ทั้งสามคนก็เดินไปตามถนนสายเล็กๆที่เงียบสงบข้างริมทะเลสาบนั้น สายลมจากทะเลสาบพัดผ่านมา นำพาความรู้สึกสดชื่นมาให้ บางครั้งก็ได้ยินเสียงนกที่ไม่รู้จักชื่อร้องขับขานดังเจื้อยแจ้ว ช่างไพเราะเสนาะหูอะไรเช่นนั้น
บริเวณรอบๆก็มีคนเดินผ่านมาบ้างเป็นบางครั้ง ในสถานที่เงียบสงบแห่งนี้ พวกเขาก็ได้ แอบดื่มด่ำกับธรรมชาติไปแล้วครึ่งค่อนวัน
ระหว่างทางนั้น ไป๋ซูก็ยังได้แนะนำอะไรบางอย่าง พูดคุยเรื่องราวที่ตัวเองเคยได้ยินมาบ้าง บางทีก็พูดแซวหยอกล้อไปสองสามคำ แต่สองสาวพี่น้องก็ได้แต่ยิ้มไปตามมารยาท ดูเหมือนรู้สึกไม่ค่อยปกติเพราะยังมีความระแวงอยู่บ้าง
พวกเขาเดินลัดเลาะไปตามริมทางทะเลสาบอยู่สักพักใหญ่ ก็รู้สึกเหนื่อยล้าบ้างแล้ว ไป๋ซู
จึงเสนอให้ไปพักเหนื่อยที่ศาลาริมทางสักครู่หนึ่ง
พี่น้องสองสาวก็เดินตามเขาเข้าไป
ขณะนี้ภายในศาลาก็มีคนนั่งกันอยู่แล้วสามสี่คน พวกเขาเห็นพวกไป๋ซูเดินเข้ามา โดยเฉพาะสังเกตเห็นหลงหลินสองพี่น้องแล้ว ไอ้คนกลุ่มนั้นตาก็ลุกวาวขึ้นมา
ถึงแม้หลงหลินสองพี่น้องถูกจ้องมองจนอึดอัดบ้างก็ตาม แต่ก็ยังคงนั่งอยู่อีกด้านหนึ่งในศาลานั้น
เดิมทีที่คิดว่าจะพักเหนื่อยสักครู่แล้วค่อยจากไป แต่กลับคิดไม่ถึงว่ามีหนึ่งในจำนวนสามสี่คนนั้นเดินเข้ามา ไอ้หมอนี่ผมยาวประบ่า หน้าตาดูดุร้าย
ดูเหมือนมองไม่เห็นไป๋ซูเลย เดินตรงไปยังพี่น้องสองสาว
“น้องสาว ออกมาเที่ยวเหรอ? สนใจจะไปเที่ยวกับพี่เปล่าล่ะ!”
ยังไม่ทันรอให้หลงหลินพวกเธออ้าปากพูดอะไรเลย ไป๋ซูก็พูดกับชายผมยาวคนนี้ด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไสหัวออกไปให้พ้น!”
ตอนนี้ชายผมยาวก็หันมามองไป๋ซู ชี้นิ้วไปยังไป๋ซูด้วยความดุดัน แล้วพูดกับเขาว่า “ไอ้เด็กเวร ถ้ามึงไม่อยากตายก็รีบไสหัวออกไปไกลๆเลย”
ไป๋ซูก็ไม่พูดมาก ยื่นมือออกไปจับนิ้วมือของเขาไว้แล้วหักบิดไปข้างหลัง คนนั้นก็ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด
ชายผมยาวก็ใช้มืออีกข้างหนึ่งจับนิ้วมือที่บาดเจ็บนั้นไว้ แล้วตะโกนใส่ไป๋ซูว่า “กูจะกระทืบมึงให้ตายคาตีนเลย”
พวกคนกลุ่มที่มาอยู่ด้วยกันนั้น ได้ยืนมองอยู่ข้างๆมาโดยตลอด เมื่อเห็นไป๋ซูเริ่มลงมือแล้ว จึงรีบบุกเข้ามาทันที
หนึ่งในนั้นก็ถามชายผมยาวที่ได้รับบาดเจ็บว่า “เกิดอะไรขึ้นเป็นยังไงบ้าง?”
