โจชัวหยิบผลึกออริจินัมที่มีเครื่องหมาย“ 1” และผสานมันด้วยมานา จากนั้นภาพที่เก็บไว้ในผลึกก็ถูกฉายขึ้นในอากาศและโจชัวก็เลื่อนการฉายภาพไปยังผนังปราสาทเรียบๆ
หน้าจอภาพยนตร์ที่ใคร ๆ ก็สามารถเพลิดเพลินได้บนโลก ในที่สุดก็ปรากฏขึ้นในปราสาทโบราณ
แสงไฟดับลง โดยมีเพียงการฉายภาพจากผลึกออริจินัมที่ส่องสว่างไปทั่วบริเวณ โจชัววางผลึกลงบนโต๊ะก่อนที่เขาจะเดินไปยังที่นั่งผู้ชมที่ตั้งไว้ชั่วคราว
ความคืบหน้าในการถ่ายทำของ“ โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” ดำเนินไปเกือบเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว และส่วนที่เหลือของเรื่องคือฉากที่แกสตันนำชาวเมืองเข้าโจมตีปราสาท
โครงเรื่องส่วนนี้โจชัวต้องแจ้งกับดยุคล่วงหน้า แม้ว่าพวกเขาจะทำพันธสัญญาแล้วก็ตาม
ท้ายที่สุดมันเป็นมารยาทที่จะต้องแจ้งให้เจ้าของทราบ เมื่อเราจะนำฝูงชนมาสร้างความวุ่นวายที่บ้านของนาง แม้ว่าจะเป็นเพียงการแสดงก็ตาม
ดังนั้นโจชัวจึงใช้วิธีพิเศษเพื่อแจ้งให้ดยุคแห่งกระดูกทราบถึงความตั้งใจของเขา
ด้วยเหตุนี้ดยุคแห่งกระดูกจึงได้กลายเป็นผู้ชมตัวอย่างหนังคนแรกของโลก แต่ไม่ใช่ดยุคแห่งกระดูกเพียงคนเดียว แต่คนรับใช้ที่น่ากลัวของเขาก็ด้วย
หนังเล่นตามที่โจชัววางแผนไว้ ไม่ว่าจะเป็นมุมกล้อง คำอธิบายของฉาก และแม้กระทั่งการจัดแสงทุกอย่างล้วนเป็นที่พอใจของเขามาก ดยุคแห่งกระดูกเองเล่นเพลงประกอบภาพยนตร์
ปราสาททั้งหลังเงียบสงัด ได้ยินเพียงบทสนทนาของตัวละครในภาพยนตร์เรื่องนี้
ในภาพยนตร์มีหลายฉาก รวมถึงปราสาทซึ่งดยุคคุ้นเคย ส่วนซิริเฝ้าดูด้านข้าง
อย่างไรก็ตามทั้งดยุคแห่งกระดูกและซิริยังคงจดจ่ออยู่กับภาพยนตร์เรื่องนี้ และโจชัวก็ยังได้ยินเสียงลมหายใจซึ้ง ๆ ในช่วงที่สำคัญของเนื้อเรื่อง
ฉากเดียวกันอาจถ่ายจากมุมที่ต่างกันเพื่อกระตุ้นให้เกิดความรู้สึกที่แตกต่างกัน แต่จังหวะของเรื่องราวและบทสนทนาไม่ได้อยู่ในชีวิตจริง
โจชัวเชื่อว่าเสน่ห์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของภาพยนตร์คือความสามารถในการบอกผู้ชมว่า“ โลกนี้มีสิ่งสวยงามแบบนี้” แน่นอนว่าเขาสามารถแทนที่คำว่าสวยด้วยคำอื่นได้เช่นกัน
สาระสำคัญของภาพยนตร์คือการให้ผู้ชมได้สัมผัสกับชีวิตที่แตกต่าง และสิ่งมีชีวิตทรงสติปัญญามักจะสนใจในชีวิตที่พวกเขาไม่เคยมี
เนื่องจากภาพยนตร์ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ ภาพจึงหายไปทันทีเมื่อเรื่องราวดำเนินไปได้ครึ่งทาง
“เกิดอะไรขึ้น? ฉากอื่น ๆ ไปไหน?”
