หลังจากที่เด็กหนุ่มคนนั้นได้ปรากฏตัวแล้ว ทางด้านของเชียนเสี่ยวหยุนและเซียงหลันก็เริ่มวิพากษ์วิจารณ์ขึ้นมาทันที
“ไอ้หมอนั่นเป็นคนตระกูลเชียนของพวกแกใช่ป่าว ฉันจำได้ว่ารู้สึกเขาจะชื่อว่าเชียนหนิง น่าจะเป็นน้องชายแกล่ะสิ” เซียงหลันพูดพลางมองไปยังเชียนเสี่ยวหยุน
แต่ว่าเชียนเสี่ยวหยุนกลับรีบปฏิเสธว่า “แกอย่าพูดซี้ซั้วไป ถ้าคนที่บ้านรู้เรื่องนี้เข้าแล้ว ฉันก็คงไม่พ้นจากการโดนลงโทษอีกแน่นอน”
เมื่อเซียงหลันได้ยินคำพูดของเชียนเสี่ยวหยุนแล้ว ก็พูดอย่างโมโหว่า “ฉันไม่เข้าใจจริงๆเลย ทำไมแกยังต้องไปนับญาติกับบ้านนั้นอีก ต่างก็เกิดจากพ่อแม่เดียวกัน แกไม่รู้สึกมั่งเหรอว่ามันไม่ยุติธรรมเลย?”
เชียนเสี่ยวหยุนก็พูดอย่างหดหู่ว่า “แต่แล้วยังไงล่ะ อย่างน้อยฉันก็ยังเป็นสมาชิกของคนบ้านนี้อยู่ดีแหละ”
ส่วนเซียงหลันก็ล้มเลิกที่จะไปพูดเตือนเธออีกต่อไป เธอได้พูดมาหลายครั้งหลายหนแล้ว ก็ยังไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความคิดของเชียนเสี่ยวหยุนได้เลย
“เอาเถอะ แล้วแต่แกก็ละกัน” จากนั้นก็ไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป จึงมองไปยังเชียนหนิง
“แต่ว่าทำไมเขาถึงมาที่นี่ได้ล่ะ หรือว่ารู้ว่าแกอยู่ที่นี่?”
เชียนเสี่ยวหยุนนึกดูแล้ว ก็พูดอย่างไม่แน่ใจนักว่า “เขาเคยพูดกับฉันว่าเขาสามารถได้กลิ่นตัวของฉัน ไม่ว่าจะอยู่ไกลขนาดไหนเขาก็สามารถรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน? แต่ว่า……ฉันก็ไม่รู้ว่ามันจะจริงหรือเปล่า?”
ถึงอย่างไรเซียงหลันก็ไม่อยากเชื่อคำพูดที่แปลกประหลาดเช่นนี้ ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “คำพูดนี้แกก็ยังเชื่อเหรอ อาจไม่แน่เขาอาจจะวางเครื่องติดตามตัวไว้ที่ตัวแกก็ได้ คนของตระกูลเชียนนี่ล้วนไม่ใช่คนดีทั้งนั้น ไม่ยกเว้นแม้แต่น้องชายแกคนนี้ด้วย”
ถึงแม้เซียงหลันจะพูดเช่นนั้นก็ตาม ก็เพียงแต่กล้าพูดต่อหน้าเชียนเสี่ยวหยุนเท่านั้นเอง หากอยู่ต่อหน้าคนตระกูลเชียนแล้ว คาดว่าก็คงพูดอะไรไม่ออกเลย
เชียนเสี่ยวหยุนก็รู้จักนิสัยเช่นนี้ของเซียงหลันดี เธอได้แต่ยิ้มเล็กน้อยแต่ไม่พูดอะไร
“เขาคิดจะสู้กับเจ้าแสบสองคนนั้นเหรอ?” เซียงหลันถามขึ้นอีก