“ไอ้เด็กเวรนั่นหักนิ้วมือฉัน จัดการมันเลย” ชายผมยาวตะโกนใส่
หลงหลินสองพี่น้องก็ตกใจกลัวเมื่อเห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันเช่นนี้ ส่วนไป๋ซูก็มายืนขวางอยู่ตรงด้านหน้าพวกเธอ เพื่อปกป้องพวกเธอไว้ข้างหลัง
ฝ่ายตรงข้ามสามคนนั้นชูกำปั้นขึ้นแล้วชกมายังไป๋ซู แต่ไป๋ซูท่าทางคล่องแคล่วว่องไวมาก คนพวกนั้นก็ไม่สามารถที่จะเข้าไปถึงตัวของไป๋ซูได้เลย ชกยังทันไม่ครบสองสาม หมัดเลย ก็ถูกไป๋ซูจัดการจนลงไปนอนกองอยู่กับพื้นอย่างง่ายดาย
เหลือแต่ชายคนที่มือกุมนิ้วมือไว้คนนั้น เขาพูดด้วยสีหน้าแตกตื่นว่า “ไอ้โคตรแม้งเอ๊ย มึงรอกูอยู่ตรงนี่เลย เดี๋ยวกูจะไปตามคนมา”
พูดจบ ก็ไม่สนใจพวกคนที่นอนอยู่บนพื้นจะค่อยๆคลานขึ้นมายังไง ตัวเองก็หันหลังกลับแล้ววิ่งหนีออกไปคนเดียวตามลำพัง
พวกเพื่อนของเขาที่มาด้วยกันนั้นก็รีบวิ่งตามหลังออกจากศาลานี้ไป
ตอนนี้ไป๋ซูก็หันกลับไปมองสองสาวพี่น้อง ถามอย่างเป็นห่วงว่า “พวกคุณตกใจอะไรหรือเปล่า?”
หลงหลินสองพี่น้องต่างก็ส่ายหัว ถึงแม้ได้ขับไล่พวกคนกลุ่มนั้นไปแล้วก็ตาม แต่ว่าหลงหลินก็ยังกังวลคำพูดของชายผมยาวคนนั้น จึงถามว่า “พวกเขายังจะกลับมาอีกจริงรึเปล่า?”
ไป๋ซูพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พวกนักเลงปลายแถวแบบนี้ เดิมทีก็เป็นพวกเดนมนุษย์อยู่แล้ว ก็ได้แต่ใช้คำพูดรุนแรงไปงั้นแหละ ไม่ต้องไปใส่ใจอะไรมากหรอก”
มองดูท่าทางไป๋ซูที่ไม่แยแสเช่นนั้น หลงหลินสองพี่น้องก็ค่อยสบายใจขึ้นบ้างแล้ว
ทั้งสามคนก็นั่งพักเหนื่อยอยู่ภายในศาลาที่ไม่มีคนแห่งนี้ไปสักครู่หนึ่ง เห็นว่าได้เวลาพอสมควรแล้ว หลงหลินจึงเสนอว่าควรจะกลับไปได้แล้ว
ถึงแม้ไป๋ซูยังคิดอยากจะอยู่ต่ออีกสักพักหนึ่ง แต่ก็ไม่ปฏิเสธคำพูดของหลงหลิน
ทั้งสามคนจึงเดินย้อนกลับไป แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเจอกับคนพวกที่เพิ่งหนีไปเมื่อกี้มายืนดักอยู่ตรงหน้าปากทาง
ชายผมยาวคนนั้นได้พันแผลนิ้วมือที่ได้รับบาดเจ็บไว้แล้ว ยังมีอีกสิบกว่าคนตามหลังเขาอยู่ ดูเหมือนว่าน่าจะเป็นพวกคนที่เขาไปหามาจัดการกับไป๋ซูโดยเฉพาะ
“ไอ้เด็กเวร แม้งมึงคิดจะหนีเหรอไงวะ” ชายผมยาวพูดอย่างโอหัง
ไป๋ซูก็ได้ปกป้องพี่น้องสองสาวไว้ข้างหลังอีกครั้งหนึ่ง แล้วหยิบกุญแจรถส่งให้กับมือหลงหลิน พูดด้วยเสียงเบาว่า “เดี๋ยวถ้าเกิดต่อสู้ขึ้นมาแล้ว พวกคุณก็รีบวิ่งไปที่รถเลยนะ ฉันกลัวว่าพวกเขาจะจับพวกคุณมาข่มขู่ฉัน”
หลงหลินสองพี่น้องก็พยักหน้า
แต่ในเวลานี้ไอ้คนพวกนั้นก็ได้บุกเข้ามาแล้ว ทั้งเจ็ดแปดคนนั้นในมือต่างก็พกอาวุธมาด้วย
ไป๋ซูตะโกนว่า “หนีเร็ว!”