ก่อนที่โจชัวจะพูด เสียงของดยุคแห่งกระดูกก็ดังก้องไปทั่วห้องโถงมืด แสงไฟที่ลุกโชนในดวงตาของนางหันมาจ้องโจชัวอีกครั้ง
“ ท่านหญิง ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังไม่เสร็จสมบูรณ์”
โจชัวมีแผนที่จะเสนอแนวคิดของภาพยนตร์ให้กับดยุคแห่งกระดูกเท่านั้น นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงฉาย “โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” ที่ไม่สมบูรณ์ต่อหน้าดยุค
“ การถ่ายทำจะเสร็จเมื่อใด?”
ดยุคแห่งกระดูกยอมรับว่านางเริ่มตั้งหน้าตั้งตารอโครงเรื่องที่กำลังจะมาถึง วินาทีที่ภาพยนตร์ถึงจุดไคลแม็ก หน้าจอกลับดับลง ดยุคคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับผลึกออริจินัมของโจชัว แต่เขากลับบอกนางว่ามันยังไม่สมบูรณ์
นี่เป็นครั้งสองที่โจชัวสามารถกระตุ้นให้ดยุคสนใจ
“ ถ้าท่านหญิงยินยอมที่จะอนุญาตให้มนุษย์เข้ามาในปราสาท และเดินเล่นรอบ ๆ สักหน่อย…ข้าสามารถฉายหนังเรื่องนี้ได้ภายในอีกสองวัน”
ดยุคแห่งกระดูกครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ขณะที่นางเคาะนิ้วบนพนักพิงเก้าอี้ ราวกับว่านางกำลังลังเล
“ ฝ่าบาท ท่านต้องการให้ข้าจัดงานแสดงในโลกมนุษย์จริงๆหรือ?”
ไฟวิญญาณในดวงตาของดยุคสงบลง พันธสัญญาของนางกับโจชัวมีไว้เพื่อให้นางได้โน้ตจากโจชัว ส่วนความหวังของโจชัวที่จะให้มนุษย์เข้ามาถือเป็นเรื่องตลก
สำหรับหายนะที่ยังมีชีวิตอย่างนางจะให้มนุษย์เข้ามาเดินในปราสาท? ดยุคแห่งกระดูกไม่เคยได้ยินเรื่องตลกร้ายแบบนี้มาก่อน
อย่างไรก็ตามภาพยนตร์เรื่อง“ โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” ทำให้นางมีความเชื่อเล็กน้อยว่าโจชัวสามารถเปลี่ยนวิธีคิดของมนุษย์ที่มีต่อพวกนางได้จริงๆ
“ ข้าจริงจัง และข้าจะเขียนชื่อของท่านในตอนท้ายของภาพยนต์ ทุกคนที่รับชมจะรู้ว่าเพลงประกอบที่ยอดเยี่ยมทั้งหมดในภาพยนตร์นั้นเป็นผลงานของท่าน”
“ ถ้าอย่างนั้นก็ดำเนินการต่อไป ข้าจะรอตอนจบของมัน”
คำตอบของโจชัวทำให้ดยุคแห่งกระดูกตัดสินใจ
หลังจากได้รับอนุญาตจากดยุค โจชัวก็เตรียมถ่ายทำในส่วนสุดท้ายของภาพยนตร์ อย่างไรก็ตาม ดยุคแห่งกระดูกกลับดึงมือของโจชัวอีกครั้ง
“ ฝ่าบาทช่วยบอกตอนจบของหนังเรื่องนี้ก่อนได้ไหม? สุดท้ายแล้ว เบลล์กับเจ้าชายจะได้อยู่ด้วยกันไหม?”