“ไม่น่าจะใช่นะ เชียนหนิงถึงแม้มีพรสวรรค์สูงส่งก็จริง แต่ตอนนี้ยังเทียบระดับชั้นไม่เท่ากับสองคนนั้น หากสู้กันตัวต่อตัวแล้วเขาก็ยังไม่แน่ว่าจะชนะได้หรือไม่ ยิ่งไม่ต้องคิดเลยว่าคนเดียวจะสู้สองคนเลย” เชียนเสี่ยวหยุนพูดวิเคราะห์
แต่ว่าเซียงหลันกลับพูดอย่างไม่เห็นด้วยว่า “เขาสามารถจะร่วมมือกับเฝิงเฉิงได้นะ ทั้งสองคนรวมหัวกันสู้กับตู๋กูหยุนคนเดียวอย่างนี้ ก็น่าจะมีโอกาสชนะได้นะ”
แต่ว่าเชียนเสี่ยวหยุนก็รีบส่ายหน้าแล้วพูดว่า “นิสัยของเชียนหนิงนั้นค่อนข้างโดดเดี่ยวทระนง ไม่มีทางที่จะไปร่วมมือกับคนอื่นไปสู้กับอีกคนได้หรอก”
เซียงหลันแอบด่าด้วยเสียงเบาๆว่า “วรยุทธ์ยังไม่ทันได้ฝึกถึงขั้นสุดยอดเลย นิสัยกลับเย่อหยิ่งเสียเหลือเกิน ทีหลังอาจไม่แน่ต้องเสียเปรียบคนอื่นเข้าสักวันก็ได้”
ส่วนเชียนหนิงนั้นก็คงไม่ได้ยินสิ่งที่เซียงหลันพูดอย่างแน่นอน ก็เป็นอย่างที่เชียนเสี่ยวหยุนพูดไว้ว่าเขาไม่มีทางที่จะไปร่วมมือกับคนใดคนหนึ่งในสองคนนั้น ดังนั้นหากจะต้องต่อสู้กันขึ้นมาละก็ งั้นก็จะต้องสู้กันแบบตัวต่อตัว หรือไม่ก็หนึ่งต่อสอง
เชียนหนิงก็เริ่มบุกเข้าไปต่อสู้กับตู๋กูหยุนก่อน แต่ขณะก่อนลงมือนั้น ก็ดูออกแล้วว่า ระดับชั้นของเขานั้นยังด้อยกว่าตู๋กูหยุนไปบ้าง หากคิดจะเอาชนะเขา อาจจะเป็นเรื่องที่ลำบากมากทีเดียว
แต่ก็เช่นเดียวกับตู๋กูหยุน เขาก็ไม่กล้าที่จะใช้พลังเต็มที่เพื่อต่อสู้กับเชียนหนิง เพราะคอยระแวงเฉินเฟิงที่ยืนดูอยู่ด้านข้างนั้น ถึงแม้ตอนนี้ยังไม่ขยับเขยื้อน เพียงแต่ยืนมองอย่างสงบนิ่ง แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเฉินเฟิงจะฉวยโอกาสขณะที่เขาเผยช่องโหว่ออกมาให้เห็น แล้วลอบจู่โจมทำร้ายทันทีหรือไม่
ดังนั้นจึงต้องคอยแบ่งพละกำลังส่วนหนึ่งไว้เพื่อป้องกันการลอบทำร้ายจากเฉินเฟิง
หลังจากต่อสู้กันไปสักพักหนึ่ง ฝีมือการต่อสู้ของทั้งสองฝ่ายก็สูสีกันอย่างมาก แต่ว่า ตู๋กูหยุนรู้ว่าหากยังสู้กันเช่นนี้ต่อไปอีกก็ไม่มีประโยชน์อะไร ยิ่งไปกว่านั้นเขายังรู้สึกได้ว่า เฉินเฟิงแกกำลังคันไม้คันมือรออยู่
เมื่อเห็นว่าจังหวะเหมาะแล้วก็เตรียมตัวที่จะเผ่นหนี ส่วนเฉินเฟิงก็กำลังรอคอยเวลานี้มาถึงเช่นกัน
