บทที่ 97: เกมไม่สนุกอีกต่อไปหรือแอลกอฮอล์มันไม่ดี?
หลังจากที่เห็นผู้อํานวยการหยูและคณะผู้บริหารโรงเรียนออกไปแล้ว หวังเฉินกั๋วก็ยืนอยู่ที่ประตู อารมณ์มากมายก่อตัวขึ้นในตัวเขา
ทําไมคุณถึงมายืนมึนงงอยู่ตรงนี้ล่ะ
หลี่ซิ่วเหม่ยโผล่หัวของเธอออกมาจากด้านหลังของเขาและมองไปที่เขาอย่างสงสัย
บรรยากาศถูกทําลายในทันที
ฉัน… หวังเฉินกั๋วสูดหายใจเข้าลึกๆ สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไร เขาเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นด้วยความหงุดหงิด
เขาเห็นหวังเต็งกําลังตรวจสอบรางวัลบนโต๊ะ
เขาอุทานว่า สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งของธรรมดาเลย ดูเหมือนว่าผู้อํานวยการของลูกจะพยายามอย่างมากเลยนะในครั้งนี้
ถ้าลูกชายของเราไม่เก่งกาจขนาดนี้ ผู้อํานวยการหยูก็คงจะไม่ให้รางวัลเช่นนี้กับเขาหรอก หลี่ซิ่วเหม่ยกล่าวอย่างภาคภูมิใจ
หวังเต็งเพิกเฉยต่อคําโอ้อวดของพ่อแม่ของเขา ในฐานะลูกชายของพวกเขา เขาก็รู้สึกว่าเขาไม่ควรกีดกันความสุขเพียงอย่างเดียวที่เหลืออยู่ในชีวิตพวกเขาอย่างโหดร้าย
เขามองดูสิ่งของทั้งสามชิ้นที่อยู่ข้างหน้าโดยเฉพาะศิลาเหมันต์ทมิฬในกล่อง ผู้อํานวยการหยูกล่าวว่ามันมีค่ามาก แต่เขาก็ไม่มีความคิดที่แน่นอนเกี่ยวกับคุณค่าของมัน
ดูเหมือนว่าฉันจะต้องหาเวลาไปค้นคว้าหรือถามผู้รู้แล้วล่ะ
ในที่สุดหวังเต็งก็เก็บหินดําไป
หลังจากนั้นครอบครัวสามคนก็นั่งลงและทานอาหารพร้อมหน้ากัน
ในเวลาเดียวกัน ในเมืองเจียง ข่าวที่กลุ่มกําปั้นเหล็กถูกทําลายนั้นก็ไม่สามารถซ่อนได้อีกต่อไป
สมาชิกของกลุ่มที่ออกไปทําธุรกิจต่างก็รู้สึกโชคดีที่รอดพ้นจากการทําลายล้างครั้งนี้ ในตอนที่พวกเขากลับมาที่สํานักงานใหญ่ พวกเขาก็สังเกตเห็นว่าทางเข้าหลักนั้นเปิดอยู่และอาคารทุกหลังก็เงียบสนิท
จากนั้นพวกเขาก็เห็นฉากที่พวกเขาไม่สามารถลบออกจากความทรงจําได้
สยอง!
ศพทั้งหมดมีสีหน้าหวาดกลัว เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้ตายอย่างสงบ
ผู้รอดชีวิตที่โชคดีต่างก็หวาดกลัวจนขาดสติ
บางคนต้องการดูกล้องวงจรปิดเพื่อดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่กล้องทั้งหมดก็ได้ถูกทําลาย มันไม่มีหลักฐานอะไรที่สามารถบอกได้เลยวั่นเกิดอะไรขึ้น
เงินสดและสิ่งของราคาแพงทั้งหมดหายไป
กลุ่มกําปั้นเหล็กเหลือแต่ชื่อเท่านั้น
ตัวประกันนั้นได้รับการช่วยเหลือจากใครบางคน มันอาจจะเป็นใครบางคนจากฝั่งขอ งมัน? จู่ๆก็มีคนพูดขึ้น
ไม่ว่าจะเป็นหรือไม่ก็ตาม ศิษย์นักสู้ขั้นสูงทั้งหมดในสํานักงานใหญ่ก็ได้ถูกฆ่าตายหมด นายคิดว่าเราจะสามารถฟื้นฟูกลุ่มของเราให้กล้มาดังเดิมได้หรือไม่? อีกคนหนึ่งตัวสั่นและกล่าวด้วยความกลัว
นอกจากนี้ ข่าวที่กลุ่มกําปั้นเหล็กถูกทําลายก็คงจะถูกแพร่กระจายออกไปในไม่ช้า และศัตรูของเราก็จะไม่ปล่อยเราไปง่ายๆแน่นอน
