ตอนนี้เซียงหลันเตรียมรับโชคชะตาชีวิตของตัวเองแล้ว เพราะในยามที่อยู่ต่อหน้าพลังอันเด็ดขาดแบบนี้ การต่อต้านล้วนไร้ประโยชน์ทั้งนั้น
เธอเหลือบมองไปยังประตูห้องที่ถูกปิดอยู่ พร้อมหวังว่าหญิงสาวที่อยู่ในนั้นจะไม่ออกมาเด็ดขาด แต่น่าเสียดาย สิ่งที่เธอไม่ต้องการมากที่สุดกลับเกิดขึ้นแล้ว
“คุณห้ามฆ่าเธอนะ” หญิงสาวยืนตะโกนอยู่หน้าประตูห้อง
ตู๋กูหยุนสะดุ้งโหยงพลางมองไปยังหญิงสาวคนนั้น พร้อมกล่าวถาม ： “คุณเป็นใครอีก？”
“ฉันชื่อว่าเชียนเสี่ยวหยุน เป็นเพื่อนของเธอ” เชียนเสี่ยวหยุนรวบรวมความกล้ากว่าจะเอ่ยปากกล่าวต่อ ： “คุณปล่อยเธอไปซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะหาคนมาตามฆ่าคุณ”
ด้านตู๋กูหยุนเหมือนกับได้ยินเรื่องที่สุดแสนจะตลก ก่อนที่เขาจะหัวเราะเยาะออกมาเบาๆ ： “คุณกำลังรนหาที่ตายหรือไง？”
เซียงหลันเองก็พยายามดิ้นรนตะโกนออกมา： “คุณ……จะฆ่าเธอไม่ได้ เธอนามสกุลเชียน”
เมื่อสักครู่นี้ยังไม่ทันได้สงสัย แต่เมื่อได้ยินเซียงหลันกล่าวเตือน ตู๋กูหยุนถึงกับต้องกลับมายั้งคิดอีกครั้ง
นามสกุลเชียนเดิมทีก็เป็นเพียงแค่นามสกุลเล็กๆ เท่านั้น แต่หากอยู่ในทะเลทรายนี้กลับมีความหมายที่แตกต่างออกไป เพราะถ้าหากบอกว่าหมาป่าทะเลทรายเป็นนักล่าแห่งทะเลทรายแห่งนี้ อย่างนั้นตระกูลเชียนก็นับว่าเป็นจักรพรรดิแห่งทะเลทราย
ทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือมีกษัตริย์ ทางฝั่งทะเลทรายจึงมีจักรพรรดิ
ซึ่งอำนาจถือเป็นสัจธรรมสำคัญเพียงหนึ่งเดียวในโลกใบนี้
“คุณเป็นคนตระกูลเชียน？” ตู๋กูหยุนพึมพำออกมา
“คุณปล่อยเธอไป แล้วฉันจะให้เธอเอาของคืนให้คุณ ไม่อย่างนั้นฉันจะหามาฆ่าคุณจริงๆ ” หญิงสาวพูดอย่างแข็งกร้าว ซึ่งไม่รู้เลยว่าทำไมถึงได้มีความแข็งแกร่งแบบนั้นซ่อนอยู่ในร่างอันบอบบางนั้นของเธอได้
ตู๋กูหยุนจ้องมองไปยังสบถนเสี่ยวหยุน จากนั้นจึงนิ่งเงียบไปหลายวินาที ก่อนที่เขาจะพูดอีกครั้ง ： “คุณเป็นคนตระกูลเชียนจริงงั้นหรอ？แต่ว่าต่อให้ผมฆ่าพวกคุณที่นี่ก็ไม่มีใครรู้อยู่ดี”
นี่ช่างเป็นความคิดที่ชั่วร้ายจริงๆ แม้แต่ในตอนที่เขามองเชียนเสี่ยวหยุน แววตาของเขาก็เต็มไปด้วยจิตสังหาร จากนั้นเขาจึงเดินกำหมัดค่อยๆ เข้าไปหาเชียนเสี่ยวหยุนทีละก้าวๆ ราวกับว่าจะทำให้ความคิดของเขากลายเป็นความจริงเสียอย่างนั้น
“คุณ……คิดจะทำอะไร？” เชียนเสี่ยวหยุนหวาดกลัวจนเดินถอยกลับเข้าไปด้านในห้อง