เมื่อแรกเริ่มเดิมทีก็ยังไม่ได้ร่วมมือกับเชียนหนิง เป็นเพราะว่าเขาไม่คุ้นเคยกับเชียนหนิง กลับจะทำให้เป็นอุปสรรคในใช้กระบวนท่าในการต่อสู้ อีกอย่างคือจะต้องรอช่วงจังหวะที่ตู๋กูหยุนกำลังถอยหนี แล้วจึงซัดเข้าไปหาเขาอย่างเต็มเหนี่ยวไปเลย
ดังนั้นขณะที่ตู๋กูหยุนกำลังจะขยับตัวเพื่อจะหลบหนีไปนั้น เฉินเฟิงก็เริ่มลงมือเลย
สิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือ ตู๋กูหยุนภายใต้จุดบอดที่เกิดจากเชียนหนิงนั้น เฉินเฟิงจึงชกหมัดออกมาอย่างเด็ดเดี่ยว ส่วนตู๋กูหยุนเดิมทีมุ่งแต่จะหลบหนีไป ยังไม่ทันระวังตัว ประกอบกับเขตจุดบอดที่เกิดจากเชียนหนิง ดังนั้นหมัดนั้นจึงชกลงไปตรงหน้าอกของตู๋กูหยุนได้อย่างง่ายดาย
เฉินเฟิงก็ออกแรงสุดฤทธิ์เต็มที่เช่นกัน ดังนั้นหากถูกหมัดนี้แล้วละก็ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแล้ว
แต่ว่าเฉินเฟิงนึกไม่ถึงว่า ตู๋กูหยุนถึงแม้จะโดนหมัดชกเข้าไปอย่างจังนั้น ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็ยังคงวิ่งหนีอย่างสุดชีวิตเช่นเดิมจนห่างออกไปไกลจากเฉินเฟิงมากขึ้น
นี่ดูเหมือนเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายจริงๆ
แต่ว่าเฉินเฟิงตั้งสติได้เร็วมาก เขาตั้งใจแล้วว่าคราวนี้จะไม่ปล่อยให้ตู๋กูหยุนหนีรอดไปได้ ดังนั้นจึงไม่สนใจว่าระหว่างเขากับเชียนหนิงนั้นจะรู้จักมักคุ้นกันหรือไม่ ก็จะร่วมมือกัน ลงมือแบบสองรุมหนึ่งแล้ว
แต่ก็นึกไม่ถึงเลยว่า เขากำลังคิดจะวิ่งตามไป แต่กลับถูกสายฟ้ากระบี่เข้ามาขวางเอาไว้ เฉินเฟิงจึงจำเป็นต้องถอยกลับอย่างไม่มีทางเลือก ส่วนตู๋กูหยุนนั้นได้อาศัยจังหวะที่เฉินเฟิงและเชียนหนิงกำลังขัดแย้งกันอยู่ จึงได้หลบหนีออกไปไกลเจ็ดแปดช่วงตัวแล้ว
ส่วนเฉินเฟิงนั้นก็ไม่มีทางที่จะไปไล่ล่าต่อไปได้อีกแล้ว เพราะว่าเชียนหนิงยืนขวางอยู่ตรงหน้าเขาด้วยสายตาที่โกรธแค้น
เฉินเฟิงพูดอย่างโมโหว่า “แกกำลังทำอะไรกันแน่? ฉันช่วยแก แกกลับมาสู้กับฉัน”
นึกไม่ถึงว่าเชียนหนิงจะโกรธเพราะอยากผดุงคุณธรรม พูดว่า “การกระทำของแกต่ำทรามมาก ต่อให้ลงมือเพื่อช่วยฉันก็จริง แต่ฉันก็ละอายใจที่จะได้ร่วมมือกับแก ตอนนี้ฉันไม่ฆ่าแก ก็ถือว่าได้ทำดีที่สุดแล้ว”
เฉินเฟิงไม่รู้ว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันแน่ ก็เหมือนกับได้พบกับคนเสียสติที่กำลังพูดจาไม่รู้เรื่อง