คนเหล่านั้นจากเมืองหลวงเซียรึเปล่า? พวกมันมีนักสู้อยู่ท่ามกลางพวกมันด้วย ถ้ามันมาเพื่อตัวประกันจริงๆ มันก็อาจจะเป็นพวกนั้นก็ได้
เป็นพวกมันแล้วทําไม แกคิดจะแก้แค้นรึไง? มีคนเยาะเย้ย
แยกย้ายกันไปเถอะ กลุ่มกําปั้นเหล็กล่มสลายแล้ว… ใครบางคนพูดอย่างอ่อนแรง
ทุกคนจ้องมองไปที่ผู้ชายคนนั้น เขาหัวเราะอย่างเชื่องช้าและพูดว่า ฉันก็แค่เสนอแนะ แบบเป็นกันเอง อย่ามองฉันแบบนั้นสิ
แยกย้ายกันไปเถอะ
ได้ แยกย้ายกันไป
ลาก่อนทุกคน ฉันหวังว่าฉันจะไม่ได้พบพวกคุณอีกในอนาคต
ทุกคนกระจัดกระจายกันไปในทันที พวกเขาจากไปโดยไม่แสดงอาการลังเลใดๆ มันมีเพียงคนที่คิดเสนอแนะเท่านั้นที่ถูกทิ้งให้ยืนอยู่ในจุดนั้นด้วยความงุนงง
กลุ่มกําปั้นเหล็กหายไป
ณ ห้องสวีทที่หรูหราของโรงแรมในเมืองเจียง ชายคนหนึ่งพูดขึ้น
ต่อหน้าชายวัยกลางคนนี้ ชายหนุ่มอายุยี่สิบปีที่มีผมสั้นก็กําลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ เขาสวมเสื้อคลุมอาบน้ําและหมุนแก้วไวน์ในมือ
ไวน์แดงในแก้วหมุนไปมาเบาๆ ชายหนุ่มพูดอย่างใจเย็น หืม?
ฉันได้เดินทางไปดูเป็นการส่วนตัวแล้ว เกือบทุกคนถูกฆ่าตายด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวรวมทั้งศิษย์นักสู้ขั้นสูง
หัวหน้ากลุ่มเองก็หายไปเช่นกัน อย่างไรก็ตาม มันก็มีรอยไหม้ที่พบในที่เกิดเหตุ ชายวัยกลางคนกล่าวต่อ
นักสู้?
นักสู้ธาตุไฟ?
ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น เขาดื่มไวน์แดงในมือจนหมดในอีกเดียว
ฉันคิดว่ามันก็น่าจะเป็นอย่างงั้น ชายวัยกลางคนพยักหน้าแล้วตอบ
กลับไปที่เมืองหลวงเซียแล้วสั่งให้คนอื่นจัดการเรื่องนี้ซะ ฉันไม่มีอารมณ์ ชายหนุ่มเหยียดหลังและเย้ยหยัน
คุณ จะไม่จัดการหรอ? ชายวัยกลางคนถาม
ฉันบอกว่าฉันจะกลับไปที่เมืองหลวงเซีย! ชายหนุ่มพูดอย่างเย็นชา
เข้าใจแล้ว!
หวังเต็งไม่รู้สิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองเจียง
เกี่ยวกับสถานการณ์ของหวังเฉินกั๋ว เขาก็รู้จากหัวหน้าของกลุ่มกําปั้นเหล็กว่าอีกฝ่ายนั้นมาจากเมืองหลวงเซีย
ในชีวิตก่อนหน้า คนที่กวาดล้างตระกูลหวังเองก็มาจากเมืองหลวงเซียด้วย
แม้ว่าเวลาจะไม่ถูกต้อง แต่มันก็น่าจะเป็นคนๆเดียวกัน
นี่คือยุคแห่งศิลปะการต่อสู้ และมันก็มีนักสู้อยู่ฝั่งตรงข้าม
ต่อหน้าพวกเขา ตระกูลหวังก็ยังอ่อนแอราวกับมด
แต่เขาคือตัวแปร
ตอนนี้หวังเต็งเป็นปราชญ์ชั้นยอดแห่งการสอบศิลปะการต่อสู้ แม้แต่ผู้ว่าราชการเจียงเองก็ยังรู้ว่าเขาเป็นใคร
ดังนั้นอีกฝ่ายก็คงจะไม่กล้าแตะต้องตระกูลหวังอย่างผลีผลาม ตระกูลหวังจะไม่มีอันตรายถึงชีวิตตราบใดที่พวกเขายังอยู่ในตงไห่
ถ้าไม่เช่นนั้น หัวข้อข่าวในวันรุ่งขึ้นจะเป็น –
ปราชญ์ชั้นยอดแห่งการสอบศิลปะการต่อสู้ถูกทําลาย?