“ถ้าหากว่าคุณฆ่าเธอ ตระกูลเชียนไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่ การใช้ชีวิตของพวกเราสองคนเพื่อแลกกับชีวิตของคุณ ก็ถือว่าคุ้มค่าเหมือนกัน” เซียงหลันหัวเราะอย่างเยือกเย็น
ตู๋กูหยุนที่ได้ยินอย่างนั้นก็ชะงักฝีเท้าลง ก่อนที่เขาจะหันหลังเดินกลับไปยังหน้าของเซียงหลัน แล้วตวาดฝ่ามือตบหน้าของเธอโดยไม่มีการแจ้งเตือนใดๆ
“ยัยตัวดี” เขาสบถคำด่าออกมา
เซียงหลันพยายามอดกลั้นกับความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่วใบหน้า พร้อมทั้งมุมปากสามารถรับรู้ถึงรสชาติความหวานจากเลือดที่ไหลออกมาเมื่อสักครู่นี้ แต่ว่าเธอเพียงแค่มองหน้าตู๋กูหยุนด้วยความเกลียดชังเท่านั้น เพราะในใจของเธอคิดว่าอย่างไรเสียตู๋กูหยุนคงจะไม่มีทางลงมือแตะต้องเชียนเสี่ยวหยุนแน่นอน
“แม่งเอ้ย คุณนี่ดวงแข็งซะจริง” ตู๋กูหยุนสบถคำด่าใส่เซียงหลันอีกครั้ง
แต่ถึงต่อให้ครั้งนี้จะเอาชีวิตรอดไปได้ ยังไงซะเซียงหลันก็ยังอยากจะนำเอาลูกเหยียนหยุนนั้นออกมาให้เขาอยู่ดี ส่วนเชียนเสี่ยวหยุนที่อยู่ด้านในห้องนั้นก็อยากจะเข้าไปห้ามตู๋กูหยุนไม่ให้เขาทำแบบนั้นกับเซียงหลัน
แต่เป็นเพราะว่าความหวาดกลัวเมื่อสักครู่นี้ทำให้ขาของเธออ่อนแรงไปหมด ในใจสับสนจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีก
เธอนามสกุลเชียนนั้นไม่ผิด และเป็นคนตระกูลเชียนก็จริง แต่เดาว่าตู๋กูหยุนคงจะไม่มีทางรู้ว่าที่จริงแล้วเธอเป็นเพียงคนที่ไม่ได้สำคัญอะไรกับตระกูลเชียนเท่านั้น
เธอถูกเลี้ยงดูมาในอพาร์ทเม้นท์แห่งนี้ โดยไม่เคยได้รับอิสระเลย เพราะคนตระกูลเชียนไม่อนุญาตให้เธอออกไปแสดงตัวตน ด้วยสาเหตุที่ว่าจะทำให้ตระกูลเชียนเสื่อมเสียชื่อเสียง
และในขณะเดียวกันก็ไม่เคยมีคนตระกูลเชียนมาเยี่ยมดูเธอเลย เพราะการมีอยู่ของเธอนั้นมีแต่ทำให้คนตระกูลเชียนเกลียดชังเท่านั้น ถ้าหากไม่ใช่เพราะเหตุผลบางอย่าง สิ่งที่เป็นไปได้มากที่สุดในการตายของเธอคงจะเป็นฝีมือของคนตระกูลเชียนแน่นอน
แต่ว่าตอนนี้ การที่สามารถใช้นามสกุล “เชียน” เพียงคำเดียวก็สามารถช่วยชีวิตเซียงหลันได้ เธอก็คิดว่ามันคุ้มค่ามากแล้ว
เธอพูดพึมพำด้วยเสียงต่ำๆ ： “นี่อาจจะถือเป็นความช่วยเหลือครั้งยิ่งใหญ่ของนามสกุลนี้ที่มีต่อฉันแล้ว”