แต่ถ้าคิดจะไล่ตามตู๋กูหยุนที่หลบหนีไปนั้น จำเป็นจะต้องผ่านด่านเชียนหนิงก่อน แต่ว่าเขากับเชียนหนิงไม่เคยมีความโกรธแค้นกันเลย หากสู้ต่อไปเช่นนี้ก็มีแต่จะทำให้ตู๋กูหยุนหลบหนีไปได้อย่างง่ายดาย
เฉินเฟิงจึงได้แต่มองดูตู๋กูหยุนหนีจากไปเช่นนั้นอย่างไม่มีทางเลือก
รอจนไม่เห็นเงาร่างของตู๋กูหยุนอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้ในทุ่งหญ้าแห่งนี้ก็เหลือแต่พวกเขาสี่คนแล้ว เพราะว่าเฉินเฟิงยังไม่ได้ลงมือ เชียนหนิงก็ไม่ได้สนใจเฉินเฟิงอีกเลย ตัวเองจึงเดินเข้าไปหาเชียนเสี่ยวหยุนสองคนนั้นโดยลำพัง
“เขาคิดจะพาแกไปเหรอ?”
เมื่อมองเห็นเชียนหนิงเดินเข้ามาหา เซียงหลันจึงถามขึ้น
“น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ แต่ว่าที่บ้านก็ไม่ได้เห็นฉันตั้งนานแล้ว ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะเข้ามาทำอะไร” เชียนเสี่ยวหยุนพูดอย่างเรียบเฉย ราวกับว่าเรื่องนี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวเธอเองเลย
“แกก็อย่าตามเขาไปสิ บ้านหลังนั้นไม่มีอะไรที่น่าพิศวาสเลย” เซียงหลันพูดเช่นเดิมอีกครั้งหนึ่ง
แต่ว่าเชียนเสี่ยวหยุนไม่ได้พูดจาอะไรเหมือนเดิม
และเป็นจริงเช่นนั้น เมื่อเชียนหนิงเดินเข้ามาตรงหน้าเชียนเสี่ยวหยุน ก็พูดอย่างเย็นชาว่า “เชียนเสี่ยวหยุน ตามฉันกลับไป”
แทบจะไม่ได้สนใจเซียงหลันที่ยืนขวางอยู่ตรงหน้าเชียนเสี่ยวหยุนเลย
ส่วนเชียนเสี่ยวหยุนก็มองไปยังเชียนหนิง ด้วยสายตาที่แสนจะอบอุ่น นั่นเป็นการแสดงออกถึงสายใยผูกพันทางสายเลือดที่ไม่สามารถอธิบายได้ เธอยิ้มแล้วพยักหน้า
“เออ”
ส่วนเซียงหลันเมื่อได้ยินเสียงตอบรับนี้แล้ว ก็ก้มหน้าลงอย่างจนปัญญา เชียนเสี่ยวหยุนก็ยังคงไม่สามารถที่จะตัดขาดสายใยผูกพันทางสายเลือดของเธอไปได้
ดังนั้นเชียนหนิงจึงพาเชียนเสี่ยวหยุนจากไป เธอไม่มีปัญญาที่จะไปขัดขวางได้เลย
จนกระทั่งเฉินเฟิงมาพูดอยู่ตรงข้างหูเธอ เธอจึงละสายตาจากการมองเชียนเสี่ยวหยุนที่เดินจากไป
“แกควรจะอธิบายให้ฉันเข้าใจหน่อยนะ” น้ำเสียงของเฉินเฟิงราบเรียบมาก แต่ก็เต็มไปด้วยความสงสัย
ส่วนเซียงหลันหันมามองเฉินเฟิง แล้วก็รีบเปลี่ยนสีหน้าใหม่ กลายเป็นอ่อนแอราวกับแทบจะขาดใจ ส่งเสียงเรียกที่แผ่วเบาว่า
“ท่านเฝิง…….”