นี่จะไม่ใช่แค่การตบหน้าตงไห่เท่านั้น แต่มันจะเป็นการท้าทายอํานาจของกฎหมายจีนด้วย ดังนั้นไม่ว่าอีกฝ่ายจะแข็งแกร่งเพียงใด แต่พวกเขาก็จะไม่สามารถทําอะไรได้โดยปราศจากความกลัว
ดังนั้นตระกูลหวังจึงปลอดภัยตราบใดที่อยู่ที่นี่
อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังจําเป็นต้องป้องกันการกระทําที่อีกฝ่ายอาจจะทํา ตราบใดที่มันอยู่ ในกฏการกระทําเหล่านี้ก็จะได้รับอนุญาต
ตระกูลหวังไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้
ปู่ของหวังเฉินกั๋วและหวังเต็งนั้นล้วนเป็นสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ในโลกนักธุรกิจ ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้ว พวกเขาก็จะไม่นั่งรอให้ศัตรูมาหาอย่างโง่ๆโดยไม่ต้องเตรียมการใดๆ
หวังเต็งไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับบริษัท
ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องทําก็คือเพิ่มความสามารถของเขาให้เร็วที่สุด ถ้าเขามีพลังมากพอ เขาก็จะสามารถฆ่าศัตรูทั้งหมดได้ด้วยการตวัดดาบเพียงครั้งเดียว
สิ่งเดียวที่หวังเต็งไม่เข้าใจก็คือ ตระกูลหวังนั้นไปยั่วยุผู้มีอํานาจเช่นนั้นได้อย่างไร ท้ายที่สุด แล้วอีกฝ่ายก็มีภูมิหลังที่ใหญ่โตและทรงพลัง
เขาถามคําถามเดียวกันนี้กับหวังเฉินกั่วก่อนหน้านี้ แต่พ่อของเขาก็ไม่ทราบคําตอบ เขาถูกลักพาตัวไปโดยไม่มีเหตุผล ดังนั้นเขาจึงรู้สึกสับสนเช่นกัน
ในขณะนี้หวังเต็งก็ได้ไปพบกับซูเจี๋ยและเพื่อนคนอื่นๆของเขาในบาร์อันเงียบสงบ มันมีเบียร์ น้ําผลไม้และของขบเคี้ยวทุกชนิดอยู่บนโต๊ะ
พวกเขาทั้งหมดพูดคุยและหัวเราะ
ปราชญ์ชั้นยอดแห่งการสอบศิลปะการต่อสู้เ ทันใดนั้นซูเจี๋ยก็ตะโกนด้วยความประหลาด
ทั้งสามคนจ้องมองหวังเต็งด้วยความประหลาดใจ ก่อนหน้านี้พวกเขาได้ยินมาว่าผลงานของเขานั้นไม่ได้แย่ แต่เมื่อพวเขารู้ข่าวเกี่ยวกับหวังเต็งอีกที เขาก็กลายเป็นปราชญ์ชั้นยอดไปแล้ว
พวกเขาแค่จ้องตากันชั่วครู่และไม่รู้จะพูดอะไร
หวังเต็งชินกับปฏิกิริยาแบบนี้แล้ว ทุกคนที่ได้ยินข่าวนี้เป็นครั้งแรกนั้นต่างก็มักจะตกตะลึง
เฮ้อ ไม่มีใครเชื่อ!
โชคดีที่ระบบไม่ทอดทิ้งเขา
หวังเต็งถอนหายใจ เขาเริ่มกินขนมคนเดียวและปล่อยให้ทั้งสามคนประหลาดใจต่อไป หลังจากที่พวกเขารู้สึกตัวแล้ว พวกเขาก็เริ่มบทสนทนาต่อ
ไม่กี่นาทีต่อมา ทั้งสามคนก็ได้สติ
ยินดีด้วยพี่หวังเต็ง! ซูเจี๋ยกล่าวด้วยน้ําเสียงที่ซับซ้อน
ในอดีต พวกเขาล้วนแต่เป็นลูกเศรษฐีที่ไร้ประโยชน์และอวดดีในสายตาของคนอื่น แต่ตอนนี้หวังเต็งก็ได้ทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยการก้าวกระโดดเพียงครั้งเดียว และสิ่งนี้มันก็ ทําให้ซูเจี๋ยรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย
อยู่ด้วยกันเหมือนครอบครัวที่รักและสอบตกไปด้วยกันมันไม่ดีหรอ?
เกมไม่สนุกอีกต่อไปหรือแอลกอฮอล์มันไม่ดี?
ทําไมเขาถึงต้องหมกมุ่นอยู่กับการศึกษาของเขา? ทําไมเขาถึงกลายเป็นนักเรียนดาวเด่นที่เขาเกลียดมาตลอด?
ซูเจี๋ยเริ่มสงสัยในชีวิตของเขา ความรู้สึกโดดเดี่ยวที่ถูกทอดทิ้งปกคลุมไปทั่วทั้งร่างของเขา และออร่าสีเทาเข้มก็แผ่กระจายไปทั่วตัวเขา
หวังเต็ง: …
ไป่เว่ย: …
หยู่ฮ่าว: …