เฉินเฟิงก้มหน้าลงมองเม็ดหินในมือ ซึ่งนับว่ามันเป็นอัญมณีที่มีความสวยงามมากจริงๆ แล้วเมื่อนึกถึงตู๋กูหยุนที่ไล่ฆ่าเซียงหลันเพื่อก้อนหินเม็ดนี้แล้วก็รู้สึกราวกับว่ามันไม่สมเหตุสมผลสักเท่าไหร่เลย
หรือว่าหินก้อนนี้จะมีความลับแปลกประหลาดบางอย่างกันแน่ แต่เมื่อลองสำรวจรูปลักษณ์ของหินก้อนนี้แล้วเฉินเฟิงกลับไม่พบอะไรน่าสงสัยเลย
และยังไม่ทันได้รู้ตัวเขาก็เดินมาถึงห้างสรรพสินค้าเสียแล้ว เมื่อเป็นอย่างนั้นเฉินเฟิงจึงหยุดที่จะคิดถึงมันอีก
ถ้าหากว่าตู๋กูหยุนมาหาเขาจริงๆ ถ้าหากว่าอีกฝ่ายเข้ามาต่อสู้กับเขาโดยไม่มีเหตุผลอีกครั้ง อย่างนั้นหินก้อนนี้ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมอบให้กับเขา
แต่เมื่อคิดไปคิดมา ตู๋กูหยุนยังกลัวชิงจือมาก ซึ่งหากรอให้เขารู้ตัวว่าชิงจือได้แยกทางไปแล้วก็คงจะต้องใช้เวลาอีกสักระยะ
เฉินเฟิงคิดวิเคราะห์แล้วคงน่าจะใช้เวลาอีกสามถึงสี่วันเลยทีเดียว แต่แล้วตู๋กูหยุนเองกลับมาเร็วกว่าที่คิดไว้
เขายังไม่ทันได้กลับถึงโรงแรมก็ถูกตู๋กูหยุนขวางหน้าไว้ตรงหน้าประตูโรงแรมก่อนซะแล้ว
ในตอนที่เฉินเฟิงได้เห็นเขานั้น ข้างกายของเขาก็มีหญิงสาวอีกสองคนยืนอยู่ด้วย หนึ่งในนั้นมีคนที่เฉินเฟิงรู้จักคือเซียงหลัน แต่หญิงสาวผมดกดำเงางามอีกคนนั้น เฉินเฟิงไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน
แต่ถึงอย่างนั้นสิ่งสำคัญไม่ใช่พวกเธอ เพราะตอนนี้ตู๋กูหยุนดูเหมือนจะต้องการหาเรื่องเฉินเฟิงเต็มทีแล้ว
เขายิ้มเยาะออกมา： “เมื่อคืนนี้คุณหลอกผม นี่คุณกลัวจนไม่มีความกล้าที่จะต่อสู้กับผมแล้ว ช่างน่าขำจริงๆ ”
ในใจของเฉินเฟิงรู้ดีว่าครั้งนี้จำเป็นต้องต่อสู้แล้วจริงๆ แต่เขากลับเหลียวมองไปยังเซียงหลัน เธอเป็นคนตรงไปตรงมาจริงๆ ถึงได้กล้าหักหลังเขาแบบนี้
เซียงหลันที่สังเกตเห็นสายตาของเฉินเฟิงที่กำลังมองมาก็พยายามหลบสายตาด้วยความรู้สึกผิด ทว่าเชียนเสี่ยวหยุนที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับจ้องมองไปที่เขาโดยตรง
สำหรับเฉินเฟิงแล้วเขาไม่ได้มีความรู้สึกขุ่นเคืองอะไรกับเซียงหลันมากมาย เพราะอย่างไรเสียเขาก็ต้องได้ต่อสู้กับตู๋กูหยุนอยู่ดี
เมื่อคิดอยู่ครู่หนึ่งเขาถึงพูดขึ้นมา： “คุณเคยเห็นหน้าคุณหนูตระกูลหลี่คนนั้นแล้วใช่หรือเปล่า คุณคงจะไม่ทำอะไรกับเธอหรอกนะ ？”
เฉินเฟิงแค่ถามออกไปเพียงเท่านั้นโดยที่ความจริงแล้วเขาไม่ได้มีความกังวลอะไรขนาดนั้น เพราะเดิมทีตู๋กูหยุนเป็นคนที่ตาเฒ่าตระกูลหลี่นั้นจ้างให้มาช่วยเขาพาตัวหลี่จื่อเยว่กลับบ้านเท่านั้น
