคุณเสนอราคาสูงกว่านี้เธออาจจะยอมก็ได้นะ”

พูดไปเฉินเฟิงก็พลันหยิบเอานาฬิกาที่หลินหวั่นชีวเคยเอาให้เขาออกมา

“คุณดูนาฬิกาเรือนนี้ของผมสิ มันสามารถใช้ซื้อคอนโดสองหลังในTomson Rivieraได้เลย ผมคิดว่าบางทีแบบนี้ถึงจะเหมาะสมกับผู้หญิงที่สวยแบบนี้มากกว่า”

ชายหนุ่มจ้องมองไปยังนาฬิกาในมือของเฉินเฟิง ซึ่งมันดูมีระดับจริงๆ แต่เมื่อได้ยินเฉินเฟิงบอกว่ามันสามารถแลกได้กับคอนโดสองหลังในTomson Rivieraได้ เขาก็ไม่เชื่อ เพราะนั่นเป็นที่ที่แพงที่สุดในหยางเจียงแล้ว

“แกนี่ขี้โม้ได้สุดจัดเลยหว่า แค่นาฬิกาเก๊อันเดียวมีค่าเท่ากับคอนโดสองหลัง ทำไมแกถึงไม่ขึ้นสวรรค์เลยล่ะ ！”

เฉินเฟิงหัวเราะ บางครั้งช่องว่างมันก็มากเกินไป เพราะแม้แต่โอกาสในการแสดงยังไม่มีเลย แต่ถึงยังไงอีกฝ่ายก็ดูไม่เข้าใจ เพราะสำหรับเขาแล้วบางทีนาฬิกาเรือนนี้ก็คงจะไม่ต่างอะไรกับของที่วางขายตามแผงขายของ

“ในเมื่อคุณไม่รู้ ก็ช่างมันเถอะ แต่ว่าคอนโดหลังเดียวมันไม่คุ้มราคาจริงๆ ผมว่าคุณกลับบ้านไปหาเงินเพิ่ม ดูว่าพอจะซื้อเพิ่มอีกหลังได้หรือเปล่า แบบนั้นอาจทำให้สาวสวยคนนี้ยอมเปิดปากพูดก็ได้”

ในขณะที่เฉินเฟิงกำลังแสดงท่าทีโอ้อวด เขาก็รับรู้ถึงสายตาเย็นชาที่จ้องมองมายังตัวเขา แน่นอนว่าชิงจือไม่ชื่นชอบให้คนอื่นมาล้อมมุงดูเธอเหมือนกับลิงแบบนี้ ดังนั้นหลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็หุบปากเงียบทันที เพราะเขาไม่อยากจะไปยั่วโมโหผู้หญิงนิสัยประหลาดคนนี้

“รออยู่ตรงนี้แหละ แค่นาฬิกาเก๊อันเดียวยังกล้าจะมาข่มคนอื่น เพื่อนของฉันเป็นคนชอบเล่นนาฬิกาพอดี ถึงเวลาอย่าหาว่าฉันไม่เตือนแล้วกัน ถ้าขายหน้าอย่าวิ่งหางจุกตูดไปแล้วกัน”

เฉินเฟิงคิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าหมอนี่จะเอาจริงเอาจังขึ้นมา และหลังจากที่เขาจากไปไม่นาน เขาก็กลับมาที่ขบวนรถนี้อีกครั้ง

พร้อมกับชายหนุ่มที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเขาที่เดินตามมาด้วย แต่คนนี้ดูจะมีความเป็นผู้ดีมากกว่า

“ว่ายังไง แน่จริงก็เอานาฬิกาเก๊อันนั้นออกมา ฉันอยากจะดูหน่อยว่ามันจะมีค่าขนาดไหนเชียว ถึงขนาดสามารถซื้อคอนโดในTomson Rivieraได้” ใบหน้าของเขาแสดงออกมาราวกับตนได้รับชัยชนะแล้วเสียอย่างนั้น

เฉินเฟิงมองไปยังชิงจือที่หลับตาไม่สนใจอะไร เขาจึงคิดว่าหากยังสร้างเรื่องแบบนี้ต่อไป เขาคงจะไม่ได้ลงจากรถไฟแน่ๆ

แต่เจ้าหมอนั่นที่เห็นเฉินเฟิงเกิดความลังเลก็ยิ่งโอหังยิ่งขึ้น

“เป็นอะไรไป กลัวแล้วหรอ เมื่อกี้ยังอวดดีอยู่ไม่ใช่หรือไง ？ทำไมพอฉันไปพาคนมา แกถึงได้สงบเสงี่ยมซะงั้น แกสุดยอดนักไม่ใช่หรือไง ？”

เฉินเฟิงครุ่นคิดก่อนจะหยิบเอานาฬิกาออกมาให้พวกเขาดู ถ้าหากยังปล่อยให้เขายโสโอหังแบบนี้ต่อไป ตัวเขาเองคงจะไม่ได้ลงจากรถไฟแน่ๆ เขาปลดนาฬิกาออกจากข้อมืออย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นก็โยนให้กับชายหนุ่มผู้ดีคนนั้น

“ค่อยๆ ดู ขอแค่อย่ารบกวนพวกเราก็พอแล้ว ดูเสร็จเมื่อไหร่ค่อยส่งคืนมาก็ได้”

ชายหนุ่มที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว เขาถึงกับมือไม้พันกันไปหมดกว่าจะรับนาฬิกาเอาไว้ได้

เมื่อมองดูท่าทีที่เฉินเฟิงปฏิบัติต่อนาฬิกาแล้ว ชายหนุ่มผู้ดีที่เมื่อกี้ยังมีความสนใจถึงกับแสดงสีหน้าผิดหวังออกมา

“ฮึ จะตายอยู่แล้วยังจะมีหน้ามาโม้อีก ถ้าหากมันมีค่าขนาดนั้น แกจะกล้าทำแบบนี้หรอ ถ้าเป็นของดีจริงคงจะเจ็บใจหากมันมีรอยขีดข่วนแค่นิดเดียว”

เฉินเฟิงขี้เกียจที่จะไปสนใจพวกเขาแล้ว จึงหันไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าด้านนอกหน้าต่างจะวุ่นวายกว่าด้านในอีก

ในตอนที่เฉินเฟิงไม่ได้สนใจชายหนุ่มผู้ดีคนนั้นที่กำลังมองดูนาฬิกาของเฉินเฟิงอย่างจริงจัง เขาเกือบจะทำนาฬิกาข้อมือนั้นตกลงบนพื้นด้วยความตกใจ เขาโอบนาฬิกาเอาไว้ในมือแน่นอีกครั้งด้วยความตื่นตระหนก

ชายคนนั้นก็ถามด้วยความสงสัยทันทีเมื่อเห็นคนของตัวเองแสดงสีหน้าแบบนั้น

“เป็นยังไง นาฬิกาอันนี้ได้ราคาบ้างไหม ？”