หลงหลินสองพี่น้องก็รีบวิ่งไปยังที่ที่รถจอดอยู่ แต่ว่านอกจากพวกที่รุมไป๋ซูอยู่เจ็ดแปด คนนั้นแล้ว ยังมีอีกหลายคนที่กำลังจับตามองหลงหลินสองพี่น้องอยู่
เมื่อเห็นหลงหลินสองพี่น้องเริ่มวิ่งหนี ก็รีบวิ่งไล่ตามไปทันที
ถึงแม้พวกเธอทั้งสองวิ่งหนีอย่างสุดฤทธิ์แล้วก็ตาม แต่สุดท้ายก็สู้พละกำลังของไอ้จิ๊กโก๋พวกนี้ไม่ได้ ไอ้ตัวแสบคนหนึ่งยื่นมือไปกระชากผมของหลงหลินไว้
เฟิ่งซีตะโกนร้องด้วยความเจ็บปวด ได้แต่หันหน้ามาสะบัดเพื่อดิ้นให้หลุดออกไป หลงหลินเห็นเฟิ่งซีถูกจับ จึงหยุดวิ่งต่อแล้วเข้ามาช่วยเธอ
แต่ว่าอีกสองคนก็ตามมาจับแขนของหลงหลินไว้ กำลังของพวกเขาแรงมาก ไม่ว่าหลงหลินจะสะบัดยังไง ก็ไม่มีทางดิ้นหลุดออกมาได้
ในที่สุดเสียงร้องของพวกเธอทั้งสองก็ทำให้ไป๋ซูต้องหันไปมอง
“ปล่อยพวกเธอไปนะ!” เขาตะโกนใส่คนพวกนั้น
แต่ว่าไอ้คนพวกนั้นย่อมไม่สนใจที่จะทำตามแน่นอน ชายผมยาวก็ตะคอกเสียงดังขึ้นว่า “หยุดสู้เดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้ามึงยังไม่หยุดละก็ กูก็จะกรีดหน้าสาวน้อยคนนี้เลย”
เขาก็ทำท่ายื่นมีดในมือแทงไปยังเฟิ่งซี ทำให้เฟิ่งซีตกใจตะโกนร้องออกมาอีก
ไป๋ซูมองพวกเขาด้วยความโกรธแค้น แต่ก็ต้องหยุดการต่อสู้ของตัวเองลงอย่างไม่มีทางเลือก
จากนั้นก็มีคนเดินเข้าไปชกหน้าไป๋ซูไปหนึ่งทีจนปากแตก ทำให้ไป๋ซูกระอักเลือดออกมา
“แม้งเอ๊ย ไอ้เด็กเวรแกเก่งนักไม่ใช่เหรอวะ?”
จากนั้นก็ชกไปอีกหมัด แต่คราวนี้ชกเข้าไปตรงหน้าท้องของไป๋ซู
ร่างของไป๋ซูก็โค้งงอลงอย่างหมดเรี่ยวแรง
หลงหลินก็ตะโกนใส่พวกเขาว่า “อย่าทำร้ายเขาอีกเลย”
ชายผมยาวที่ยืนอยู่ข้างๆเธอก็หัวเราะแล้วพูดว่า “ยังไงล่ะ นังหนูน้อยเจ็บใจเหรอจ๊ะ งั้นพี่หยุดก็ได้ ตอนนี้ก็มาเป็นเพื่อนกับพี่ได้แล้วสินะ”
หลงหลินทำตาถลนใส่เขา แต่ไอ้หมอนั่นก็ไม่สนใจ ได้แต่ยิ้มแล้วยื่นมือไปลูบแก้มของหลงหลิน หลงหลินคิดอยากจะหลบหน้าหนี แต่ตัวก็ยังถูกคนจับเอาไว้ แล้วเธอจะหลบไปไหนได้อีก
มือที่เหนียวหนึบหนับนั้นมาแตะโดนหน้าของเธอ ทำให้เธอขมวดคิ้วขึ้นด้วยความขยะแขยง
แต่ว่าดูเหมือนชายผมยาวคนนั้นมีความสุขที่จะได้เห็นท่าทีที่ทรมานของหลงหลินเช่นนี้
รอบๆบริเวณนั้นก็มีผู้คนแถวนั้นหันมามอง คนที่อยู่ข้างๆชายผมยาวก็พูดว่า “คนพวกนั้นอาจจะไปแจ้งความก็ได้ พวกเราพาพวกเขากลับไปก่อนดีกว่านะ”
ชายผมยาวมองไปยังรอบๆบริเวณนั้น ก็รู้สึกว่าไม่ควรจะอยู่ที่นี่ต่อไปจริงๆ จึงพูดตะโกนว่า “จับผู้ชายนั้นมัดเอาไว้ แล้วพาพวกเขากลับไปด้วยกัน”
ในที่สุด ไป๋ซูและหลงหลินสองพี่น้องก็ถูกจับไปขึ้นรถตู้คันหนึ่ง ถูกจับมัดมือมัดเท้าและปิดปากเอาไว้ ทำอะไรไม่ได้อีกเลย
กลับมายังคฤหาสน์ของตระกูลเฉียน ภายในห้องใต้ดินที่เฉินเฟิงอยู่นั้น มีชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าของเขา เป็นผู้ชายที่มีรูปร่างผอมเพรียว