ตู๋กูหยุนตอบกลับ： “คุณควรจะเป็นห่วงตัวเองจะดีกว่ามั้ง วันนี้ผมจะให้คุณได้ลิ้มลองรสชาติความร้ายกาจของหมัดเหล็กคู่นี้”
เขาไม่แม้แต่จะรอให้เฉินเฟิงตอบกลับก็พุ่งเข้าไปทันที การขยับฝ่าเท้าราวกับสายลมที่มีความรวดเร็วอย่างมาก
ในมือของเฉินเฟิงเต็มไปด้วยสิ่งของที่เพิ่งซื้อมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตเมื่อสักครู่นี้ ทว่าตอนนี้เขาไม่ได้สนใจมันอีกแล้วก่อนจะโยนสิ่งของพวกนั้นไปข้างๆ แล้วทะยานไปด้านหน้าเพื่อต่อสู้กับตู๋กูหยุน
แรงลมจากหมัดนั้นรุนแรงอย่างมาก จนในทุกๆ ครั้งจะมีเสียงทะลุอากาศออกมาราวกับว่าหมัดนั้นได้ระเบิดอากาศ
ทางด้านเฉินเฟิงที่ไม่กล้าปะทะโดยตรง จึงเพียงพยายามหลบหลีกไปมาเท่านั้น และนั่นจึงทำให้หมัดที่ตู๋กูหยุนตวาดออกมาไปโดนเข้ากระจกรถที่อยู่ข้างๆ เฉินเฟิงจนแตกกระจาย ก่อนที่เสียงเตือนของรถจากส่งเสียงดังออกมา
และคนที่อยู่บริเวณโดยรอบจึงพากันหันมามองทางพวกเขาทันที
เฉินเฟิงตะโกนออกมา： “หากพวกเราสู้กันตรงนี้ต่อไปเรื่อยๆ คนจะยิ่งมามุงดูมากขึ้นแน่”
ทว่าตู๋กูหยุนกลับตอกกลับอย่างเฉยเมย： “วันนี้ไม่ว่าใครจะมา คุณก็จะต้องตายด้วยเงื้อมของผม”
ในขณะที่พูด ตู๋กูหยุนก็ทำหน้าต่างกระจกอีกบานแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
เมื่อได้ยินเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นแบบนี้ จึงทำให้มีคนหันมามุงดูมากขึ้นอย่างไม่ขาดสาย
เฉินเฟิงตะโกนออกมาอีกครั้ง： “เปลี่ยนไปสู้กันที่อื่นเป็นไง การอยู่ที่นี่แล้วถูกคนอื่นมองเหมือนตัวเองเป็นลิงแบบนี้ ผมไม่มีความรู้สึกตื่นเต้นหรอกนะ”
เมื่อพูดจบเขาก็ตวาดเท้าเตะไปยังบริเวณเป้าล่างของตู๋กูหยุนทันที
หลังจากที่ถูกอีกฝ่ายต่อกร เขาจึงหันไปมองบริเวณโดยรอบจึงเห็นว่ามีคนจำนวนมากจริงๆ จึงพูดขึ้น ： “หลังจากนับหนึ่งสองสาม ทุกคนต้องหยุดพร้อมกัน แล้วพวกเราค่อยไปต่อสู้กันที่อื่น”
เฉินเฟิงยิ้มรับ： “ได้ ผมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”
จากนั้นตู๋กูหยุนจึงเริ่มนับเลข
“หนึ่ง”
ถึงแม้ปากจะพูดไปอย่างนั้น แต่แขนขากลับไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงเลย ราวกับว่าแทบจะรอไม่ไหวที่จะฆ่าเฉินเฟิงให้ตายภายในสามวินาทีนี้แล้ว