ความอยากรู้อยากเห็นของดยุคแห่งกระดูกซึ่งมอดดับไปนานหลายศตวรรษถูกโจชัวปลุกขึ้น ตอนแรกนางคิดว่าจะรอตอนจบจนกว่าภาพยนตร์จะเสร็จสิ้น แต่ดยุคแห่งกระดูกพบว่าตัวเองไม่สามารถรอจนกว่าจะถึงตอนนั้น
เมื่อดยุคแห่งกระดูกถามคำถามนั้น ผู้ชมทุกคนไม่ว่าจะเป็นซิริ หรือผีต่างก็หันมามองโจชัว ราวกับว่าพวกเขาก็อยากที่จะรู้ตอนจบของภาพยนตร์
“ เอ่อ…”
โจชัวรู้สึกกดดันอย่างมากที่มีสายตามากมายจ้องมองมาที่เขา แต่ในที่สุดโจชัวบอกตอนจบอย่างที่มันเป็น
“ ไม่…”
“อะไร?!”
“ มันจบลงด้วยการที่เจ้าชายปีศาจสละตัวเองเพื่อปกป้องเบลล์…ใช่…ตายในอ้อมแขนของเบลล์”
จู่ๆโจชัวก็รู้สึกหนาวสั่นไปทั่วร่างกาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อไฟวิญญาณของดยุคแห่งกระดูกลุกโชน ขณะที่นางจ้องมองเขา ความรู้สึกว่าเขาอาจตายในช่วงเวลาใดก็ได้ปรากฏขึ้น
“ เจ้าพูดจริงงั้นหรือ?!”
โจชัวได้ยินคำถามที่น่ากลัวสุดที่ดยุคแห่งกระดูกถาม แม้ว่าดยุคแห่งกระดูกจะไม่ประทับใจโจชัว แต่นางก็ยังคงรักษามารยาทพื้นฐานไว้
ตอนนี้ดยุคแห่งกระดูกดูเหมือนต้องการจะสื่อว่า“ ถ้าเจ้ากล้าเขียนตอนจบให้เศร้า เชื่อข้าเถอะว่าข้าจะระเบิดเจ้าให้แหลกเละ!”
จากนั้นโจชัวก็ระลึกถึงนักเขียนบางคนบนโลกที่เขียนโศกนาฏกรรมยอดเยี่ยมจนผู้ชมต้องหลั่งน้ำตา
“ ท่านหญิงนี่เป็นเพียงเรื่องสมมติเท่านั้น และ…ก็มีผลเช่นกัน”
“ โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” ได้รับการดัดแปลงมากมายบนโลก บทที่โด่งดังที่สุดก็คือเวอร์ชั่นของดิสนีย์ แต่นอกเหนือจากนั้นยังมีอีกบทหนึ่งที่ถ่ายทำในภาษาฝรั่งเศสด้วย
นอกจากนี้โจชัวยังสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้เพื่อเปลี่ยนวิธีที่มนุษย์มองปีศาจ
ดังนั้นโจชัวจึงเขียนให้เจ้าชายเป็นตัวละครครึ่งมนุษย์ครึ่งปีศาจที่ถูกสาปให้อยู่ในร่างปีศาจตลอดไป และจะกลับร่างเป็นมนุษย์หากพบรักแท้
โจชัวเลือกที่จะเปลี่ยนตอนจบให้ปีศาจตายในอ้อมแขนของเบลล์หลังจากที่เขาปกป้องนาง
โศกนาฏกรรมต้องลึกซึ้งกว่าคอเมดี้อยู่แล้วนี่?
อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นปฏิกิริยาของดยุคแห่งกระดูก โจชัวก็คิดว่าจำเป็นต้องเปลี่ยนเรื่องราวเล็กน้อย คำสาปจะหายไป แต่เจ้าชายปีศาจยังคงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขร่วมกับเบลล์ในปราสาท
โจชัวไม่ได้คาดหวังว่าลิชอย่างนางจะมีจิตใจของหญิงสาวที่เปราะบางเช่นนี้
